Έκθεση φωτογραφίας Αντώνη Πλυμάκη “Τα Λευκά μας Όρη”

Ο Δήμος Χανίων και η ΚΕΠΕΠΔΗΧ – ΚΑΜ διοργανώνουν από το Σάββατο 7 έως την Κυριακή 15 Ιουλίου 2012, στο Κέντρο Αρχιτεκτονικής της Μεσογείου, έκθεση φωτογραφίας του Αντώνη Πλυμάκη με τίτλο “Λίγες Φωτογραφίες από τα Λευκά μας Όρη”. Η έκθεση θα λειτουργεί καθημερινά 11.00 – 13.00 και 19.00 – 23.00 και η είσοδος θα είναι ελεύθερη.
Τα εγκαίνια της έκθεσης θα γίνουν το Σάββατο 7 Ιουλίου 2012, ώρα 19.30 στον εκθεσιακό χώρο του ΚΑΜ.
Είσοδος : ελεύθερη
Ο Αντώνης Πλυμάκης για την έκθεση αναφέρει :

Με τη συμπλήρωση ακριβώς εξήντα χρόνων από την ευλογημένη ημέρα που γνώρισα τα Λευκά Όρη με τον Ορειβατικό σύλλογο Χανίων, μα και ακόμη εξήντα χρόνια από τη πρώτη μου διάβαση στο φαράγγι της Σαμαριάς, και τη σύμπτωση του εορτασμού του μισού αιώνα από τη δημιουργία του Εθνικού Δρυμού Λευκών Ορέων, (Σαμαριάς) σκέφτηκα να προσφέρω για μία ακόμη, τελευταία ίσως, φορά, στους συμπατριώτες μου που δεν είχαν τη τύχη να γνωρίσουν τους θησαυρούς της Χανιώτικης Μαδάρας, αυτή τη φωτογραφική προσέγγιση.
Σε καμιά περίπτωση η ασύγκριτη ομορφιά και το μεγαλείο κάθε γωνιάς των Λευκών Ορέων δεν μπορεί να αποδοθεί ούτε με χιλιάδες φωτογραφίες αλλά να δοθεί απλά μια ελάχιστη εικόνα από αυτά.
Όταν το έτος 2001 πραγματοποίησα την μεγαλύτερη από τις αρκετές εκθέσεις μου για τα Λευκά Όρη με τετρακόσιες φωτογραφίες, έγγραφα, αντικείμενα Μητάτων κλπ, δεν περίμενα ότι θα έχει τόσο μεγάλη απήχηση, ιδίως στη νεολαία μας, που με έκπληξη αναφέρουν, στις εκατοντάδες κρίσεις των στο βιβλίο επισκεπτών για το γεγονός ότι δεν γνώριζαν τίποτα για το θησαυρό αυτό του τόπου των. Το οικονομικό κόστος για την απλή σύνταξη μου ήταν μεγάλο γιατί καλύφθηκε μόνο κατά το ήμισυ από χορηγίες αλλά η ικανοποίηση μου δεν μέτραγε με τα χρήματα . Μετά από κάποιες μικρότερες εκθέσεις που ακολούθησαν τις καλύτερες φωτογραφίες τις χάρισα σε γνωστούς και άγνωστους και έτσι τώρα παρουσιάζω όσες από τις ταλαιπωρημένες παλαιές έμειναν και λίγες νεώτερες, ιδίως της κόρης μου Σοφίας.
Τράβηξα χιλιάδες φωτογραφίες με μηχανές που δε ξεπερνούσε η αξία των τα σημερινά 200 euro, και χωρίς κανένα πρόσθετο βοήθημα φακών κλπ, και πάντα χωρίς καμία διορθωτική ή ψηφιακή επέμβαση . Το έκανα όχι για κάποια καλλιτεχνικά επιτεύγματα, που και στην έκθεση αυτή δεν διεκδικώ, αλλά γιατί νόμιζα ότι έχοντας τη φωτογραφική απεικόνιση ενός θαυμαστού τοπίου , φυτού , ζώου κλπ θα το έπαιρνα μαζί μου να το απολαμβάνω και να το χαίρομαι όποτε θα το νοσταλγούσα.
