Έρχεται η Αποκάλυψη στην ΕΕ, προβλέπει το Politico

Στα δυσοίωνα μηνύματα που παρουσιάζει η οικονομία της ΕΕ αναφέρεται το Politico και μάλιστα τη στιγμή που ο Ντόναλντ Τραμπ ετοιμάζεται να αναλάβει τα ηνία των ΗΠΑ και να εγκατασταθεί στον Λευκό Οίκο.

Η οικονομία της Ευρώπης έχει αποδειχθεί εξαιρετικά ανθεκτική τις τελευταίες δεκαετίες λόγω της επέκτασης του μπλοκ προς τα ανατολικά και της ισχυρής ζήτησης για τα προϊόντα της από την Ασία και τις Ηνωμένες Πολιτείες. Αλλά καθώς η μακροχρόνια άνθηση της Κίνας τελειώνει και οι εμπορικές εντάσεις με την Ουάσιγκτον θολώνουν την εικόνα του διατλαντικού εμπορίου, οι «καλές ημέρες» έχουν ξεκάθαρα τελειώσει, αναφέρει το δημοσίευμα.

Οι πλευρικοί οικονομικοί άνεμοι που σαρώνουν όλη την ήπειρο απειλούν να ξεσπάσουν σε μια τέλεια καταιγίδα το επόμενο έτος, καθώς ένας αδέσμευτος Τραμπ στρέφει το βλέμμα του στην Ευρώπη. Εκτός από την επιβολή νέων δασμών σε οτιδήποτε, ο Τραμπ είναι βέβαιο ότι θα ενισχύσει την απαίτησή του οι χώρες του ΝΑΤΟ είτε να μαζέψουν περισσότερα χρήματα για την άμυνά τους διαφορετικά θα χάσουν την αμερικανική προστασία.

Αυτό σημαίνει ότι οι ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, που ήδη αγωνίζονται να συγκρατήσουν τα αυξανόμενα ελλείμματα εν μέσω της μείωσης των φορολογικών εσόδων, θα αντιμετωπίσουν ακόμη μεγαλύτερες οικονομικές πιέσεις, οι οποίες θα μπορούσαν να προκαλέσουν περαιτέρω πολιτικές και κοινωνικές αναταραχές.

Οι υφέσεις και οι εμπορικοί πόλεμοι μπορεί να έρχονται και να παρέρχονται, αλλά αυτό που κάνει αυτή τη συγκυρία τόσο επικίνδυνη για την ευημερία της ηπείρου έχει να κάνει με τη μεγαλύτερη άβολη αλήθεια όλων: η ΕΕ έχει γίνει μια έρημος καινοτομίας.

Αν και η Ευρώπη έχει μια πλούσια ιστορία εντυπωσιακών εφευρέσεων, συμπεριλαμβανομένων των επιστημονικών ανακαλύψεων που έδωσαν στον κόσμο τα πάντα, από το αυτοκίνητο μέχρι το τηλέφωνο, το ραδιόφωνο, την τηλεόραση και τα φαρμακευτικά προϊόντα, έχει πλέον ξεπεραστεί.

Κάποτε συνώνυμη με την τεχνολογία αιχμής της αυτοκινητοβιομηχανίας, η Ευρώπη σήμερα δεν έχει ούτε μία συμμετοχή μεταξύ των 15 ηλεκτρικών οχημάτων με τις μεγαλύτερες πωλήσεις. Όπως σημείωσε ο πρώην πρωθυπουργός της Ιταλίας και κεντρικός τραπεζίτης Μάριο Ντράγκι στην πρόσφατη έκθεσή του  για την ανταγωνιστικότητα της Ευρώπης, μόνο τέσσερις από τις 50 κορυφαίες εταιρείες τεχνολογίας στον κόσμο είναι ευρωπαϊκές.

Εάν η Ευρώπη παραμείνει στη σημερινή της τροχιά, το μέλλον της θα είναι πολύ συγκεκριμένο: αυτό ενός παρακμασμένου, αν και όμορφου, γεμάτο χρέη, υπαίθριου μουσείου για Αμερικανούς και Κινέζους τουρίστες.

