Μερικές φορές μοιάζει τα φρικτά τροχαία με τους πολλούς νεκρούς να συμβαίνουν για να γίνουνε ειδήσεις.
Πριν δύο χρόνια είχαμε το τροχαίο με τον Κώστα και τη Φωτούλα.
Μετά, είχαμε το τροχαίο στον Κλαδισσό με τα τρία νέα παιδιά.
Ακολούθησαν κι άλλα σοβαρά τροχαία, με νεκρούς.
Τώρα, έχουμε τους δύο νεκρούς νέους στο Πολυτεχνείο Κρήτης.
Όλες διαφορετικές περιπτώσεις, όμως κάθε περίπτωση θα μπορούσε να έχει αποφευφθεί, να μην έχει καταλήξει σε θάνατο, αν είχαν ληφθεί τα κατάλληλα μέτρα, αν είχαν γίνει τα ελάχιστα. Δεν έγιναν.
Κι έτσι, ήρθε ο θάνατος που έγινε είδηση.
Οι τίτλοι για “τραγικό πολύνεκρο τροχαίο δυστύχημα”, ακολουθούνται από δημοσιεύματα για τον θρήνο των οικογενειών. Μετά θα διαβάσουμε “Τι γράφουν οι φίλοι στο λογαριασμό των νεκρών στο facebook”. Ίσως βρεθεί κάποιο “προφητικό” μήνυμα νεκρού για να νιώσουμε “συγκίνηση”. Μετά, ρεπορτάζ από την κηδεία, ο πόνος, η οργή για την πολιτεία που δεν κάνει τίποτα…
Και μετά σιωπή. Οι νεκροί θα έχουν καταναλωθεί. Μέχρι το επόμενο αίμα στην άσφαλτο από τροχαίο.
Με τα δύο νεκρά παιδιά στο Πολυτεχνείο Κρήτης συμπληρώσαμε στα Χανιά 32 νεκρούς από την αρχή του έτους.
Ναι, στην Ελλάδα είμαστε κακοί οδηγοί. Αλλά αυτό δε θα έπρεπε να είναι ένας επιπλέον λόγος για να ληφθούν τα απαραίτητα μέτρα;
Δεν θα έπρεπε εξ αυτού του λόγου να πραγματοποιούνται όλο και πιο συχνά ενημερωτικές καμπάνιες ώστε να βελτιωθεί η οδηγική συμπεριοφορά;
Δε θα έπρεπε να είναι αυτός ο ουσιαστικός λόγος για να βελτιωθεί η κατάσταση του οδοστρώματος, για να υπάρχουν σωστά πεζοδρόμια, σωστός φωτισμός, φανάρια, διαχωριστικά και μεσαία διαζώματα στις εθνικές, σαμαράκια σε κατοικημένες περιοχές ώστε να μην αναπτύσσονται υψηλές ταχύτητες; Αυτό δε θα ήταν το λογικό;
Αλλά έτσι, θα άλλαζε αυτό το μοιρολατρικό “στην Ελλάδα είμαστε κακοί οδηγοί”; Γιατί αυτή η διαπίστωση περί κακής οδηγικής συμπεριφοράς κατά ένα τρόπο ρίχνει όλη την ευθύνη στο άτομο και αθωώνει ένα κράτος απών, το οποίο δεν κάνει εδώ και πολλά χρόνια παρά ελάχιστα για τις τρομερές ελλείψεις που υπάρχουν. Είναι πολύ βολικό για το κράτος να φταίνε οι “κακοί οδηγοί”.
Το κράτος κρύβεται για τις ελλείψεις που δε θα έπρεπε να υπάρχουν. Ξεχνούμε ότι οι Έλληνες πολίτες πληρώνουν από τα πιο μεγάλα ποσά σε όλη την Ευρώπη στο κράτος ώστε να γίνονται έργα και να συντηρείται σωστά το οδικό δίκτυο. Αυτή δεν ήταν η λογική της επιβολής των “τελών κυκλοφορίας”; Όμως, τα τέλη κυκλοφορίας κατέληξαν άλλος ένας “ειδικός” φόρος που δε χρησιμοποιείται για τον σκοπό για τον οποίο συλλέγεται αλλά για να καλύπτει τις τρύπες στον προϋπολογισμό. Με το κόστος να είναι τεράστιο σε ανθρώπινες ζωές.
