Αγωνιστική Παρέμβαση Εκπαιδευτικών Ηρακλείου: Λίβελος διευθυντή σχολείου εναντίον του εκπαιδευτικού κινήματος

Με ένα λιβελλογράφημα, που είδε το φως της δημοσιότητας (12 Νοεμβρίου επέλεξε ο διευθυντής ενός Λυκείου της πόλης του Ηρακλείου να συνεχίσει τον αντιδημοκρατικό κατήφορο που ακολούθησε όλες τις μέρες των μαθητικών κινητοποιήσεων, κατά τις οποίες ανέλαβε το ρόλο… του νυχτοφύλακα (!) προκειμένου να αποτρέψει τους μαθητές του σχολείου του από την υλοποίηση των αγωνιστικών κινητοποιήσεων που είχαν αποφασίσει υποστηρίζοντας μάλιστα την απαράδεκτη, αντιδημοκρατική συμπεριφορά του που καταργεί κάθε έννοια εκπαιδευτικής και ηθικής δεοντολογίας με τη θέση: «Είμαι πεπεισμένος ότι εντωμεταξύ οι επιτήδειοι, που διαλέγουν πρώτα ιδεολογία και μετά σερβίρουν «αλήθειες», είχαν απλώσει στα ευκολόπιστα μυαλά των παιδιών την κατηχητική τους μπουγάδα. Με συνωμοτικά γκρουπούσκουλα και δουλειές της νύχτας».

Ο νόμος της νύχτας λοιπόν, σύμφωνα με τον εν λόγω υπό παραίτηση διευθυντή διέπει τις μαθητικές καταλήψεις και συνολικότερα τις αγωνιστικές κινητοποιήσεις των παιδιών των λαϊκών στρωμάτων, τα οποία βλέπουν κατάματα το πιο αποκρουστικό πρόσωπο της αδυσώπητης αλήθειας της λαϊκής εξαθλίωσης που επιβάλλει η κυβέρνηση της ολιγαρχίας και οι ποικιλόχρωμοι συνοδοιπόροι της, με την εποπτεία και τη προστασία των ιμπεριαλιστών ΕΕ-ΔΝΤ-ΕΚΤ.

Και η αλήθεια αυτή έχει όνομα και λειτουργεί σαν απειλητικό φάντασμα στο φως της ημέρας. Λέγεται ανεργία, φτώχεια, διαθεσιμότητα, πανελλαδικές εξετάσεις σε όλες τις τάξεις του Λυκείου και μαθητική απόρριψη του 35% των μαθητών από τα χαμηλά στρώματα.

Λέγεται μορφωτική περιθωριοποίηση των πολλών και μαθητεία, μαύρη απλήρωτη εργασία των εντεταλμένων να πληρώνουν με τον ιδρώτα τους -ήδη από την εφηβεία τους- την κερδοφορία των επιχειρήσεων.

Λέγεται υποσιτισμός του 25% των μαθητών, ψυχική εξουθένωση των εφήβων από  τη στείρα απομνημόνευση αποσπασματικών πληροφοριών, ασύνδετων με τις ανάγκες τους, συνδεμένες όμως με το αγοραία πνεύμα του ανταγωνισμού, του οποίου θιασώτης αποδεικνύεται ο αγανακτισμένος διευθυντής, με βάση τα δικά του λόγια, όταν συμβουλεύει τους νέους «να ενωθούν με τη μοίρα του τόπου τους», δηλαδή να αποδεχτούν τη μαύρη προοπτική της ανεργίας, της εξαθλίωσης, της τρομοκρατίας και της υποτέλειας στους ντόπιους και ξένους δυνάστες, στην εγχώρια ολιγαρχία που συσσωρεύει πλούτο, υπονομεύοντας το μέλλον της νέας γενιάς και στους ιμπεριαλιστές επικυρίαρχους που θα αντιμετωπίζουν αύριο τους σημερινούς εφήβους ως,,.ιθαγενείς, χωρίς μόρφωση και δικαιώματα.