«Ζούμε μια περίοδο ραγδαίων τεχνολογικών αλλαγών, που οδηγούνται ιδιαίτερα από την πρόοδο στην ψηφιακή καινοτομία και σε αντίθεση με το παρελθόν, η Ευρώπη δεν βρίσκεται πλέον στην πρώτη γραμμή της προόδου», δήλωσε η Πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (ΕΚΤ) Κριστίν Λαγκάρντ τον Νοέμβριο.

Μιλώντας στο μεσαιωνικό Collège des Bernardins στο Παρίσι, η Λαγκάρντ προειδοποίησε ότι το περίφημο κοινωνικό μοντέλο της Ευρώπης θα κινδύνευε αν δεν αλλάξει γρήγορα πορεία.

«Διαφορετικά, δεν θα μπορέσουμε να δημιουργήσουμε τον πλούτο που θα χρειαστούμε για να καλύψουμε τις αυξανόμενες ανάγκες δαπανών μας για να διασφαλίσουμε την ασφάλειά μας, την καταπολέμηση της κλιματικής αλλαγής και την προστασία του περιβάλλοντος», είπε.

Ο Ντράγκι, ο οποίος παρουσίασε την έκθεσή του στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή τον Σεπτέμβριο, το διατύπωσε πιο ωμά: «Αυτή είναι μια υπαρξιακή πρόκληση».

Κακή υποδομή

Δυστυχώς, η επισκευή της οικονομικής υποδομής της Ευρώπης είναι πιο εύκολο να ειπωθεί παρά να γίνει.

Με τον Ντόναλντ Τραμπ στον Λευκό Οίκο και τους Ρεπουμπλικάνους του να ελέγχουν και τα δύο σώματα του Κογκρέσου, η Ευρώπη δεν ήταν ποτέ περισσότερο εκτεθειμένη στις ιδιοτροπίες της αμερικανικής εμπορικής πολιτικής.

Εάν ο Τραμπ ακολουθήσει την απειλή του να επιβάλει δασμούς έως και 20 τοις εκατό στις εισαγωγές από την ήπειρο, η ευρωπαϊκή βιομηχανία θα υποστεί πλήγμα. Με περισσότερες από 500 δισεκατομμύρια ευρώ σε ετήσιες εξαγωγές  προς τις ΗΠΑ από την ΕΕ, η Αμερική είναι μακράν ο σημαντικότερος προορισμός για ευρωπαϊκά προϊόντα.

Για κάποιο λόγο, η Ευρώπη φαίνεται να έχει κάνει λίγα για να προετοιμαστεί για την επιστροφή του Τραμπ. Η πρώτη απάντηση της προέδρου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν στην επανεκλογή του ήταν να προτείνει στην Ευρώπη να αγοράσει περισσότερο υγροποιημένο φυσικό αέριο (LNG) από τις ΗΠΑ.

«Η αποτυχία των ηγετών της Ευρώπης να αντλήσουν διδάγματα από την τελευταία προεδρία Τραμπ επιστρέφει τώρα για να μας στοιχειώσει», λέει ο Κλέμενς Φουέστ, πρόεδρος του Ινστιτούτου Ifo με έδρα το Μόναχο, ενός κορυφαίου οικονομικού think tank.

Ο Φουέστ προειδοποιεί ότι ο Τραμπ μπορεί να μην φέρει μόνο κακά νέα για την ΕΕ. Εάν, για παράδειγμα, ακολουθήσει τα σχέδιά του να ανανεώσει τεράστιες φορολογικές μειώσεις για τους πλούσιους και να επιβάλει νέους δασμούς, ο πληθωρισμός στις ΗΠΑ θα μπορούσε να εκτιναχθεί, αναγκάζοντας τα επιτόκια υψηλότερα. Αυτό θα ενίσχυε το δολάριο, κάτι που θα ωφελούσε τους ευρωπαίους εξαγωγείς όταν μετατρέψουν τα αμερικανικά έσοδά τους ξανά σε ευρώ.

Ο Τραμπ μπορεί επίσης να είναι ανοιχτός σε μια ευρύτερη εμπορική διαπραγμάτευση με την Ευρώπη για να αποφευχθεί εντελώς ένας νέος γύρος δασμών.

