[…] Δεν γνωρίζω ποια από τα άτομα που πυροβόλησα πέθαναν ή όχι. Ούτε θυμάμαι ακριβώς τις ώρες που πυροβολούσα τα διάφορα άτομα. Δεν μετανιώνω για ό,τι έκανα, γιατί με τις πράξεις μου αυτές πιστεύω ότι πρόσφερα υπηρεσία στην πατρίδα. Το κακό με τους αλλοδαπούς είχε παραγίνει. Δεν έχω κάποιο πρόβλημα υγείας ούτε έχω νοσηλευθεί ποτέ σε κάποιο νοσοκομείο. Αλλά τίποτα δεν έχω να προσθέσω.
Αποσπάσματα από την πρώτη κατάθεση του Παντελή Καζάκου τον Οκτώβριο του 1999
Όλοι γνωρίζουμε πια για το ρατσιστικό ξέσπασμα της ποιήτριας και ακαδημαϊκού Kικής Δημουλά σε πρόσφατη εκδήλωση των Atenistas στην Κυψέλη. Πολλά γράφτηκαν και ειπώθηκαν και από διάφορες πλευρές. Διάβασα σχεδόν όλα τα δημοσιεύματα και αναρωτιέμαι, αν τελικά είναι μεγαλύτερο πρόβλημα ο ρατσιστικός λόγος της Κίκης Δημούλα και των διάφορων υπερασπιστών της ή οι κατά όνομα, όπως αποδεικνύεται, αριστεροί που αδιαφορούν για τα λεγόμενα της ποίητριας και προσπαθούν να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα, υποτιμώντας παράλληλα τη νοημοσύνη τόσων και τόσων συμπολιτών μας που απλά αηδίασαν με αυτό το ρατσιστικό παραλήρημα. Νομίζω όμως ότι τα πράγματα είναι απλά: ποιητές όπως η Δημουλά δεν αξίζουν χώρο στη βιβλιοθήκη μας και στην καρδιά μας. Η Ποίηση δεν έχει χώρο για ρατσιστές και ξενόφοβους ποιητές, όσο τεχνίτες, λυρικοί και εκφραστικοί να είναι, όση αναγνώριση κι αν έχουν από τους αναγνώστες και ακόμα και από το ίδιο το κράτος – αν και το τελευταίο πάντα θα πρέπει να μας προβληματίζει. Η Ποίηση απαιτεί πάνω απ’ όλα να είσαι Άνθρωπος, μέρος της εποχής σου και να αγωνίζεσαι με όλα τα μέσα που διαθέτεις για το κοινό καλό ενάντια σε ότι θέλει να καταστρέψει την πρόοδο του ανθρώπου και της κοινωνίας.
Όμως επειδή ορισμένοι συνεχίζουν αγωνιωδώς να βρουν δικαιολογίες και κρυφά νοήματα πίσω από τις δηλώσεις της Δημουλά, ας ξεκαθαρίσουμε μια και καλή, ότι (μπορεί να) μοιάζει ίδιος ο σκοπός της Ποίησης και του Δημόσιου Λόγου αλλά διαφορετικά τα μέσα που χρησιμοποιούν και η εικόνα που δίνουν. Ο Δημόσιος Λόγος πρέπει να είναι ευθύς, χωρίς κρυφά νοήματα, και οτιδήποτε λέγεται να είναι ξεκάθαρο προς την κρίση όλων μας. Βέβαια, θα μου πείτε αυτό είναι μια ουτοπία. Πώς ο δημόσιος λόγος να είναι ευθύς, ξεκάθαρος και ειλικρινής όταν στην πραγματικότητα αποτελεί εργαλείο διαστρέβλωσης της πραγματικότητας (κοινωνικής, πολιτικής και αισθητικής) στα χέρια του κεφαλαίου και των εκφραστών του; Το παράδειγμα των πολιτικών μας, εντός και εκτός βουλής, και των ΜΜΕ είναι