Του π. Στυλιανού Θεοδωρογλάκη
«Άγιοι μάρτυρες οι καλώς αθλήσαντες και στεφανωθέντες πρεσβεύσατε προς Κύριον ελεηθήναι τας ψυχάς ημών». Η αναφορά μας στα πρόσωπα των Αγίων (ομολογητών, μαρτύρων, αναχωρητών, οσίων και δικαίων) όλων των αιώνων και όλων των εποχών, είναι αναφορά δύναμης και ζωής, προοπτικής και ανάπτυξης με παρόν και μέλλον.
Όταν μιλούμε για τους Αγίους έχουμε σταθερή αναφορά σιγουριάς και ασφάλειας, που δεν πρόκειται για κάτι άλλο από το ίδιο το πρόσωπο του Ιησού Χριστού, του οποίου η ζωή παρατείνεται στη ζωή των Αγίων.
Στη συγκεκριμένη χρονική στιγμή με όλα τα βαρύτατα και αναπάντεχα σημάδια της τα οποία κουράζουν τον σημερινό άνθρωπο ως τα βάθη της υπάρξεώς του και πονούν την ίδια την ψυχή του, η αναφορά μας στους Αγίους είναι ανάσα πνοής και ζωής.
Σε έναν κόσμο και μια κοινωνία και μάλιστα για ένα ιστορικό και γενναίο Έθνος όπως είναι το Έθνος μας με εκατομμύρια νέους άνεργους και απελπισμένους, με πολλούς ανθρώπους που έχουν χάσει την περιουσία τους και βλέπουν καθημερινά και περισσότερο να σβήνουν τα όνειρά τους, με χιλιάδες ανθρώπινες φιγούρες να ψάχνουν καθημερινά για ένα πιάτο φαγητό στα διάφορα κοινωνικά στέκια, στις ενορίες και τις κοινότητες που λειτουργούν την κοινωνική αλληλεγγύη.
Μέσα σε τούτο το γενικό κοινωνικό ξεθεμελίωμα, το υπαρκτό πια κοινωνικό μπάχαλο, που δεν λειτουργεί η ασφάλεια του πολίτη και η εγκληματικότητα καλπάζει και η ανασφάλεια στις κύριες, μεγάλες και ευαίσθητες πλευρές της ζωής όπως είναι η παιδεία, η υγεία, η κοινωνική αντίληψη, η περίθαλψη, την μέσα σε εισαγωγικά ασφαλισμένων, ανασφάλιστων συμπολιτών μας που τρέχουν και διατρέχουν αυτή την κοινωνική ερήμωση και κρατική αναλγησία, δεν έχουν που αλλού να ακουμπήσουν παρά στο όνομα του αγίου που φέρουν ως χριστιανοί ορθόδοξοι και το οποίο δεν εκφράζει μόνο το πρόσωπο αλλά στηρίζει και την ύπαρξη.
Τον Άγιο του οποίου το όνομα φέρουμε όλοι μας και που από τα παιδικά μας χρόνια γιορτάζουμε και τιμούμε και καμαρώνουμε τον ίδιο τον Άγιο.
Η ονομαστική γιορτή στην Ορθόδοξη παράδοση είναι κατεξοχής μεγάλη υπόθεση για την Ορθόδοξη οικογένεια.
Οι σημερινοί παππούδες και γιαγιάδες χωρίς καμιά κοινωνική, οικονομική στήριξη δεν έχουν άλλο κουράγιο και άλλη απαντοχή από τους αγίους με τους οποίους έχουν συνδεθεί από τα παιδικά τους χρόνια και αν δεν φθάνουν ως την απόγνωση και τα απονενοημένα διαβήματα, σίγουρα το οφείλουν στους αγίους.
Με τα δεδομένα αυτά η κραυγή μας «άγιοι μάρτυρες ο καλώς αθλήσαντες και στεφανωθέντες πρεσβεύσατε προς Κύριον ελεηθήναι τας ψυχάς ημών» αν και έχει από αιώνων την προέλευση είναι επίκαιρη, αναγκαία και επιβεβλημένη σήμερον περισσότερο από κάθε άλλη εποχή.
Η καταφυγή μας στους Αγίους δεν έχει ουτοπικό χαρακτήρα, είναι πράξη δυναμική και έχει κυρίαρχο λόγο με νόημα και περιεχόμενο που δεν είναι άλλο από τη λύτρωση και τη σωτηρία της ζωής του ανθρώπου και του κόσμου.
Η οικονομική κρίση που μαστίζει τον τόπο μας και πολλές άλλες χώρες στη Ευρώπη αναντίλεκτα και αναντίρρητα είναι καρπός ανομίας.
Μόνο μαζί με τους αγίους θα απαλλάξουμε τον κοινωνικό μας ιστό από το κακό, το πονηρό, την ανομία.
Η συρρίκνωση της Αγιότητας και το γιγάντωμα της ανομίας αποτελούν εμπειρία, χειροπιαστή πραγματικότητα των καιρών και των περιστάσεων που ζούμε.
Από πολλές πλευρές ακούγεται ότι η οικονομική κρίση τροφοδοτείται και γιγαντώνεται από την υπαρκτή ηθική κρίση.
Ζητούμε επειγόντως την παρέμβαση των Αγίων πρωτίστωνς και κυρίως για μας τους ίδιους και μετά ταύτα και για εκείνους που έχουν την ευθύνη διακυβέρνησης των λαών και των εθνών και κρατούν στα χέρια τους το παρόν και το μέλλον μας.
«Άγιοι μάρτυρες οι καλώς αθλήσαντες και στεφανωθέντες πρεσβεύσατε προς Κύριον ελεηθήναι τα ψυχάς ημών».
Για τα παιδιά μας να ξαναβρούν το βηματισμό τους, τα οράματά τους, την ελπίδα τους.
Για τους μεγαλύτερους, να ξαναβρούν το κουράγιο και την απαντοχή, το ηρωικό και αγωνιστικό φρόνημα για να κερδίζουν τις μάχες της ζωής.
Για όλους τους ανθρώπους να ξαναβρούν τη σχέση τους με τη ζωή και την κοινωνία, με τους εαυτούς των, τους δικούς των και τους ξένους, ώστε «εν ενί στόματι και μια καρδία» να πορευόμαστε εξερχόμενοι από το σκοτεινό ορίζοντα της κρίσης και της ανομίας και κατευθυνόμενοι προς τη γη της επαγγελίας, της κοινωνίας των αγαπωμένων προσώπων, της κοινωνίας της συναντίληψης, της καταλλαγής, της ειρηνικής συνύπαρξης, της ενότητας, της προόδου, της ανάπτυξης και του πολιτισμού.
«Συν πάσι τοις Αγίοις», μαζί με όλους του Αγίους οι ελπίδες μας είναι πολλές και μεγάλες, σίγουρες και αληθινές ότι θα τα καταφέρουμε.
