Έγκλημα κατά της νεολαίας

Ανακοίνωση του Εθνικού Συμβουλίου κατά των Ναρκωτικών (ΕΣΥΝ)

Σε μια περίοδο γενικευμένης οικονομικής και κοινωνικής κρίσης, που η πολιτική εξόντωσης των εργαζομένων με τα συνεχή αντιλαϊκά μέτρα κορυφώνεται, που ένας στους τρεις νέους είναι άνεργος (και όσοι εργάζονται αμείβονται με «μισθούς» πείνας, χωρίς ασφάλεια και προοπτική), που τα μέτρα στην παιδεία ορθώνουν νέους φραγμούς στη μόρφωση των παιδιών των εργαζομένων…, σ’ αυτή ακριβώς την περίοδο η κυβέρνηση αποφασίζει, με τη σύμφωνη γνώμη των Ν.Δ, ΛΑΟΣ, και ΣΥΡΙΖΑ, να προχωρήσει στην αποποινικοποίηση της χρήσης και κατοχής μικροποσοτήτων (;) ναρκωτικών, καθώς και της καλλιέργειας κάνναβης (χασίς) για προσωπική χρήση.

Στην πραγματικότητα πρόκειται για νομιμοποίηση όχι μόνο της χρήσης, αλλά και της διακίνησης και του εμπορίου ναρκωτικών, αφού κανείς δεν θα μπορεί να ελέγξει αν η «μικροποσότητα» είναι για ιδία χρήση ή για πώληση. Το ίδιο θα ισχύει φυσικά και για την καλλιέργεια της κάνναβης.

Χρησιμοποιώντας τη γνωστή επιχειρηματολογία των τελευταίων δεκαετιών σχετικά με την απελευθέρωση της χρήσης, η κυβέρνηση και ορισμένα Μ.Μ.Ε. προσφεύγουν σε στήριξη του νέου νομοσχεδίου του υπουργείου Δικαιοσύνης. Μιλούν για αποτυχία της ως σήμερα αντιναρκωτικής πολιτικής. Όμως αποφεύγουν να αναφέρουν ότι αυτό που έχει αποτύχει είναι η διαχείριση του προβλήματος των ναρκωτικών με άξονα το λεγόμενο «περιορισμό της βλάβης», δηλαδή χωρίς μια πανελλαδική, κεντρικά σχεδιασμένη, με ενιαία φιλοσοφία και αντίληψη αντιναρκωτική πολιτική που θα περιλαμβάνει πρόληψη, απεξάρτηση, κοινωνική επανένταξη, έρευνα και αξιολόγηση, και θα στοχεύει στη μείωση της ζήτησης και όχι μόνο στη μείωση της βλάβης. Επίσης, αποφεύγουν να αναφέρουν ότι έχει αποτύχει η ισχύουσα κατασταλτική πολιτική και όχι η αναγκαία απαγόρευση της παραγωγής, διακίνησης και χρήσης ναρκωτικών ουσιών. Μια κατασταλτική πολιτική που φυλακίζει τους χρήστες και αφήνει ελεύθερους τους εμπόρους. Σε πολλές περιπτώσεις, οι κατασταλτικοί μηχανισμοί που θα έπρεπε να ελέγχουν την παραγωγή, διακίνηση και χρήση ουσιών αφήνουν ανέπαφους ή και «προστατεύουν» τους αντίστοιχους εγκληματικούς μηχανισμούς (χαρακτηριστικές. τέτοιες περιπτώσεις είναι αυτές του Αφγανιστάν και ορισμένων γειτονικών χωρών).

Όσον αφορά την αποποινικοποίηση και την έννοια της κατοχής ποσοτήτων για προσωπική χρήση, είναι μάταιος ο λεγόμενος εξορθολογισμός των ποινών για τη διακίνηση. Είναι ανέφικτο να προσδιοριστεί η αναγκαία ποσότητα για προσωπική χρήση. Στα οπιοειδή, για παράδειγμα, η ποσότητα που σήμερα είναι επαρκής για κάποιο χρήστη, σε μερικές μέρες του είναι ανεπαρκής… Το πρόβλημα είναι η αντιμετώπιση της χρήσης και της εξάπλωσης των ναρκωτικών. Κανένας χρήστης για τον οποίο δε συντρέχουν ειδικοί λόγοι, δε πρέπει να είναι στη φυλακή. Ο εξαρτημένος άνθρωπος έχει ανάγκη από ουσιαστική απεξάρτηση και γι’ αυτό πρέπει να υπάρχουν τόσα θεραπευτικά προγράμματα όσα απαιτούν οι πραγματικές ανάγκες της χώρας. Όμως, στο συγκεκριμένο νομοσχέδιο δε γίνεται καμία αναφορά στην ανάπτυξη δομών πρόληψης, θεραπείας και κοινωνικής επανένταξης.

