«Αν είσαι αρχιπαπάς, με την αράδα δεν θα πας»

Του Μανώλη Καπετανάκη *

Και πριν ο ακροδεξιός Γεωργιάδης και αλέκτωρ μιας κυβέρνησης με χουντικής απόπνοιας μεθοδεύσεις (διώξεις 62 αγωνιστών- πάταξη όσων δεν σκύβουν το κεφάλι στον ζόφο- υπόμνηση στις μάζες να υπομείνουν αγόγγυστα την εξαθλίωση) φωνήσει στις 3 του Αυγούστου, «τρις απάρνησε» τις δηλώσεις του. Τουλάχιστον προς χάριν μιας «λαμπρής» εξαίρεσης.

Με εκβιαστικό ύφος και διχαστικές επιβουλές εκτόξευε τότε απειλές ενάντια  στη μερίδα του απλού κόσμου, η οποία δικαιολογημένα στέκεται με σκεπτικισμό, αμφισβήτηση και καχυποψία απέναντι στους εγκληματικούς χειρισμούς του διευθυντικού προσωπικού της ολιγαρχίας στο ζήτημα της πανδημίας. Επόμενα λοιπόν δείχνει ανεμπιστοσύνη στο «θεοποιημένο» εμβόλιο.  Έμμεσα μίλησε για προγραφές των ανεμβολίαστων, εφόσον παντού (άρα και στη νοσηλεία) προτεραιότητα θα έχουν οι «πειθαρχημένοι» πολίτες.

 Εφόσον τα ρημάδια τα «λεφτόδεντρα» αποτελούν ένα πολύ ιδιότροπο, επιλεκτικά γενναιόδωρο φυτό. Βλαστερό και καρπερό για ρόπαλα, δακρυγόνα (μαζί με τους χειριστές τους προφανώς), καθώς και για πολεμικά σύνεργα ή επιδοτήσεις στο κρατικοδίαιτο και ανέκαθεν λαίμαργο κεφάλαιο. Τουναντίον πολύ καχεκτικό, απρόθυμο για δαπάνες στην περίθαλψη του λαού και γενικότερα στην πρόνοια.

 Εξάλλου τι νόημα έχει να φτιαχτούν ΜΕΘ, όταν δεν επαρκούν οι γιατροί;  Ή αντίστροφα γιατί να προσληφθούν υγειονομικοί, αφού είναι λειψός ο αριθμός των μονάδων;  Άσε που με βάση την από πρωθυπουργικής μεριάς μονόχνωτη  φετιχοποίηση των εμβολίων (και έτερον κοστοβόρον ουδέν) και σε πείσμα μιας πραγματικότητας η οποία αποδεικνύει εξόφθαλμα τη μερική- ανεπαρκή συμβολή των στη μάχη κατά του κορωνοϊού, πολύ σωστά λιθοβολούνται με βαριές κοτρώνες προστίμων και αποκλεισμών  τα εξιλαστήρια θύματα. Δηλαδή οι διστακτικοί στον εμβολιασμό.

Στην οθόνη της  πραγματικότητας οι συνέπειες αυτής της πολιτικής είναι όντως τραγικές. Αποτελεί ψυχοφθόρο μαρτύριο ηθικής για τους κακοπληρωμένους, συμβασιούχους,  εξουθενωμένους και κυνηγημένους (αν διεκδικήσουν) ή τιμωρημένους (αναστολές) ήρωες της πρώτης γραμμής το καθημερινό ερωτηματικό της επιλογής ποιοι από τους σε κρίσιμοι κατάσταση χιλιάδες άρρωστους θα προωθηθούν στις  σε όλη την επικράτεια ελάχιστες εκατοντάδες εντατικές. Πως σαν τροχονόμοι προς τη ζωή ή τον θάνατο θα διαχειριστούν μια σκληρή εξίσωση φιλτράροντας και πετώντας στα δόντια του covid-19 και έξω από το πολύ στενό δοχείο των ΜΕΘ την «περιττή» έμψυχη ποσότητα των πολλών λίτρων.

Όλα όμως τα κριτήρια  που βασανιστικά και καταναγκαστικά καθορίζουν το δόσιμο μιας ευκαιρίας στην κάτω από τις ευνοϊκότερες συνθήκες της μηχανικής υποστήριξης αναμέτρηση με τη σύγχρονη πανούκλα, αίφνης παραμερίζονται. Εδώ τώρα δεν παίζει καμία σημασία η ηλικία. Μήτε η χρονική σειρά. Προφανώς ούτε και η βαρύτητα του περιστατικού μαζί με τη σταθμισμένη πιθανότητα πρόγνωσης για επιβίωση. Ακόμη και η ναζιστικής κοπής εκδικητική αντίληψη του μεροληπτικού διαχωρισμού σε εμβολιασμένους και μη εξανεμίζεται.

