Ένοχος ο ιμπεριαλισμός: επτά (7) σημεία για την επίθεση στο Παρίσι

Γράφει ο Ειρηναίος Μαράκης

1. Οι επιθέσεις στο Παρίσι το απόγευμα της Παρασκευής, αυτή η τυφλή βία που στοχοποίησε φτωχά λαικά στρώματα, απλούς εργαζόμενους και νεολαία, προκαλεί οργή και αποτροπιασμό, θλίψη και έντονο προβληματισμό. Η αλληλεγγύη μας στα θύματα αυτών των επιθέσεων πρέπει να είναι δεδομένη. Αλλά χρειάζεται να είμαστε ξεκάθαροι ότι η επίθεση αυτή έρχεται ως συνέχεια της επίσης τυφλής και ακόμη περισσότερο δολοφονικής βίας των βομβαρδισμών της γαλλικής αεροπορίας (κι όχι μόνο…) στη Συρία, με απόφαση του Ολάντ και της κυβέρνησής του – που τόσο θερμά υποδέχτηκε ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας λίγες εβδομάδες νωρίτερα στην επίσκεψη του Γάλλου προέδρου στη χώρα μας.

2. Οι βομβαρδισμοί αυτοί που υποτίθεται ότι στοχεύουν το Ισλαμικό Κράτος, στην πραγματικότητα, και με την παρέμβαση των ρωσικών βομβαρδισμών, προστατεύουν το καθεστώς του κύριου υπαίτιου για το μαρτύριο του λαού της Συρίας, του δικτάτορα Άσαντ. Κι εκεί επίσης οι άμαχοι είναι τα πρώτα θύματα, καταδικασμένα να ζουν μέσα στον τρόμο ή να φύγουν με κίνδυνο της ζωής τους. Όσοι γλιτώνουν τη σφαγή στη συνέχεια παίρνουν τον δρόμο της προσφυγιάς, αναζητώντας σωτηρία (τι ειρωνεία…) σε αυτούς που είναι πραγματικά υπεύθυνοι για την καταστροφή του τόπου τους, μόνο και μόνο για να έρθουν αντιμέτωποι με τη FRONTEX, τις ρατσιστικές πολιτικές της Ευρώπης Φρούριο και των φασιστικών συμμοριών. Με λίγα λόγια ένοχος για το χθεσινό έγκλημα είναι ο γαλλικός ιμπεριαλισμός αλλά και ο αμερικάνικος, ο ρώσικος και ναι, όσο κι αν ενοχλεί ορισμένους, ο ελληνικός ιμπεριαλισμός. Ο σοσιαλδημοκράτης πρωθυπουργός της Γαλλίας Φρανσουά Ολάντ, ο οποίος τώρα δηλώνει υπερασπιστής της ελευθερίας κατά της βαρβαρότητας, έστειλε το γαλλικό στρατό στο Μαλί και τη Μέση Ανατολή και άφησε πίσω εκατόμβες νεκρών, συνεχίζοντας την παράδοση σφαγών της γαλλικής αποικιοκρατίας. Ήταν ο πρώτος που πήρε τα συγχαρητήρια του Ομπάμα για την συμμετοχή της Γαλλίας στις επεμβάσεις στη Συρία και το Ιράκ με πρόσχημα την καταπολέμηση του ISIS. Οι δικές τους επεμβάσεις είναι αυτές που έθρεψαν τέτοιες οργανώσεις όπως ο ISIS, στρέφοντας τους σουνίτες ενάντια στους σιίτες.
3. Δεν πρέπει να ξεχνάμε επίσης ότι η Μέση Ανατολή αποτελεί την πιο ασταθή και χτυπημένη περιοχή του πλανήτη. Μια απέραντη έκταση «κινούμενης άμμου», από τις ακτές της βόρειας Αφρικής μέχρι τα βουνά του Αφγανιστάν και τις ερήμους της Αραβικής χερσονήσου. Μοιάζει σαν ένα ατέλειωτο και αξεδιάλυτο κουβάρι «παράλογων» αντιθέσεων. Πεδίο επαναλαμβανόμενων ιμπεριαλιστικών εξορμήσεων, ανταγωνισμών ανάμεσα σε τοπικές άρχουσες τάξεις, άγριας καταστολής από δικτατορικά καθεστώτα, σεχταριστικών θρησκευτικών και εθνοτικών συγκρούσεων και σφαγών. Αλλά και πεδίο αντίστασης και μεγάλων αγώνων –από τα αντιαποικιακά κινήματα και την παλαιστινιακή αντίσταση μέχρι τις επαναστάσεις της «Αραβικής Άνοιξης» που έδωσαν έμπνευση σε εκατομμύρια ανθρώπους σε όλο τον κόσμο. Αργά ή γρήγορα οι εγκληματικές συνέπειες αυτής της ιμπεριαλιστικής και ρατσιστικής πολιτικής θα έρχονταν και προς την Ευρώπη για να χτυπήσουν όμως ανθρώπους που δεν έχουν καμία ευθύνη για τα ιμπεριαλιστικά εγκλήματα στην περιοχή.

