Γράφει ο Δημήτρης Κ. Τυραϊδής, συγγραφέας – ποιητής
Ζει ορισμένες στιγμές ο άνθρωπος, που όσο καλά κι αν τις κρύβει στα νύχια της ψυχής του, τις φανερώνει, πότε η χαρούμενη και πότε η θλιμμένη του όψη. 
Μοιάζουν σαν την ευωδιά των λουλουδιών, που κανένας δεν την θωρρεί, όμως όλοι την αισθανόμαστε. Δεν είναι λίγες οι φορές που όλοι μας, λίγο – πολύ, έχουμε αντιληφθεί την απότομη αλλαγή στην όψη ενός φιλικού μας προσώπου και πολύ περισσότερο, ενός ανθρώπου του στενού μας οικογενειακού περιβάλλοντος, που μας προβληματίζει μεν, όχι όμως στον βαθμό που θα έπρεπε, π.χ. βλέπουμε ξαφνικά την όψη ενός γείτονά μας, θλιμμένη και σκόπιμα πολλές φορές, αποφεύγουμε να τον πλησιάζουμε και να τον ρωτήσουμε τι τον απασχολεί, δικαιολογώντας τον εαυτό μας, λέγοντας «Να τον ρωτήσω τι του συμβαίνει; Κι αν δεν θέλει να μου πει; Αν πάλι, δεν τον ρωτήσω και θυμώσει για την αδιαφορία μου αυτή και ψυχρανθούν οι άριστες σχέσεις μας;».
Με λίγα λόγια, δυσκολευόμαστε να πάρουμε μιαν απόφαση, γιατί δεν ξέρουμε ποια είναι η σωστή και έχουμε δίκιο για τον προβληματισμό μας αυτόν. Και το λέω τούτο, αγαπητοί μου, γιατί δεν είναι λίγες οι φορές που έχουμε βρεθεί σε δύσκολη θέση, προσπαθώντας να βοηθήσουμε μια δυσάρεστη κατάσταση. Είναι αλήθεια, κάποιες φορές το ενδιαφέρον μας έχει φέρει άριστα αποτελέσματα σε διάφορες περιπτώσεις κι έχουμε χαρεί γι’ αυτό, όμως σε άλλες, έχουμε μετανιώσει για το ενδιαφέρον που δείξαμε.
Βέβαια, πιο εύκολη είναι η πρόσβασή μας σε ένα οικογενειακό μας ή σε ένα φιλικό μας πρόσωπο. Εγώ, σε τέτοιες περιπτώσεις, δίχως να θέλω να επηρεάσω τη γνώμη σας, λέω ότι καλό θα ήταν να πλησιάσουμε με πολύ διακριτικό τρόπο και να τον ρωτήσουμε τον προβληματισμένο άνθρωπο, αν τον γνωρίζουμε καλά, όχι τι του συμβαίνει, αλλά με ποιον τρόπο και σε τι μπορούμε να τον βοηθήσουμε. Όμως, εδώ ήθελα να τονίσω τα πιο κάτω σοφά λόγια του λαού μας: «για να γνωρίσεις έναν άνθρωπο, όποιος κι αν είναι αυτός, πρέπει να καταναλώσεις μαζί του ένα καράβι αλάτι», πράγμα που δεν γίνεται ποτέ. Τώρα εσείς, κάντε αυτό που νομίζετε ότι θα είναι το σωστό σε κάθε περίπτωση.
Εκεί που πρέπει να επιμείνουμε εωσότου πάρουμε μιαν απάντηση που θα μας ικανοποιεί απόλυτα, είναι στην παρατήρηση της όποιας αλλαγής στην όψη ενός παιδιού, έστω κι αν αυτή είναι ανεπαίσθητη. Και το λέω τούτο, αγαπητοί μου, γιατί η όψη ενός παιδιού, δίχως σοβαρό λόγο, δεν αλλάζει από την μια στιγμή στην άλλη. Όλοι γνωρίζουμε ότι τα παιδιά λένε ψέματα, προκειμένου να καλύψουν κάτι σοβαρό που τους συνέβη ή κάτι που τα απασχολεί. Έχοντας υπόψη μας εμείς, οι μεγαλύτεροι, αυτό και άλλα, πρέπει όχι απλά να το ρωτήσουμε τι του συμβαίνει, αλλά να επιμείνουμε και να μάθουμε την αιτία της αλλαγής της όψης του. Κι αν αυτό πάλι δεν μας ικανοποιεί απόλυτα ή δεν μπορούμε να αποσπάσουμε όλη την αλήθεια, έχουμε χρέος να προβούμε και σε παραπέρα ενέργειες, ώσπου να πετύχουμε το ποθητό αποτέλεσμα. Σε αυτές τις δύσκολες και δυσάρεστες περιπτώσεις, εκείνοι που θα βοηθήσουν πρώτα το παιδί κι έπειτα εμάς, είναι οι ειδικοί επιστήμονες, που έχουν σπουδάσει πάνω σε αυτά τα σοβαρά θέματα.
