Άστοχος ή πανούργος ο νονός;

Του Μανώλη Καπετανάκη *

Βαφτίζεται το τέκνο της φύσης (λίγα δράμια βαρύτερος χιονιάς δηλαδή) «Ελπίς».  Στο όνομα του ανθρωποφάγου καπιταλιστικού «πατρός», του αδηφάγου για κέρδη πλουτοκράτη «υιού»  και του «πνεύματος» της πλέριας αναλγησίας από την κεντρική διοίκηση για τις ούτως ή άλλως χειμαζόμενες βιοτικά και πανδημικά μάζες.  Έτσι, χαριτόβρυτα και στην καθαρεύουσα μάλιστα, για να μην ξεχνούμε παντελώς στην πεζή εποχή μας  την κάπως ξεχασμένη προγονοπληξία.

Σχολιασμένη από παλιότερα βέβαια η διόλου τυχαία και ξενόφερτη (σε μια χώρα πολυσχιδούς εξάρτησης άλλωστε ζούμε) τάση του συρμού να συγκεκριμενοποιούνται κυρίως τα έντονα καιρικά φαινόμενα με ευρηματικές ονομασίες. Σκόπιμα βέβαια, ώστε οι αναμενόμενες καταστροφικές συνέπειες της προσωποποιημένης πια «επέλασης» τους να αποδίδονται στην «ένοχη» σφοδρότητα τους. Λες και οφείλει φερειπείν η φύση να βροντά και βρέχει με ελεγχόμενη σύνεση σεβόμενη τα λειψά αντιπλημμυρικά έργα.  Και όχι το φταίξιμο να καταλογίζεται  στην εξόφθαλμα εγκληματική αδιαφορία των κρατούντων για έγκαιρη και αποτελεσματική (και κοστοβόρα «ατυχώς») λήψη πάγιων και έκτακτων μέτρων προστασίας του ταξικά διαχωρισμένου πληθυσμού. Της ζωής του μαζί με την περιουσία του.

Οπότε ιδού η πύρινη και πολύνεκρη κόλαση στο κάθε Μάτι, όπου ο κρατικός μηχανισμός εντέλλεται (από τα αφεντικά του) μονάχα στο άγριο χαράτσωμα της απόκτησης και χρήσης κατοικίας. Ενώ είναι ανεύθυνος στην κατάλληλη ρυμοτόμηση, εφαρμογή πολιτικής πρόληψης, παροχή άρτιων πυροσβεστικών μέσων και οικτρά αποτυχημένο επιχειρησιακό  σχεδιασμό.

Παραδίπλα και άλλο τόσο στην κάθε Μάντρα η «ακραία» πλημμύρα πνίγει βιοπαλαιστές και παρασέρνει τα σπιτικά τους, αφού η «απρονοησία» της φτώχειας τους οδήγησε να τα χτίσουν μέσα στις φτηνές ρεματιές και όχι  κάπου στις πιο ασφαλείς αριστοκρατικές συνοικίες της Εκάλης. Ξανά «αποενοχοποιημένη» η πολιτεία (των αστών).

Στο κάθε σεισμόπληκτο Αρκαλοχώρι ο απαράδεκτα αργοπορημένος ερχομός του ηλεκτρικού ρεύματος σκόνταψε στη μη προμελετημένη για τέτοιες συνθήκες λειτουργία του κλιματισμού στους πρόχειρους καταυλισμούς. «Δίκαια» λοιπόν ξεπάγιασαν όσοι χωρικοί «αφελώς» δεν μερίμνησαν (σύμφωνα με θρασύτατες δηλώσεις κυβερνητικών) παρά την ανέχεια τους ένεκα ξεκληρίσματος  της αγροτιάς να αντικαταστήσουν τα λιθόκτιστα γονικά τους με στέρεα σύγχρονα. Πάλι καλά. Γιατί παλιότερα στη κάθε Μόρια κάποιοι άλλοι (οι πρόσφυγες δηλαδή) εγκαταλείποντας την πατρίδα τους με την «απερισκεψία» του σωμού τους από τις βόμβες των ιμπεριαλιστών και ζητώντας καταφύγιο στη χώρα, όπου ακόμη τα «παιδιά της σκλάβους ξεπουλά» και ανατριχιάζει με το Μικρασιατικό «σύνδρομο», πέθαναν μέσα  στις σκηνές των στρατοπέδων συγκέντρωσης καταπλακωμένοι από τα χιόνια.