χαρακτηριστικό. Έτσι κι αλλιώς, πιστεύω ότι η Κική Δημουλά πολύ συνειδητά έκανε αυτές τις δηλώσεις μπροστά σε πλήθος κόσμου των γειτονιών που συμμετείχε σε μια, ας το πούμε έτσι αν και δεν είναι, πρωτοποριακή εκδήλωση για την πόλη και το περιβάλλον της. Ο κόσμος δεν τρώει κουτόχορτο: ξέρει καλά ότι οι δηλώσεις της Δημουλά δεν διαφέρουν σε τίποτα από την ρατσιστική τακτική του Δένδια και της τρικομματικής κυβέρνησης όταν παίρνουν θέση για τους μετανάστες και κάνουν λόγο μέσα από τα χείλη του πλέον επίσημου εκπροσώπου της, του ίδιου του πρωθυπουργού, για “ανακατάληψη των πόλεων”. Επίσης, γνωρίζει καλά ότι μόνο προβλήματα δημιουργεί η επιστροφή εκ μέρους της άρχουσας τάξης στον παλιό, καλό ρατσισμό όπως τον γνωρίσαμε στη Ν. Αφρική και στον αμερικάνικο Νότο, με τις τουαλέτες και τα παγκάκια(!) μόνο για λευκούς.
Οι διοργανωτές της συγκεκριμένης εκδήλωσης έχουν καθήκον να πάρουν θέση μετά από αυτό το γεγονός,και να δηλώσουν ξεκάθαρα εαν συμφωνούν ή όχι με τα όσα δήλωσε η καλεσμένη τους; Ένοχοι για την στάση τους να προστατέψουν την Κική Δημουλά κρίνονται και οι Μένης Κουμανταρέας και Μενέλαος Καραμαγγιώλης, που ενισχύουν στην ουσία τη ρατσιστική επιχειρηματολογία της ποιήτριας δηλώνοντας ότι “στην Κυψέλη μένουν κυρίως οικογενειάρχες που προσπαθούν να ενσωματωθούν”. Ορίστε λοιπόν, ξεκάθαρη επιστροφή, στην μικροαστική αντίληψη ότι δεν έχει σημασία η φτώχεια και η εξαθλίωση που φέρνουν οι πολιτικές λιτότητας και τα μνημόνια ή οι ρατσιστικές επιθέσεις που αντιμετωπίζουν οι μετανάστες αδελφοί μας (και πολλοί Έλληνες συμπολίτες μας) αλλά η προστασία της άδειας πλέον τσέπης μας και του τρύπιο βρακιού μας από κάποιον ανύπαρκτο εχθρό, ενώ τα μνημόνια συνεχίζουν να ψηφίζονται με ισχνές κοινοβουλευτικές μειοψηφίες και να απειλούν, μαζί με την Χρυσή Αυγή, την ανεξαρτησίας σκέψης αλλά και ύπαρξης μας. Κανένα σχόλιο βέβαια, για την ξεπουλημένη Σώτη Τριανταφύλλου, για τον ακροδεξιό σύμβουλο του Σαμαρά Φαήλο Κρανιδιάτη, τις εφημερίδες Δημοκρατία – αυτή που δίνει προσφορές με τον δικτάτορα Γεώργιο Παπαδόπουλο, το Έθνος, τις εφημερίδες του ΔΟΛ, τα μεγάλα κανάλια που βγήκαν να υπερασπίσουν την έγκριτη ακαδημαϊκό Κική Δημουλά, ξεχνώντας ότι άλλο οι δηλώσεις ενός απλού πολίτη ή μιας φοβισμένης ηλικιωμένης κυρίας – αρνητικά ή θετικά επηρεασμένο από όσα βλέπει, και άλλο οι δηλώσεις ενός θεσμικού προσώπου. Αν και εδώ είναι η ουσία του προβλήματος: η Δημουλά αποτελεί θεσμικό πρόσωπο και διατηρεί αγαστές σχέσεις με την εξουσία: υποστήριζε την διακυβέρνηση