Ωστόσο, η γενική αίσθηση στην ευρωπαϊκή βιομηχανία για τον επερχόμενο πρόεδρο είναι μια αίσθηση προαισθήματος, σε μεγάλο βαθμό επειδή τα στελέχη έχουν καλή μνήμη.

Το 2018, ο Τραμπ επέβαλε εισφορές στον ευρωπαϊκό χάλυβα και το αλουμίνιο που παραμένουν σε ισχύ. Ο πρόεδρος των ΗΠΑ Τζο Μπάιντεν συμφώνησε να αναστείλει αυτούς τους δασμούς μέχρι τον Μάρτιο του 2025, θέτοντας το υπόβαθρο για άλλη μια αναμέτρηση με τον Τραμπ τις πρώτες εβδομάδες της νέας του διακυβέρνησης. Οι Ευρωπαίοι κεντρικοί τραπεζίτες ήδη προειδοποιούν ότι ένας νέος γύρος δασμών θα μπορούσε να αναζωπυρώσει τον πληθωρισμό και να υπονομεύσει θεμελιωδώς το παγκόσμιο εμπόριο.

«Εάν η κυβέρνηση των ΗΠΑ τηρήσει αυτή την υπόσχεση, θα μπορούσαμε να δούμε μια σημαντική καμπή στον τρόπο με τον οποίο διεξάγεται το διεθνές εμπόριο», δήλωσε πρόσφατα ο Γιοακίμ Νάγκελ, πρόεδρος της γερμανικής Bundesbank.

Υποκείμενα προβλήματα

Δυστυχώς, ο Τραμπ είναι μόνο ένα σύμπτωμα πολύ βαθύτερων προβλημάτων.

Αν και η ΕΕ επικεντρώνεται στον Τραμπ και στο τι μπορεί να κάνει στη συνέχεια, όσον αφορά την οικονομία της Ευρώπης, δεν είναι αυτός το πραγματικό ζήτημα. Τελικά, το μόνο που κάνει με τις επίμονες δασμολογικές απειλές είναι να τραβήξει την αυλαία του άτακτου οικονομικού μοντέλου της Ευρώπης.

Εάν η Ευρώπη είχε μια πιο σταθερή οικονομική βάση και ήταν πιο ανταγωνιστική με τις ΗΠΑ, ο Τραμπ θα είχε μικρή μόχλευση στην ήπειρο.

Ο βαθμός στον οποίο η Ευρώπη έχει χάσει έδαφος έναντι των ΗΠΑ όσον αφορά την οικονομική ανταγωνιστικότητα από την αλλαγή του αιώνα είναι εκπληκτικός. Το χάσμα στο κατά κεφαλήν ΑΕΠ, για παράδειγμα, έχει διπλασιαστεί κατά ορισμένες μετρήσεις στο 30%, κυρίως λόγω της χαμηλότερης αύξησης της παραγωγικότητας στην ΕΕ.

Με απλά λόγια, οι Ευρωπαίοι δεν δουλεύουν αρκετά. Ένας μέσος Γερμανός υπάλληλος, για παράδειγμα, εργάζεται περισσότερο από 20 τοις εκατό λιγότερες ώρες από τους Αμερικανούς ομολόγους του. 

Μια άλλη αιτία της πτώσης της παραγωγικότητας της Ευρώπης είναι η αποτυχία του εταιρικού τομέα να καινοτομήσει.

Οι αμερικανικές εταιρείες τεχνολογίας, για παράδειγμα, ξοδεύουν περισσότερο από το διπλάσιο από ό,τι οι ευρωπαϊκές εταιρείες τεχνολογίας για έρευνα και ανάπτυξη, σύμφωνα με το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ). Ενώ οι αμερικανικές εταιρείες έχουν δει μια άνοδο της παραγωγικότητας κατά 40% από το 2005, η παραγωγικότητα στην ευρωπαϊκή τεχνολογία έχει παραμείνει στάσιμη.

Αυτό το χάσμα είναι επίσης εμφανές στο χρηματιστήριο: Ενώ οι αποτιμήσεις στο χρηματιστήριο των ΗΠΑ έχουν υπερτριπλασιαστεί από το 2005, οι αποτιμήσεις στην Ευρώπη έχουν αυξηθεί μόλις κατά 60%.

