Αυτός ο άνεμος το χρώμα… αυτός ο ουρανός το… Αιγαίο…
η σύνδεση από τις πράσινες ακτές του Βορρά στο ακρωτήρι
στην πάνω μεριά του νησιού… στα Χανιά.
Εκεί που επέλεξε να σταματήσει γι’ αγκυροβόλι
Αυτός ο άνεμος απίθωσε την ψυχή στη λατρευτή Κρητική γη!…
Αυτός ο άνεμος, αυτό τ’ αγέρι ταξίδευε τη νοσταλγία…για συντριβή της… Μα εκείνη, μας έσμιξε από τόσο μακριά για πάντα κι έκανε ένα το πνεύμα.
Αυτός ο άνεμος, αυτό τ’ αγέρι, έφερε τις μνήμες απ’ τις μορφές της εποχής του τότε. Κι αναπολώντας, φθάσαμε σε χρόνους και ζωή των κοντινών προγόνων.
Αντάμωσαν οι γενιές από μεριά Μικράς Ασίας, Ρούμελης με Κρήτη, μέσα στις τόσες συζητήσεις.
Από τις ανταλλαγές στα λόγια, στις σκέψεις, στις περιγραφές, μέσα στις διηγήσεις, πρόβαλαν οι ιστορίες, οι καιροί.
Οι τότε πολιτισμοί, οι συνθήκες, οι κάθε μέρα ζωές, οι αγώνες, οι χαρές, οι έρωτες, οι χωρισμοί, ο μισεμός, η ξενιτιά, η σμίξη, η λύπη, οι χαρακτήρες, οι λατρευτές μορφές. Και πορευόμενοι στ’ αχνάρια τους φθάσαμε στα ώριμα τα τωρινά χρόνια.
Δεν είναι άλλη τόσο γλυκιά αναλαμπή της μνήμης για διαδρομές πισωγυρίσματα, σε αγαπημένες μορφές, που εθώπευαν τη νιότη με τα δικά τους έργα, τη δική τους στοργή.
Ποιος θα τους δώσει μορφή… ποιος θα τους ζωντανέψει μέσα από τα βάθη του νου και της ψυχής, της μνημοσύνης ή της λήθης!
Ποιος θα τους φέρει σιμά μας στα μάτια της καρδιάς… από τους ουρανούς!
Να είναι κοντά μας, να μας θωρούν να τους θωρούμε (για) όσο τους λαχταράμε… Να γαληνέψουμε κοντά τους, ας είναι με το νου… με την αφή της ψυχής.
Ήταν εκείνοι που μας αγάπησαν… και στα ιδανικά τους και στα λάθη τους, στήσαμε τα δικά μας όνειρα – χρόνια.
Ποιος θα τους ζωντανέψει… ποιος θα τους φέρει πίσω στη γη τους!
Να ξαναζήσουν με την οικογένεια ανάμεσά μας και μεσ’ από θύμησες να χαρούμε το όνειρο μαζί τους. Ποιος;… Ποια;…
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
Είναι η καρδιά της που ξέχειλη από μνήμες, ανθίζει και σκορπά χρώματα λόγου και γραφής.
Έτσι… για να χαρίσει με τις περιγραφές… «πνοές αγάπης!»
Και για να σμίξει με μιας αγριοτριανταφυλλιάς τα άνθη… συναισθήματα, στοχασμούς απ’ όλες τις καρδιές όσων θα γαληνέψουν με τα γραφόμενά της.
Αυτή η απλοχεριάς προσφορά, ότι παράγει ο εμπνευσμένος νους κι η καθαρότητα του γραπτού λόγου, είναι τα δώρα της όμορφης καρδιάς της, του πνεύματός της που έχουν ένα στόχο, ένα σκοπό:
… Την αφύπνιση του νου και της ψυχής σ’ ένα αγκάλιασμα… σε μια επικοινωνία. Σ’ ένα συνειδησιακό αντάμωμα… σε μια συνάντηση – σμίξη συνανθρώπινης αγάπης.
Γι’ αυτό γράφει.
Για να σκορπίσει φως στο νου, χρώμα στα μάτια, αισθητική στο λόγο. Γι’ αυτό χαρίζει ό,τι ωραίο γεννά το πνεύμα, ο νους, με μορφές από Χανιά, από Κρήτη, από Ελλάδα.
