Γράφει η Ρούλα Μουτσέλου
Μέλος του ΣΥΡΙΖΑ Χανίων
Τα όσα συντελούνται αυτές τις ημέρες στην Κύπρο, η παρουσία δηλαδή του ερευνητικού πλοίου Barbaros με τη συνοδεία πολεμικών μέσα στη Κυπριακή ΑΟΖ, βοηθάνε λίγο το μυαλό να ξεφύγει από τη μικρή εικόνα και να προσπαθήσει να δει τη μεγαλύτερη.
Γιατί πέρα από την πρόσφατη κρίση των σπρεντ των ελληνικών ομολόγων – μήνυμα των αγορών και των ισχυρών διεθνών κέντρων ότι το κυβερνητικό σχέδιο για δήθεν τέλος των μνημονίων δεν είναι αποδεκτό ούτε για αστείο – και πέρα από τις τραγελαφικές καταστάσεις που μας προσφέρουν κάθε βράδυ στα δελτία ειδήσεων η Βούλτεψη και ο Άδωνις, υπάρχει μια μεγαλύτερη εικόνα.
Εθελοτυφλούν όσοι ισχυρίζονται πως αυτά είναι «ψιλά γράμματα». Γιατί οι εξελίξεις στην Ελλάδα το επόμενο διάστημα θα καθοριστούν εν πολλοίς και από τη πορεία των γεωπολιτικών αναταράξεων που ενισχύονται στην περιοχή. Η Ιστορία άλλωστε είναι πεισματάρα και αποδεικνύει πως πάντα αυτό συνέβαινε.
Η εκ νέου ανατίναξη της Μ. Ανατολής, οι εξελίξεις στη Συρία, η εξάπλωση του ισλαμικού κράτους, τα όσα πυροδοτεί το Κομπάνι και ένας πιθανός μεγάλος ξεσηκωμός των Κούρδων της Τουρκίας περιγράφουν την κρίση ενός προηγούμενου αμερικανόπνευστου σχεδίου που έβλεπε την Άγκυρα σαν ομπρέλα ενός «πανισλαμισμού» στην περιοχή. Τα προβλήματα όμως στο προχώρημα αυτού του σχεδίου, δεν την καθιστούν λιγότερο επικίνδυνη. Οι «χασούρες» θα αναζητηθεί να εξαργυρωθούν με επιθετικές κινήσεις σε άλλα μέτωπα. Η ένταση στην Κύπρο δεν αποκλείεται να οδηγηθεί σε ακόμα πιο επικίνδυνους δρόμους προκειμένου να επιβληθούν άμεσα λύσεις στο Κυπριακό ή και σε άλλα μέτωπα (Αιγαίο, Θράκη) που επιμελώς παραμένουν ανοιχτά. Οι σχετικές δηλώσεις Ερντογάν, Νταβούτογλου κλπ είναι γνωστές, όπως γνωστή είναι και η διφορούμενη στάση ΗΠΑ και ΕΕ σχετικά με τα δικαιώματα συνεκμετάλλευσης των υδρογονανθράκων της Κύπρου και το μεγάλο ενδιαφέρον τεράστιων επιχειρηματικών συμφερόντων για αυτούς.
Αλλά και πέρα από την Κύπρο, οι εξελίξεις στη Ουκρανία και ο ευρωατλαντισμός που δυναμώνει στη γερμανική Ευρώπη δεν θα αφήσουν ανεπηρέαστη την Ελλάδα, καθώς οι σχεδιασμοί προβλέπουν «κάθοδο» της κρίσης στο βαλκανικό Νότο. Τα πρόσφατα επεισόδια σε γήπεδα και μειονοτικούς χώρους δεν αποτελούν παρά μηνύματα μιας αναμενόμενης καταιγίδας.
Αποικίες χρέους και στοίχιση πίσω από τους «ισχυρούς»
Οι μνημονιακές πολιτικές δυνάμεις είναι ανίκανες να προασπίσουν τα συμφέροντα της Ελλάδας. Η μοναδική τακτική που φαίνεται να επιλέγουν είναι η κάλυψη κάτω από την ομπρέλα των ΗΠΑ μέχρι να περάσουν οι μπόρες που έχουν ξεσπάσει στην περιοχή, καθώς ο ρεαλισμός είναι το μόνο επιχείρημα που επιστρατεύεται. Είναι όμως εντελώς έωλο, καθώς η – πεισματάρα και πάλι Ιστορία – θυμίζει ότι η τυφλή στοίχιση πίσω από τους ισχυρούς ποτέ δεν απέτρεψε τις καταιγίδες.
Μόνο ο λαός και μάλιστα ένας λαός που θα σταθεί όρθιος μετά από πέντε χρόνια διάλυσης και καταστροφής, μπορεί να υπερασπίσει τα συμφέροντα της χώρας. Και όχι μόνο ένας λαός, αλλά πολλοί. Ο λαός της Ελλάδας, της Κύπρου, οι λαοί της περιοχής και η πάλη τους έξω από τα δεσμά της χρεοκρατίας και της υποτέλειας, αποτελούν τη μόνη εγγύηση για ειρήνη στην περιοχή.
Τα όσα συμβαίνουν αυτές τις ημέρες στην Κύπρο, γνήσιο απότοκο του περίπλοκου πολιτικού, οικονομικού και γεωπολιτικού τοπίου στην περιοχή, θυμίζουν τέλος, ότι η διέξοδος από την κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η Ελλάδα δεν μπορεί να εξαντληθεί στην ανακοίνωση απλών παροχών στο οικονομικό και κοινωνικό πεδίο ή στην αλλαγή οικονομικής πολιτικής. Αναγκαίο, αλλά δεν φτάνει. Απαραίτητη για να ανοίξει μια νέα σελίδα για τον τόπο είναι μια πολυδιάστατη πολιτική αντιμετώπισης των κρίσιμων εξελίξεων στον κόσμο και την περιοχή που να θέτει τις βάσεις για ανεξαρτησία και αξιοπρέπεια. Γιατί με μοχλό «εθνικές περιπέτειες» πολλές φορές στο παρελθόν έγινε δυνατή η επιβολή σιωπητήριου στην κοινωνία, η απορρόφηση εσωτερικών κραδασμών, η ενσωμάτωση κοινωνικών κινημάτων και ο περιορισμός της αριστεράς. Οι φωνές που ακούγονται όλο και συχνότερα για μια κυβέρνηση «ειδικού σκοπού», «εθνικής ενότητας» κ.λπ. δεν είναι άσχετες από την κατάσταση που διαμορφώνεται στην περιοχή και που μπορεί να χρησιμοποιηθεί για τη σωτηρία του ένοχου πολιτικού συστήματος.
Μια «αποικία χρέους» – όπως έχουν καταντήσει την Ελλάδα – μέσα σε μια γεωπολιτική δίνη που πλησιάζει επικίνδυνα μετατρέπεται από χώρα σε ασαφή «γεωπολιτικό χώρο», σε οικόπεδο προς αξιοποίηση ή ακόμα και διαμοιρασμό. Το να μπει ένα στοπ στο καθεστώς αυτό «αποικίας – χρέους», με την ενεργοποίηση του λαϊκού παράγοντα που μαζί με την Αριστερά θα αναλάβει την ευθύνη να ανατάξει τη χώρα και την κοινωνία από τη διάλυση και να της ξαναδώσει υπόσταση, είναι το βασικό καθήκον και η μόνη εγγύηση σταθερότητας απέναντι στις γεωπολιτικές αναταράξεις στην ευρύτερη περιοχή.
