Μία ομάδα ακαδημαϊκών καταδίκασε τη Σύμβαση των Ηνωμένων Εθνών που απαγορεύει την παιδική εργασίας ως “επικίνδυνη και μη αναγκαία”, υποστηρίζοντας ότι η παιδική εργασία μπορεί να έχει θετικά αποτελέσματα τα οποία δε λαμβάνονται υπόψη.
Σε μία αμφιλεγόμενη επιστολή προς την εφημερίδα “Observer”, οι ερευνητές, που όλοι εργάζονται στον τομέα της παιδικής ανάπτυξης ή στον τομέα των ανθρώπινων δικαιωμάτων είπαν ότι η επιτροπή των Ηνωμένων Εθνών πάνω στα Δικαιώματα του Παιδιού αγνόησε στοιχεία ερευνών που έρχεται σε αντίθεση με ξεπερασμένα στοιχεία και δυτικές προκαταλήψεις που βασίζονται σε κακή πληροφόρηση που μπορούν να έχουν ένα αρνητικό αποτέλεσμα.
Στο γράμμα τους με τον τίτλο “όταν η εργασία είναι δικαίωμα για τα παιδιά” οι ακαδημαϊκοί σημειώνουν τα εξής:
“Στις 6 Δεκεμβρίου, η Επιτροπή των Ηνωμένων Εθνών για τα Δικαιώματα του Παιδιού δημοσιοποίησε ένα γενικό σχόλιο σχετικά με τα δικαιώματα κατά την εφηβική ηλικία. Πολλές από τις προτάσεις είναι αξιέπαινες, όμως μία αποτυγχάνει να προστατεύσει τα παιδιά. Η πρόταση για την απαγόρευση κάθε εργασίας κάτω από ένα μίνιμουμ όριο ηλικίας (άρθρα 84 και 85), μία πολιτική που βασίζεται στη Σύμβαση για το μίνιμουμ όριο ηλικίας του Διεθνούς Οργανισμού για την Εργασία που κάνει την εσφαλμένη υπόθεση ότι τα παιδιά θα είναι καλύτερα προστατευμένα εφόσον απαγορεύεται κατά τη διάρκεια της παιδικής τους ηλικίας να εργάζονται.
Έρευνες έχουν δείξει ότι μία τέτοια εξέλιξη μπορεί να χειροτερεύσει τις συνθήκες διαβίωσής τους, να μειώσει την δυνατότητά τους να έχουν εκπαίδευση και να σπρώξει πολλά παιδιά σε ακόμα πιο επικίνδυνη και εκμεταλλευτική εργασία. Ακόμη παραπάνω, ασφαλής εργασία μπορεί να είναι αναπτυξιακά χρήσιμη για τα παιδιά κάθε ηλικίας. Ότι η Σύμβαση για το μίνιμουμ όριο ηλικίας βλάπτει τα παιδιά είναι πλέον πολύ καλά τεκμηριώμενο. Δεκάδες ερευνητές και επαγγελματίες που ειδικεύονται σε ζητήματα παιδικής εργασίας έχουν δημιουργήσει μία ομάδα ειδικών για να προσφέρουν στην Επιτροπή την αναγκαία συμβουλή και τα στοιχεία, υποστηρίζοντας ότι η Σύμβαση 138 πρέπει είτε να ανακληθεί ή να αγνοείται ενώ θα πρέπει να δημιουργηθεί μια πιο αποτελεσματική πολιτική που θα στοχεύει την εργασία που είναι επικίνδυνη ή δημιουργεί ζημιά στα παιδιά.
Θα πρέπει να δημιουργηθούν μηχανισμοί παρακολούθησης που θα διασφαλίζουν ότι η εργασία των παιδιών σε όλες τις ηλικίας θα έχει οφέλη για αυτά και δε θα είναι επικίνδυνη ή εκμεταλλευτική και δε θα έρχεται σε σύγκρουση με τη δικαίωμα στην εκπαίδευση. Αυτό μπορεί να γίνει μέσω της Σύμβασης για τα Δικαιώματα του Παιδιού. Η Σύμβαση 138 είναι και βλαπτική και αχρείαστη.”
Σε ολόκληρο τον κόσμο, 193 χώρες έχουν συμφωνήσει στο να μπει τέλος στην παιδική εργασία έως το 2025, υπό τους στόχους της βιώσιμης ανάπτυξης του ΟΗΕ. Αλλά οι ακαδημαϊκοί θέλουν το παρών όριο ηλικίας (15 σε κάποιες χώρες, 18 σε άλλες) να εγκαταλειφθεί, υποστηρίζοντας ότι μια εργασία κατάλληλη μπορεί να έχει οφέλη για τα παιδιά τόσο στον αναπτυσσόμενο κόσμο όσο και στον ανεπτυγμένο κόσμο ενώ δίνει τη δυνατότητα στα φτωχά παιδιά να βελτιώσουν τις ζωές τους.