«Δεν μπορώ να κάνω τίποτε άλλο παρά να υπενθυμίζω συνεχώς το «δράξασθε παιδείας». Εδώ συντελείται η επανάσταση του μυαλού», δηλώνει ανερυθρίαστα ο αγανακτισμένος διευθυντής, καλώντας τους μαθητές να υποταχτούν στο μοντέλο της αμορφωσιάς που επιβάλλει για τους πολλούς και φτωχούς η αντιλαϊκή πολιτική, πολιτική που υπηρετεί τα συμφέροντα μόνο μιας δράκας μεγαλο-επιχειρηματιών και τραπεζιτών, συνθλίβοντας μορφωτικά, εργασιακά, κοινωνικο-ασφαλιστικά λαϊκά δικαιώματα και ελευθερίες.

Φαίνεται ότι τη μορφωτική και κοινωνική απόρριψη των χαμηλών στρωμάτων, που επιτείνεται σήμερα με το εξεταστικό σφαγείο του «νέου Λυκείου» των πολλαπλών ταξικών φραγμών, ο κύριος διευθυντής τη θεωρεί «επανάσταση του μυαλού».

Ευτυχώς, του απαντάμε, που οι μαθητές/τριες μαθαίνουν γράμματα από καλούς δασκάλους που τους διδάσκουν την έννοια της «επανάστασης» ως ανατροπής ενός παλιού και κατώτερου κοινωνικο-οικονομικού συστήματος, που οδηγεί σε ένα ανώτερο στάδιο οικονομικής και κοινωνικής ανάπτυξης. Γι’ αυτό και δεν απειλούνται με εννοιολογικές συγχύσεις οι μαθητές μας με τέτοιου τύπου παραληρήματα, που επιδιώκουν μόνο τη συγκάλυψη μιας θέσης αντιδραστικής, αντιδημοκρατικής, υποκριτικά φιλολαϊκής και στην ουσία της πικρόχολα αντιλαϊκής, που επικαλείται, ουσιαστικά, τον κοινωνικό αυτοματισμό (εκκλήσεις σε γονείς να συνδράμουν το διευθυντή στο παιδαγωγικό έργο του νυχτοφύλακα και αστυνόμου), ενώ επισείει και την απειλή της ποινικοποίησης των γονέων, για για παραμέληση της εποπτείας των παιδιών τους.

Και βέβαια, αυτοί οι δάσκαλοι, που διδάσκουν την κρυμμένη αντικειμενική αλήθεια της φύσης και της κοινωνίας, έχουν υψηλή συνείδηση του παιδαγωγικού και κοινωνικού τους ρόλου και γι’ αυτό δεν καταδέχονται να χρησιμοποιήσουν την γλώσσα της νύχτας, με την οποία διανθίζει το κείμενο της παραίτησής του ο εν λόγω διευθυντής, όπως δείχνει ο χαρακτηρισμός «γαβγιστές» («σε μια καλοστημένη όσο και παράφωνη συναυλία, ως διά μαγείας ανακαλύπτονται από τους γνωστούς γαβγιστές τα προβλήματα της εκπαίδευσης, παραμυθιάζοντας δικαίους και αδίκους για τη νεφελοκοκκυγία της “παιδείας των ονείρων τους»).

Γιατί γνωρίζουν ότι η γλώσσα είναι ο καθρέπτης της σκέψης μας, ότι οι λέξεις μας είναι τα ηχητικά σήματα των σκέψεων, των απόψεων, των συναισθημάτων μας, των κοινωνικών εμπειριών και απόψεών μας. Είναι τα αδιάψευστα τεκμήρια της παιδείας μας, κύριε διευθυντά. Σε ποιους απευθύνεστε, αλήθεια, εσείς που ψάχνετε το λάθος και με τη λατινίζουσα γλώσσα σας κάνετε λόγο για την πεφωτισμένη καθοδήγηση; («το μόνο που μαθαίνει δυστυχώς είναι να φανατίζεται από το «δίκιο» του κάθε ιλλουμινάτου ινστρούχτορα και να εχθρεύεται την ευγένεια και τη συναλληλία»).

Ποια ευγένεια επικαλείστε, όταν στη δική σας τη γλώσσα η ευγένεια είναι συνώνυμο της συμμόρφωσης στην καθεστηκυία τάξη, συνώνυμο της απαγόρευσης της διακίνησης των ιδεών στα σχολεία, συνώνυμο του δόγματος «νόμος και τάξη» που επέβαλαν οι αλήστου μνήμης νόμοι δίωξης των αριστερών φρονημάτων.