«Η Ευρώπη υστερεί σε αναδυόμενες τεχνολογίες που θα οδηγήσουν τη μελλοντική ανάπτυξη», είπε η Λαγκάρντ στην ομιλία της στο Παρίσι.

Βέβαια, η Ευρώπη δεν υστερεί απλώς, δεν είναι καν στον αγώνα.

Σε μια σύνοδο κορυφής της ΕΕ στη Λισαβόνα το 2000, οι ηγέτες αποφάσισαν να κάνουν «την οικονομία της Ευρώπης την πιο ανταγωνιστική στον κόσμο». Ένας βασικός πυλώνας της λεγόμενης Στρατηγικής της Λισαβόνας ήταν «ένα αποφασιστικό άλμα στις επενδύσεις για την τριτοβάθμια εκπαίδευση, την έρευνα και την καινοτομία».

Ένα τέταρτο του αιώνα μετά, η Ευρώπη όχι μόνο απέτυχε να πετύχει τον στόχο της, αλλά έχει μείνει αρκετά πίσω τόσο από τις ΗΠΑ όσο και από την Κίνα.

Η Ευρώπη δεν πέτυχε ποτέ καν τον στόχο της να δαπανήσει το 3 τοις εκατό του ΑΕΠ του μπλοκ στην Ε&Α, τον κύριο μοχλό της οικονομικής καινοτομίας. Στην πραγματικότητα, οι δαπάνες για τέτοιες έρευνες από τις ευρωπαϊκές εταιρείες και τον δημόσιο τομέα παραμένουν δεσμευμένες στο 2% περίπου, περίπου στο σημείο που ήταν το 2000.

Τα πανεπιστήμια της Ευρώπης θα ήταν λογικό να ξεκινήσουν την καινοτομία και την έρευνα, αλλά και εδώ η ήπειρος υστερεί σημαντικά.

Από τα κορυφαία παγκόσμια πανεπιστήμια που αξιολογήθηκαν από τους Times Higher Education, μόνο ένα ίδρυμα της ΕΕ κατατάχθηκε στα κορυφαία 30 — το Τεχνικό Πανεπιστήμιο του Μονάχου — και ισοφάρισε στην 30η θέση.

Οι επενδύσεις της Ευρώπης στην έρευνα και την καινοτομία «δεν είναι απλώς πολύ μικρές, αλλά ένα σημαντικό ποσό ρέει σε λάθος περιοχές», είπε ο Φουέστ.

Βρώμικο μυστικό

Εδώ μπαίνει η Γερμανία. Το βρώμικο μικρό μυστικό των ευρωπαϊκών δαπανών έρευνας και ανάπτυξης είναι ότι το ήμισυ προέρχεται από τη Γερμανία. Και το μεγαλύτερο μέρος αυτής της επένδυσης ρέει σε έναν τομέα: την αυτοκινητοβιομηχανία.

Με άλλα λόγια, οι εταιρείες κυριολεκτικά επανεφευρίσκουν τον τροχό, αντί για εντελώς νέα προϊόντα, όπως ένα iPhone ή το Instagram, που θα δημιουργούσαν μια εντελώς νέα αγορά.

Αν μη τι άλλο, η Ευρώπη ήταν αρκετά συνεπής. Το 2003, οι κορυφαίοι εταιρικοί επενδυτές σε έρευνα και καινοτομία στην ΕΕ ήταν η Mercedes, η VW και η Siemens, ο γερμανικός κολοσσός της μηχανικής. Το 2022, ήταν η Mercedes, η VW και η Bosch, η γερμανική εταιρεία κατασκευής ανταλλακτικών αυτοκινήτων.

Συνολικά, το να βάλουμε όλα τα αυγά της Ευρώπης σε ένα καλάθι λειτούργησε αρκετά καλά… μέχρι που δεν έγινε. Αν και η Ευρώπη αντιπροσωπεύει περισσότερο από το 40 τοις εκατό των παγκόσμιων δαπανών έρευνας και ανάπτυξης στον τομέα της αυτοκινητοβιομηχανίας, οι φημισμένες αυτοκινητοβιομηχανίες της Γερμανίας κατάφεραν με κάποιο τρόπο να χάσουν το πλοίο στα ηλεκτρικά οχήματα.

