Αιρετικά σχόλια για τις γερμανικές αποζημιώσεις

Λίγες αιρετικές παρατηρήσεις για το ζήτημα των γερμανικών αποζημιώσεων. Οι αποζημιώσεις αυτές δεν πρόκειται, ούτε μπορούν, να βοηθήσουν το ζήτημα του ελληνικού χρέους που διαρκώς μεγαλώνει. Και για ποιό ελληνικό χρέος μιλάμε; Αυτό των κυβερνήσεων και των καπιταλιστών και το οποίο ο λαός μας έχει ήδη τριπλοπληρώσει; Έτσι κι αλλιώς, το συγκεκριμένο αίτημα, δημιουργεί ένα αρνητικό προηγούμενο: αναγνωρίζει την ύπαρξη χρέους που πρέπει να πληρωθεί άρα αναγνωρίζει και την αναγκαιότητα να εφαρμοστούν οι πολιτικές των μνημονίων που, υποτίθεται, θα βοηθήσουν στην αποπληρωμή του!

Όμως, ήδη από την αρχή της κρίσης, καπιταλιστικής και βαθειά συστημικής, από το κίνημα των Πλατειών, από τις μεγάλες και δυναμικές μαζικές απεργίες των τελευταίων χρόνων έως τους αγώνες διαρκείας στους διάφορους εργασιακούς χώρους, το αίτημα είναι ένα: Δεν χρωστάμε – δεν πουλάμε – δεν πληρώνουμε! Τι έγινε ξαφνικά με αυτό το αίτημα; Το ξεχάσαμε; ή θέλουν να το ξεχάσουμε;

Αλλά αρκεί μόνο να δούμε ποιές δυνάμεις στηρίζουν το αίτημα των γερμανικών αποζημιώσεων για να καταλάβουμε και την ιδεολογική του βάση. Δεξιοί έως ακροδεξιοί σχηματισμοί (ΑΝΕΛ) και τμήματα της διαχειριστικής Αριστεράς ΣΥΡΙΖΑ), που προωθούν ανώφελες για το εργατικό κίνημα συμμαχίες με σκοπό την καλύτερη διαπραγμάτευση με τους Ευρωπαίους εταίρους μας και όσον αφορά το χρέος και την αποπληρωμή των δόσεων!

Και όσο κατανοητή είναι η στάση των πρώτων που από θέση αρχής δεν συγκρούονται με τα επιχειρηματικά και πολιτικά συμφέροντα, αφού αποτελούν συστατικό στοιχείο τους, αναζητώντας άλλες “λύσεις” διαφορετικές των ενδεδειγμένων άλλο τόσο προβληματική είναι η στάση των δεύτερων. Προβληματική αλλά δεν πρέπει να μας ξενίζει κιόλας: ο συμβιβασμός και η υποτίμηση της εργατικής δυναμικής είναι στο αίμα της διαχειριστικής Αριστεράς, δεν θα ξοδέψω παραπάνω λέξεις για κάτι στο οποίο έχω αναφερθεί και παλιότερα. Όμως, το θέμα δεν τελειώνει εδώ. Για μένα υπάρχει ένα μεγάλο ερώτημα σε αυτή την διαδικασία.

Ποιός θα πληρώσει τις αποζημιώσεις στα θύματα του γερμανικού ναζισμού; Οι γερμανικές τράπεζες, η γερμανική κυβέρνηση ή μήπως ο γερμανικός λαός, η γερμανική εργατική τάξη; Όλες οι λύσεις είναι φίνες και ωραίες, όπως λέει και το γνωστό τραγούδι των Κατσιμιχαίων, αλλά πρέπει να είναι και εφικτές!

Όλο αυτό φαίνεται να είναι όχι μόνο παράλογο αλλά και τελείως λανθασμένο, χωρίς κρίση και φέρνοντάς μας μακροπρόθεσμα αντιμέτωπους με αυτούς που είναι οι φυσικοί μας σύμμαχοι! Θα ζητήσουμε αποζημιώσεις για τα ναζιστικά εγκλήματα στην Ελλάδα από τους σύγχρονους Γερμανούς πολίτες, οι οποίοι και αν έχουν τραβήξει τόσα χρόνια στιγματισμένοι ως δήθεν συνυπεύθυνοι αυτών των εγκλημάτων!

Ή μήπως δεν μας ενδιαφέρει όλο αυτό; Και ένα τελευταίο: όλοι αυτοί που παρουσιάζονται ως μεγάλοι αγωνιστές αναφορικά με τη διεκδίκηση των γερμανικών αποζημιώσεων, πότε επιτέλους θα μιλήσουν και για τις ευθύνες των προηγούμενων κυβερνήσεων, από την εποχή του γέρο-Καραμανλή και μετά, που άφησαν ατιμώρητους τους ναζί εγκληματίες που έρχονταν και έκαναν στην Ελλάδα τις διακοπές τους; Και η διαχειριστική Αριστερά πότε θα παλέψει ειλικρινώς την κρίση και τους σύγχρονους ναζί;