Το μεγαλύτερο ορεινό συγκρότημα της Κρήτης, και από τα τρία της Ελλάδας, με τις πάνω από 50 κορυφές του άνω των 2000 μέτρων και άλλες τόσες από 1500 έως 2000, μα και τις εκατοντάδες μικρότερες, τα εκπληκτικά φαράγγια, την μοναδική χλωρίδα και πανίδα, την πανάρχαιη ιστορία ζωής αλλά και αγώνων των ανθρώπων της Μαδάρας, αποτελούν μία ευλογία για τα Χανιά μας που όμως δυστυχώς, ή ευτυχώς , δεν έχει αντιμετωπιστεί όπως αν ήταν αλλού εκτός από ότι έχει κάμει για αυτά ο Ορειβατικός Σύλλογος Χανίων και όσα επέτρεπαν τα οικονομικά του Δασαρχείου και του Φορέα.
Ο Σεβάσμιος Γέροντας, πρώην Κισσάμου , Ειρηναίος έλεγε ότι Στα βουνά μας κρατήθηκε η ζωή και όχι στους κάμπους.
Μετά από τόσα χρόνια πιστέψετέ μας δεν μπόρεσα ακόμα να συνειδητοποιήσω πότε πέρασε αυτός , ο μισός και πλέον , αιώνας.
Δεν μπορώ να φαντασθώ πως όλα αυτά ήταν κάτι το πραγματικό και όχι ένα ωραίο παραμύθι που κάποτε τελείωσε.
Παρατηρώντας με μεγεθυντικό φακό στις φωτογραφίες των εκδρομών έναν έναν τους παλαιούς, νομίζω θα μου πούνε ένα γεια – χαρά, πώς δεν είναι δυνατόν να έχουν φύγει
Ακόμη με τη επιστροφή σε αυτές τις μοναδικές σε ευτυχία αναμνήσεις, συνειδητοποίησα για μία ακόμη φορά αυτό που τα τελευταία χρόνια έχει εδραιωθεί στη σκέψη μου. Πως τα χρόνια εκείνα δεν είχα σχεδόν τίποτα από τα σημερινά υλικά αγαθά μα στη πραγματικότητα τα είχα ΟΛΑ. Όλος ο κόσμος που αγνάντευα από τις κορφές ήταν δικός μου και ξέγνοιαστος κυκλοφορούσα παντού νιώθοντας μία εσωτερική ευτυχία που ποτέ δεν μπορούν να δώσουν εξωτερικοί παράγοντες. Σήμερα, που όλα τελειώνουν, και ίσως έχω, πιο πολλά από όσα χρειάζομαι, έχω την αίσθηση ότι δεν έχω ΤΙΠΟΤΑ.
Την έκθεση αυτή αφιερώνω :
Στους ανθρώπους των παλαιών Μιτάτων της Χανιώτικης Μαδάρας, τους αετούς και αγρίμια μαζί, που , απομονωμένοι για μήνες κάθε χρόνο στις ερημιές των κακοτράχαλων βουνών μας, κρατούσαν τα μιτιρίζια της ποιμενικής μας παράδοσης. Στους ανθρώπους που αγκάλιαζαν τους κυνηγημένους από κατακτητές και τυράννους, μα και υποδέχονταν με ανοιχτές αγκαλιές εμάς όλους τους περπατητές και λάτρεις του δικού τους και δικού μας ορεινού τόπου.
Προσωπικά φέρνω πολλές φορές με συγκίνηση στη σκέψη μου πολλούς από αυτούς τους λεβέντες που είχα τη τύχη να γνωρίσω. Σήμερα δεν μπορώ να τους προσφέρω τίποτα άλλο εκτός από αυτές τις γραμμές ευγνωμοσύνης.