Αυτή η αποτυχία βρίσκεται στον πυρήνα της οικονομικής δυσφορίας της Γερμανίας, όπως αποδεικνύεται από την πρόσφατη ανακοίνωση της VW ότι θα κλείσει ορισμένα γερμανικά εργοστάσια για πρώτη φορά στην ιστορία της. Ο τομέας της αυτοκινητοβιομηχανίας της Γερμανίας, ο οποίος απασχολεί περίπου 800.000 στην εγχώρια αγορά, είναι η ψυχή της οικονομίας της για δεκαετίες, συμβάλλοντας περισσότερο από κάθε άλλο τομέα στην ανάπτυξη της χώρας.

Η κυριαρχία του γερμανικού κλάδου αυτοκινήτων κινδυνεύει επειδή η απροθυμία του να επενδύσει σε ηλεκτρικά οχήματα ώθησε άλλους —ιδίως την Tesla και πλήθος Κινέζων κατασκευαστών— να προχωρήσουν. Ενώ αυτές οι εταιρείες επένδυσαν πολλά στην τεχνολογία μπαταριών και εξασφάλισαν πολύτιμα διπλώματα ευρεσιτεχνίας, οι Γερμανοί προσπάθησαν να τελειοποιήσουν τον κινητήρα ντίζελ. Δεν λειτούργησε τόσο καλά.

Η κρίση στον κόσμο των αυτοκινήτων της Γερμανίας είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου. Η χώρα αγωνίζεται να αντιμετωπίσει μια σειρά από άλλες περίπλοκες προκλήσεις που μειώνουν τις οικονομικές της δυνατότητες. Το μεγαλύτερο: μια κοινωνία που γερνά ταχέως και η έλλειψη εργαζομένων υψηλής εξειδίκευσης.

Πολλοί στη χώρα ήλπιζαν ότι η μεγάλη εισροή προσφύγων που γνώρισε η Γερμανία τα τελευταία χρόνια θα ανακουφίσει αυτή την πίεση. Το πρόβλημα είναι ότι λίγοι από τους πρόσφυγες έχουν το μορφωτικό υπόβαθρο και τις δεξιότητες για να αναλάβουν θέσεις εργασίας μηχανικών υψηλών προδιαγραφών και άλλες τεχνικές θέσεις που πρέπει να καλύψουν οι γερμανικές εταιρείες.

Τούτου λεχθέντος, με τον ρυθμό που οι γερμανικές βιομηχανικές εταιρείες απολύουν εργαζομένους, η έλλειψη εργατικού δυναμικού θα μπορούσε σύντομα να επιλυθεί, αν και όχι με καλό τρόπο. Μόνο τις τελευταίες εβδομάδες, εταιρείες όπως η VW, η Ford και η χαλυβουργία ThyssenKrupp, για να αναφέρουμε μόνο μερικές, έχουν ανακοινώσει δεκάδες χιλιάδες απολύσεις.

Αντιμέτωπες με μερικά από τα υψηλότερα ενεργειακά κόστη στον κόσμο, ακριβό εργατικό δυναμικό και επαχθή νομοθεσία, πολλές μεγάλες γερμανικές εταιρείες απλώς αυξάνουν τα μερίδια και μετακομίζουν σε άλλες περιοχές. Σχεδόν το 40% των γερμανικών βιομηχανικών εταιρειών εξετάζει μια τέτοια κίνηση, σύμφωνα με πρόσφατη δημοσκόπηση  του DIHK, ενός επιχειρηματικού λόμπι.

Η Βερόνικα Γκριμ, μέλος του Γερμανικού Συμβουλίου Οικονομικών Εμπειρογνωμόνων, μιας ομάδας κορυφαίων οικονομολόγων που συμβουλεύει τη γερμανική κυβέρνηση, υποστηρίζει ότι ο μόνος τρόπος για να αντιστρέψει η χώρα την παρακμή της είναι να επιδιώξει θεμελιώδεις διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις για να ενθαρρύνει τις επενδύσεις.

