“Έργο πνοής για τον τόπο μας”: Tα κτίρια του Πολυτεχνείου Κρήτης που ρημάζουν – Λαογραφικά έργα τα τρώει το σαράκι | Φωτός

Οι ανοικτές θεατρικές, χορευτικές και μουσικές ομάδες, οι παραστάσεις, οι προβολές, τα εργαστήρια και οι συναυλίες που με μεγάλη αυθάδεια διοργάνωναν σχεδόν καθημερινώς εκεί, και μάλιστα χωρίς κανένα χρηματικό αντίτιμο, θα λάβουν πλέον τέλος.

Ελπίζουμε μέσα από την ψυχή μας να ολοκληρώσει η διοίκηση του Πολυτεχνείου το θεάρεστο έργο της και να συνεχίσει να προσφέρει στους Χανιώτες με σεβασμό στην πολιτιστική τους κληρονομία και τους δυσβάσταχτους φόρους που πληρώνουν υπέροχα έργα όπως το λαογραφικό μουσείο με τα απροστάτευτα και πεταμένα στην σκόνη και στο σαράκι έργα λαογραφικής τέχνης και το υπερσύγχρονο υπό κατάρρευση κολυμβητήριο κόστους εκατομμυρίων €. Φαίνεται εξάλλου κι από τις φωτογραφίες πως η διοίκηση αυτή έχει λάμψει σε ό,τι κοινωφελές έργο έχει αναλάβει να φέρει εις πέρας. Χρήματα για πέταμα εξάλλου είπαμε, δεν υπάρχουν. Μόνον βεβαίως εάν πρόκειται για τσιμέντα. Εκεί κάπως πάντα κάτι βρίσκεται.

Η ανεξέλεγκτη πρόσβαση στον προαύλιο χώρο της Μεραρχίας όπου χιλιάδες άνθρωποι κάθε λογής χρώματος, ταξικής και πολιτισμικής ταυτότητας με τα ανοικτά καφενεία κάθε Τετάρτης και Παρασκευής, με τα γλέντια όπου όλοι μοιράζονται φαγητό και ποτό που έχουν φέρει από το σπίτι τους πρέπει επιτέλους να λάβει τέλος. Δεν γίνεται μερικές χιλιάδες πολίτες να χαλάνε την εικόνα της πλήρους εμπορευματοποίησης του δημόσιου χώρου και της ψυχαγωγίας. Δεν γίνεται να μοιράζονται τον χώρο, την τέχνη και τις απόψεις τους με την πλέμπα. Η υψηλή κοινωνία δεν θα το ανεχτεί πλέον αυτό. Μέσα από τις γυάλες μας τρομάζουμε όταν βλέπουμε αυτούς τους ανθρώπους να δημιουργούν πολιτισμό πέρα από εμπορικές κι αγοραίες σχέσεις.

Θυμώνουμε όταν βλέπουμε να μην μετράνε την ευτυχία και την επιτυχία με τα υλικά αγαθά και εξανιστάμεθα όταν συνειδητοποιούμε πως υπάρχει κι άλλος τρόπος για να ζει κανείς εκτός από το συνεχές κυνήγι για περισσότερο χρήμα. Πώς είναι δυνατόν; Γιατί αυτοί οι άνθρωποι δεν έμαθαν να είναι υλιστές, καταπιεστές και φιλοχρήματοι; Στα ίδια σχολεία δεν πήγαν; Στην ίδια κοινωνία δεν μεγάλωσαν; Επιτέλους λοιπόν οι ελευθεριακές αυτές εστίες που χαλάνε την κοινωνία πρέπει να παταχθούν. Η Ανώνυμος Εταιρεία Ιδιωτικοποιήσεων του Πολυτεχνείου Κρήτης έκανε την αρχή. Ελπίζουμε όλοι οι υπόλοιποι τοπικοί “άρχοντες” να την ακολουθήσουν. Εξάλλου σε δημοκρατία της αγοράς ζούμε.