Ένας από τους υπογράφοντες, η Dr Dorte Thorsen του Πανεπιστημίου του Σάσσεξ, είπε: “Με το να απαγορεύεις από τα παιδιά να εργάζονται δεν τα οδηγείς πίσω στα σχολεία. Το αντίθετο μάλιστα, αν με τα χρήματα αυτά που κέρδιζαν με την εργασία, πλήρωναν τα δίδακτρα για τα σχολεία”.
“Για κάποια παιδιά είναι απλά θέμα λογικών οικονομικών. Έχουμε πλέον στοιχεία που προέρχονται από έρευνες ετών που δείχνουν ότι η εργασία δεν έρχεται σε αντίθεση με την παιδική ηλικία και μάλιστα μπορεί να την εμπλουτίζει, μπορεί να δημιουργήσει δεσμούς αλληλεγγύης. Σε κάποιες χώρεες της Αφρικής, και της Ινδίας, βλέπουμε κινήματα κολλεκτιβοποίησης με εργαζόμενους – παιδιά, δημιουργία συνδικάτων για να μπορούν να συμμετάσχουν στην πολιτική και να ακουστούν. Αυτό δε μοιάζει με μία ιστορία θυματοποίησης και καταπίεσης”.
Η Thorsen άσκηση κριτική στο Υπουργείο Διεθνής Ανάπτυξης για την πίεση που ασκεί στις Βρετανικές εταιρείες να ελέγχουν τις αλυσίδες εφοδιασμού τους για την περίπτωση που προωθούν την παιδική εργασία, αφού όπως τονίζει είναι απίθανο να έχουν την ικανότητα να φέρουν εις πέρας ένα τέτοιο έργο.
Οι ειδικοί επίσης αναφέρονται στη δημιουργία σχολείων σε κάποιες χώρες για τους εργαζόμενους που μετά κλείσανε εξαιτίας της πίεσης από τη διεθνή καμπάνια ενάντια στην παιδική εργασία. Άλλα παιδιά, λένε, οδηγήθηκαν σε επικίνδυνη και παράνομη εργασία επειδή η πιο ελεγχόμενη εργασία έγινε μη προσβάσιμη σε αυτά.
Ο Richard Carothers από το Τορόντο, ένας ειδικός στα θέματα της ανάπτυξης των παιδιών, μέλος του Διεθνές Δικτύου για την Προστασία των Παιδιών είπε:
“Η ξεροκέφαλη στάση των μεγάλων γραφειοκρατικών διεθνών οργανισμών, που οδηγούν τα παιδιά έξω από την εργασία επειδή νομίζουν ότι θα έπρεπε να παίζουν ποδόσφαιρο αντί να εργάζονται, είναι ο λάθος τρόπος προσέγγισης του ζητήματος. Τα παιδιά χρειάζεται προστασία από άσχημες καταστάσεις και υπάρχει μία συζήτηση αν το ποσοστό των παιδιών που εργάζονται σε κακές συνθήκες είναι ένα μικρό ποσοστό ή ένα πολύ μικρό ποσοστό, αλλά επουδενί η προσκόλληση σε ένα σταθερό όριο ηλικίας δε βοηθά τα παιδιά που βρίσκονται σε καταστάσεις βλαπτικές”
Λέει ότι οι αξιωματούχοι των Ηνωμένων Εθνών θα πρέπει να ακούσουν τα παιδιά: “Πώς θέλουν να δουν τα πράγματα να αλλάζουν για αυτά; Πώς αλλάζουμε τα πράγματα για τα παιδιά που εργάζονται; Πρέπει να αναπτύξουμε μία πολιτική με περισσότερες αποχρώσεις, πιο σύνθετη, βασισμένη σε μια πιο εξεζητημένη κατανόηση του ζητήματος. Μόλις μία χώρα εγκρίνει μία σύμβαση των Ηνωμένων Εθνών, μετά αυτό μεταφράζεται σε εθνική πολιτική και μετά τελείωσε. Ειναι υπεραπλουστευτικό. Είναι επιβλαβής. Έχουμε εξετάσει τόσες και τόσες περιπτώσεις όπου αυτές οι πολιτικές αντί να κάνουν καλό έχουν πληγώσει τα παιδιά και τις οικογένειές τους”
Η Mélanie Jacquemin, είναι μία κοινωνιολόγος από τη Πανεπιστήμιο της Μασσαλίας που τώρα βρίσκεται στην Ακτή του Ελεφαντοστού ερευνώντας ιστορίες παιδιών και ενήλικων που μεταναστεύουν από χωριά σε πόλεις για να βρουν δουλειά. Είπε ότι τα στερεότυπα των παιδιών θυμάτων της εκμετάλλευσης είναι η εξαίρεση.
