Γράφει ο Ειρηναίος Μαράκης
Παραβρέθηκα (για πολύ λίγο, δυστυχώς) στο πολιτικό μνημόσυνο του αναρχικού αγωνιστή Βαρδή Τσουρή στην κατάληψη Rosa Nera στο λόφο Καστέλι στα πλαίσια των εκδηλώσεων για τα 13 χρόνια της κατάληψης.
Δεν θέλω να περιγράψω πολλά πράγματα, υπήρξαν άλλοι που το έκαναν πολύ καλύτερα αλλά πρέπει να σημειώσω ότι πλήθος κόσμου συμμετείχε, υπολογίζω 400 – 500 άτομα, χωρίς να προσθέτω αυτούς που ήρθαν και έφυγαν κατά τη διάρκεια της εκδήλωσης. Όσοι συμμετείχαν δεν ήταν μόνο οι κλασικοί των διάφορων απεργιακών και λοιπών εκδηλώσεων και δράσεων που πραγματοποιούνται στην πόλη, ούτε ήταν μόνο οι σύντροφοι και η οικογένεια του αλλά και κόσμος από τα χωριά των Χανίων όπου οι κάτοικοι τους είχαν συνεργαστεί με τον Βαρδή Τσουρή σε διάφορους αγώνες, καθώς και κόσμος που είχε σε εκτίμηση τον αγωνιστή και διάφοροι ακόμα, που μπορεί να μην τους έχουμε δει ούτε σε μια πορεία (μεγάλο λάθος η αποχή σε τέτοια ζητήματα, ακόμα κι όταν υπάρχουν οι καλύτερες προθέσεις) αλλά που νοιώθουν δική τους την υπόθεση για άλλη κοινωνική προοπτική
Έγραψα παραπάνω, ότι υπήρξε κόσμος που ήρθε και έφυγε, για διάφορους λόγους από την εκδήλωση, όπως εγώ – οι περισσότεροι όμως έμειναν μέχρι το τέλος. Κι αυτό γιατί η συγκεκριμένη εκδήλωση, δεν ήταν ένα τυπικό μνημόσυνο όπου εύχεσαι στους τεθνεώντες συγγενείς να θυμούνται τον ευγενή νεκρό για όσο ζουν μόνο και μόνο για να τον ξεχάσεις εσύ πρώτος αργότερα, αλλά μια εκδήλωση βαθύτατα συνδεδεμένη με το μέλλον της κατάληψης και του χώρου όπου στεγάζεται και που έχουν γίνει στόχος ιδιωτικοποίησης. Οι διηγήσεις, οι καταθέσεις για τη ζωή και το έργο του Βαρδή Τσουρή ήταν συγκλονιστικές. Κι οι περισσότερες άγνωστες πιστεύω, για να μην πω ότι είμαι σχεδόν σίγουρος, στο ευρύ κοινό, ανέδειξαν έναν άνθρωπο και ένα κίνημα στο σύνολο του (και με τον όρο “κίνημα” δεν εννοώ μόνο τους αναρχικούς της πόλης αλλά γενικότερα τους προοδευτικούς ανθρώπους των σωματείων, των συνδικαλιστικών ενώσεων, των κινημάτων πόλης κτλ) που ουδεμία σχέση δεν έχουν με την χυδαία, αστική προπαγάνδα που καλλιεργείται το τελευταίο διάστημα στην πόλη μας και με αφορμή το ξεπούλημα σε ισραηλινών συμφερόντων ξενοδοχειακό όμιλο από το Πολυτεχνείο Κρήτης των κτιρίων και του περιβάλλοντος χώρου στο Λόφο Καστέλι.
Σκέφτηκα, θέλησα αλλά τελικά δεν κατέγραψα διαφορά σχόλια και μαρτυρίες από αυτά που ακούστηκαν στην εκδήλωση και στη συζήτηση που ακολούθησε, αφενός γιατί ο καταιγιστικός ρυθμός των αφηγήσεων δεν σε άφηνε, κυριολεκτικά, να πάρεις ανάσα κι αφετέρου γιατί οι σύντροφοι του τα κατέγραψαν με σκοπό την ευρύτερη διάδοση τους. Αν και τα καλύτερα δεν ειπώθηκαν μέσω μικροφώνου, για παράδειγμα το σχόλιο που έκανε κάποιος διπλανός μου μιλώντας σε φίλο του κι ο οποίος τόνιζε πως “είναι σημαντικό παρόλες τις σημαντικές διαφωνίες που έχουμε με τον Τσουρή και τον κάθε Τσουρή να αντιλαμβανόμαστε ότι περισσότερα είναι αυτά που μας ενώνουν από όσα μας χωρίζουν…”
Με λίγα λόγια, ήταν μια σημαντική πολιτική – πολιτιστική εκδήλωση που μπορεί, όπως σημείωσα, να μην ήταν ένα τυπικό μνημόσυνο (και πως να είναι αλλιώς όταν στην παρουσίαση των διώξεων του Βαρδή Τσουρή από το αστικό κράτος και την αστυνομία, αναδείχθηκε στην πραγματικότητα ο φόβος απέναντι σε κάθε διάθεση απελευθέρωσης) αλλά ήταν και μια εκδήλωση που άφησε μία πικρή, μέσα στην αισιοδοξία της (τι αντίφαση κι αυτή) γεύση: του ηττημένου που προσπαθεί μέσα από την ιστορία και την ανάμνηση των κοινωνικών αγώνων να διατηρήσει την, θεωρητική στην ουσία της, ελπίδα για ελευθερία – χωρίς όμως να χτίζει νέα κινήματα.
Αυτή η θέση όμως είναι καθαρά υποκειμενική, άρα όχι κι απαραίτητα σωστή ή δίκαια,σαφώς επηρεασμένη από την συγκίνηση. Ακόμα κι εγώ την αμφισβητώ αλλά ας είναι… Θα πω όμως πως, ελπίζω, η μνήμη του Βαρδή Τσουρή, να συνεχίζεται να τιμάτε με τους καθημερινούς κοινωνικούς αγώνες που τώρα αναπτύσσονται και όχι με την ανάμνηση των προηγούμενων. Βλέπετε, δεν αρκεί η ιστορική μνήμη, όταν δεν συνδυάζεται με την πράξη.
Έτσι και μόνο έτσι, θα παραμείνει ο Βαρδής παρών, ως παράδειγμα, για όλους όσους ακολούθησαν τον δρόμο της αμφισβήτησης και της σύγκρουσης με την εξουσία. Οι επόμενοι κοινωνικοί αγώνες που θα πραγματοποιηθούν (και που ήδη πραγματοποιούνται) στην πόλη μας θα αποδείξουν εύκολα αυτή τη θέση.