Έφταιγε τελικά ο θυμωμένος Ήφαιστος

Του Μ. Καπετανάκη

Σιωπηρή  “αυθόρμητα”  πορεία έγινε χθες στο Μάτι από πλήθος κόσμου με αφορμή την επέτειο της καταστροφικής μανίας του αρμόδιου στη φωτιά κατά το αρχαίο δωδεκάθεο.

Βουβή διαμαρτυρία απέναντι σε ένα τόσο βροντερά εξοργιστικό γεγονός . Αθόρυβη τόσο, όσο αντίθετα ηχηρή υπήρξε (και συνεχίζει) η αδιαφορία μιας πολιτείας. Της οποίας η μέριμνα  περιορίζεται στην υποδειγματική προστασία παντοίους τρόπους και ανθρώπινου κόστους  των συμφερόντων των ελάχιστων  εκλεκτών της κοινωνίας.

Τη νεκρική σιγή (όπως άλλωστε ταιριάζει σε μια πομπή εξορκισμού του ταξικά απροσδιόριστου κακού και των φυσικών θεομηνιών) διατάραξε το θυμιατό του κλήρου και η εκφώνηση των ονομάτων όχι των υπαιτίων (αλλοίμονο), μα των θυμάτων.

Εγκληματικά όμως απούσα ήταν και η επίσημη αριστερά. Εκείνη που καμώνεται πως αποτελεί την μετεκλογική δύναμη του λαού. Και η οποία δεν άδραξε άλλη μια εκκωφαντική ευκαιρία.  Ώστε να μετατρέψει αυτή την άνευρη  λιτανεία της παθητικοποίησης και αποπροσανατολισμού σε στεντόρεια καταδίκη του πραγματικού υπευθύνου της τραγωδίας.

Δεν ολιγώρησε όμως η φρεσκάδα της κυβέρνησης για να καπηλευθεί επικοινωνιακά  την περίσταση. Μοιράζοντας (με αδιευκρίνιστα περιοριστικές προϋποθέσεις) αλοιφές για τους εγκαυματίες. Προφανώς βέβαια όχι για όσους εν συνεχεία κατακάψει η αμείλικτη αντεργατική της πολιτική. Για αυτή την επακόλουθη παρενέργεια  ευφυώς προνοεί  σχετικά. Και κατασταλτικά. Μέσω του βάλσαμου των  ροπαλοφόρων. Ήδη το γεύτηκαν τούρκοι αγωνιστές εντελώς απρόκλητα και εξόχως προειδοποιητικά  για οποιουσδήποτε  μελλοντικά επίδοξους αντιστεκόμενους <<ψυχασθενείς>>  . Σύμφωνα  εννοείται με το πρόσφατο απόσταγμα της ψυχιατρικής διατριβής της  υφυπουργού  Εργασίας Μιχαηλίδου. Και θα ακολουθήσουν λίαν συντόμως οι φοιτητές μέσω της κατάργησης του άσυλου και της επαναφοράς των πανεπιστημίων στα χέρια των δικαιούχων <<ακαδημαϊκών>>.  Εκείνων δηλαδή που θα φορούν κράνη, θα κρατούν ασπίδες  και θα πετούν επιμορφωτικά δακρυγόνα.

Όμως ο Ήφαιστος καραδοκεί. Μαζί με τον Ποσειδώνα  του υγρού στοιχείου που πνίγει και των σεισμών που καταπλακώνουν.  Θα δράσουν ολέθρια και εξίσου φονικά  ξανά και ξανά. Το κράτος λοιπόν ολοένα  και θα δυσκολεύεται να κρύψει τη γύμνια του (και εχθρότητα σε οποιοδήποτε λαϊκό δικαίωμα) για την έλλειψη στοιχειώδους μέριμνας  ως προς  μέτρα προστασίας και δημιουργίας άρτιων υποδομών προφύλαξης της ασφάλειας και ζωής των πολιτών.

Εξάλλου  δηλωμένη στη διαπασών ύψιστη προτεραιότητα  αποτελεί η εδραίωση ευνοϊκών συνθηκών για την κυριολεκτικά επί πτωμάτων (ο γνωστός οδοστρωτήρας του Κυριάκου) οργίαση επιχειρηματικότητας, επενδύσεων (για κερδοφορίες του κεφαλαίου) και εθνικής ανάπτυξης (με το προαπαιτούμενο της υπανάπτυξης των εργαζόμενων).

Οι πρόγονοι μας έδιναν μεταξύ άλλων και μια σοφή συμβουλή: << συν Αθηνά και χείρα κίνει>>.

Τα προβλήματα στο από εδώ και εξής θα γίνονται  ιδιαίτερα  πυρακτωμένα και πλημμυρικά. Έτσι αργά η` γρήγορα και ποτέ σαν από μηχανής θεός  (καθότι είναι αναγκαία η σε αντιπαράθεση με τη ρεφορμιστική παράλυση οργάνωση και καθοδήγηση)   θα αναλάβει επιτέλους ρόλο η κίνηση του χεριού. Το λαϊκό κίνημα δηλαδή.

Με την πάλη του.