«Αισίως»  λοιπόν φτάσαμε στο τώρα. Με το κέντρο  της Αθήνας χιλιάδες μίλια νοτιότερα της Σιβηρίας να παραδίνεται στο χάος, την παράλυση και την απίστευτη ταλαιπωρία των εποχούμενων, επειδή η κακοκαιρία τόλμησε με «θρασύτητα»  να στρώσει (ανήκουστο , ε;) μερικούς  πόντους παραπανίσιο χιόνι. Αν και της αναγνωρίζεται το ελαφρυντικό, ότι είχε προειδοποιήσει μέσω των ειδικών για την έλευση της, σε αντιδιαστολή με τους  αρμόδιους που ψάχνουν δικαιολογίες και αποδιοπομπαίους τράγους για την πιο παγερή και από τη «θεομηνία» περιφρόνηση (εν μέσω δε προεκλογικής μάλλον  χρονιάς) και λήψη δράσεων για αποφυγή των  εικόνων μιας μαρτυρικής  μετακίνησης- καθήλωσης των κατοίκων στον δρόμο  και υποτιθέμενο «κόσμημα» της τερατούπολης.

Οπότε αναμενόμενη ήταν η σχετική σφοδρότητα του κύματος ψύχους. Δεδομένη επίσης η απροθυμία  των ιθυνόντων για σωστούς χειρισμούς  μετριασμού των επιπτώσεων του. Ίσως δεν υπολογίστηκε (λαθεμένα οπωσδήποτε) ο βαθμός των προβλημάτων που θα προέκυπταν.

Αυτό το όλο ειρωνεία όνομα όμως γιατί επιλέχτηκε; Μέχρι και οι δημοσιογραφικοί τελάληδες του συστήματος απόρησαν για το οξύμωρο της φαεινής. Ούτε επαρκείς δημόσιες υποδομές υφίστανται και πρόθεση από την εξουσία για αναστολή της παραγωγικής διαδικασίας (η αργία ήρθε καθυστερημένα και υπό το βάρος της κατακραυγής). Μήτε η δυνατότητα του κόσμου να θερμανθεί ικανοποιητικά νοείται. Άρα;

Σίγουρα αυτό το γεγονός της ανάρμοστης ονομασίας δεν μας μάρανε. Σαφέστατα είναι μικροσκοπικό μπροστά σε μία καταιγιστική πολιτική καταβρόχθισης του λαϊκού εισοδήματος από ντόπια και ξένα αρπακτικά, αλυσοδέματος των ελευθεριών, εγκατάλειψης της κοινωνίας στο έλεος του κορωνοΐού και το κρισιμότερο όλων ο εγκλωβισμός σε πολεμικές περιδινήσεις.

 Μήπως όμως συνάδει (και εδώ αποκτά μια σημασία) με μια γενικότερη κατεύθυνση διαστροφής της πραγματικότητας; Το μαύρο να προβάλλεται σαν άσπρο; Κατά συρροή εξ` άλλου δεν ακολουθείται η τακτική του ευφημισμού όλων των εκφάνσεων της καπιταλιστικής βαρβαρότητας; Διαχρονικά μεν, αλλά στις μέρες μας εντατικότερα.