Μιας και ψάχνετε το λάθος, κύριε διευθυντά, μήπως πρέπει να αναρωτηθείτε αν γίνεστε ζηλωτής του ιδιώνυμου, όταν δηλώνετε ότι «Έχουν μάθει όλοι αυτοί (ο καθένας μας το έχει ζήσει) να αλωνίζουν μέσα στα σχολεία, σφραγίζοντας τα κομματικά τους διαπιστευτήρια και εκλαμβάνοντας ετσιθελικά την ευγένεια των υπολοίπων ως συγκατάθεση στο να δεχτούν το ευθύγραμμο εγκεφαλογράφημά τους.»

Φαίνεται όμως ότι παίρνετε σαφή θέση, δηλώνοντας μόνος σας ότι ήσασταν διώκτης των αριστερών συνδικαλιστών στο σχολείο σας («Γνωρίζουν πολύ καλά ότι τα τελευταία χρόνια και στο σχολείο μου, σύμφωνα με την έννομη υποχρέωσή μου, κατέβαλα προσπάθειες να τους στερήσω το γλειφιτζούρι της κομματικής κατήχησης και προφεσορίας») και γι’ αυτό το λόγο εμείς δεν έχουμε καμία απορία για τις…δημοκρατικές (!) σας πεποιθήσεις. Δε μας αφήνετε να κάνουμε κανένα περιθώριο για λάθος στις εκτιμήσεις μας για τις θέσεις και τις απόψεις σας.

Επειδή όμως είμαστε δάσκαλοι και μας αρέσει η σκέψη, σας θέτουμε ένα απλό ερώτημα: Τα αντιλαϊκά μέτρα, εξ αιτίας των οποίων οι μαθητές, εκπαιδευτικοί και γονείς βρίσκονται στους δρόμους, τα ψηφίζουν κάποια κόμματα που διοικούν το κράτος και επομένως και την εκπαίδευση ή όχι; Εσείς λοιπόν εμφανώς προασπίζεστε τα συγκεκριμένα κόμματα της πλουτοκρατίας που ψηφίζουν τους αντιλαϊκούς νόμους και τα οποία, προφανώς, δεν έχουν καμία σχέση με την ταξική πάλη που διεξάγεται στους χώρους της δουλειάς. Γι’ αυτό θυμώνετε, κύριε διευθυντά.

Εμείς όμως από το χώρο του αριστερού, ταξικού συνδικαλισμού διδαχτήκαμε τη δημοκρατία της αντιπαράθεσης και των επιχειρημάτων, τη συλλογική πάλη και ζωή και γι’ αυτό δεν θα σας ακολουθήσουμε στον αυταρχικό και αντιδημοκρατικό δρόμο σας.

Αναγκαστήκαμε μάλιστα να απαντήσουμε στο λιβελλογράφημά σας, γιατί η συλλογική αξιοπρέπεια είναι για τον αριστερό και ταξικό συνδικαλισμό που εκπροσωπούμε, θέμα αρχής. Και σε αυτή τη μάχη αρχών θα μας βρείτε ανυποχώρητους, ενωμένους και αγωνιστικούς.

