Άλλοι διψούν ακόρεστα για κέρδη-χλιδή και άλλοι από «νεράκι»

Του Μανώλη Καπετανάκη *

Η πολυπόθητη ανάπτυξη έχει διάφορα τιμήματα.  Ανάπτυξη σε όφελος ορισμένων (και ελαχίστων) και κόστος σε βάρος κάποιων (της κοινωνικής πλειοψηφίας). Ένας γενικευμένος κανόνας επί παντός καπιταλιστικού επιστητού. Η προκοπή της ελληνικής «μας»  οικονομίας προϋποθέτει θυσίες. Σκληρή προσπάθεια, πολύ δουλειά μέχρι και οκτώ μέρες τη βδομάδα. Ακόμη και ανθρωποθυσίες πάνω στα γιαπιά, μέσα σε καζάνια διυλιστηρίων, έξω στις ασφάλτους και ταφόπλακες των διανομέων.

Απαιτεί λοιπόν κόπο εξαντλητικό, που όμως ποτέ δεν καταβάλλεται από τον  απέναντι οκνηρό «εταίρο» της παραγωγικής διαδικασίας. Ο οποίος βέβαια περιφέρεται από τη μυθική του έπαυλη σε φανταχτερά πλωτά παλάτια βάζοντας πλώρη για παραδεισένια, εξωτικά νησιά και τούμπαλιν.

Παρόμοια δεν δραπετεύει από το παραπάνω αξίωμα η υπεράσπιση των «ιερών και οσίων» της   εκμεταλλεύτριας και παιδοκτόνου πατρίδας. Τόσο αλλοπρόσαλλη μάλιστα είναι, ώστε επιλέγει σαν δήθεν συμμάχους και προστάτες τους φοβερότερους εγκληματίες της οικουμένης. Τρέφει θανάσιμο μίσος σε πέριξ αδελφικούς πληθυσμούς και βάζει συνειδητά το κεφάλι της στη μέχρι και πυρηνική  λαιμητόμο των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών. Αναγορεύοντας σε άσπονδους εχθρούς πελώριες χώρες με δίχως ουσιαστικά το παραμικρό ιστορικό αντιπαλότητας και προηγούμενο διαφορών.

Αυτή η κρατικοποιημένη εθνική αγκαλιά, η ταξικά διχασμένη, μια ανοικτή φυλακή των καταφρονεμένων με δεσμώτη την ολιγαρχία και ένα νόμιμο κάτεργο, ουρλιάζει υστερικά για τις ανάγκες της πολεμοχαρούς άμυνας της. Στυγνά διατάζει  στερήσεις στην ήδη εξαθλιωμένη εργατολαϊκή μάζα της. Πρέπει η μπουκιά να βγει άσπλαχνα από το στόμα της, για να αγοραστούν πανάκριβα πυρομαχικά. Ακριβώς αυτά, που όταν το πεπρωμένο του σοβινισμού προστάξει και ενώ η αριστοκρατία λιποταχτεί χωρίς αιδώ σε Κάιρα, θα την καταντούν ένα ένδοξο κουφάρι. Ετούτη τη φορά όχι σε Σαγγάριους και Κορέες, αλλά σε ΑΟΖ των πολυεθνικών και γιατί όχι, στην Ανατολής τα μέρη και τα θαλάσσια στενά της ή σε Ουκρανικά σφαγεία.

Η ξεπεσμένη πλέον ανάπτυξη, ντυμένη με την πεντάστερη φορεσιά της καμαριέρας και πάντα επενδυτικά λαίμαργη σε δημόσιο χρήμα, δεν ρουφά μονάχα εργατικό ιδρώτα. Είναι επίσης ιδιαίτερα υδροβόρα. Επομένως το ένεκα της (σκοτεινής) κλιματικής αλλαγής λειψό νερό οφείλει να προωθηθεί στα ξενοδοχειακά μεγαθήρια, αφήνοντας τους «σπάταλους» χωρικούς άπλυτους και απότιστους. Παρά τις συχνές διαμαρτυρίες  των ντόπιων –κυρίως στην επαρχία της Κίσσαμου Χανίων- η προτεραιότητα της διάθεσης του σε έλλειψη πολύτιμου υγρού είναι αδιαπραγμάτευτη. Κάλλιο γεμάτη η πισίνα και ντουζιέρα του τουρισμού, παρά το τσουκάλι της αγρότισσας. Υπέροχο θέαμα ο δροσερός κήπος των πολυτελών συγκροτημάτων και αδιαφορία για το ξεραμένο αγρόκτημα.

