Απουσία ενσυναίσθησης

Του Ανδρέα Σπανουδάκη

«Είμαστε χειρότερα ως προς τους νεκρούς, αλλά δεν κλείσαμε την οικονομία».

Καταφανώς αυτή η ομολογία του Κυριάκου στον Χατζηνικολάου στον οποίο ο πρωθυπουργός «ρύθμισε» 6.000.000 ευρώ δάνεια, τεκμηριώνει τον απίστευτο κυνισμό που χρησιμοποιεί για να επικοινωνήσει  την επιτυχία της κυβέρνησής του.

Επί της ουσίας ο πρωθυπουργός αθροίζει τα θύματα, 102 οι νεκροί στο Μάτι με 21.000 νεκρούς, μέχρι στιγμής, από τον κορονο’ι’ό για να πει απλά «είμαστε χειρότερα». Τόσο απλά.

«Χαρμόσυνο γεγονός» ή κυβερνητική επιτυχία; Μήπως κυβερνητικό έπος  που με 21.000 νεκρούς δεν έκλεισε η οικονομία;

Μου θυμίζει μια άλλη δήλωση του πρωθυπουργού: «Εσείς (για το ΣΥΡΙΖΑ) μετράτε νεκρούς (στο Μάτι), εμείς (Ν.Δ.) μετράμε καμμένα στρέμματα (στην Εύβοια).

Αν αυτή η δήλωση που έχει διαστάσεις παραπλάνησης και αποπροσανατολισμού θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως μνημείο αμοραλισμού και απο απουσία ενσυναίσθησης.

Αν, εκ της χρήσεως του λόγου, του κατ’ εξοχήν μέσου επικοινωνίας μεταξύ των ανθρώπων, που αναλαμβάνει την ευθύνη για παροχή νοήματος, μήπως η δήλωση του πρωθυπουργού  διαταράσσει την ερμηνεία των λέξεων νόημα και ενσυναίσθηση;

Όταν οι αριθμοί πείθουν αφ’ εαυτών, που τίποτα δεν μπορεί να καταλύσει την αυτοτέλειά τους  και σε παραπέμπουν σε μια αυτοματοποιημένη ερμηνεία, γιατί ο υπεύθυνος πρωθυπουργός καταφεύγει καταχρηστικά στο άχαρο παιχνίδι των εντυπώσεων και στη χυδαία πλάνη;

«Είμαστε χειρότερα» με 21.000 νεκρούς, η διατύπωση και διαπίστωση του πρωθυπουργού που προβάλλει ως δευτερογενής εκδοχή την συγκίνηση και το πένθος για την τραγωδία. Πρόθεσή του είναι να υπερβεί τα όρια της αυταπόδεικτης αλήθειας των αριθμών και να επικοινωνήσει το «μη χείρον βέλτιστον».

«Δεν κλείσαμε την οικονομία». Μέσα στα ασφυκτικά στενά πλαίσια των μαθηματικών, το αποτέλεσμα  γίνεται  σαφές: Η εξίσωση νεκροί και οικονομία παράγει θετικό πρόσημο για την κυβέρνηση.

Καταφανώς, η υπερβατική και κριτική από τον πρωθυπουργό ερμηνεία των γεγονότων με την αλχημική συνταγή  παράγουν από το πένθος – χαρά, από την τραγωδία-ικανοποίηση, από την δυστυχία-ευτυχία,   από την κατάθλιψη-ευδαιμονία, από την μελαγχολία – έξαρση.

Τα παραπάνω θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν ως ανεκδοτολογική εκδοχή των δυστοπικών καιρών που ζούμε.

Ή ακόμα την απολύτως άψογη και ανεπτυγμένη στο έπαρκο ικανότητα του υπηρετείν την επικοινωνία και ουχί την ουσία των γεγονότων των παραγόμενων από την δράση, την ικανότητα, το τάλαντο, την κατάρτιση  των πολιτικών μας.

Αυτό το κακό δεν πρόκειται να θεραπευτεί όσο οι δημιουργοί του βρίσκουν άσυλο στο Ακαταδίωκτο που επι της ουσίας καλύπτει την ανεπάρκειά τους, την μνησικακία τους, την περιφρόνηση προς το κοινό, την αυταρέσκεια που αποπνέουν.