Έτσι ο υπέργηρος ογδοντάχρονος, ο μέχρι την ύστατη στιγμή και από σκοταδιστική (υπάρχει και η νεοφασιστική) σκοπιά διαπύρως αμφισβητίας και αρνητής, αυτό το εκλεκτό μέλος των υπερσυστημικών, επίσημων, συντεταγμένων και υποχθόνιων κύκλων της συνωμοσιολογίας, κερδίζει ΑΥΘΗΜΕΡΟΝ και ασυζητητί το διαβατήριο για εισαγωγή στη ΜΕΘ. Παραγκωνίζοντας (σύμφωνα με καταγγελίες της ΠΟΕΔΗΝ) 120 άλλους διασωληνωμένους ανά τη χώρα σε απλούς θαλάμους και βέβαια έναν εμβολιασμένο πενηντάχρονο με σοβαρά υποκείμενα νοσήματα και με πενταήμερη αναμονή σε κοινό κρεβάτι στο νοσοκομείο του Αγρινίου!!!

Μα γιατί ετούτη η αποκρουστική, ατομικιστική συμπεριφορά ενός υφέρποντος, ιδιάζοντα κανιβαλισμού; Γνωστές οι βουλές του «Κυρίου» των κυρίαρχων της κοινωνίας. Διαλαλούν βροντερά πως η υλιστική ετούτη ζωή είναι μάταιη. Μα μάλλον υπέρμετρα πολύτιμη όχι για τους κοινούς θνητούς, αλλά για τους υψηλόβαθμους απεσταλμένους και ταγούς  του «Πανάγαθου» και τους μεγιστάνες του πλούτου. Τόσο δε σημαντική, ώστε προκλητικά ο μητροπολίτης Αγρινίου (ιδού η εξήγηση του μυστήριου) να παραβιάζει αντιφάσκοντας με τα χθεσινά ιδεαλιστικά λογύδρια του από τον άμβωνα κάθε έννοια λογικής και δικαίου. Και υφαρπάζοντας  έτσι αναίσχυντα για το σαρκίο του από τους «εν Χριστώ αδελφούς»  την πολύτιμη, δυσεύρετη  θέση της ΜΕΘ.

Αντικριστά ο ποτισμένος με ταξική και αντιλαϊκή χολή Γεωργιάδης χαίρεται με την εξέλιξη και δεν σχολιάζει- επικρίνει το συμβάν. Βλέπεις, το ένα χέρι της αντίδρασης νίβει το άλλο. Στη σάπια κοινωνία τους, εκείνης των φαρισαίων, ληστών και δημίων, εκείνης της εκμετάλλευσης, καταπίεσης και βδελυρότητας, η αξία της  ανθρώπινης ζωής σχετικοποιείται.

Ποτέ ο «άγιος» δεσπότης δεν έφριξε με το μακέλεμα του εργάτη στον χώρο δουλειάς του αναθεματίζοντας τον άσπλαχνα αδιάφορο εργοδότη. Ούτε ένα δάκρυ δεν κύλησε στο «σεβάσμιο» πρόσωπο του και ζωγραφίστηκε επάνω του ο θυμός για τις εν ψυχρώ δολοφονίες Γρηγορόπουλου, Φύσσα και Σαμπάνη. Δεν καταράστηκε τις ιμπεριαλιστικές θηριωδίες σε βάρος αθώων λαών (έως και ομόδοξων, όπως στη Γιουγκοσλαβία) και στηλίτευσε την αντιπροσφυγική στάση των ιθυνόντων. Ουδέποτε αφόρισε τους κοσμικούς συνεργάτες του στην εξουσία όλη την περίοδο (προ και πανδημική), σαν αυτοί με λύσσα ξεχαρβάλωναν τις δημόσιες δομές υγείας καθιστώντας τις ανίκανες να ανταποκριθούν έως και σε φάσεις κανονικότητας. Ακριβώς για να μην ορθώνονται ποτέ ανάλογα διλλήματα πρόκρισης στο ποιος ασθενής  θα αφεθεί ή όχι αβοήθητος στα χέρια του χάρου εξαιτίας των δημοσιονομικών  περικοπών και της έλλειψης κλινών.

