Αποθανέτω η ψυχή μας, μετά των Ευρωπαίων αλλοφύλων

Ίσως έχουμε μπει στην τελευταία πράξη του ελληνικού δράματος: μιας  κρίσης χρέους η οποία, από τα λάθη ενός διεφθαρμένου πολιτικού συστήματος που είχε καταφύγει σε ανεξέλεγκτο δανεισμό προκαλώντας αυτό το δυσβάστακτο χρέος, μετατράπηκε στην μεγαλύτερη πολιτική, οικονομική και κοινωνική κρίση που γνώρισε η χώρα μετά το τέλος του εμφυλίου πολέμου, το 1949.  Και με την πολύτιμη συμβολή μιας, εξ ίσου ανίκανης, ευρωπαϊκής ηγεσίας, σε υπαρξιακή κρίση όλης της ευρωζώνης.
Το Σάββατο διέρρευσαν δύο νέοι, απεχθείς όροι, που σύμφωνα με ένα ανεπίσημο έγγραφο θέτει η γερμανική πλευρά, προκειμένου να υπογραφεί η νέα δανειακή σύμβαση, η οποία παράλληλα με το PSI, το κούρεμα του ελληνικού χρέους, υποτίθεται ότι θα μας ξελαφρώσει από τα δεινά μας. Όπως συχνά συμβαίνει στα δημόσια πράγματα της χώρας, οι ηλίθιοι  κοίταξαν το δάχτυλο, αντί να δουν το φεγγάρι. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, το «δάχτυλο» είναι η τοποθέτηση ενός επιτρόπου που θα ελέγχει τα δημοσιονομικά της χώρας. Αυτό δηλαδή  που στο περίπου κάνει μέχρι τώρα ο Ράιχενμπαχ και οι σύμβουλοι του, εποπτεύοντας ουσιαστικά το σύνολο της ελληνικής προσαρμογής  στις απαιτήσεις των μνημονίων.
Το «φεγγάρι» είναι η παρακάτω ρύθμιση που προβλέπεται στο έγγραφο: «Η Ελλάδα πρέπει να δεσμευθεί νομικά να δώσει απόλυτη προτεραιότητα στη μελλοντική εξυπηρέτηση του χρέους της. Η δέσμευση αυτή θα πρέπει να κατοχυρωθεί νομικά από το ελληνικό Κοινοβούλιο. Τα δημόσια έσοδα θα πρέπει να χρησιμοποιούνται πρωτίστως για την εξυπηρέτηση του χρέους, και μόνο τα εναπομείναντα έσοδα θα μπορούν να χρησιμοποιηθούν για τη χρηματοδότηση των πρωτογενών δαπανών». Που σημαίνει ότι ακόμη και αν η χώρα πληγεί από τσουνάμι, λιμό, σεισμό ή καταποντισμό, θα πρέπει πρώτα να ικανοποιήσει τους δανειστές και μετά τους λεπρούς ιθαγενείς.  Τέτοιοι αδυσώπητοι όροι δεν είχαν επιβληθεί την δεκαετία του 80 ούτε στις φτωχές λατινοαμερικανικές μπανανίες, το πρώτο πεδίο δοκιμών της νεοφιλελεύθερης λαίλαπας που ενέσκηψε τώρα στην Ευρώπη.
Ακόμη πιο εύγλωττη είναι η αιτιολόγηση της προηγούμενης απαίτησης στο ίδιο έγγραφο: « Αυτό θα διασφαλίσει στους επίσημους και ιδιώτες πιστωτές ότι η Ελληνική Δημοκρατία θα τηρήσει τις δεσμεύσεις μετά το PSI και θα επηρεάσει θετικά την πρόσβασή της στις αγορές. Η εκ των πραγμάτων  κατάργηση της δυνατότητας μιας χρεοκοπίας θα καταστήσει την απειλή της μη εκταμίευσης μιας δόσης του δεύτερου ελληνικού πακέτου πολύ πιο αξιόπιστη. Σε περίπτωση που μια μελλοντική δόση δεν εκταμιευθεί, η Ελλάδα δεν θα μπορεί να απειλήσει τους δανειστές της με χρεοστάσιο,  αλλά αντιθέτως θα πρέπει να αποδεχτεί περαιτέρω περικοπές των πρωτογενών δαπανών ως τη μόνη πιθανή συνέπεια της μιας μη εκταμίευσης». Σε απλά ..γερμανικά, η Ελλάδα χάνει το τελευταίο χαρτί που της έχει απομείνει: τη στάση πληρωμών, αν δεν έχει να πληρώσει.
Περιέργως, στις δηλώσεις που έκαναν μετά την χθεσινή συνάντηση τους, ούτε οι αρχηγοί των τριών κομμάτων ούτε ο πρωθυπουργός αναφέρθηκαν στο –διόλου αμελητέο- δάχτυλο και πολύ περισσότερο στο φεγγάρι. Εκτός και αν φλερτάρει με την εθνική προδοσία, καμία ελληνική κυβέρνηση δεν μπορεί να υπογράψει τον πλήρη ευνουχισμό της χώρας.  Η ευρωζώνη έτσι και αλλιώς κλυδωνίζεται: θύμα και αυτή του φαύλου κύκλου μέτρα λιτότητας-ύφεση-λιτότητα, η  Πορτογαλία θα ζητήσει πιθανότατα νέο πακέτο βοήθειας. Αν σε αυτές τις συνθήκες οι Μερκοζί θελήσουν να παίξουν κι άλλο με το ελληνικό πειραματόζωο, ας το δοκιμάσουν: αποθανέτω η ψυχή μας μετά των Ευρωπαίων αλλοφύλων