•    ΚΑΜΙΑ ΠΟΙΝΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΜΑΘΗΤΙΚΩΝ ΚΑΙ ΓΕΝΙΚΑ ΣΥΛΛΟΓΙΚΩΝ ΑΓΩΝΩΝ.
•    ΚΑΝΕΝΑΣ ΕΚΦΟΒΙΣΜΟΣ ΤΩΝ ΜΑΘΗΤΩΝ.
•    ΟΙ ΔΙΕΥΘΥΝΤΕΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΡΟΑΣΠΙΣΤΟΥΝ ΤΙΣ ΑΡΧΕΣ ΤΗΣ ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΤΗΤΑΣ, ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ, ΤΗΣ ΕΝΩΤΙΚΗΣ-ΣΥΛΛΟΓΙΚΗΣ ΠΑΛΗΣ.
•    ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΔΙΑΚΙΝΗΣΗ ΤΩΝ ΙΔΕΩΝ ΣΤΑ ΣΧΟΛΕΙΑ ΚΑΙ ΓΕΝΙΚΑ ΣΤΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ ΔΟΥΛΕΙΑΣ.
•    ΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΕΣ ΚΑΙ ΤΑ ΛΑΪΚΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΕΙΝΑΙ ΑΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΤΑ.
•    ΚΑΜΙΑ ΥΠΟΤΑΓΗ ΣΤΟΝ ΕΡΓΑΣΙΑΚΟ-ΜΟΡΦΩΤΙΚΟ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΜΕΣΑΙΩΝΑ.
•    Η ΕΝΩΤΙΚΗ, ΣΝΥΠΟΧΩΡΗΤΗ ΚΑΙ ΜΕΤΩΠΙΚΗ ΠΑΛΗ ΤΩΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ, ΜΑΘΗΤΩΝ, ΓΟΝΕΩΝ ΚΑΙ ΦΟΙΤΗΤΩΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΚΑΤΑΡΓΗΣΕΙ ΤΟΥΣ ΑΝΤΙΛΑΪΚΟΥΣ ΝΟΜΟΥΣ ΤΗΣ ΑΜΟΡΦΩΣΙΑΣ, ΠΕΙΝΑΣ ΚΑΙ ΑΝΕΡΓΙΑΣ ΤΩΝ ΛΑΪΚΩΝ ΣΤΡΩΜΑΤΩΝ.
•    Ο ΕΝΩΤΙΚΟΣ ΚΑΙ ΠΑΡΑΤΕΤΑΜΕΝΟΣ ΛΑΪΚΟΣ ΑΓΩΝΑ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΑΝΑΤΡΕΨΕΙ ΤΗΝ ΑΝΤΙΔΡΑΣΤΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ-ΕΕ-Δ..Ν.Τ-ΟΛΙΓΑΡΧΙΑΣ.

Η επιστολή του διευθυντή του 5ου Γενικού Λυκείου Ηρακλείου

Αξιότιμα μέλη του ΑΠΥΣΔΕ Κρήτης,

Δυσάρεστα αλληλοσυγκρουόμενα αισθήματα πικρίας και ευθύνης με διακατέχουν, όσον αφορά τις υπόγειες παρεμβάσεις και προτροπές προς τους μαθητές του σχολείου μου για καταλήψεις. Παλεύω την απογοήτευση με το καθήκον και ξεγελώ τη λύπη μου με ασκήσεις αισιοδοξίας.

Κάποιο λάθος πρέπει να υπάρχει…

Είναι ήδη ο τέταρτος χρόνος της θητείας μου ως Διευθυντής στο 5° Γενικό Λύκειο του Ηρακλείου. Γνωρίζετε πώς παρέλαβα το 5° Λύκειο. Ξέρετε επίσης πολύ καλά πώς είναι σήμερα. Όλο το Ηράκλειο το γνωρίζει.

Κάποιο λάθος πρέπει να υπάρχει, όταν κάθε χρόνο τέτοια εποχή, σε μια καλοστημένη όσο και παράφωνη συναυλία, ως δια μαγείας ανακαλύπτονται από τους γνωστούς γαβγιστές τα προβλήματα της εκπαίδευσης, παραμυθιάζοντας δικαίους και αδίκους για τη νεφελοκοκκυγία της «παιδείας των ονείρων τους». Για να επικαλυφθούν λίγο αργότερα με τον μανδύα της λήθης και να αποκαλυφθούν του χρόνου πάλι τέτοια εποχή, συγκαλύπτοντας τη δειλία της εκπαιδευτικής μας κοινότητας σε ένα χόκους πόκους δεκαετιών τώρα. Για μένα έχει γίνει πλέον ξεκάθαρο ότι όταν ο Διευθυντής είναι σε εγρήγορση και οι σύλλογοι διδασκόντων δεν ησυχάζουν καταλήψεις δεν γίνονται.

Κάποιο λάθος πρέπει να υπάρχει…

Ψάχνω στα βιβλία των μαθητών του σχολείου μου μήπως και βρω κάτι κακό αλλά, όσο και να αναζητώ, τίποτα. Σκέφτομαι μήπως και δηλητηριάζεται η ψυχή των παιδιών με αυτά που μαθαίνουν αλλά και πάλι κανένα δηλητήριο δεν βρίσκω.

