Οπως ανέφεραν, στην πραγματικότητα δεν υπήρξε ποτέ έως σήμερα μια ενιαία μεταλλευτική πολιτική υπό δημόσιο έλεγχο και κοινωνικό πρόσημο. Αντιθέτως, η ακολουθούμενη πολιτική αποτελούσε μέρος ενός σχεδίου για την πλήρη και άνευ όρων εκποίηση της δημόσιας περιουσίας για την εξυπηρέτηση επιχειρηματικών ομίλων. Η δε άποψη ότι οι ιδιωτικοποιήσεις και το χρήμα «που θα εισρεύσει» είναι προς το συμφέρον των εργαζομένων στον κλάδο, αποτελεί ψεύδος με σκοπό να μην αντιδράσουν.
Στον χώρο του ορυκτού πλούτου, τόσο το Ινστιτούτο Γεωλογικών και Μεταλλευτικών Ερευνών (ΙΓΜΕ), που αποψιλώνεται από προσωπικό, όσο και η ΛΑΡΚΟ πρέπει να μείνουν κάτω από δημόσιο έλεγχο ως στρατηγικής σημασίας εργαλεία για την εθνική οικονομία.
Εκπρόσωποι των εργαζομένων της ΛΑΡΚΟ ανέφεραν ότι η επιχείρηση καταδικάστηκε για χρόνια με μια ενεργοβόρα κιλοβατώρα (οικιακό ρεύμα) από την κρατική ΔΕΗ, που κατά τα λοιπά είναι μέτοχος της επιχείρησης, την ίδια στιγμή που στην ιδιωτική πρωτοβουλία η χρέωση είναι στη μισή τιμή (βιομηχανικό ρεύμα). Από την άλλη, το κράτος δεν ανανεώνει τα μεταλλευτικά δικαιώματα της ΛΑΡΚΟ, όταν το κάνει για ιδιώτες για 50 και 60 χρόνια.
Πάγια θέση της ΟΜΕ είναι η εξυγίανση των επιχειρήσεων και των οργανισμών του κλάδου και η ίδρυση παραγωγικών μονάδων. Κάτι τέτοιο θα μπορούσε να επιτευχθεί με την καθετοποιημένη εκμετάλλευση των μεταλλευμάτων σιδηρονικελίου, την αύξηση των αποθεμάτων και την παραγωγή νέων προϊόντων βωξίτη και λευκόλιθου, την ανάπτυξη της παραγωγής χρυσού με τους όρους και τους κανονισμούς των σύγχρονων τεχνικών και χωρίς επιβάρυνση άλλων κερδοφόρων δραστηριοτήτων και τη δυνατότητα παραγωγικής αξιοποίησης σπάνιων γαιών, πλατινοειδών και άλλων μετάλλων υψηλών τεχνολογικών εφαρμογών.
Οι σπάνιες γαίες
Ωστόσο, σε ό,τι αφορά τις σπάνιες γαίες, επισημάνθηκε ότι η κυβέρνηση θέλει να δημιουργεί σε κάθε περίπτωση ένα «success story» και ότι ο τομέας των ορυκτών πόρων είναι και αυτός ένα τέτοιο πεδίο. Κι αυτό διότι, παρ’ όλο τον πρόσφατο ντόρο που δημιουργήθηκε, είναι άγνωστο τι κοιτάσματα σπάνιων γαιών υπάρχουν, ούτε αν είναι οικονομικά εκμεταλλεύσιμα, ούτε αν η εκμετάλλευσή τους δεν θα επιβαρύνει το περιβάλλον.
Οι εργαζόμενοι του κλάδου ζήτησαν την κατάλληλη στελέχωση των Επιθεωρήσεων Μεταλλείων που αυτήν τη στιγμή είναι σχεδόν ανύπαρκτες και δεν καταγράφουν καν τους θανάτους που προκαλούνται από εργατικά ατυχήματα, καθώς τα μεταλλευτικά μονοπώλια κατάφεραν έμμεσα με την αποστελέχωση των Επιθεωρήσεων να καταστήσουν ανενεργό τον κανονισμό που πρέπει να διέπει τις μεταλλευτικές και λατομικές εργασίες.
Κάθετη είναι η μείωση των θέσεων εργασίας στον κλάδο, καθώς από τους 17.000 εργαζόμενους το 1984 σήμερα έχουν απομείνει περίπου 3.000, την ίδια στιγμή που οι εργοδότες δεν επιτρέπουν τη συνδικαλιστική έκφραση.