 Τα παραγεμισμένα με χρυσά φλουριά πουγκιά του ιερατείου καθόλου δεν ελάφρυναν, με σκοπό τον μετριασμό της πείνας του ποιμνίου.

Κώφευε επίσης μπροστά στον διαρκώς εντεινόμενο και ολέθριο κίνδυνο (τελευταίες συμφωνίες «συνεργασίας» με αμερικανογάλλους φονιάδες) να βρεθούμε ανάμεσα στα διασταυρούμενα συμβατικά και πυρηνικά ξίφη των πατριαρχών του ιμπεριαλιστικού ανταγωνισμού στον πλανήτη. Σφιχταγκαλιάστηκε με τον καθολικό προκαθήμενο, ο οποίος αν και χάιδευε στη Λέσβο με «στοργή» κατατρεγμένα παιδιά, ένοχα σιωπά και αποσιωπά την πληθώρα σεξουαλικών κακοποιήσεων ανήλικων από καρδιναλίους, μέχρι και στην καρδιά του Βατικανού.

Να τι ποιότητας άτομα διοχετεύουν θρησκευτικά παραισθησιογόνα (ιδεολογικά ξαδέλφια τους στον στίβο της πολιτικής είναι οι ρεφορμιστικές απόψεις) στις μάζες για να μένουν παραλυμένοι μπροστά στην επίθεση των τυράννων τους, περιφρονώντας την αξία αυτής της ΜΟΝΑΔΙΚΗΣ επίγειας ζωής. Θεωρώντας τα ταξικά βάσανα τους σαν καθαρτήριο -δοκιμαστήριο και ευελπιστώντας δικαίωση στους ουρανούς της φαντασίας και πλάνης.

Να τι σύστημα παρασιτοκρατίας και φαυλοκρατίας προωθεί κατά τα` άλλα τον χειραγωγητικό- εκβιαστικό θεσμό της αξιολόγησης στους εκπαιδευτικούς.

Ο κύκλος της μανιασμένης επίθεσης του αστισμού σε βάρος των δυνάμεων του τίμιου μόχθου είναι ατέρμονας. Τροφοδοτείται από την κρίση του, φουντώνει από την απληστία του και εδράζεται στους δυσμενείς για εργατιά και λαό συσχετισμούς. Η αποκάλυψη τέτοιων γεγονότων συμβάλλει στο παραπέρα ξεμπρόστιασμα της χυδαιότητας του ίδιου, αλλά και οποιουδήποτε στυλοβάτη του αδιάκριτα  ενδυμασίας. Δικαστικής ή πανεπιστημιακής τηβέννου, χακί στολής, πολιτικάντικων ή δημοσιογραφικών κουστουμιών, αρχιερατικών άμφιων.

Συμβάλλει, μα δεν αρκεί. Το τι λείπει ακόμη, ώστε διαλεκτικά να μετουσιωθεί η θυμηδία του λαού σε ταξική συνειδητοποίηση, ιδεολογικοπολιτικό καταστάλαγμα, πάλη και απελευθερωτικό όραμα,  μας το δασκαλεύει η φράση ενός Τούρκου απεργού στις αυτοκινητοβιομηχανίες της Προύσας το 2015.

«Πριν την απεργία γονατίζαμε και προσευχόμαστε σαν πιστοί πέντε φορές τη μέρα, μη καν γνωρίζοντας τον διπλανό μας συνάδελφο. Ήμασταν τυφλά και βουβά γρανάζια μιας μηχανής. Στη διάρκεια όμως του αγώνα πάψαμε να γονατίζουμε. Δεθήκαμε όλοι μαζί, νοιώσαμε τη συλλογική δύναμη  μας και σαν μια περήφανη γροθιά από χάλυβα απαιτήσαμε τα δίκια μας. Σε τόσες λίγες μέρες αντιληφτήκαμε τόσα, όσα δεν είχαμε μάθει σε μια ολόκληρη ζωή ψευδαισθήσεων και υποταγής».

Η ιστορία δεν έχει γράψει τις τελευταίες υπέροχες αράδες της. Ακόμη την πένα κρατάει η βαρβαρότητα της χλιδής. Κάποτε η αφύπνιση των κολασμένων της γης και η σαρωτική έφοδος τους θα έρθει. Αργά ή γρήγορα. Οπωσδήποτε με κόπο και θυσίες. Αβέβαιο το πότε. Σίγουρα το πως. Υπό διερεύνηση το ανεπίστρεπτο. Όμως ο τελικός θρίαμβος της είναι πεπρωμένο.

* μέλος της Πρωτοβουλίας Αντίστασης