Αν η “μηδενική λύση” είναι η στρατηγική της Γερμανίας, ποια είναι η στρατηγική της Ελλάδας για τις αποζημιώσεις;

Πριν λίγες ημέρες δημοσιεύσαμε ένα άρθρο σχετικά με την στρατηγική της Γερμανίας στο ζήτημα των αποζημιώσεων.

Στα πλαίσια της “μηδενικής λύσης“, και στην Ελλάδα βλεπουμε τη δραστηριοποίηση οργανώσεων και φορέων που σκοπό έχουν την εργαλειοποίηση της ιστορικής μνήμης για την αποφυγή καταβολής αποζημιώσεων για τα ναζιστικά εγκλήματα.

Όμως, το άρθρο έχει ένα σημαντικό κενό στην ερμηνεία των γεγονότων. Το κενό αυτό αφορά τον ρόλο της Ελλάδας.

Γιατί αν η Γερμανία έχει στρατηγική για το ζήτημα των αποζημιώσεων την οποία εφαρμόζει ώστε να επιτύχει τους στόχους της, η Ελλάδα φαίνεται να μην έχει κανένα σχέδιο παρά να ακολουθεί.

Το πρόβλημα στην περίπτωσή μας δεν είναι η ύπαρξη της “μηδενικής λύσης” αλλά η ανυπαρξία διάθεσης να βρεθεί λύση εκ μέρους της Ελλάδας. Η απλή αλήθεια είναι ότι η Ελλάδα δε διεκδικεί όπως πρέπει τις αποζημιώσεις που τις οφείλονται έτσι ώστε κάποιες στιγμές να μοιάζει σαν η Ελλάδα να συμβαδίζει με τη Γερμανία και απέναντί της να βρίσκονται κάποιοι Έλληνες που συνεχίζουν να απαιτούν αποζημιώσεις.

Γιατί πρέπει να το πούμε. Με τη συναίνεση της ελληνικής κυβέρνησης λειτουργεί το Ελληνογερμανικό Ταμείο για το Μέλλον στην Ελλάδα. Και δε φταίει ο οποιοσδήποτε δήμαρχος για το γεγονός ότι στην Ελλάδα οι ελληνικές κυβερνήσεις δεν έχουν διαμορφώσει μία στρατηγική για το ζήτημα των αποζημιώσεων. Δε φταίει ο Δήμος Αγίου Βασιλείου για το γεγονός ότι η Γερμανία προωθεί τη στρατηγική της “μηδενικής λύσης” στην Ελλάδα με τις ευλογίες της Ελληνικής κυβέρνησης. Δε φταίει ο Δήμαρχος για το γεγονός ότι ουδείς από καμία κυβέρνηση δεν προέβη σε κάποιου είδους ενημέρωση προς τους δημάρχους και τους φορείς της αυτοδιοίκησης για τη στάση που οφείλουν να τηρούν σε τέτοια ζητήματα.

Στην Ελλάδα, το μεγαλύτερο πρόβλημα στον αγώνα για την διεκδίκηση των γερμανικών αποζημιώσεων δεν είναι η γερμανική στρατηγική που προσπαθεί να επιβληθεί αλλά η ανυπαρξία στρατηγικής και σχεδίου εκ μέρους της Ελλάδας.

Δίχως να αντιμετωπισθεί αυτό το ζήτημα, καμία ουσιαστική αλλαγή δεν πρόκειται να προκύψει παρά μικρές νίκες. Σημαντικές μεν, γιατί θέτουν όρια και σταματούν τις εξελίξεις, όμως δίχως πολιτική βούληση, δίχως στρατηγική εκ μέρους της Ελλάδας που να απαντά στην στρατηγική της “μηδενικής λύσης” της Γερμανίας”, τι μπορούμε πραγματικά να προσδοκούμε;