Ένα δικό μας περιστατικό σε πισίνα

Ο μικρός μας γυιός ο Χρήστος ήταν περίπου οκτώ χρονών και είχε ευτυχώς ξεκινήσει κολυμβητήριο. Μια Κυριακή πήγαμε σ’ ένα χώρο που είχε πισίνα για παιδιά. Και ακριβώς δίπλα στην πισίνα, τραπέζια όπου οι γονείς θα μπορούσαν να γευματίσουν, να πιούν τον καφέ τους, να απολαύσουν το παγωτό τους. Γκαρσόνια πηγαινοέρχοταν – ευτυχώς – και εξυπηρετούσαν τους πελάτες.

Το τραπέζι μας ήταν ακριβώς δίπλα την πισίνα. Έτσι μπορούσαμε και παρακολουθούσαμε το παιδί μας που κολυμπούσε αμέριμνο. Κάποια στιγμή το χάσαμε. Σηκωθήκαμε έντρομοι πάνω.
– Χριστέ μου, πού είναι το παιδί;

Κοιτάμε γύρω στην πισίνα, μήπως βγήκε έξω. Τίποτα!

Τρέχομε πάνω απ’ την πισίνα. Και το βλέπομε. Κολλημένο στο βυθό της.

– Βοήθεια! Το παιδί μας πνίγηκε! Βοήθεια!

Βλέπομε πως το παιδί ήταν κολλημένο στη σχάρα της πισίνας, στον πάτο, που γινόταν η ανακύκλωση του νερού.
Ευτυχώς, ήταν επί τόπου τα γκαρσόνια εκεί, και ειδοποίησαν άμεσα και έκλεισαν τον μηχανισμό της ανακύκλωσης του νερού που δημιουργούσε δίνη και κρατούσε το παιδί κολλημένο πάνω στη σχάρα, στον πάτο της πισίνας απ’ όπου δεν μπορούσε να απεγκλωβιστεί όσο κι αν προσπαθούσε.

Ευτυχώς που το πρώτο πράγμα που είχε μάθει στο κολυμβητήριο ήταν να κρατά την αναπνοή του. Ευτυχώς, που είμαστε κοντά του και το παρακολουθούσαμε, δεν είχαμε ξεχαστεί στην απόλαυση του περιβάλλοντος.

Ίσως εκείνη την ώρα να άλλαζαν το νερό και δεν είχαν βάλει απαγορευτικό στην πισίνα και το παιδί βούτηξε.

Ευτυχώς που το προσωπικό αντέδρασε άμεσα.

Όταν το βγαλαν, το παιδί μου, πάνω στο στήθος του είχε αποτυπωθεί η σχάρα. Πέρασαν μήνες για να φύγει το σημάδι. Λίγο, κάποια δευτερόλεπτα αν καθυστερούσαν να κλείσουν τον μηχανισμό, το παιδί μας θα πνιγόταν. Όπως μας είπε, εκείνο το σημείο τον ρούφηξε, τον κόλλησε πάνω στη σχάρα και δεν μπορούσε να ξεκολλήσει με τίποτα.

Χρειάζεται προσοχή στις πισίνες. Γιατί είναι φοβερό να χάνεται μια ζωή έτσι αναίτια. Σε μια πισίνα που δεν έχει κύματα, ρεύματα, δίνες. Ή μήπως έχει; Αυτό στη σχάρα δεν ήταν δίνη; Οι τεχνικοί των πισινών τι λένε; Και τι μέτρα πρέπει να λαμβάνονται; Είναι κρίμα να χάνονται άνθρωποι!

Άννα Κωνσταντουδάκη – Αγγελάκη