Με ετούτη λοιπόν τη λογική η κοινοβουλευτική δικτατορία δοξάζεται με ύμνους δημοκρατικούς. Οι φονιάδες και ληστές της ιμπεριαλιστικής δύσης προσκυνούνται σαν προστάτες και σωτήρες. H εξαθλίωση των εργαζόμενων αναγορεύεται (την προϋποθέτει άλλωστε) σε ανάπτυξη της οικονομίας  (της δικής τους).  Η αποχαλίνωση των απολύσεων επηρεάζει ευεργετικά τον περιορισμό της ανεργίας! Ότι η πάταξη του άσυλου αποκαθιστά την εύρυθμη ροή της γνώσης. Υπερεπαρκούν οι εντατικές, εφόσον η αχρείαστη αύξηση  τους  προσθέτει νεκρούς!!  Η αστυνομοκρατία αποτρέπει τη διασάλευση της ομαλότητας. Το σφαγίασμα του δικαιώματος στον συνδικαλισμό ακρωτηριάζει τις ακρότητες μειοψηφιών και εξομαλύνει το «θεάρεστο» έργο της απομύζησης του τίμιου μόχθου από το κηφηναριό. Με τη ταξική έξωση από τις σπουδές  μεγάλης μερίδας νέων καταγόμενων από μη εύπορες οικογένειες εξευρωπαΐζονται και αναβαθμίζονται τα πτυχία. Για τους ανήλικους η μαθητεία αποτελεί ευκαιρία για δουλειά και όχι πρόωρο εθισμό στην έσχατη εκμετάλλευση. Η εναντίωση σε ολέθριες για το περιβάλλον επενδύσεις στιγματίζεται σαν οπισθοδρόμηση στην προκοπή. Τα σε έξαρση κρούσματα κακοποίησης και δολοφονίας γυναικών (πότε βιάστηκε κόρη εφοπλιστή;) να αποδίδονται σε μεμονωμένες περιπτώσεις  άξεστων χαρακτήρων. Μα ουδέποτε σε ένα σύστημα που εδράζεται πλουσιοπάροχα στην άσκηση ωμής ταξικής βίας, ασελγεί βάναυσα επάνω στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια και την οποία ακολούθως «μεταλαμπαδεύει» μοιραία στο εποικοδόμημα. Το ξεψύχισμα του μεροκαματιάρη στο εργοστάσιο δήθεν οφείλεται στην απροσεξία του και όχι στην εργοδοτική ασπλαχνιά.  Διεκδικώντας ΑΟΖ και με γεωπολιτικές, τυχοδιωκτικές εξορμήσεις οι από κάτω θα θησαυρίσουν μονάχα με συμφορές προς χάριν εχθρικών συμφερόντων. Η όλο και ασφυκτικότερη «παθητική» (βάσεις) και ενεργητική (στρατιωτική συμμετοχή)  πρόσδεση στις μεθοδεύσεις των αμερικανονατοϊκών γκάνγκστερς της υφηλίου  επιφέρει τάχατε την ειρήνη, ασφάλεια και σταθερότητα στην περιοχή!! Τη στιγμή όπου οι εξελίξεις στο ουκρανικό μέτωπο αναδεικνύουν τους  θανάσιμους κίνδυνους να καταστεί η Ελλάδα ένα από τα πρώτα πεδία-  στόχους μιας εφιαλτικής (έως και θερμοπυρηνικής) ανάφλεξης. Μετατρέποντας  τα «διαμάντια»  Σούδας και Αλεξανδρούπολης σε εστίες ολοκαυτώματος.

Σε ετούτο το πλαίσιο φρίκης  εντάσσεται ενδεχομένως και η παραποίηση της αλήθειας προσάπτοντας  έναν αισιόδοξο χαρακτηρισμό στην  κακοκαιρία, παρόλη την αυτονόητη συμπλήρωση  βάσανων στην ήδη τραχιά καθημερινότητα του λαού. Μέσα στις δυσκολίες και αμέτρητες θυσίες σας γεννιέται η ελπίδα. Επομένως σχεδόν σας κοροϊδεύουμε, σας λέμε τα πιο αλλοπρόσαλλα  και εσείς θα τα πιστεύετε.

Συνάμα να εμπεδωθεί –γιατί όχι- κάτω από το πρίσμα μιας αλλιώτικης ανάγνωσης, ερμηνείας  και εικασίας η πεποίθηση, πως η ελπίδα που σας τάζουμε είναι η ταλαιπωρία και δυστυχία σας. Εν τέλει μην τρέφετε ψευδαισθήσεις. Βρίσκεστε σε αδιέξοδο.  Αυτό είναι το πεπρωμένο σας, το οποίο εμείς καθορίζουμε. Δεν έχετε άλλη προοπτική πέρα από την  υποταγή και την αναμονή για κλιμακούμενα δεινά. Με «αυθάδεια»  προσδοκάτε καλοπέραση; Καταπιείτε χολή.

Ευτυχώς στη αντίπερα όχθη εκφέρεται ο αντίλογος στη ψευδωνυμία. Ξεστομίζεται από τους διανομείς της e-food και τους απεργούς της Cosco και των Πετρελαίων της Καβάλας. Συνωθείται σαν οργή στα στήθια μυριάδων εργατών και ζυμώνεται στα μυαλά τους μια διαφορετική συνειδητοποίηση. Έχουν ανάγκη, αξιώνουν ένα πιο υποφερτό σήμερα και σε αυτή τη διαδρομή θα πλάθεται το όραμα ενός ανθρωπινότερου μέλλοντος.

Δίνουν  δικά τους διαφορετικά ονόματα στην ελπίδα, αλλά όλα με κοινή και γνήσια μορφή. Τη φωνάζουν Αντίσταση, Αγώνα, Πάλη, Ξεσηκωμό, Αναμέτρηση. Γίνεται μάλιστα πολύ πιο ζωντανή, όταν την προσκαλούν πιο συγκεκριμένα. Σωματείο, Συνέλευση, Οργάνωση πολιτική, Απεργία, Κατάληψη, Μπλόκα στους δρόμους, Συγκέντρωση, Διαδήλωση.

Όποτε την κάλεσαν έτσι, πάντα εκείνη ανταποκρίθηκε. Και ποτέ δεν τους εξαπάτησε ή απογοήτευσε.

* μέλος της Πρωτοβουλίας Αντίστασης

"google ad"