Στις 18 Μαΐου 2021 η Αννα Ντουντουνάκη αναδείχθηκε πρωταθλήτρια Ευρώπης στα 100 μ. πεταλούδα στη Βουδαπέστη, ένα χρυσό μετάλλιο βγαλμένο μέσα από την καραντίνα. Δύο μήνες αργότερα στο Τόκιο τα δάκρυά της έκαναν το νερό της πισίνας αλμυρό και συγκίνησαν τον ανυποψίαστο Ελληνα φίλαθλο. Εξι εκατοστά του δευτερολέπτου τής στέρησαν τη συμμετοχή στον τελικό των Ολυμπιακών Αγώνων, αλλά η 26άχρονη Χανιώτισσα (απόφοιτη Νομικής με μεταπτυχιακό στην Αγγλία) έγινε ολυμπιονίκης στις καρδιές μας. «Εκείνη τη μέρα ο κόσμος μου γκρεμίστηκε» ομολογεί σήμερα.
Καλή μου Αννα, από τι υλικό ήταν φτιαγμένα αυτά τα δάκρυα; Τι σήμαιναν για σένα; Ξέσπασμα; Σκασίλα; Απογοήτευση;
Κύριε Νίκο, το 2021 μου χάρισε πολλές έντονες στιγμές και συγκινήσεις. Είμαι άνθρωπος εξωστρεφής, δεν μου αρέσει να κρατάω τα συναισθήματα μέσα μου. Στο Ευρωπαϊκό πέτυχα και με το παραπάνω, αλλά ο τελικός των Ολυμπιακών Αγώνων ήταν ο μέγιστος στόχος, που έχτιζα λιθαράκι λιθαράκι. Εκλαψα και όταν κέρδισα στη Βουδαπέστη, απλώς δεν υπήρχαν κάμερες! Στο Τόκιο υπολογίζαμε με τον προπονητή μου ότι θα τερμάτιζα από έκτη μέχρι ένατη. Δεν είχα τις δυνατότητες να κατέβω στα 55 δευτερόλεπτα και να πάρω μετάλλιο. Οταν είδα ότι τερμάτισα πέμπτη στον ημιτελικό με 57.25 κατάλαβα αμέσως τι είχε συμβεί. Στενοχωρήθηκα πολύ, για λίγο γκρεμίστηκαν τα πάντα μέσα μου. Καταλαβαίνετε…
Να τον κόψουμε, όμως, τον πληθυντικό.
Εντάξει, κύριε Νίκο, όπως θέλετε… όπως θέλεις.
Πώς είναι δυνατόν να γκρεμίζεται ο κόσμος κάποιου για έξι εκατοστά του δευτερολέπτου;
Προετοιμαζόμουν πέντε χρόνια για να κολυμπήσω αυτό το ένα λεπτό. Το κολύμπι δεν είναι τουρνουά που κρατάει μέρες. Ηξερα ότι όφειλα να δώσω τον καλύτερο εαυτό μου. Αλλά όχι, το κλάμα δεν ήταν ομολογία αποτυχίας. Δεν απέτυχα ούτε απογοητεύτηκα. Απλώς εκτονώθηκα, έβγαλα από μέσα μου την πίεση και το άγχος τόσων μηνών. Εκλαιγα για πολλή ώρα και μαζί μου έκλαιγε και ο προπονητής μου, αλλά μακριά από την κάμερα. Εχτισα κάτι μεγάλο και έχασα την οχτάδα για τόσο λίγο. Ωστόσο έφυγα από το Τόκιο ως επιτυχημένη, αφού έδωσα τον καλύτερο εαυτό μου, πέτυχα πανελλήνιο ρεκόρ και έκανα ό,τι περνούσε από το χέρι μου.
Αυτά τα λες τώρα που πέρασαν έξι μήνες.
Οχι. Και δύο μέρες μετά τον αγώνα να με ρωτούσατε το ίδιο θα έλεγα, το ίδιο κατασταλαγμένη θα με βρίσκατε. Δεν έκανα κάτι λάθος σε εκείνο τον ημιτελικό. Ακολούθησα κατά γράμμα το πλάνο, αν και κουράστηκα λίγο στο τέλος. Ακόμη κι αν γύριζε ο χρόνος πίσω, θα έκανα ακριβώς την ίδια κούρσα. Είμαι πολύ εντάξει με τον εαυτό μου και χαίρομαι που κάνω υπερήφανο τον προπονητή μου και δίνω όρεξη στους δικούς μου ανθρώπους να συνεχίσουν δίπλα μου.