“Ναι, κάποια παιδιά ζουν σε άγριες συνθήκες. Δεν υπάρχει κάποια σύγκριση με τα στάνταρ που έχουμε εμείς για την αξιοπρεπή δουλειά, είναι θύματα εκμετάλλευσης και κάποιες φορές εργάζονται παραπάνω ώρες. Και βεβαίως, αν κάποιος έχει το διαβατήριό σου τότε μπορούν να σου απαρνηθούν την ελευθερία και σε μία κατάσταση σκλαβιάς – τότε αυτό είναι ένα πολύ σημαντικό θέμα – η διακίνηση υπάρχει.
Αλλά όλες οι έρευνες έχουν δείξει ότι, παρότι είναι σημαντικές υποθέσεις ηθικά, αυτές οι υποθέσεις δεν είναι παρά μία μειοψηφία σε σχέση με τη μεγάλη πλειοψηφία των παιδιών που εργάζονται σε ανεκτές συνθήκες, ειδικά εδώ στη Δυτική Αφρική”.
Οι νέοι εργαζόμενοι μπορεί να αποφεύγουν τις παγίδες, είπε, και τα παιδιά, είτε στην Αφρική είτε στην Ευρώπη, μερικές φορές θα εκθέσουν τον εαυτό τους στο ρίσκο και θα υπάρξουν θύματα εκμετάλλευσης. Αλλά το να απαγορεύεις την εργασία αποτέλεσε ένα τεράστιο λάθος από τους μεγάλους διεθνείς οργανισμούς, είναι μία απόφαση που βασίζεται σε ακραίες εμπειρίες που δεν καλύπτουν την εμπειρία των πραγματικών ανθρώπων που ζουν και μαθαίνουν”.
Η Επιτροπή των Ηνωμένων Εθνών δεν θέλησε να σχολιάσει τις θέσεις των ακαδημαϊκών.
Οι καθηγητές που υπογράφουν την επιστολή:
Professor Jo Boyden
University of Oxford
Dr Ben White
Erasmus University, the Netherlands
Dr William Myers
International Institute for Child Rights and Development, US
Professor Priscilla Alderson
University College London
Dr Bree Akesson
Wilfrid Laurier University, Canada
Dr Nicola Ansell
Brunel University
Professor Michael Bourdillon
University of Zimbabwe
Dr Rachel Burr
Social Work & Education, University of Sussex
Richard Carothers
Partners in Technology Exchange, Canada
Dr Kristen Cheney
ISS, The Hague
Professor John Cockburn
Universite Laval, Canada
Dr Tara Collins
Ryerson University, Canada
Dr Philip Cook
International Institute for Child Rights and Development, Canada
Dr Philip Cook
University of Edinburgh
Dr GIna Crivello
University of Oxford
Dr Jennifer Driscoll
Kings College London
Dr Jason Hart
University of Bath
Professor Roger Hart
Graduate Centre of the City University of New York
Dr Neil Howard
European University Institute
Dr Roy Huijsmans
International Institute of Social Studies, The Netherlands
Dr Antonella Invernizzi
independent researcher, France
Dr Victor Karunan
Chulalongkom University and Mahidol University, Malaysia
Dr Natascha Klocker
University of Wollongong, Australia
Professor Deborah Levison
Humphrey School of Public Affairs, Minnesota
Professor Manfred Liebel
International Academy Berlin
Dr Peter Mackie
University of Cardiff
Dr Stanford Mahati
University of the Witwatersrand, South Africa
Dr Emma Mawdsley
University of Cambridge
Dr Virginia Morrow
University of Oxford
Dr Maria Federica Moscati
University of Sussex
Dr Sevasti-Melissa Nolas
University of Sussex
Samuel Okyere
University of Nottingham
Dr Alphonce Omolo
Lensthru Consultants in Social Development, Kenya
Kirsten Pontalti
University of Oxford
Professor Gina Porter
Durham University
Kavita Ratna
Advocacy of the Concerned for Working Children, India
Dr Elsbeth Robson
University of Hull
Dr Kettie Roelen
Institute of Development Studies
Dr Jessica Taft
University of California
Professor Nigel Thomas
University of Central Lancashire
Dr Dorte Thorsen
University of Sussex
Professor Kay Tisdall
University of Edinburgh
Dr Afua Twum-Danso Imoh
University of Sheffield
Professor Lorraine van Blerk
University of Dundee
Dr Debbie Watson
University of Bristol
μετάφραση από theguardian.com