Αγνάντευε τη θάλασσα, πριν αφεθεί στη γαλαζοπράσινη γοητεία της. Ο αφρός των κυμάτων της, έδινε πεταχτά φιλιά στα πόδια του, που πατούσαν στην μουλιασμένη άμμο. Λες και περίμενε να τον καλέσει πρώτη αυτή. Χειμώνα- καλοκαίρι, βυθιζόταν στην αγκαλιά της και ήταν η μόνη που μπορούσε να τον γαληνέψει, ότι και αν τον βασάνιζε. Την λάτρευε. Η μεγαλύτερη αγάπη, μετά την μάνα του, πριν αποκτήσει το παιδί του.
Όταν χόρταινε τα χάδια της, την αποχωριζόταν ήρεμος, ευχαριστημένος και έσταζε ολόκληρος νερό και αλμυρά. Ακουμπούσε για λίγο στην άκρη του μικρού βράχου εκεί, σιμά, για γα ξεπλυθεί μετά και να βγάλει τα ίχνη της από το σώμα του. Αυτό γινόταν καθημερινά, σχεδόν. Ύστερα, πλησίαζε προς το μέρος εκείνης που χρειαζόταν, για να εκφράσει κάτι από τις σκέψεις, τα συναισθήματα του. Προκαλούσε τη συζήτηση. «Μιλάς ωραία», της έλεγε. Δεν την συγκινούσε ιδιαίτερα αυτό. Ήταν καλή φιλοφρόνηση για συνομιλητή, μα, για κοπέλα, δεν το νόμιζε. Έτσι, όμως, μπορούσε να μένει δίπλα της, να την γνωρίζει, συζητώντας όσα δεν συζητούσε με άλλο κανένα και μετά το φαγητό, ενώ η παρέα ξεκουραζόταν, εκείνος έκανε αθλητισμό. Για λίγο, ακολουθούσε κάποιος, αλλά εκείνος δεν είχε σταματημό. Βάδην, τριπλούν, βόλεϊ εναλλασσόταν στο «πρόγραμμα» του, μέχρι να νοιώσει κόπωση.
Η κοπέλα δεν άφηνε το βλέμμα της να φύγει από πάνω του. Δεν κοιτούσε αλλού, πουθενά. Εκείνος την πλησίαζε ξανά, να καπνίσει ένα τσιγάρο, να πιει από τον καφέ του «θερμός» και για συζήτηση. Αυτή δεν ήταν υπερβολική στις φιλοφρονήσεις και αυτός δεν έδειχνε έπαρση. «Τώρα, τέλειωσε. Όταν, ήμουν πολύ νέος, ήμουν καλός », έλεγε . Της άρεσε που περιόριζε τη συζήτηση και δεν περιαυτολογούσε. Πληροφορήθηκε, όμως, πως υπήρξε γερός αθλητής και σε δυο αγωνίσματα κορυφαίος – πρώτος. « Είναι σαν τον άνεμο », σκέφτηκε η κοπέλα. « Εμένα τι μου βρίσκει » ; Όταν τον ρώτησε της απάντησε. «Είσαι γλυκό κορίτσι, ξέρεις να ακούς και να συζητάς και μοιάζεις με μικρή ζεστή φωτιά. Φιλική, συμπαθητική με ωραία χρώματα, που φανερώνουν τα συναισθήματα σου ».
Αυτό άρεσε στο κορίτσι, αλλά αναρωτήθηκε. «Αέρας εκείνος, φωτιά εγώ, τι θα συμβεί; Θα σβήσω εγώ, θα τσουρουφλιστεί αυτός..; »
«Α μπα. Δεν κολλάει » Όμως, τελικά, κόλλησε, αλλά δύσκολα. Στην αρχή, την εφρόντιζε πολύ. Δυο χρόνια φιλίας, οδήγησαν σε σχέση συνειδητή. Πέρασε όλα τα στάδια, αλλά στη μέση της σχέση, ο «αέρας» της, άφησε να εννοηθεί πως πονούσε για άλλη.
Δεν παραπονέθηκε, δεν έκλαψε, δεν ικέτεψε. Ο αέρας της, ο ταξιδευτής, δεν θα έπρεπε να υποστεί τις συνέπειες ενός «λάθους». Ύστερα, η κοπέλα βρισκόταν στο κατώφλι, της δεύτερης νεότητας, αλλά, ναι, δεν το περίμενε. Ρώτησε μόνο: «Αν εσύ είσαι αέρας, εγώ μια όμορφη, μικρή φωτιά, εκείνη τι είναι; » Απάντησε:« Κάτι σαν θύελλα».