Έμαθα να ξεκινώ τη μέρα μου ανεβαίνοντας τα σκαλιά του 5ου Λυκείου με μία κυρίαρχη σκέψη. Τι πρέπει να κάνουμε οι δάσκαλοι των παιδιών του ελληνικού λαού για να μη χάσουμε τη νέα γενιά. Πώς θα βοηθήσουμε τους νέους ανθρώπους να παλέψουν την ανασφάλεια, να συνεχίσουν να αμφισβητούν με κριτική διάθεση, να μετατρέψουν την οργισμένη τους δυσπιστία σε σαρωτική δύναμη κάθαρσης. Να ενωθούν με τη μοίρα του τόπου τους. Δεν μπορώ να κάνω τίποτε άλλο παρά να υπενθυμίζω συνεχώς το «δράξασθε παιδείας». Εδώ συντελείται η επανάσταση του μυαλού. Όταν περνά πρώτα μέσα από την κοπιώδη κατάληψη της γνώσης. Σφουγγάρι είναι η ψυχή του παιδιού και αν αφεθεί να στεγνώσει στην ξέρα της θεωρίας των «ψεκασμών» το μόνο που μαθαίνει δυστυχώς είναι να φανατίζεται από το «δίκιο» του κάθε ιλλουμινάτου ινστρούχτορα και να εχθρεύεται την ευγένεια και τη συναλληλία.

Εδώ και τέσσερα χρόνια πλησιάζω τα παιδιά του σχολείου μου με την αγάπη του πατέρα και τη σοβαρότητα του Διευθυντή. Τους εξήγησα από τη πρώτη στιγμή ότι και διαδηλώσεις και διαμαρτυρίες μπορούν να κάνουν. Μαζί στις πορείες, μαζί στις προσπάθειες. Και τα μαθήματα και ο αγώνας. Ξανά και ξανά τόνιζα ότι και το πιο προβληματικό, με ελλείψεις και αδυναμίες σχολείο που μένει ανοικτό είναι πολύ καλύτερο από το καλύτερο που παραμένει κλειστό. Επέμενα ότι το σχολείο δεν μπορεί να κκλείνει κατά βούλησιν, ότι ο μαθητής είναι μαθητής εικοσιτέσσερις ώρες το εικοσιτετράωρο και ότι οι καταλήψεις δεν νομιμοποιούνται. Όποιος παρ’ όλα αυτά θέλει να φύγει από το σχολείο και να διαδηλώσει, ως απών θα χρεωθεί τις ανάλογες απουσίες – ελάχιστος φόρος τιμής στους αγώνες του. Τους υπενθύμισα ότι είναι ανήλικοι. ότι οι γονείς τους μπορούν να ελεγχθούν για παραμέληση της εποπτείας τους και ότι το σχολείο είναι υποχρεωμένο να ενημερώνει τους δικούς τους για τη συμπεριφορά τους.

Εδώ και τέσσερα χρόνια, κυριολεκτικά παρακαλώ τα παιδιά του εκάστοτε δεκαπενταμελούς μαθητικού συμβουλίου να γράφουμε για τα προβλήματα του μαθητόκοσμου σε τακτικές στήλες που θα μπορούσα να τους εξασφαλίσω στις τοπικές εφημερίδες. Τα περισσότερα άλλωστε από τα αιτήματά τους είναι δίκαια και άπτονται της κοινής λογικής, κάτι που η τσαπατσουλιά της πολιτείας δεν έχει το σθένος να παραδεχτεί. Τους ικετεύω, σχεδόν, να χρησιμοποιήσουν (με ή χωρίς τη βοήθειά μου) τα ραδιοτηλεοπτικά μέσα για να εκθέτουν τις ανησυχίες τους.

Κάποιο λάθος όμως υπάρχει. Ενώ οι πρώτες αντιδράσεις ήταν πάντα θετικές, αν όχι και ενθουσιώδεις, στο τέλος τίποτα δεν γίνεται. Είμαι πεπεισμένος ότι εν τω μεταξύ οι επιτήδειοι, που διαλέγουν πρώτα ιδεολογία και μετά σερβίρουν «αλήθειες», είχαν απλώσει στα ευκολόπιστα μυαλά των παιδιών την κατηχητική τους μπουγάδα. Με συνωμοτικά γκρουπούσκουλα και δουλειές της νύχτας.