Είναι οι παιδοψυχολόγοι, οι παιδίατροι και άλλοι, που εκείνοι ξέρουν πώς θα αντιμετωπίσουν κάθε πρόβλημα που απασχολεί το παιδί. Εκείνοι με τις γνώσεις που διαθέτουν, θα χαράξουν καινούρια πορεία στο παιδί και θα το βγάλουν από την πορεία που το οδηγεί στις συμπληγάδες, που σίγουρα, αν δεν το προλάβουν, θα το συνθλίψουν.
Πρέπει να καταφύγουμε στους ειδικούς αυτούς επιστήμονες, γιατί εμείς δεν μπορούμε να ξέρουμε τι κρύβεται πίσω από την ασυνήθιστα χαρούμενη ή τη θλιμμένη όψη. Αυτοί έχουν τον τρόπο που θα δουν ακριβώς τι συμβαίνει. Οι επιστήμονες σε κάθε περίπτωση, εκτός από την αλήθεια που θα μας πουν, όποια κι αν είναι αυτή, θα προσπαθήσουν να προλάβουν τα χειρότερα και δίχως άλλο, θα προσπαθήσουν να θεραπεύσουν την όποια τους πληγή, πριν είναι πολύ αργά.
Εδώ, ήθελα να τονίσω ότι είναι πάρα πολλοί εκείνοι, που όταν εντοπίσουν ένα πολύ χαρούμενο παιδί ή ένα θλιμμένο, το πλησιάζουν και αυτοί έχουν τον τρόπο να το κάνουν θύμα τους. Τη συνέχεια όλοι, λίγο – πολύ, τη γνωρίζουμε. Αδιαφορούν παντελώς, αν με αυτά που τους λένε ή με αυτά που τους κάνουν, τραυματίζουν την αθώα ψυχούλα τους. Δεν τους νοιάζει αν τα τραύματα που τους αφήνουν πολλές φορές χαρακώνουν αθεράπευτα την καρδούλα τους και τα συνοδεύον σε όλη τους τη ζωή. Το ζητούμενο γι’ αυτούς είναι πώς θα ικανοποιήσουν τις αρρωστημένες ορέξεις τους. Πριν τελειώσω το σημερινό μου άρθρο, αγαπητοί μου, ήθελα να προσθέσω τα εξής:
Πολλές φορές μένουμε άφωνοι, όταν ξαφνικά μαθαίνουμε ότι ο τάδε κατηγορείται για διάφορες πράξεις του, που ποτέ δεν είχαμε φανταστεί ότι θα προέβαινε. Άνθρωποι που ζούνε ανάμεσά μας, υπεράνω κάθε υποψίας, μαθαίνουμε ξαφνικά ότι μόνο άνθρωποι δεν ήταν και λέμε έκπληκτοι: «Είναι δυνατόν αυτός ο άνθρωπος να κρύβει μέσα του τέτοια αιμοβόρα αισθήματα;». Τελειώνοντας, ήθελα να τονίσω ότι είναι πολύ σημαντικό να ξέρουμε με ποιους κάνει παρέα το παιδί μας, όσο βέβαια αυτό είναι εφικτό, και το λέω τούτο, γιατί εκείνος που είπε «δείξε μου τους φίλους σου, να σου πω ποιος είσαι», δεν το είπε τυχαία…
Βέβαια, αυτά που είπαμε σήμερα, αγαπητοί μου φίλοι, δεν είναι άγνωστα. Ανέκαθεν συνέβαιναν, συμβαίνουν και θα συμβαίνουν, όσο υπάρχουν άνθρωποι πάνω σε αυτόν τον πλανήτη. Εγώ, απλά ήθελα να σας τα υπενθυμίσω. Θέλω ακόμα να σας πω ότι οι όποιες δυσάρεστες περιπτώσεις, αν τύχουν στον καθένα μας, μόνοι μας δεν μπορούμε να τις αντιμετωπίσουμε. Χρειαζόμαστε βοήθεια και πιο πάνω αναφερθήκαμε πού θα τις αναζητήσουμε. Το τι θα πει ο κόσμος και οι γύρω μας, δεν πρέπει να το λαμβάνουμε υπόψη μας. Προέχει η σωτηρία του παιδιού. Και κλείνω προσθέτοντας ότι ο κόσμος μας σήμερα περισσότερο από ποτέ, φαίνεται ότι μόνο αγγελικά δεν είναι πλασμένος…