Αθωώθηκε ο Χάινς Ρίχτερ – Στον Άρειο Πάγο προσφεύγουν Κρητικοί

Tο Μονομελές Πρωτοδικείο Ρεθύμνου αθώωσε τον Γερμανό καθηγητή Χάινς Ρίχτερ από την κατηγορία για το αδίκημα της “άρνησης εγκλημάτων πολέμου του ναζισμού, τα οποία στρέφονται κατά του Κρητικού λαού”.

Ρεθυμνιώτες που παρευρέθηκαν στην αίθουσα εξέφρασαν τη δυσαρέσκειά τους στην απόφαση του Προέδρου της έδρας κ. Καργόπουλου.

Ο δικηγόρος του «Σωματείου Ρεθυμνίων Πληγέντων από τη ναζιστική κατοχή 1941-1944», Γιώργος Σταράκης, δήλωσε ότι ο σύλλογος θα ζητήσει την αναίρεση της αθωωτικής απόφασης από τον εισαγγελέα του Αρείου Πάγου.

Ο Ρίχτερ δικάστηκε για την περιβόητη υπόθεση του βιβλίου του για τη Μάχη της Κρήτης, με τίτλο (στα γερμανικά) “Η Κατάκτηση της Κρήτης”. Υπενθυμίζεται ότι ο Γερμανός ιστορικός ανακηρύχθηκε επίτιμος διδάκτορας του Πανεπιστημίου Κρήτης, παρά τις σφοδρές αντιδράσεις που είχαν ξεσπάσει.

Ο κ. Ρίχτερ δικάστηκε με βάση τις διατάξεις του νέου νόμου για το ρατσισμό και την ξενοφοβία, που ψηφίστηκε τον Αύγουστο του 2014. Ο εισαγγελέας Ρεθύμνου σε πρώτη φάση άσκησε δίωξη και παρέπεμψε σε δίκη τον καθηγητή Ρίχτερ, αποκλειστικά για συγκεκριμένες αναφορές στο βιβλίο του με σκεπτικό ότι οι αναφορές αυτές στο βιβλίο του συνιστούν «άρνηση εγκλημάτων του ναζισμού σε βάρος του κρητικού λαού με εξυβριστικό περιεχόμενο» και αφορά την περίοδο που κυκλοφορεί το βιβλίο μετά την ισχύ του τελευταίου «αντιρατσιστικού νόμου».

Στο πόνημά του ο Γερμανός ιστορικός στην προσπάθειά του να προσδώσει μία διαφορετική οπτική στην Μάχη της Κρήτης, φτάνει στο σημείο να χαρακτηρίζει «ιππότες που χρίζουν αναγνώρισης» τους Ναζί αλεξιπτωτιστές που επιχείρησαν να καταλάβουν την μεγαλόνησο, ενώ δεν διστάζει να ασκήσει κριτική στο αντάρτικο των υπόδουλων Ελλήνων και κυρίως των Κρητών ονομάζοντας αυτό το είδος πολέμου ως «βρώμικο».

Σύμφωνα με τον καθηγητή Ιστορίας στο Τμήμα Πολιτικών Επιστημών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, Γιώργο Μαργαρίτη, με δημόσια επιστολή που είχε δημοσιοποιήσει τον Νοέμβρη του 2014 «ο κος Richter ανήκει σε μια μεγάλη ομάδα ιστορικών που αναζητούν κυρίως το “πολιτικά ορθό” περισσότερο ίσως από αυτήν την ίδια την ιστορική ακρίβεια. Το “πολιτικά ορθό” αρθρώνεται πάνω στην έκδηλη προσπάθεια “καταμερισμού” ευθυνών – ακροτήτων κλπ. – ανάμεσα σε αντιμαχόμενους που τότε ήσαν εχθροί, σήμερα είναι “σύμμαχοι και φίλοι”. Τα παραπάνω είναι ενοχλητικά για την επιστήμη της ιστορίας και ίσως περισσότερα ενοχλητικά για την πολιτική – σε τελευταία ανάλυση – αποτίμηση των γεγονότων του χθες».