«Η κατάσταση είναι αρκετά ζοφερή», είπε η Γκριμ τον περασμένο μήνα μετά τη δημοσίευση της ετήσιας ανάλυσης του Συμβουλίου   για την κατάσταση της γερμανικής οικονομίας.

Κολλημένη στον 19ο αιώνα

Ως η μεγαλύτερη οικονομία της ΕΕ, οι οικονομικές ατυχίες της Γερμανίας αντηχούν σε ολόκληρο το μπλοκ. Αυτό ισχύει ιδιαίτερα στην Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη, την οποία οι Γερμανοί κατασκευαστές αυτοκινήτων και μηχανημάτων έχουν μετατρέψει στο de facto εργοστάσιό τους τις τελευταίες δεκαετίες.

Είτε αγοράζετε Mercedes, BMW ή VW, οι πιθανότητες είναι πολύ καλές ο κινητήρας ή το πλαίσιο του αυτοκινήτου να έχει κατασκευαστεί στην Ουγγαρία, τη Σλοβακία ή την Πολωνία.

Αυτό που κάνει την κρίση στην αυτοκινητοβιομηχανία της Γερμανίας τόσο δυσεπίλυτη για την Ευρώπη είναι ότι η ήπειρος δεν έχει τίποτα άλλο.

Και εδώ, η αντίθεση με τις ΗΠΑ είναι έντονη.

Το 2003, οι εταιρείες με τις μεγαλύτερες δαπάνες στην έρευνα και ανάπτυξη στις ΗΠΑ ήταν η Ford, η Pfizer και η General Motors. Δύο δεκαετίες αργότερα, είναι η Amazon, η Alphabet (Google) και η Meta (Facebook).

Δεδομένου του πόσο κυρίαρχοι είναι αυτοί οι παίκτες και η υπόλοιπη Silicon Valley στον κόσμο της τεχνολογίας, είναι δύσκολο να δούμε πώς η ευρωπαϊκή τεχνολογία θα μπορούσε ποτέ να παίξει στο ίδιο πρωτάθλημα, πολύ λιγότερο να καλύψει τη διαφορά.

Ένας λόγος είναι τα χρήματα. Οι νεοφυείς επιχειρήσεις στις ΗΠΑ γενικά χρηματοδοτούνται μέσω κεφαλαίων επιχειρηματικού κινδύνου. Αλλά η δεξαμενή επιχειρηματικών κεφαλαίων στην Ευρώπη είναι ένα κλάσμα αυτού που είναι στις ΗΠΑ. Μόνο την περασμένη δεκαετία, οι αμερικανικές εταιρείες επιχειρηματικών κεφαλαίων συγκέντρωσαν 800 δισεκατομμύρια δολάρια περισσότερα από τους ευρωπαίους ανταγωνιστές τους, σύμφωνα με το ΔΝΤ.

Αντί να επενδύσουν τα χρήματά τους στο μέλλον, οι Ευρωπαίοι προτιμούν να τα αφήνουν σε μετρητά στην τράπεζα, όπου οι αποταμιεύσεις των Ευρωπαίων αξίας περίπου 14 τρισεκατομμυρίων ευρώ κατατρώγονται σιγά σιγά από τον πληθωρισμό.

«Οι ρηχές δεξαμενές επιχειρηματικών κεφαλαίων της Ευρώπης εξαφανίζουν τις καινοτόμες νεοφυείς επιχειρήσεις και καθιστούν δυσκολότερη την τόνωση της οικονομικής ανάπτυξης και του βιοτικού επιπέδου», κατέληξε μια ομάδα αναλυτών του ΔΝΤ σε μια πρόσφατη ανάλυση.

Έτσι, εάν τα αυτοκίνητα και η πληροφορική είναι έξω, η ΕΕ θα μπορούσε απλώς να στηριχθεί στις τεχνολογίες του 19ου αιώνα στις οποίες πάντα υπερέχει όπως τα μηχανήματα και τα τρένα, σωστά;

Δυστυχώς, εδώ μπαίνουν οι Κινέζοι.

