Το κείμενό μου στα ‘Νέα’, Σάββατο 07/03/15
Χωρίς λόγια ξεδιαλέγω έξι επιστολές από τις πολλές επιστολές που έφτασαν στο email μου στην εφημερίδα. Τα συμπεράσματα δικά σας:
1. “Ως πρώην θύμα bullyng λόγω παιδικής παχυσαρκίας αντιμετώπισα ξύλο, φτυσίματα, περιθωριοποίηση και χρειάστηκε να κάνω πολλά χρόνια ψυχανάλυση για να μπορέσω να το ξεπεράσω. Η απάντηση σε αυτή την μάστιγα είναι η εξοικείωση των παιδιών μας με κάθε μορφής διαφορετικότητα. Μόνο η σωστή ενημέρωση, η αγάπη κι η παρουσία του γονιών θα φέρουν την αλλαγή σε αυτό τον ιδιότυπο φασισμό που βιώνουμε σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής μας!”
2. “Με χτυπήσανε, με προπηλακίσανε, μου κάνανε χυδαίους σεξουαλικούς υπαινιγμούς, με στριμώξανε στην τουαλέτα και μου κατέβασαν το παντελόνι και προσπαθούσαν να μου σκίσουν την μπλούζα. Το έγκλημά μου; Έχω μεγάλο στήθος κι αυτό πρέπει να το πληρώσω και να γίνω κούρελι;”
3. “Είμαι μάνα ενός 13χρονου αγοριού με επιπλέον κιλά κι επιπλέον ευαισθησίες, αδιάφορο για σπορ, ομάδες κλπ. Από το Δημοτικό μέχρι τώρα στο Γυμνάσιο τρώει κράξιμο και προσβολές “είσαι βόδι, μπούλης, αδελφή”. Τελευταία δυστυχώς το παιδί μου έχει αρχίσει κι αντιδράει πολύ βίαια. Χτες χτύπησε ένα άλλο παιδί με μια ομπρέλα. Πήγα στο σχολείο αλλά αντιμετωπίστηκα με αδιαφορία από την καθηγήτρια. Είμαι σε απελπισία. Είμαστε μονογονεϊκή οικογένεια και δεν ξέρω τι να κάνω, ούτε έχω την οικονομική δυνατότητα να στείλω το παιδί σε παιδοψυχολόγο. Προσπαθώ να το βοηθήσω μόνη μου, αλλά δεν είμαι σίγουρη ότι τα καταφέρνω. Δεν κοιμάμαι πια καθόλου και τρέμω μήπως έχουμε κι εμείς μια τραγωδία σαν αυτές που διαβάζουμε. Τι να κάνω;”
4. “Όλα ξεκινάνε από την οικογένεια και συνεχίζονται από τους εκπαιδευτικούς. Η κόρη μου είχε μια συμμαθήτρια που είχε στήσει ολόκληρη συμμορία και μαζί με την αγέλη της βασανίζανε τα άλλα παιδιά. Οι γονείς της αντί να την συνετίσουν, καμαρώνανε ότι η κόρη τους είναι ηγετική φυσιογνωμία. Αντί να την μαζέψουν λοιπόν αυτοί, την μάζεψε μια και καλή η δασκάλα της. Δεν συγχωρούσε την παραμικρή αταξία και δεν ήταν καθόλου ανεκτική στην οποιαδήποτε παραβατική συμπεριφορά των μαθητών της. Τελικά κατόρθωσε να κάνει τον λύκο αρνάκι και τώρα πια έχει εξαλειφθεί τελείως το πρόβλημα. Μακάρι οι εκπαιδευτικοί να ενημερωθούν με ειδικά σεμινάρια για να μπορούν να στηρίξουν τα παιδιά πάντα σε συνεργασία με τους γονείς.»
5. “Είμαι εκπαιδευτικός. Έχω δει άπειρες φορές “παιδάκια” να βασανίζουν τους αδύναμους. Έχω ακούσει άπειρες φορές το “Μην μπλέξεις”. “Άστο , θα περάσει μόνο του”. Όμως όλο αυτοί που το λένε αυτό ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΒΛΕΠΟΥΝ ΤΙΠΟΤΑ ΝΑ ΠΕΡΝΑΕΙ ΜΟΝΟ ΤΟΥ. Απλά δεν κάνουν τη δουλειά τους.
6. “Έχω και εγώ ένα γιο που κατά σύμπτωση τον λένε Βαγγέλη .Τα βασανιστήρια που έκαναν στον παλικάρι από την Κρήτη, με πήγαν μερικά χρόνια πίσω όταν το δικό μου παιδί δεχόταν τον έναν εξευτελισμό μετά τον άλλο, με αποκορύφωμα τον άγριο ξυλοδαρμό του μέσα στο χώρο του σχολείου.
Το έγκλημά του ήταν πως δεν μπορούσε να ανταπαντήσει στις ύβρεις και στα καψόνια και κρυβόταν φοβισμένο. Το αποτέλεσμα φυσικά ήταν πως αυτοί αποθρασύνονταν και η κατάσταση έγινε εφιαλτική.
Εμείς οι γονείς του, από τη μια τον στηρίζαμε ενώ από την άλλη επιδιώκαμε να βρει τρόπο να προστατέψει τον εαυτό του. Έτσι φτάσαμε στον ξυλοδαρμό, τον εξευτελισμό και την απόλυτη ταπείνωση του.
Κάποια στιγμή ο δικός μου Βαγγέλης, αν και άριστος μαθητής του 18, να μου λέει “Δεν είναι για μένα το σχολείο ,μαμά! Μ’ έχουν για να γελάνε και δεν ξέρω το γιατί”. Τότε πια κατάλαβα ότι έπρεπε να πάρω στα χέρια μου την υπόθεση και να ΑΠΑΙΤΗΣΩ από το σχολείο το αυτονόητο: Να προστατέψει το παιδί μου και ταυτόχρονα να τιμωρήσει τους ενόχους!
Δεν ήταν εύκολο. Χρειάστηκε να χρησιμοποιήσω την νομοθεσία και να φέρω τους διδάσκοντες αντιμέτωπους με τις ευθύνες που είτε τις είχαν ξεχάσει είτε αδιαφορούσαν παντελώς. Κι αφού έφερα τον κόσμο τα πάνω κάτω, μόνο και μόνο και μόνο για να εφαρμοστούν τα νόμιμα, τότε μπόρεσε ο δικός μου άγγελος να γυρίσει στο σχολείο ξανά, με το κεφάλι ψηλά!
Καταλαβαίνετε λοιπόν πως ένιωσα για τον παλικάρι που έχει το ίδιο όνομα με τον γιο μου. Εγώ πρόλαβα και βοήθησα το παιδί μου. Οι γονείς του Βαγγέλη Γιακουμάκη δεν πρόλαβαν ..Μακάρι το παιδί να ζει γιατί τότε σίγουρα θα έχει τη δεύτερη ευκαιρία που του αξίζει. Που αξίζει σε όλους τους ανθρώπους.”
ΥΓ. Τα στοιχεία βρίσκονται στην διάθεση της εφημερίδας.
ΕΛΕΝΑ ΑΚΡΙΤΑ