Αγανακτισμένοι πολίτες και άμεση δημοκρατία

Από τότε που βγήκαν οι πολίτες στις πλατείες των πόλεων στην Ελλάδα, και σ` άλλες Ευρωπαϊκές πόλεις με πρώτη την Ισπανία, να διαμαρτυρηθούν για τα σκληρά και άδικα μέτρα του μνημονίου, τα οποία στρέφονται κατά των εργαζομένων των συνταξιούχων και των μικρομεσαίων στρωμάτων, αρκετοί βγήκαν και μίλησαν για άμεση δημοκρατία.

Ότι η κίνηση αυτή των πολιτών συνιστά μια κίνηση άμεσης δημοκρατίας. Είναι πολύ πιθανόν η άμεση δημοκρατία να λειτουργεί στη πράξη σωστότερα και δικαιότερα .Βεβαίως δεν μπορεί να εφαρμοστεί σε πόλεις με εκατομμύρια πληθυσμό, αλλά μονάχα σε μικρές πληθυσμιακές κοινότητες. Στην σημερινή πραγματικότητα των αποπνικτικών  μεγαλουπόλεων , σίγουρα βοηθούν τα δημοψηφίσματα, για να αποσπάται- παρέχεται, με δημοκρατικές διαδικασίες η λαϊκή συναίνεση. Η αρχαία  άμεση δημοκρατία, όπου έχουν πρότυπο πολλοί διανοούμενοι και, που άφησε τόσο σημαντικό πνευματικό και καλλιτεχνικό  πολιτισμό, στην ανθρωπότητα, και τις βάσεις πολλών σύγχρονων επιστημών μπόρεσε να λειτουργήσει σε μια Αθήνα των 10 -15.000 χιλιάδων ανθρώπων, και δεν κράτησε η ακμή της ούτε ένα ολόκληρο αιώνα. Όσοι ψάχνουν για τέλεια πολιτεύματα είναι ουτοπιστές, και δεν είναι προς ψόγο, διότι χωρίς το όνειρο και την αμφισβήτηση οι κοινωνίες δεν προχωρούν,  αλλά στην εφαρμογή χαλάει η μαγιά την συνταγή. Άλλωστε και το «τέλειο» πολίτευμα της δημοκρατικής αρχαίας  Αθήνας δεν ήταν τόσο τέλειο όσο ορισμένοι το παρουσιάζουν. Ήταν σχεδόν αριστοκρατική τότε η δημοκρατία . Διότι δεν ψήφιζε το μισό του πληθυσμού που ήταν οι γυναίκες. Δεν ψήφιζαν οι μέτοικοι και φυσικά ούτε οι δούλοι, γιατί  υπήρχε νόμιμη και κατοχυρωμένη η δουλοκτησία. Αργότερα ψήφισαν νόμο να μην έχουν δικαίωμα ψήφου ούτε εκείνοι που δεν καταγόταν , από δύο Αθηναίους γονείς, πατέρα και μητέρα.  Το καθεστώς της αρχαίας Αθήνας  είχε αποκτήσει πλούτο, διότι ήταν καθεστώς ιμπεριαλιστικό με πολλές αποικίες και συμμαχίες. Διαβάστε πως κατέστρεψαν οι Αθηναίοι την Μήλο όταν θέλησε να φύγει από την συμμαχία. Ούτε λίγο ούτε πολύ, οι Αθηναίοι είπαν στους Μηλίους, όταν τους διαμαρτυρήθηκαν. Ότι θα έλεγε και ο πρόεδρος των ΗΠΑ Τζορτζ Μπους, στους Ιρακινούς και στους Αφγανούς. Ότι εμείς είμαστε οι δυνατοί, είμαστε οι νικητές και εμείς ορίζουμε τί είναι δίκαιο και τι άδικο. Το ίδιο μοτίβο που ισχυρίζονται οι δυνατοί ανά τους αιώνες . «Όποιος δεν είναι μαζί μας είναι εναντίον μας».

Βεβαίως οι πολλοί δεν έχουν πάντα δίκιο,  γιατί υπό ορισμένες συνθήκες έχουν την ψυχολογία του όχλου,  και σε δύσκολες ιστορικές περιόδους όπως την εποχή της δημοκρατίας της Βαϊμάρης, παρασύρονται από ηγέτες όπως ο Αδόλφος Χίτλερ, όπου το κόμμα του βγήκε πρώτο κόμμα στην Γερμανία μέχρι, που κατάργησε το κοινοβούλιο και αιματοκύλησε την Ευρώπη. Πιθανόν η κοινοβουλευτική δημοκρατία να λειτουργούσε σωστότερα και δικαιότερα αν τα κόμματα δεν περιέπαιζαν τον λαό με ψεύτικες υποσχέσεις και οι πολιτικοί ενδιαφερόταν για το καλό και την ευημερία της πολιτείας και όχι το προσωπικό τους καλό. «Χαλεπόν άρχεσθαι υπό χείρωνος» λέγει ο Δημόκριτος. «Η αρχή άνδρα δείκνυσι» και ¨ «το της πόλεως ήθος αντανακλά εις τους άρχοντες» έλεγαν οι κλασικοί μας. Ο μεγάλος φιλόσοφος Πλάτων πίστευε  ότι στην εξουσία πρέπει  «οι άρχοντες να είναι φιλόσοφοι και οι φιλόσοφοι άρχοντες» Ο λαός ψηφίζει ενστικτωδώς στην μεγάλη του πλειοψηφία . Γιαυτό και στα ψηφοδέλτια δεσπόζουν πρόσωπα  επώνυμα αναγνωρίσιμα στιλβωμένα από άρωμα και χρώμα αγοραίας επικοινωνίας{ηθοποιοί ποικιλώνυμοι καλλιτέχνες ποδοσφαιριστές κλπ. πολλοί άνθρωποι αρέσκονται να τους κανακεύεις τα αυτιά  ,να λες λόγια που θέλουν κι ας είναι ψεύτικα κάλπικα μεγάλα. Θέλουν παραμυθία στην πολιτική επικοινωνία.. «Αν σου μιλώ με παραμύθια είναι γιατί τ`ακούς καλύτερα» είχε γράψει ο νομπελίστας ποιητής μας Γιώργος Σεφέρης. Βλέπε και άρθρο του συγγραφέα -πανεπιστημιακού Χρίστου Στέργ. Μπελε στην «Κυριακάτικη ελευθεροτυπία».