Αλλά σήμερα πάλι θρηνούμε νεκρούς. Κάποιοι μάλιστα έσπευσαν αντί να δουν την ουσία του ζητήματος να εστιάσουν στην καταγωγή του θύτη του τροχαίου (Γεωργιανός). Λες και η καταγωγή αλλάζει τίποτα.
Οι πιο πολλοί όμως στέκονται στην “έλλειψη παιδείας”, σε αυτούς που “δε θα γίνουν ποτέ άνθρωποι” αφού αυτοί που τρακάρουν και προκαλούν κάποιο θανατηφόρο τροχαίο είναι κάτι λιγότερο από άνθρωποι, είναι περίπου κτήνη ανεπίδευτα μαθήσεως, απολύτως ένοχοι, που ανεξαρτήτως των μέτρων που λαμβάνονται “αυτοί θα έβρισκαν τρόπο” να κάνουν πάλι τα ίδια. Λες και στην Ελλάδα έχουμε κάποιο ιδιαίτερο γονίδιο που παράγει κτήνη πέραν του νόμου, ασυνείδητους που σκοπό έχουν να σπείρουν τον θάνατο, κτήνη για τα οποία τα όποια μέτρα προστασίας δε θα μπορούσαν να αποτρέψουν την κτηνώδη δράση τους, που δεν πρόκειται ποτέ να μάθουν ή να βελτιωθούν ανεξαρτήτως του τι θα κάνει το κράτος. Είναι πολύ βολικό να έχουμε να κάνουμε με κτήνη. Ειδικά όταν το κράτος κάνει τόσα λίγα.
Εμείς στην εφημερίδα μας θα μεινουμε στην ουσία και θα απαιτήσουμε τη λήψη ουσιαστικών μέτρων όχι μόνο στο σημείο που είχαμε το δυστύχημα, αλλά και σε άλλα σημεία στο νομό, τα οποία γνωρίζουν και έχουν επισημάνει πολλές φορές άνθρωποι που έχουν ασχοληθεί με το ζήτημα των τροχαίων. Υπάρχουν λύσεις. Μπορούν αρχικά να εφαρμοστούν κάποιες που είναι πιο οικονομικές, όμως με ένα σχεδιασμό όπου στο άμεσο μέλλον θα εφαρμοστούν και μέτρα πιο μόνιμα και πιο αποτελεσματικά. Γιατί είναι γνωστό ότι στην Ελλάδα “ουδέν μονιμότερο του προσωρινού”. Αυτή τη φορά αυτό δεν πρέπει να επιτραπεί.
Το ναυάγιο του “Ηράκλειο” με τους 224 νεκρούς αφύπνισε το ελληνικό κράτος που προχώρησε στη δημιουργία του θαλάμου επιχειρήσεων έρευνας και διάσωσης στο Υπουργείο Εμπορικής Ναυτιλίας και τη θεσμοθέτηση του απαγορευτικού απόπλου για τα επιβατηγά πλοία ενώ οδήγησε στη δημιουργία της ΑΝΕΚ για να μην ξαναπνιγούν άνθρωποι σε σαπιοκάραβα. Κάθε χρόνο η Κρήτη θρηνεί κοντά στους 100 νεκρούς. 100 οικογένειες που δε θα ξαναδούν τους δικούς τους ανθρώπους Άραγε πόσα ακόμα ναυάγια στη στεριά πρέπει να συμβούν για να μην πεθαίνουν άνθρωποι στη μαύρη άσφαλτο;
Τώρα, πρέπει να μπουν οι βάσεις για μία ουσιαστική αλλαγή. Όχι στο επόμενο “τραγικό” δυστύχημα. Όχι στον επόμενο θρήνο κάποιας οικογένειας και στα συγκινητικά μηνύματα των φίλων του νεκρού. Όχι τότε. Τώρα.
Είναι ασέβεια προς τη μνήμη των νεκρών να τους θρηνούμε και να καταναλώνουμε τον πόνο των οικογενειών ενώ λίγα αλλάζουν.
Αλλιώς, όλοι είμαστε ένοχοι και υποκριτές.