Καραμανλή, υπέγραψε κείμενων 31 διανοούμενων υπέρ του μνημονίου και άλλα πολλά… Επιμένω όμως ότι το μεγαλύτερο πρόβλημα δεν είναι οι ρατσιστές ποιητές και οι μικροαστοί διανοούμενοι αλλά οι αριστεροί εντός και εκτός ΣΥΡΙΖΑ που παραβλέπουν τις δηλώσεις της Δημουλά και εφευρίσκουν ένα σωρό δικαιολογίες, παίζοντας στην ουσία το παιγνίδι της μαύρης, καθεστωτικής προπαγάνδας Α, ρε Μαγιακόφσκι, Αναγνωστάκης, Λειβαδίτης που τους χρειάζεται…
Όλα τα παραπάνω όμως δεν πρέπει να μας εκπλήσουν. Μέσα στην παρακμή του καπιταλισμού εντός κι εκτός συνόρων είναι συχνό φαινόμενο να πέφτουν οι μάσκες ορισμένων που μέχρι χθες τους αντιμετωπίζαμε ως σωτήρες, πνευματικούς καθοδηγητές μας ίσως ακόμα και ως φίλους, αναδεικνύοντας το φριχτό πρόσωπο της ψεύτικης τέχνης που το μόνο που θεραπεύει είναι τα συμφέροντα των πλουσίων. Το ρατσιστικό ξέσπασμα της Δημουλά είναι ένα μόνο μικρό τμήμα αυτής της εικόνας, αν και τόσο ενδεικτικό για την ατομοκεντρική και μικροαστική αντίληψη που διέπει στρώματα της ελληνικής διανόησης, η οποία δεν έχει επαφή με το δράμα του ελληνικού λαού και απλά τον αντιμετωπίζει ως μια μαζική οντότητα που χρειάζεται να εξανθρωπιστεί και να μορφωθεί με βάση τις επιταγές της άρχουσας τάξης. ‘Οσο για τους αριστερούς που συμβάλλουν με την άρνησή τους να δουν την πραγματικότητα με τις δηλώσεις Δημουλά είναι οι ίδιοι που υποτιμούν την αντιφασιστική και αντιρατσιστική πάλη και προτιμούν ένα light αντιρατσισμό και αντιφασισμό που θα αντιμετωπίζει την Χρυσή Αυγή, τους δορυφόρους της και την επίσημη ρατσιστική πολιτική πολιτική ως ένα απλό και μόνο σύμπτωμα της κρίσης, που χαρακτηρίζουν την επίθεση στην Μανωλάδα απλά ως ένα ταξικό έγκλημα και όχι ως ένα ρατσιστικό έγκλημα που παράγεται ακριβώς από τις ταξικές επιθέσεις της κυβέρνησης σε μετανάστες αλλά και ντόποιους, που απέχουν – σχεδόν – από κάθε αντιρατσιστική, αντιφασιστική μάχη, υποτιμώντας παράλληλα τα βήματα που έχει κάνει ο κόσμος της δουλειάς για την οικοδόμηση μιας άλλης κοινωνικής πραγματικότητας. Αν περιμένουμε λοιπόν, από αυτούς την αλλαγή, τότε θα πάμε καλιά μας… Κάποιοι φαίνεται έχουν ξεχάσει ήδη τα θύματα του Παντελή Καζάκου αλλά και τις πιο πρόσφατες δολοφονίες των Σαχζάτ Λουκμάν και Μπαμπακάρ Ντιαέ… Η μόνη μου ελπίδα είναι στην κοινωνία που αγρυπνά, που είτε μέσα από τους πολιτικούς αγώνες και τις οργανώσεις της, είτε μέσα από μια γνήσια καλλιτεχνική έκφραση διεκδικεί να χτίσει έναν καινούργιο κόσμο, ελεύθερο, δημοκρατικό, με σεβασμό στον άνθρωπο και τα έργα του.