Εγώ που είμαι κυνικός θα αναρωτηθώ το εξής: τι διαφορά θα έκανε αν προκρινόσουν στον τελικό και έβγαινες όγδοη; Τι όγδοη, τι ένατη…
Ακριβώς το ίδιο μου είπε και ο σύντροφός μου. Εγώ καταλαβαίνω τη διαφορά, αλλά ο κόσμος βλέπει μόνο τα μετάλλια. Ωστόσο ο τελικός ήταν ο μεγάλος στόχος μου. Ηθελα να κλείσω την καριέρα μου με έναν τελικό Ολυμπιακών Αγώνων για να αφοσιωθώ μετά στη δικηγορία!
Δηλαδή θα εγκατέλειπες; Εξι εκατοστά του δευτερολέπτου σε έκαναν να συνεχίσεις το κολύμπι;
Μπορούμε να το πούμε κι έτσι. Το είχα αποκαλύψει μόνο στους πολύ δικούς μου ανθρώπους ότι σκόπευα να σταματήσω. Δεν το λέω βέβαια με μεγάλη σιγουριά, γιατί το είχα ξαναπεί και δεν το έκανα. Τελικά έξι εκατοστά έκαναν τη διαφορά. Ολα για κάποιον λόγο γίνονται.
Για ποιο λόγο;
Για να προσπαθούμε κάθε φορά περισσότερο. Το 2016 στο Ρίο έμεινα εκτός ημιτελικών για 10-15 εκατοστά, ενώ στο Τόκιο έχασα τον τελικό για 0.06. «Πολύ κρίμα» είπα, αλλά με πείσμωσε αυτό το «τόσο κοντά». Δοκιμάζονται η επιμονή και η υπομονή μου. Θα φανεί περίεργο αυτό που θα πω, αλλά νιώθω σαν να μας κοιτάζει κάποιος από ψηλά για να επιβραβεύσει την προσπάθειά μας. Και δεν το λέω με τη θρησκευτική έννοια. Αν δεν σου το δώσει τώρα, θα σου το δώσει αργότερα. Οποιος δουλεύει σκληρά θα πάρει τελικά αυτό που αξίζει.
Μα πώς γίνεται το 57.25 να είναι εφικτό και το 57.19 ακατόρθωτο; Μιλάμε για ένα ελάχιστο κλάσμα του δευτερολέπτου. Το ίδιο συζητούσα με τον Εμμανουήλ Καραλή για το επί κοντώ…
Πολύ καλή παρομοίωση, το ίδιο έχω σκεφτεί κι εγώ. Πέντε πόντοι, έξι εκατοστά, τρεις πόντοι πιο δεξιά για την μπάλα του μπάσκετ μοιάζουν τόσο ελάχιστα. Εγώ μπορεί να καταλαβαίνω τη διαφορά, αλλά δεν μπορεί κανένας να μπει στα παπούτσια μου. Είναι πολύ δύσκολο αν δεν το ζεις.
Ηθελα να κλείσω την καριέρα μου με έναν τελικό Ολυμπιακών Αγώνων για να αφοσιωθώ μετά στη δικηγορία
Λες ότι το 2021 σου πρόσφερε πολλά, αλλά για τους περισσότερους αυτή η χρονιά ήταν βασανιστήριο.
Πρώτα πρώτα παραμένω υγιής, όπως και οι δικοί μου. Τουλάχιστον την Covid τη γλιτώσαμε. Καταβάλαμε μεγάλη προσπάθεια για να αποφύγουμε τον κορονοϊό πριν από τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Ακόμη και μες στο σπίτι κυκλοφορούσαμε με μάσκες με τον φίλο μου. Τι τράβηξε κι αυτός! Το 2021 έβαλα περισσότερο επαγγελματισμό σε αυτό που κάνω. Κατόρθωσα να μείνω προσηλωμένη και ανεπηρέαστη από όσα συνέβαιναν γύρω μου. Κι αυτό φάνηκε στα αποτελέσματα. Πριν από πέντε χρόνια πάλευα για τη 16άδα, ενώ τώρα κλαίω που δεν μπήκα στην οκτάδα. Ανέβηκα τα σκαλοπάτια και έφτασα ένα βήμα πιο κοντά στις κορυφαίες.
Καλά τα λες, αλλά ο επαγγελματισμός πρέπει και να αμείβεται.
