“Έρως ανίκατε μαχαν”

Του Ανδρέα Σπανουδάκη

“Γράψε για τον Έρωτα” με καλεί η σημερινή μέρα….

Ανήμερα του Αγίου Βαλεντίνου.

Γράψε ένα κείμενο, με παροτρύνει, “πλημμυρισμένο” απο ερωτικό οίστρο που να σε καταβυθίζει στο αισθητικό παραλήρημα, κάτι εκρηκτικό και θυελλώδες που να ξυπνά συνήθειες αρχέγονες!

Ένα κείμενο ρομαντικό σαν να αναστενάζει η αηδών.

Ένα κείμενο που να σε μεταφέρει στον κόσμο της κραυγαλέας σιωπής και του φωτός των θεόπνευστων ερώτων!

Αλλά…..τί να γράψω για τον Έρωτα….γι’ αυτόν τον κομήτη που εισβάλει ακάλεστος, απρόκλητος, δυναμικά και βίαια στη ζωή μας για να μας πάει όπου αυτός θέλει.

Και αν ποτέ γυρίσεις στο σημείο εκκινήσεώς σου δεν είσαι πια ποτέ ο ίδιος γιατί βαθιά ο ‘Ερωτας σε “χαράκωσε”.

Και μπορεί σ’ ολόκληρη τη ζωή σου να μη καταφέρεις ν’ αποκαταστήσεις την αυτονομία σου!

Αποφάσισα να μην γράψω τίποτα για τον Έρωτα.

Τί να γράψεις για την κραυγαλλέα σιωπή την οπτική όσο και ακουστική που σε μεταφέρει στο μεταίχμιο εκείνο που ενώνονται και ταυτίζονται οι δυο αισθήσεις για να σε διδάξουν οτι η αληθινή μουσική είναι πιο κοντά στη σιωπή παρά στο θόρυβο;

Τί να γράψω για τον Έρωτα όταν ο Βιντσέντζο Κορνάρος έγραψε γι’ αυτόν 10.000 στίχους και τους παρέδωσε εσαεί στην ανθρωπότητα;

Τί να γράψω για τον Έρωτα όταν ο στοιχουργός τον έκανε τραγούδι “θ’ ανέβω στο όρος των Ελαιών για να πάρω το φιλί σου” θέλοντας προφανώς να ταυτίσει το θείο δράμα με τον έρωτα της προσφοράς και της αυτοθυσίας που σε εξαγνίζει αισθητικά και διανοητικά;

Τί να γράψω για τον Έρωτα όταν ο καβαφικός συμβολισμός περιέχει την οντολογική απόδειξη περί της υπάρξεως του Ωραίου και του Αληθινού;

“’Ερως ανίκατε μάχαν”: “έρωτα ανίκητε στη μάχη”. “Αντιγόνη” του Σοφοκλή.

Μετάφραση στη δημοτική: Έρωτα, ανίκητε σε κάθε μάχη, συ που κυριαρχείς όπου κι αν πατήσεις, συ που ξενυχτάς τα κορίτσια με τα τρυφερά μάγουλα, που δρασκελάς πάν’ από θάλασσες και τρυπώνεις στους κήπους, κανείς δε γλυτώνει από εσένα, μήτε Θεός μήτε θνητός. Όποιον αγγίξεις, τον επαλαβώνεις. Συ, άνθρωπο φρόνιμο εξωθείς στ’ άδικο και στο χαμό, συ π’ ανάβεις ταραχή κι αμάχη ανάμεσα σε γιο και πατέρα, νικά πόθος και λαχτάρα για τη γλυκομάτα νύφη, κόντρα σ” όλους τους μεγάλους νόμους. Σαν ατάραχος Θεός τους περιγελάς, ω Αφροδίτη. Ήδη τώρα κι εγώ παρανομώ που δε μπορώ να κρατήσω τα δάκρυα, βλέποντας τη δύστυχη Αντιγόνη να τη σέρνουν άκαιρα στον τάφο που μέσα του μια μέρα όλοι θα μπούμε….