Άρα σε κάθε παρεμφερές δίλλημα, η απάντηση είναι δεδομένη και δια ροπάλου εφαρμοσμένη. Ναι στα δηλητηριώδη χρυσωρυχεία και ας γίνει κρανίου τόπος η Χαλκιδική. Ζήτω οι ανεμογεννήτριες και οι πυλώνες ρεύματος ψηλής τάσης και ας τερατοποιηθούν τα κρητικά βουνά. Να ρημάξουν τα νοσοκομεία, να τιναχτεί στον αέρα η δωρεάν θεραπεία των εξαρτημένων ατόμων καταργώντας τα «στεγνά προγράμματα»,  για να εξοφλείται το σισύφειο εξωτερικό χρέος της … εξάρτησης. Στραγγισμένες οι δαπάνες για εκπαίδευση της φτωχολογιάς και για προστασία από πυρκαγιές ή πλημμύρες. Τουναντίον οργιάζουν οι ροές πόρων για αποστολή όπλων και φρεγατών στους φασίστες Ζελένσκι και Νετανιάχου. Οι ρασοφόροι σύγχρονοι μάγοι της φυλής με τα αντιυλιστικά κηρύγματα και τα νεοειδωλολατρικά εξαπτέρυγα τους, σε μια αυτοαναιρετική πορεία προσκύνησης του επιχειρηματικού ιδεώδους, επιχειρούν επιβολή εισιτηρίων επίσκεψης στην επίγεια και «μάταιη» ιδιοκτησία της στα Γουβερνέτα.  Αφόρητη η καθημερινότητα κατοίκων σε πόλεις, όπου δοξάζεται μονοσήμαντα το τουριστικό όραμα.

Αυτά τα λίγα μέσα σε αμέτρητα άλλα τόσα άδικα, εξωφρενικά και εξοργιστικά.

Σίγουρα για τα πιο σπουδαία και κρίσιμα ζητήματα που αφορούν τον λαό, όπως  του ψωμιού και της ειρήνης, μονάχα η πάλη του μπορεί να τα περιφρουρήσει. Τα ίδιο ισχύει και για τα λιγότερο σημαντικά.

Τελικά ακόμη και για ένα ποτήρι νερό χρειάζεται οι δυνάμεις του μόχθου να μάχονται. Εκεί θα ανακαλύπτουν την κοινή καταγωγή των μικροσκοπικών, αλλά και των  τεράστιων προβλημάτων του. Εντοπίζοντας τον σάπιο κόσμο της κυριαρχίας κεφαλαίου και ιμπεριαλιστών. Την αέναη πηγή κάθε δυστυχίας και παράκρουσης.

Τότε και έτσι θα μαθαίνουν την πνιγμένη στην ρεφορμιστική υποταγή ΑΠΟΛΥΤΗ αλήθεια. Για μια γουλιά  νερού ίσαμε την ακύρωση των συνθηκών πείνας ή ανατροπή των πιο φιλοπόλεμων σχεδιασμών και την υπεράσπιση της παλαιστινιακής αντίστασης ενάντια στη γενοκτονία τους από τον σιωνισμό, πρέπει να αγωνίζονται.

Η κινηματική καθήλωση θα επιδεινώνει διαρκώς τη ξηρασία των λαϊκών δίκιων, ενώ η ανάταση της  θα φεγγίζει την προοπτική μιας μόνιμης όασης των.

* μέλος της Πρωτοβουλίας Αντίστασης

"google ad"