Άλλη μία πρωτιά του Σαμαρά: Είπε «παρέλαβα χάος» ως αντιπολίτευση

Του Παντελή Μπουκαλά | Διεκδικώντας άλλη μία πρωτιά για να πλουτίσει ακόμα περισσότερο ένα ήδη πλούσιο βιογραφικό, ο κ. Σαμαράς, απευθυνόμενος στους βουλευτές του κόμματός του, τους διαβεβαίωσε (ώστε να τον ακούσουν και οι εκτός) ότι «παρέλαβε χάος και παρέδωσε χώρα».

Το ξέρουμε και από τον Ησίοδο: «Η τοι μεν πρώτιστα Χάος γένετ’, αυτάρ έπειτα Γαί’ ευρύστερνος». Πρώτα πρώτα ήταν το Χάος, και ύστερα γεννήθηκε η Γη η ευρύστερνη. Και το Χάος εγέννησε το Ερεβος και τη μαύρη Νύχτα. Εχει πάψει λοιπόν να μας προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι με κάθε αλλαγή κυβέρνησης ακούμε το ημιβιβλικό-ημιμυθολογικό «παρέλαβα χάος».

Και ξέρουμε πια γιατί ο εκάστοτε χρήστης της στερεότυπης φράσης αρπάζεται από αυτήν: για να μας υποδείξει με τον αφοπλιστικό τρόπο της σεμνότητας ότι κατά βάθος είναι και αυτός ένας μικρός δημιουργός θεός· ή ένας υπέρτερος Νους (σαν κι εκείνον στην αντίληψη του Αναξαγόρα), που διακοσμεί το Χάος: τακτοποιεί τα άτακτα, και δίνει ρυθμό στα ασύντακτα και ενότητα στα κερματισμένα. Κατά συνέπεια, όλοι οι υπόλοιποι, ταπεινοί θνητοί, οφείλουμε να τον σεβόμαστε και να τον προσκυνούμε.

Ποιο όμως το παράδοξο; Αυτή τη φορά το «παρέλαβα χάος» δεν το ακούσαμε από τον νέο πρωθυπουργό (ελπίζω να μη μας το επιφυλάσσει για τη μέρα των προγραμματικών δηλώσεων, ας πρωτοτυπήσει και σε αυτό), αλλά από τον απελθόντα.

Διεκδικώντας άλλη μία πρωτιά για να πλουτίσει ακόμα περισσότερο ένα ήδη πλούσιο βιογραφικό, ο κ. Σαμαράς, απευθυνόμενος στους βουλευτές του κόμματός του, τους διαβεβαίωσε (ώστε να τον ακούσουν και οι εκτός) ότι «παρέλαβε χάος και παρέδωσε χώρα».

Με το δεδομένο ότι και ο κ. Γ. Α. Παπανδρέου, χάος βεβαίως είχε παραλάβει, και ο κ. Kώστας Καραμανλής επίσης, και οι παλαιότεροι Παπανδρέου και Καραμανλήδες το ίδιο, συμπεραίνουμε ότι κατά κάποιον μυστήριο τρόπο, ο τόπος μας παραμένει μονίμως σε προ κοσμογονίας κατάσταση, ανοργάνωτος και ασυμμόρφωτος. Παρότι κάθε κυβέρνηση διατείνεται στον καιρό της ότι τον θέτει σε τροχιά τάξης και ανάπτυξης.

Δεν είναι εύκολη υπόθεση η αυτοκριτική. Το ξέρει ο καθένας μας από τις δοσοληψίες του με τον καθρέφτη του: άλλα μάς δείχνει και άλλα διαβάζουμε. Είναι υποχρεωτική όμως για τους ανθρώπους που, έστω και από σκανδαλώδη εύνοια της τύχης, ενίοτε δε και παρ’ αξίαν, βρίσκονται κάποια στιγμή στο πηδάλιο κάποιας κοινότητας, είτε για χώρα πρόκειται είτε για κόμμα ή δήμο.

Αν δεν κατάφεραν να υπηρετήσουν με άλλον τρόπο την κοινότητα αυτή, τουλάχιστον ας την υπηρετήσουν με την -έστω και αργοπορημένη- ειλικρίνειά τους.

Καθημερινή