Νεφέλη τ’ όνομά της, το μαντεύουν πολλοί ως Νάγια ή Νώτα που πρόβαλε δειλά στην αρχή, με ‘κείνα τα όμορφα δημιουργήματα γραφής στο Χανιώτικο τύπο και με την έκδοση του βιογραφικού του … «παρ’ ολίγον μυθιστόρημα» το «ΟΧΙ ΕΓΩ ΤΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ», το «ΙΣΤΟΡΊΕΣ ΜΙΑΣ ΑΓΡΙΟΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΙΑΣ», το «ΓΡΑΜΜΑΤΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΛΑΒΕΣ».
Μα τώρα στα χέρια, στα μάτια μας το νέο βιβλίο με τον δικό του τίτλο: «Στην οδό … Ι. Καποδίστρια».
Έτσι το θωρούμε ως έκδοση.
Όπως πάντοτε, τρυφερή κι αισθητικά ανώτερη η αντίδραση προς την πολυτέλεια. Μέσα στην απλότητά του όλη η αρχοντιά, όπως και στα έργα της. αντιπροσωπεύει τις μορφές της δημιουργίας της.
Ζεστό, ευαίσθητο, παίζει ανάμεσα στο ρομαντισμό και την ουσία, την αλήθεια της ζωής όπως στα κείμενα και τους στοχασμούς.
Αυτό ακριβώς απέδωσε ο εκλεκτός καλλιτέχνης Γιάννης Αγγελάκης με ην εικόνα εξωφύλλου. Κεντράροντας στο επίτευγμα της διανόησης της συγγραφέως και διατηρώντας την προβολική μεταφορά, έθεσε σε σμίξη και αντίθεση συγχρόνως την συγκίνηση του τότε με τα αρχιτεκτονήματα τα παλιά και με την όψη του τώρα. Το επέτυχε μέσα σ’ ένα φως ευαισθησίας και χρώματος, διακοσμημένα με τις πινελιές σε μορφή στοιχείων της φύσης (το κλαδί – το φυτό με το φύλλωμα).
Στις σελίδες του μιλά για τα παλιά σε αντάμωμα του τότε με το τώρα.
Σε όλα τα κείμενα δεν υπάρχει τίτλος. Δεν υπάρχει χαρακτηρισμός.
Ό,τι κι αν πει ο αναγνώστης, όπως κι αν το ονομάσει, όπου κι αν το κατατάξει, θα το αδικήσει. Ας το αφήσει έτσι! Λευκό! Διάφανο! Αληθινό! Έτσι όπως βγήκε από το πνεύμα και την ψυχή της. Άυλο!…
Ας τ’ ονομάσει, ας το ζωγραφίσει, ας το βαφτίσει όπως θέλει ο κάθε αναγνώστης που θα το κρατήσει στα χέρια του και θα πετάξει στα νέφη της μνήμης.
Ψάξτε στα κείμενά της. Διαβάστε όσα παράγει.
Δώστε την ευκαιρία στο πνεύμα σας ν’ αναζητήσει το πνεύμα της που πορεύεται μέσα σε δρόμους ήθους, ποιότητας, φιλολογικής παιδείας, ειλικρίνειας, αξιοπρέπειας κι αγάπης, βαθιά αληθινής, ανθρωπιστικής.
Αξίζει να διαβαστεί.
Απ’ τις σελίδες του αναβλύζει θαλπωρή!…
Τροφή για την ψυχή οι μνήμες!
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
Την αξία αυτού του έργου με τίτλο «Στην οδό… Ι. Καποδίστρια» την αξιολογεί ο κάθε αναγνώστης από την προσωπική του θέση – άποψη – αντίληψη, αφού είναι δικαίωμά του να εισπράττει και ν’ αναλύει με τον ατομικό του τρόπο αυτό που διαβάζει. Και (να) τα επεξεργάζεται ή όχι με τις δικές του ικανότητες, με την ατομικότητά του που είναι αποδεκτή απ’ όλους αφού είναι η δική του άποψη.
Η αποδοχή ενός βιβλίου ή η απόρριψή του εξαρτάται από πολλούς παράγοντες.
Προϋπόθεση είναι ο βαθμός ευαισθησίας του αναγνώστη σε πολλούς τομείς και η προσωπική του αντίληψη ως προς την ευχαρίστησή του από την ανάγνωση ενός βιβλίου.
Η προσωπική γνώμη του καθενός σε συνδυασμό όλων, είναι η τελική κριτική – αποδοχή ή απόρριψη του έργου.
Εκτός από τη φιλολογική γνώμη των ειδικών που είναι σεβαστή κι αποδεκτή απ’ όλους.
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
Χαρείτε το…
Με την δική σας ευαισθησία…
Με την δική σας … αφή ψυχής!…
Από τα χρώματα τ’ ουρανού
Μια … κάποια… αναγνώστρια
Αναστασία Τασιοπούλου