Το ίδιο έγινε και με το πρόσφατο κύμα καταλήψεων. Όλοι ξέρουμε πως είχε ενορχηστρωθεί. Έτσι την Κυριακή, 02/11/2014, γύρω στις δώδεκα το μεσημέρι, πήγα στο γραφείο μου και επέστησα δια τηλεφώνου την προσοχή σε όλους τους γονείς των παιδιών του δεκαπενταμελούς μαθητικού συμβουλίου (και όχι μόνο) για την ευθύνη που έχουν απέναντι στα παιδιά τους. Στην κατάληψη της Δευτέρας, 03/11/2014, δεν αντέδρασα. Με ταλαιπωρούσε άλλωστε και ένα πρόβλημα υγείας. Μία μέρα είναι, λέω, ας εκτονωθεί η κατάσταση. Δυστυχώς όμως διαψεύστηκα. Τότε αντέδρασα και κράτησα το σχολείο ανοικτό μέχρι και την Παρασκευή, 07/11/14. Πώς; Τηρώντας αυστηρή στάση, παραμένοντας αρκετές ώρες στο σχολείο – για να το προφυλάξω από τα ευκόλως εννοούμενα χειρότερα – και πείθοντας τα παιδιά με τη λογική και το συναίσθημα. Και πάλιν, τηλεφωνήματα σε γονείς και συνεχής επικοινωνία με την πρόεδρο του συλλόγου γονέων και κηδεμόνων του 5ου ΓΕΛ. Την ημέρα μάλιστα της πορείας (07/11/14) ο ίδιος συνόδευσα τους μαθητές του σχολείου μου, συνεπής στην από χρόνων υπόσχεσή μου.

Κάπου όμως πρέπει να υπήρχε λάθος… Φαίνεται ότι το Σαββατοκύριακο (8-9 Νοεμβρίου) δραστηριοποιήθηκαν οι μαθητοπατερομαμάδες και κάλεσαν τους επί κεφαλής των καταληψιών μαθητές σε «φροντιστήριο». Ήταν και το πρόβλημα υγείας που άρχισε να με ταλαιπωρεί και πάλι… Δρυός πεσούσης πας ανήρ ξυλεύεται (όταν λείπει ο γάτος …). Έτσι τη Δευτέρα, 10/11/2014, μπήκαν ξανά οι αλυσίδες. Και ας δήλωναν τα παιδιά κατ’ επανάληψιν ότι «τίποτα δεν έχουμε με το Διευθυντή μας» και ας υπογράμμιζαν με αγαθή υπερβολή ότι «το σχολείο μας είναι το καλύτερο του Ηρακλείου».

Αξιότιμα μέλη του ΑΠΥΣΔΕ Κρήτης,

Κάποιο λάθος πρέπει να υπάρχει με τους εντεταλμένους γκαουλάιτερ, τους «αριστερούς» με τις «δεξιές» τσέπες. Γιατί θεωρούν ότι τα ανήλικα παιδιά που οφείλουμε ως σχολείο να διαπαιδαγωγήσουμε είναι ήδη διαπαιδαγωγημένα – φτάνει να ασπάζονται το μανιφέστο που ίδιοι τους προσφέρουν μέσα από κομψές και γλυκερές λέξεις. Έχουν μάθει όλοι αυτοί (ο καθένας μας το έχει ζήσει) να αλωνίζουν μέσα στα σχολεία, σφραγίζοντας τα κομματικά τους διαπιστευτήρια και εκλαμβάνοντας ετσιθελικά την ευγένεια των υπολοίπων ως συγκατάθεση στο να δεχτούν το ευθύγραμμο εγκεφαλογράφημά τους. Γνωρίζουν πολύ καλά ότι τα τελευταία χρόνια και στο σχολείο μου, σύμφωνα με την έννομη υποχρέωσή μου, κατέβαλα προσπάθειες να τους στερήσω το γλειφιτζούρι της κομματικής κατήχησης και προφεσορίας.