Το χειρότερο είναι πως με τα εξαγγελθέντα νομοθετήματα απενοχοποιείται στη συνείδηση των νέων η χρήση και εξάρτηση από ναρκωτικά, καθώς προωθείται παράλληλα η αντίληψη ότι «κάθε νόμιμο είναι και ηθικό». Αν κανείς συνυπολογίσει την πολιτική διάλυσης των κέντρων πρόληψης, την υποχρηματοδότηση των μονάδων απεξάρτησης (στεγνά προγράμματα) και το κυβερνητικό σχέδιο για την χορήγηση υποκατάστατων (μεθαδόνης ή βουπρενορφίνης) από τα νοσοκομεία του Συστήματος Υγείας, καταλαβαίνει πως ο ρόλος του κράτους απέναντι στο πρόβλημα περιορίζεται στο να προμηθεύει τους χρήστες με «κρατική πρέζα». Η χορήγηση υποκαταστάτων από τα νοσοκομεία υποδηλώνει εγκληματική προχειρότητα και θέτει σε κίνδυνο τους ίδιους τους χρήστες, το νοσοκομειακό πλαίσιο και τους εργαζόμενους σε αυτό. Το Ε.ΣΥ.Ν. και η επιστημονική κοινότητα έχουν επανειλημμένως τονίσει ότι η παροχή υπηρεσιών απεξάρτησης (ακόμα και στην περίπτωση χορήγησης υποκαταστάτων για ειδικές ομάδες χρηστών), πρέπει να γίνεται μέσα από ειδικά κέντρα, εξειδικευμένες μονάδες, με ειδικευμένο προσωπικό.

Με τα μέτρα που προτίθεται να εφαρμόσει η κυβέρνηση, αλλά και με την προβολή της άποψης ότι η τοξικοεξάρτηση είναι χρόνια, υποτροπιάζουσα νόσος, ο στόχος είναι σαφής: να οδηγήσει χιλιάδες νέους ανθρώπους στις στρατιές των εξαρτημένων, να τους καταστρέψει πνευματικά έως και να στείλει αρκετούς στο βιολογικό θάνατο. Σε καμία περίπτωση δε διασφαλίζεται το δικαίωμα στη θεραπεία. Αντίθετα, νομιμοποιείται η περιθωριοποίηση των νέων εξαρτημένων ανθρώπων. Εξάλλου για τους κρατούντες η παραγωγή, διακίνηση και χρήση ναρκωτικών ουσιών αποτελεί έναν ιδιότυπο τρόπο καταστολής και άσκησης κοινωνικού ελέγχου.

Οι συνταγές που ακολουθεί η κυβέρνηση είναι δοκιμασμένες και έχουν φέρει αρνητικά αποτελέσματα, όπου κι αν έχουν εφαρμοστεί. Να γιατί μιλάμε για έγκλημα, να γιατί σήμερα ο αγώνας κατά των ναρκωτικών γίνεται αγώνας για την ίδια τη ζωή.

Το Ε.ΣΥ.Ν είναι κατηγορηματικά αντίθετο στα μέτρα των Υπουργείων Δικαιοσύνης και Υγείας για τα ναρκωτικά και θα συνεχίσει να αγωνίζεται για την κοινή δράση όλων των κοινωνικών δυνάμεων (ανθρώπων και φορέων) που θέλουν να αντισταθούν σ’ αυτή την πολιτική. Η υπεράσπιση του δικαιώματος των χρηστών για δημόσια και δωρεάν θεραπεία είναι υπόθεση όλων μας και η δράση των δυνάμεων που βρίσκονται στη γραμμή μάχης για την ανατροπή της ασκούμενης σήμερα πολιτικής έχει τη δική της σημαντική συμβολή σ’ αυτή την προσπάθεια. Κάθε οικογένεια πρέπει να εντείνει τις προσπάθειές της, αλλά και κάθε νέος άνθρωπος να κάνει την επιλογή του. Απέναντι σ’ αυτούς  που τον στέλνουν στα «αζήτητα», να επιλέξει το δρόμο του αγώνα για την ανατροπή αυτής της πολιτικής, για μια κοινωνία της δουλειάς, της αξιοπρέπειας, της προκοπής, μια κοινωνία χωρίς ναρκωτικά.

Η γραμματεία της Εκτελεστικής Επιτροπής του ΕΣΥΝ