Συμφωνώ. Αυτό που κάνει ο πρωταθλητής όμως το κάνει για τον εαυτό του. Δεν χρειάζεται άδεια από κανέναν εργοδότη. Δεν ζητάει ρεπό ούτε θέλει να πάει διακοπές. Αν αυτό δεν είναι απόλυτος επαγγελματισμός, τότε τι είναι;
Ελεγες πριν ότι ετοιμάζεσαι να ασκήσεις τη δικηγορία. Σε τι σε βοηθάει η επιστημονική σου κατάρτιση όταν έρθει η ώρα του αγώνα;
Με γεμίζει με αυτοπεποίθηση. Στο μοναχικό δωμάτιο όπου μένεις για 15 λεπτά μόνη πριν από τον αγώνα μία κακή σκέψη μπορεί να σε ρίξει. Τότε φέρνω στο μυαλό μου όσα μου πρόσφεραν οι σπουδές για να νιώσω καλύτερη. Εχω καταφέρει κι άλλα πράγματα στη ζωή μου, δεν είμαι μόνο αθλήτρια. Αυτή η σιγουριά μού αφαιρεί κάθε φόβο, με βοηθάει να εκλογικεύω καταστάσεις, βάζει τα πράγματα σε μια σειρά. Και υπάρχει και το πρακτικό σκέλος. Το μεγάλο άγχος όλων των αθλητών είναι τι θα κάνουν μετά το τέλος της καριέρας τους. Εγώ ξέρω ότι θα βγω κατευθείαν στην αγορά εργασίας για να διεκδικήσω και να χτίσω κάτι καινούργιο, ως δικηγόρος πια.
Είναι βαθιά και τα νερά της δικηγορίας.
Οπως και της πισίνας, άγριος κόσμος και αυτός, αλλά τουλάχιστον εδώ ξέρω να κολυμπάω! Δεν δέχτηκα ποτέ να σταματήσω τις σπουδές για τον αθλητισμό, ούτε όταν μου το ζήτησε ο τότε προπονητής μου πριν από τους Αγώνες του Ρίο. Το ανάποδο, ναι, το έκανα. Στη Γ΄ λυκείου κολυμπούσα μόνο για μία ώρα, για συντήρηση και για να ξεφεύγει το μυαλό από το διάβασμα. Ημουν πάντοτε καλή μαθήτρια και αποφάσισα ότι ήταν κρίμα να πάνε χαμένες οι ώρες της μελέτης. Και πέρασα στη Νομική της Αθήνας. Σκεφτόμουν και τη Φιλοσοφική, είχα τρέλα με τα αρχαία.
Ακολούθησαν οι μεταπτυχιακές σπουδές στο Λονδίνο.
Ηταν το επόμενο σκαλοπάτι στην κλίμακα, ο επόμενος πλανήτης. Και ταυτόχρονα η αγαπημένη μου πόλη. Αλλά δεν θα μου άρεσε να ζήσω για πάντα σε ξένο τόπο. Δεν θα ήμουν ευτυχισμένη. Είμαστε πολύ πίσω σε θέματα οργάνωσης, μισθών και αξιοκρατίας, αλλά σε ποιότητα ζωής, με τον ήλιο και τη θάλασσα, η χώρα μας είναι παράδεισος. Την τελευταία νύχτα προτού φύγω από το Λονδίνο δεν κοιμήθηκα από τη χαρά μου. Παρόλο που περνούσα καλά στην Αγγλία…
Φοβάμαι ότι ως αθλήτρια ολυμπιακού επιπέδου μπορεί μια μέρα να πεις: «Με έφαγε η Ελλάδα…».
Δεν μπορούμε να μιλήσουμε με υποθέσεις. Τι θα γινόμουν αν δεν αφιέρωνα δέκα χρόνια στη συγχρονισμένη κολύμβηση; Αν ζούσα στο εξωτερικό, μπορεί να ήμουν και πολύ χειρότερη κολυμβήτρια. Εξω θέλω να πηγαίνω για προετοιμασία, όχι για να ζήσω. Βέβαια το ταξίδι μάς ανοίγει τα μάτια και τους ορίζοντες. Μειονεκτήματα έχουν όλοι οι λαοί, ας μην εξιδανικεύουμε τους ξένους. Εδώ στην Ελλάδα είμαστε περισσότερο άνθρωποι. Πιο ανοιχτοί, πιο αυθόρμητοι, όχι ρομπότ. Ειδικά στην επαρχία όπου μεγάλωσα. Από τη στιγμή που πατάω το πόδι μου στα Χανιά νιώθω ότι οι ρυθμοί της ζωής είναι πιο χαλαροί, χωρίς άγχος και τρέξιμο. Ετσι είμαι κι εγώ κατά βάθος.
Αν κρίνω από τις δημόσιες τοποθετήσεις σου, είσαι ατίθαση και μαχητική.
Αυτό το κληρονόμησα από τον Κρητικό μπαμπά, χα χα. Στο μέλλον πάντως θα ήθελα να γίνω η μαμά μου! Μια γυναίκα πετυχημένη στο κομμάτι της ζωής, με εξαιρετική οικογένεια, που κάνει σωστά τη δουλειά της, ένας άνθρωπος καλός και ολοκληρωμένος.
