Είναι η λέξη που κυριαρχεί στις μέρες μας, εξαιτίας των φοβερών εικόνων που έχουν κατακλύσει τον τύπο, το διαδίκτυο και τα δελτία των ειδήσεων. Το φτιασίδωμα της βίας, της ανεπάρκειας και της βαρβαρότητας. Αυτά που βαραίνουν την ψυχή, είναι αυτά που συμβαίνουν γύρω μας, αυτά που βλέπουμε μέσα από τις ειδήσεις. Και αυτά δεν μπορούν να έρθουν σε κανένα λογαριασμό, ούτε να φτιασιδωθούν με κανένα Photoshop. Εικόνες που πληγώνουν τα μάτια, που τις βλέπαμε στο διαδίκτυο στις αραβικές χώρες και τώρα τις βλέπουμε και στην πατρίδα μας. Παιδιά να ψάχνουν τα σκουπίδια έξω από τα σούπερ μάρκετ, ηλικιωμένοι να στέκονται με απλωμένο χέρι.
Στα μεγάλα αστικά κέντρα η κατάσταση είναι πλέον εκτός ελέγχου. Από κει και οι εικόνες που κάνουν τον γύρο του κόσμου και «δυσφημούν» την χώρα διεθνώς. Κάποια κέντρα, κάποια μαγαζάκια εδώ και χρόνια μέσα από την Ελλάδα, φροντίζουν να τις διαχέουν. Ωστόσο δεν είναι αυτή η εικόνα της Ελλάδας και το ζήτημα δεν είναι αν πρέπει η δεν πρέπει να προβάλλονται. Το θέμα είναι ότι η πραγματικότητα στην χώρα δεν είναι μόνο αυτή. Όπως και στις πορείες δεν είναι μόνο τα καψίματα. Αυτά δείχνουν τα ΜΜΕ, γιατί αυτά πουλάνε.
Η κατάσταση στην Ελλάδα είναι οι μεγαλειώδεις πορείες, οι μικρές και μεγάλες εστίες αντίστασης, οι πρωτοβουλίες, τα κινήματα των πολιτών τα κινήματα της γειτονιάς, οι φορείς που ευαισθητοποιούνται και γίνονται κάποια πράγματα. Κάποιοι θέλουν να δουν την χώρα σε εκείνη την ζοφερή κατάσταση που αποτύπωσε μοναδικά ο αλησμόνητος φωτογράφος Kevin Carter του σκελετωμένου παιδιού που το παραμονεύει ένας μαύρος γύπας. Αυτοί οι συγκεκριμένοι ωστόσο ίσως δεν γνωρίζουν από πόσο μακριά ερχόμαστε σαν λαός και τι έχουμε δημιουργήσει μέσα στον χρόνο.
Όλες οι κυβερνήσεις των τελευταίων χρόνων, μέσα στην ασυνεννοησία τους σε ένα πράγμα συμφωνούσαν, στο γεγονός ότι πρέπει να γίνει αντεπίθεση στην κρίση με την ανάπτυξη. Από ότι διαφαίνεται στον ορίζοντα, παραγωγικές επενδύσεις που να μην είναι ληστρικές για τον πλούτο της χώρας, μάλλον δεν γίνονται. Ίσως γιατί οι περισσότεροι επενδυτές κινούνται στο πνεύμα της φωτογραφίας του Kevin Carter . Στο πνεύμα του γύπα.
Είχαμε αναφέρει σε παλιότερο σημείωμα την αξία των παραδοσιακών συστημάτων παραγωγής. Γενικότερα που πλούτου που υπάρχει στον παραδοσιακό τρόπο ζωής στην ελληνική περιφέρεια. Γεύσεις και τρόποι και πρωτοτυπία και ό,τι κινδυνεύει να εξαφανιστεί ή τουλάχιστον κινδύνευε μέχρι στιγμής. Να διασωθεί, να αναδειχτεί και να γίνουν όλα αυτά, συγκριτικά πλεονεκτήματα που θα μπορούσαν να αποτελέσουν μία διέξοδο. Επιστροφή σε αυτόν τον τρόπο ζωής, στην καλλιέργεια της γης και για την παραγωγή, αλλά περισσότερο για την αυτάρκεια του πληθυσμού. Και να δοθούν κίνητρα προς αυτήν την κατεύθυνση. Υπάρχουν περιουσίες εγκαταλελειμμένες, σπίτια αδειανά, χωριά φαντάσματα. Παράλληλα υπάρχουν άστεγοι, άνεργοι και άνθρωποι που υποφέρουν. Να δοθούν κίνητρα με πολιτικές παρεμβάσεις για τους άνεργους, αλλά και τους άστεγους καθώς πολλοί από αυτούς είναι άνθρωποι και μάλιστα νέοι, που έχασαν την δουλειά και τα σπίτια τους, κυρίως με τα περιβόητα δάνεια. Να αναπτυχθούν μηχανισμοί άμυνας στον κανιβαλισμό των τραπεζών, που παρά την προνομιακή μεταχείριση από το παγκόσμιο σύστημα, επιμένουν να βγάζουν στο σφυρί τις κατοικίες των δανειοληπτών που αδυνατούν να πληρώνουν. Για παράδειγμα, στην Αμερική παρατηρήθηκε μία παρόμοια κίνηση με τα κινήματα των πολιτών και αντιμετωπίστηκε με πολύ μεγάλη επιτυχία η φόρα των τραπεζών. Διαφορετικά η πραγματικότητα ειδικά στις μεγάλες πόλεις θα γίνεται ζοφερότερη μέρα με την ημέρα. Και κανένα Photoshop δεν θα μπορεί να την ωραιοποιήσει και να την καθαρίσει.
Αγγελική Ελ. Ροσμαράκη