4. Η ισλαμοφοβία έχει γίνει η κύρια μορφή ρατσισμού σήμερα. Την ίδια ώρα που η «Ευρώπη-φρούριο» πνίγει στη Μεσόγειο χιλιάδες πρόσφυγες από την Ασία και την Αφρική, οι κυβερνήσεις της, συνεπικουρούμενες από μια συγχορδία «πρόθυμων» σχολιαστών, αναλυτών κλπ, δεν χάνουν ευκαιρία να αναδείξουν τους μουσουλμάνους σαν τον υπ’ αριθμόν ένα κίνδυνο που απειλεί τις ζωές μας. Οι δολοφονίες των δημοσιογράφων του Charlie Hebdo στο Παρίσι, οι ανατριχιαστικές επιθέσεις στο Παρίσι το απόγευμα της Παρασκευής, με περισσότερους από 120 νεκρούς και δεκάδες τραυματίες οι αγριότητες του αντιδραστικού ISIS  στη Συρία και στο Ιράκ, έχουν τροφοδοτήσει ακόμα περισσότερο αυτή την υστερική προπαγάνδα που θέλει να μας πείσει ότι πίσω από κάθε γυναίκα με μαντήλα και κάθε μουσουλμάνο μετανάστη ή πρόσφυγα κρύβεται ένας πιθανός τζιχαντιστής εκτελεστής. Η ισλαμοφοβία σήμερα, σαν μορφή καλλιεργούμενου ρατσισμού από τις άρχουσες τάξεις, δεν διαφέρει σε πολλά από τον αντισημιτισμό του 20ου αιώνα που τελικά οδήγησε στο Ολοκαύτωμα: στηρίζεται στη στοχοποίηση και τη θυματοποίηση μιας μειονοτικής ομάδας στον πληθυσμό στη βάση ότι η κουλτούρα της και τα βασικά πιστεύω της αποτελούν θεμελιακή απειλή για την υπόλοιπη κοινωνία.
   Είναι ανάγκη και καθήκον για το εργατικό κίνημα και την Αριστερά να σταματήσει αυτές τις αντιδραστικές και δολοφονικές πολιτικές, ιδιαίτερα μετά από τις χθεσινές εξελίξεις (όπως είχε συμβεί και με την επίθεση στο Charlie Hebdo), όπου εντός κι εκτός Γαλλίας, τα αστικά ΜΜΕ, τα κόμματα της επίσημης πολιτικής σκηνής, η γαλλική ακροδεξιά (Μαρί Λεπέν) και οι σύμμαχοι της στην υπόλοιπη Ευρώπη (ναζιστική συμμορία της Χρυσής Αυγής) προσπαθούν από την πρώτη στιγμή να στοχοποιήσουν τους πρόσφυγες και τους μετανάστες ως υπέυθυνους για το χθεσινό έγκλημα. Χρειάζεται να σηκώσουμε το ανάστημά μας ενάντια σε κάθε προσπάθεια συσπείρωσης κάτω από μία εθνική σημαία και στο όνομα μια ςακαθόριστης εθνικής ενότητας που ωφελεί τους καπιταλιστές σε βάρος των φτωχών. Είναι πιο αναγκαίο από ποτένα αποκυρήξουμε και να τσακίσουμε τον ρατσισμό που παράγει το Κράτος στο όνομα των δήθεν « αξιών της δημοκρατίας », τη στιγμή που, με το προκάλυμμα του αγώνα ενάντια στην τρομοκρατία, τα δημοκρατικά δικαιώματα είναι αυτά που απειλούνται. Απαιτούμε την άρση της κατάστασης εκτάκτου ανάγκης.

5. Η ενοχή, για αυτήν την εξέλιξη στο Παρίσι, των κυβερνήσεων που στρατεύτηκαν πρόθυμα στο πλευρό των ιμπεριαλιστών και έσπειραν τη φρίκη, τη καταστροφή και το θάνατο σε εκατομμύρια στην Μέση Ανατολή και την Αφρική για χάρη των συμφερόντων των πολυεθνικών εταιρών, δεν μπορεί να κρυφτεί.Ένοχες είναι οι κυβερνήσεις που στρατεύτηκαν πρόθυμα στο βάρβαρο «πόλεμο κατά της τρομοκρατίας», πρώτα του Τζώρτζ Μπούς και μετά του Μπαράκ Ομπάμα και έσπειραν τη φρίκη, τη καταστροφή και το θάνατο σε εκατομμύρια στην Μ.Ανατολή και την Αφρική για χάρη του στρατηγικού ελέγχου της περιοχής. H περιθωριοποίηση, η καταπίεση και η βάρβαρη εκμετάλλευση του μουσουλμανικού στοιχείου, η ισλαμοφοβία και η ξενοφοβία στην ίδια την Δύση, ο  κάθε είδους ρατσισμός, η κατασκευασμένη σκοταδιστική θεωρία περί της «σύγκρουσης των πολιτισμών» διευκολύνουν στο να στρέψουν το κοινωνικό πόλεμο σε βάρος του κόσμου της εργασίας και της νεολαίας που έχουν εξαπολύσει οι καπιταλιστές με αφορμή την κρίση στο εσωτερικό των φτωχών, να τον μετατρέψουν σε «πόλεμο φυλών» από το Φέργκιουσον, το Παρίσι ως την Αθήνα. Είναι υπόθεση του εργατικού κινήματος και πρώτα-πρώτα των επαναστατών να μην αφήσουμε τις προβοκάτσιες να αξιοποιηθούν από τον κοινό μας εχθρό.  Ο εργατικός και λαϊκός αγώνας κατά της βάρβαρης καπιταλιστικής εκμετάλλευσης με αφορμή την κρίση, ο αγώνας εναντίον των διαφόρων τερατουργημάτων που ο «προηγμένος δυτικός πολιτισμός» ξεγέννησε από τη μήτρα της εξαθλίωσης και του μίσους, πρέπει να συνεχιστεί αλλά και να είναι νικηφόρος.