Τρόμαξε, ακούγοντας αυτόν τον χαρακτηρισμό. Ο αέρας μπορεί να αναπνέει γλυκά, να χαϊδεύει απαλά, να αναζωογονεί τις αισθήσεις, να παίζει με το κύμα, τις ακτίνες του ήλιου. Να γίνετε επιθετικός, άγριος, αλλά κάποια στιγμή θα κοπάσει, θα γαληνέψει. Η θύελλα, όμως; δεν διαθέτει άλλη διάσταση, άλλη μορφή. Είναι επικίνδυνη. Δένει με τον αέρα, οι δύο μαζί προξενούν καταστροφές..
Πέρασε λίγος καιρός και όταν συναντήθηκαν, η κοπέλα ένοιωσε πως δεν τον εμπιστευόταν, πια. Τον κοίταζε απομένοντας βουβή! Εκείνος ντροπιασμένος, θλιμμένος, αγνώριστος!
«Τέλειωσε, δεν υπάρχει άλλη. Θα συνεχίσουμε, όπως πρώτα ..» Τόλμησε να ρωτήσει : , ,
«Πήγες μαζί της;» Απάντησε: « Όχι, γιατί δεν θα μπορούσα να φύγω! » Δεν έπρεπε να υποκύψει αλλά τον λυπήθηκε, έτσι, όπως την κοίταζε. Που τα φτερά, που τα πετάγματα του αγέρα, τα παιχνίδια.. Φούντωσαν τα συναισθήματα της και ένοιωσε πως η Μοίρα της ήταν εκείνος. « Ξέρω, μ’ αγαπάς πολύ και εγώ σε ταπείνωσα. Για μένα, είσαι ότι καλύτερο μου έχει συμβεί.» Αυτά είπε και ήταν τα λόγια- κλειδί, για να δοθεί συνέχεια στην ιστορία τους. Εκείνος παρέμεινε αυτός που ήταν. Τρυφερός, γλυκός, πίσω από την αδρή φυσιογνωμία του, ειλικρινής και ταξιδιάρης, όσο μπορούσε. Η «φωτιά» του ήταν προσωποποίηση σταθερότητας και συνέπειας, αλλά χωρίς πυγμή. Εκείνος το έβλεπε μα, δεν σχολίαζε. Προβληματιζόταν, όμως. Καταλάβαινε πως, αν έμενε μόνη, θα χρειαζόταν στήριξη. Υπήρχε τώρα, αυτός. Αργότερα;
Μετά από μια σκληρή δοκιμασία που πέρασε, ο αέρας, έχασε τα φτερά του. Όχι μόνο αυτά. Όλες τις δυνάμεις τις σωματικές. Όμως, με παράδοξο τρόπο, αναπτύχθηκαν αντιστάσεις, χάρη στην ασύλληπτη δύναμη ψυχής που ‘διέθετε.
Την ώρα του αποχωρισμού την τραγική, πρόσφερε το μεγαλύτερο δώρο ζωής σε εκείνη, παραδίδοντας όση ψυχή είχε απομείνει, στη δική της ψυχή. Με μιας, άλλαξαν όλα. Ο αέρας ταξίδεψε για τελευταία φορά, φεύγοντας σαν αύρα. Όπως ήταν στα καλά του. Γνώριζε πως η αγάπη της, οι αναμνήσεις από την κοινή ζωή τους, θ ήταν το κίνητρο να συνεχίσει μια μοναχική, θλιμμένη, αλλά όχι κούφια ζωή. Κάτι θα γίνει πίστευε.
Εκείνη σφιχταγκάλιασε όλες τις μνήμες από ‘κείνον, τη μορφή που τη σαγήνευε, ακόμα και στα χειρότερα του και κράτησε τους αγαπημένους ήχους των τραγουδιών που του άρεσαν, για να τους σιγοτραγουδάει κάθε μέρα. Κάθε μέρα του μιλά κιόλας.. Όχι, δεν τρελάθηκε. Ξέρει πως ο αέρας της μπορεί καλύτερα τώρα, να την προσέχει και να την προστατεύει. Απαλλαγμένος από αδυναμίες, ανθρώπινα πάθη, γήινες επιδιώξεις, στέλνει τα μηνύματα του. Η μικρή φωτιά έχει κάθε λόγο να χαίρεται που αγέρας της, αυτός ο αγέρας, την ολοκλήρωσε, την κυρίευσε και την εμπνέει ακόμη και στην «απουσία» του. Γιατί, απλά, τον κουβαλάει μέσα της..,
Νεφέλη Ευαγγέλου