Εάν έρθει και καθίσει στο διπλανό τραπέζι ένας εκπρόσωπος της πολιτείας, τι θα του πεις; Σας θυμούνται κάθε τέσσερα χρόνια…
Δεν κολυμπάω γι’ αυτούς, κολυμπάω για μένα. Την άποψή μου για τον χώρο μου θα την εκφράζω πάντοτε. Ολοι οι αθλητές διατηρούμε το δικαίωμα να μιλάμε και να ξέρουμε καλά τι συμβαίνει γύρω μας. Δεν κρύφτηκα ποτέ μου, είμαι αυθόρμητη και ειλικρινής. Τα δύο πράγματα που κάνουν τον κόσμο μας καλύτερο, από μικρή ηλικία, είναι η παιδεία και ο αθλητισμός. Απαιτούνται στήριξη, χρήματα και κίνητρα. Οχι μόνο για τον ολυμπιονίκη, αλλά και για τον 17ο και για τον 28ο και για τους επόμενους που θα έρθουν. Δεν θέλω όμως να νομίσει κανείς ότι συνεχώς παραπονιέμαι και γκρινιάζω, όπως τότε που έγραφαν ότι σκέφτομαι μόνο την πισίνα μου ενώ γύρω μας πεθαίνει κόσμος. Ούτε έχω καμιά ανάγκη για προβολή.
Μα είσαι πρωταθλήτρια Ευρώπης και προπονείσαι με νερό μπούζι.
Αυτό είναι αλήθεια. Ιδίως τώρα που είναι χειμώνας. Εδώ στο κολυμβητήριο που γυμνάζομαι δεν έχει δέντρα τριγύρω για να κόβουν τον αέρα. Φυσάει από τη θάλασσα και κάνει παγωνιά. Συχνά αναγκαζόμαστε να ψάχνουμε κλειστό κολυμβητήριο για προπόνηση. Το κρύο νερό δεν επιτρέπει γρήγορο κολύμπι, παρά μόνο συντήρηση. Μουδιάζουν τα χέρια και τα πόδια όσο παίρνεις ανάσες από 50άρι σε 50άρι.
Ο Κρίστιαν Γκολομέεφ μου έλεγε ότι έκανε προπόνηση στο Παπαστράτειο κολυμπώντας ανάμεσα σε απλό κόσμο.
Ναι, έτσι είναι. Μόνο την εποχή που επιτράπηκε να προπονείται η προολυμπιακή ομάδα εν μέσω καραντίνας βελτιώθηκαν οι συνθήκες. Αλλά αυτό ήταν συγκυριακό. Συχνά μοιραζόμαστε μία διαδρομή τέσσερις αθλητές της εθνικής ομάδας, ο καθένας βέβαια κάνει το δικό του πρόγραμμα.
Αλήθεια, στα Χανιά υπάρχει κολυμβητήριο;
Εχουμε ένα παλιό δίπλα στη θάλασσα, που συντηρείται με μικροδουλίτσες και μπαλώματα και όσο αντέξει. Το καινούργιο που φτιάχτηκε δεν λειτούργησε ποτέ. Εφυγε η στέγη, έχουν κλέψει μέχρι και τα πλακάκια, όλο λένε ότι θα το φτιάξουν αλλά προσωπικά είμαι απαισιόδοξη. Οσο κι αν αγαπώ τον τόπο μου, δεν θα μπορούσα να κάνω προετοιμασία στα Χανιά. Ο υπουργός κατάγεται από τον νομό Ηρακλείου και δεν τον κατηγορώ που βοηθάει τον τόπο του. Περισσότερο τα βάζω με τους Χανιώτες πολιτικούς που δεν έκαναν τίποτε για τη δική μου πόλη.
Μα ο ίδιος ο πρωθυπουργός είναι συντοπίτης σας!
Τα Χανιά έχουν βγάλει πολλούς πρωταθλητές του υγρού στίβου και όχι μόνο. Στο πόλο, στην κολύμβηση, παντού. Θα μπορούσε να αναπτυχθεί ένα είδος αθλητικού τουρισμού στην πόλη, με τις κατάλληλες υποδομές υψηλού επιπέδου και με έσοδα για όλες τις τοπικές επιχειρήσεις. Εσείς που έχετε ζήσει στα Χανιά καταλαβαίνετε.
Εκείνο τον πληθυντικό δεν είπαμε να τον καταργήσουμε;
Χα χα! Εχετε δίκιο, κύριε Νίκο, ώρα όμως να πέσω στο νερό για προπόνηση…