6. Δεν θα σταματήσουν αυτές οι δολοφονικές επιθέσεις με την ισλαμοφοβία και τα αστυνομικά μέτρα που κλιμακώνουν τώρα οι κυβερνήσεις και καλούν σε εθνική ομοψυχία τους λαούς της Ευρώπης. Στη Γαλλία μάλιστα κηρύχθηκε στρατιωτικός νόμος, για πρώτη φορά από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, υποτίθεται για να ελέγξει τη φυγή των δολοφόνων από τη χώρα αλλά στην πραγματικότητα εγκαινιάζοντας μια προσπάθερια γενικευμένης καταστολής ενάντια σε δημοκατικά δικαιώματα (απαγορεύθηκαν οι διαδηλώσεις!) αλλά και δημιουργώντας αρνητικό προηγούμενο στην υποδοχή των προσφύγων από τη Συρία και αλλού, συνεχίζοντας τη ρατσιστική πολιτική διάφορων χωρών στην κεντρική Ευρώπη και στα Βαλκάνια. Οι φράχτες στα σύνορα και η FRINTEX,  τα στρατόπεδα συγκέντρωσης – Γκουαντάναμο, o ρατσισμός φουντώνουν τα ακροδεξιά και φασιστικά κόμματα στην Ευρώπη. Θα σταματήσουν μόνο με ένα ισχυρο μαζικό κίνημα ενάντια στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις, τον πόλεμο και το ρατσισμό. Οι δικοί μας σύμμαχοι  δεν είναι οι ρατσιστές ισλαμιστές, αλλά τα κινήματα στη Μέση Ανατολή που συγκρούστηκαν με τον ιμπεριαλισμό και τις δικτατορίες, από το κίνημα της Ταχρίρ στην Αίγυπτο που έδειξε πώς γίνεται η μάχη για την ελευθερία μέχρι τους μαχητές στη Γάζα που αντιστέκονται στα εγκλήματα του κράτους του Ισραήλ και των συμμάχων του.

7. Ένα είναι το σύνθημα που όλους (πρέπει να) μας ενώνει: ΟΧΙ στην Ευρώπη Φρούριο, ΟΧΙ στην ισλαμοφοβία, ΟΧΙ στο ρατσισμό και το φασισμό (σχετικά με τα γεγονότα του Παρισιού ταιριάζει η παλιά, καλή παροιμία “ο λύκος στην αναμπουμπούλα φαίνεται”) και τέλος να γκρεμίσουμε τώρα τους φράχτες στο Αιγαίο, ν’ ανοιξουμε τα σύνορα, να έρθουμε σε σύγκρουση με ότι μας καταδυναστεύει. Τώρα, πριν είναι αργά, χρειάζεται να ενισχύσουμε την πανελλαδική εκστρατεία για να πέσει ο φράχτης στον Έβρο. Να υψώσουμε φωνή ανταρσίας, να μην δεχθούμε μια κυβέρνηση που ωραιοποιεί τη λιτότητα και μας κοροϊδεύει λέγοντας ότι ο φράχτης δεν μπορεί να πέσει “για τεχνικούς λόγους”. Τα ερωτήματα είναι πιο κρίσιμα από ποτέ. Πώς θα σώσουμε τις ζωές των προσφύγων που σβήνουν στα νερά του Αιγαίου; Μετατρέποντας «το προσφυγικό» σε διαπραγματευτικό χαρτί με τα επιτελεία της ΕΕ ή ανοίγοντας τα σύνορα για τους κατατρεγμένους; Πώς θα σταματήσουμε τον πόλεμο και στις βόμβες που δεν φερνουν την ειρήνη, αν όχι δεν σταθούμε ελεύθερα και ξεκάθαρα απέναντι σε όλους αυτούς που καλλιεργούν ένα κλίμα τρομοκρατίας; Τα πιο μεγάλα καθήκοντα βρίσκονται μπροστά μας.

"google ad"