Ο αριθμός των τομέων στους οποίους οι κινεζικές επιχειρήσεις ανταγωνίζονται άμεσα εταιρείες της ευρωζώνης, πολλές από τις οποίες είναι κατασκευαστές μηχανημάτων, έχει αυξηθεί από το ένα τέταρτο περίπου το 2002 στα δύο πέμπτα σήμερα, σύμφωνα με πρόσφατη ανάλυση της ΕΚΤ.

Για να γίνουν τα πράγματα χειρότερα, οι Κινέζοι είναι εξαιρετικά επιθετικοί ως προς τις τιμές, γεγονός που συνέβαλε στη σημαντική πτώση του μεριδίου της ΕΕ στο παγκόσμιο εμπόριο.

Η πολιτική στρουθοκαμήλου

Με την Ευρώπη να αντιμετωπίζει στάσιμη ανάπτυξη, να σημειώνει την ανταγωνιστικότητα και τις εντάσεις με την Ουάσιγκτον – για να αναφέρουμε μόνο μερικά σημεία ανάφλεξης – μπορεί να περιμένετε μια έντονη δημόσια συζήτηση σχετικά με μια ευρεία ατζέντα μεταρρυθμίσεων.

ΑΗ αναφορά του Ντράγκι είχε κάλυψη περίπου μιας ημέρας στα μεγάλα μέσα ενημέρωσης της ηπείρου και στη συνέχεια ξεχάστηκε γρήγορα. Ομοίως, το αέναο κουδούνι του κινδύνου από το ΔΝΤ και την ΕΚΤ πέφτει στο κενό.

Αυτό είναι πιθανό επειδή οι Ευρωπαίοι δεν αισθάνονται πραγματικά πόνο – όχι ακόμα ούτως ή άλλως.

Ενώ η ΕΕ μπορεί να αντιπροσωπεύει ένα ολοένα μειούμενο μερίδιο  του παγκόσμιου ΑΕΠ, βρίσκεται πρώτη σε όλους τους παγκόσμιους πίνακες όσον αφορά τη γενναιοδωρία των συστημάτων πρόνοιας των μελών της.

Καθώς οι οικονομικές προοπτικές της περιοχής χειροτερεύουν, ωστόσο, οι Ευρωπαίοι αντιμετωπίζουν ένα απότομο ξύπνημα. Χώρες όπως η Γαλλία, η οποία αντιμετωπίζει δημοσιονομικό έλλειμμα 6 τοις εκατό φέτος και 7 τοις εκατό το 2025 – υπερδιπλάσιο από το επιτρεπόμενο όριο της ευρωζώνης – θα δυσκολευτούν να διατηρήσουν ένα γενναιόδωρο κράτος πρόνοιας.

Το Παρίσι ξοδεύει σήμερα περισσότερο από το 30% του ΑΕΠ για κοινωνικές δαπάνες, μεταξύ των υψηλότερων στον κόσμο. Πολλές άλλες χώρες της ΕΕ δεν είναι πολύ πίσω.

Εάν οι οικονομικές τύχες της Ευρώπης δεν αντιστραφούν σύντομα, αυτές οι χώρες θα αντιμετωπίσουν ορισμένες δύσκολες αποφάσεις —όπως ακριβώς έκανε η Ελλάδα το 2010— καθώς το κόστος δανεισμού τους θα αυξηθεί.

Το πιθανό αποτέλεσμα είναι μια ριζοσπαστικοποίηση της πολιτικής, όπως βίωσε η Ελλάδα κατά τη διάρκεια της κρίσης χρέους, καθώς οι λαϊκιστές της άκρας δεξιάς και αριστεράς εκμεταλλεύονται την ευκαιρία να επιτεθούν στο κατεστημένο.

Αυτή η ριζοσπαστικοποίηση βρίσκεται ήδη σε εξέλιξη σε πολλές χώρες, με πιο ανησυχητική τη Γαλλία .

Το πρόβλημα είναι ότι, όταν οι Ευρωπαίοι ξυπνήσουν με τη νέα τους πραγματικότητα, μπορεί να είναι πολύ αργά για να κάνουν πολλά γι’ αυτό.

topontiki.gr

"google ad"