Κάποιο λάθος πρέπει να υπάρχει. Φοβάμαι ότι πιθανόν να ξεφύγω από τις γραμμές που επιβάλλει η ηθική και επιστημονική μου συγκρότηση. Μήπως και συμπεριφερθώ εκτός ορίων… Διερωτώμαι μήπως τελικά δεν κάνω το «πρέπον», τόσο για τα παιδιά του σχολείου μου όσο και για τη συντριπτική πλειονότητα των συναδέλφων μου. Εκείνους που τα τελευταία τέσσερα χρόνια αναγνωρίζουν τη μεγάλη αλλαγή του 5ου ΓΕΛ και που συμπαραστέκονται, ο καθένας με τον τρόπο του, στο μεγάλο μου αγώνα να κρατήσω το 5ο Λύκειο ανοικτό στο διδακτικό αγαθό και όχι έρμαιο υποκινούμενων μαθητικών καταλήψεων. Τους ευχαριστώ. Εγώ όμως θεωρώ ότι δεν κατάφερα να κάνω ό,τι μου επέβαλε η εκπαιδευτική μου συνείδηση. Και είμαι σίγουρος ότι η πολιτεία δεν είναι γι’ αυτό άμοιρη ευθυνών.

Δεν κατάφερα, παρ’ όλη την καταβολή πνευματικών και σωματικών δυνάμεων, να επιτύχω αυτό που ήθελα. Ένα ανοικτό σχολείο. Διαμαρτύρομαι έτσι με όλη τη δύναμη της ψυχής μου για το όνειδος των καταλήψεων. Θέλω να κατηγορήσω την εκκωφαντική σιωπή και αδράνεια. Από όπου και αν προέρχεται. Κατηγορώ με όση φωνή μου απομένει το έγκλημα που συντελείται. Αυτούς που σπρώχνουν τα παιδιά του ελληνικού λαού στην αμορφωσιά και τους προετοιμάζουν για το ενήλικο μίσος. Όσους γνωρίζουν πολύ καλά και κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν. Την αγωνία όμως του γονιού που δεν μπορεί να πληρώνει για ιδιαίτερα, ποιος θα την νιώσει; Ποιος θα ακούσει τέλος πάντων τις σιωπηλές κραυγές της εύπλαστης συντριπτικής πλειονότητας των παιδιών, που χρησιμοποιούμενα στις καταλήψεις των σχολείων κατ’ ουσίαν βιάζονται για να πατήσουν επάνω τους λογιών λογιών πολιτικάντηδες; Ποιοι ευθύνονται για όλα αυτά και ποιοι ξορκίζουν το κακό με ωχαδερφικές φλυαρίες; Κάποιος πρέπει να παραιτηθεί επιτέλους γι’ αυτό το απύθμενου θράσους αίσχος!

Αξιότιμα μέλη του ΑΠΥΣΔΕ Κρήτης,

Σας ευχαριστώ τόσο για τη συνεργασία όσο και για την συγκινητική εμπιστοσύνη που μου δείξατε μέχρι τώρα, όσοι από εσάς γνωρίζω και προσωπικά. Με όση δύναμη μου μένει φωνάζω «έξω τα κόμματα από τα σχολεία»! Αρνούμαι να συμπλεύσω με τη συστηματική παραπληροφόρηση και κατατρομοκράτηση! Σε αυτό το καραγκιοζλίκι δεν θέλω να είμαι ούτε συμμέτοχος ούτε συνένοχος. Δεν το επιτρέπει η ευαισθησία μου. Εύχομαι ο επόμενος Διευθυντής το 5ου Γενικού Λυκείου του Ηρακλείου να ανταποκρίνεται στις προσδοκίες και στις δυνατότητές του.

Σας παρακαλώ να αφουγκραστείτε την έντονη ανησυχία μου για τις μαθητικές καταλήψεις και τους ύπουλους κομματικούς ρόλους, να αποδεχτείτε την έντονη διαμαρτυρία μου και να δεχτείτε ως εκ τούτου – ως το μόνο εκ βάθους ψυχής που μπορώ ακόμα να κάνω – την παραίτησή μου από τη θέση του Διευθυντή του 5ου Γενικού Λυκείου του Ηρακλείου.

Κωνσταντίνος Ν. Κωνσταντίνου, δ.φ Διευθυντής του 5ου Γενικού Λυκείου του Ηρακλείου

"google ad"