Απόψεις: Σχόλια για την εβδομάδα που πέρασε

Γράφει ο Ειρηναίος Μαράκης

ΧΑΝΙΑ – ΠΑΡΑΛΙΕΣ ΑΛΛΑ ΟΧΙ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ

Ολόκληρο το παραλιακό μέτωπο στα Χανιά έχει παραχωρηθεί ελαφρά τη καρδία και χωρίς κοινωνική πρόβλεψη στους μικρούς και μεγάλους ιδιώτες του τουρισμού (αναφέρομαι, για τους γνώστες, στην παραλία της Νέας Χώρας που ξεκινάει από το ψαρολίμανο της περιοχής και που καταλήγει στο φυσικό όριο του ποταμού Κλαδισού, σύμφωνα με τις προ του Καλλικράτη οριοθετήσεις των δήμων αλλά και στις επεκτάσεις του δήμου σε Άγιους Απόστολους και Χρυσή Ακτή). Ομπρέλες και ομπρελοκαθίσματα, καντίνες, μπαρ και ξενοδοχεία έχουν κάνει κατοχή στην περιοχή εδώ και πάρα πολλά χρόνια με σκοπό την υφαρπαγή του τουριστικού συναλλάγματος εκμεταλλευόμενοι την ανάγκη για μια πρόσκαιρη θερινή χαλάρωση ή το ενδιαφέρον για βουτιές στην “κρητική” θάλασσα, αφήνοντας ελάχιστη ελεύθερη γη -σαν υγειονομική ζώνη- για όσους λουόμενους δεν επιθυμούν και δεν μπορούν να πληρώσουν. Το πρόβλημα μεγεθύνεται, εάν συνυπολογίσουμε τα νέα ξενοδοχεία που χτίζονται και την επέκταση της διάβρωσης των ακτών.

BULLYING

Γράφουν ορισμένοι για το bullying (σχολικό εκφοβισμό) –το οποίο οι περισσότεροι/ες θυμούνται όταν κάποιος νέος άνθρωπος γίνεται θύμα του για να το ξεχάσουν αργότερα (μόνο τα θύματα του δεν το ξεχνούν ποτέ) κι ανεβάζοντας την επόμενη selfie- ότι ευθύνονται το Call of Duty και τα video games γενικότερα, εκφράζοντας παράλληλα μια άποψη που είτε λίγο, είτε πολύ δεν θα έβρισκε καθόλου άσχημη την ιδέα για την κατάργηση τους. Προφανώς, τα βιντεοπαιχνίδια δεν είναι άσχετα από το πώς επηρεάζουν την κρίση των νέων ανθρώπων αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ρόλο σε όλα αυτά έχει αφενός η χρήση των παιχνιδιών κι αφετέρου τι είδους εναλλακτικές ψυχαγωγίας και διασκέδασης προσφέρονται. Νομίζω πως είναι χρήσιμες αυτές οι παρατηρήσεις ιδιαίτερα τώρα όπου όλοι και όλες στα ξαφνικά έγιναν όλοι λουδίτες και λουδίτισσες, αρνητές δηλαδή της τεχνολογίας, με τις συνεχόμενες καταγγελτικές αναρτήσεις στο Facebook(!), αναπαράγοντας ότι αερολογία κυκλοφορεί και παραβλέποντας πως είναι ένα ολόκληρο ιδεολογικό, κοινωνικό και πολιτικοοικονομικό σύστημα που μας διδάσκει το δίκαιο του ισχυρότερου ως κανονικότητα και αναγκαιότητα και το οποίο εφαρμόζεται και μέσα από την απόπειρα διάλυσης της δημόσιας εκπαίδευσης. Από εκεί προκύπτουν αυτά τα φαινόμενα όπου ακόμα και ο ορισμός που δίνεται (bullying) αποκρύπτει την κοινωνική-πολιτική τους βάση ή εξήγηση, αν θέλετε, αναδεικνύοντας μόνο και αποκλειστικά την ατομική ευθύνη του θύτη, την οποία εντάσσουν στο αφελές δίπολο μεταξύ του “καλού” του “κακού”.

ΤΟ PRIDE ΣΤΟ ΗΡΑΚΛΕΙΟ

Στης 6 και 7 Ιουλίου διοργανώθηκε το Her Pride στη πόλη του Ηρακλείου, ένα διήμερο πολύχρωμο φεστιβάλ με συζητήσεις και πολύ κόσμο ο οποίος κατέβηκε και από διάφορα μέρη της Ελλάδας για να λάβει μέρος. Συμπέρασμα από αυτό το διήμερο δεν είναι άλλο από το ότι ο κόσμος συνδέει τις μάχες του lgbtq+ κινήματος με τη μάχη απέναντι στο ρατσισμό και τους φασίστες. Αυτός ο κόσμος είναι εξοργισμένος με την νέα συμφωνία που ενισχύει την πολιτική της ΕΕ-Φρούριο με επιπλέον στρατόπεδα συγκέντρωσης και αύξηση του αποκλεισμού προσφύγων και μεταναστών.

ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΥΠΟΤΙΜΗΣΗ ΤΟΥ ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΙΚΟΥ ΑΓΩΝΑ

Ως πολιτικά αγράμματοι και κοινωνικά επικίνδυνοι λειτουργούν όλοι όσοι υποτιμούν τον δικαστικό αγώνα για την καταδίκη και την απονομιμοποίηση της ναζιστικής συμμορίας της Χρυσής Αυγής ενώ παράλληλα ονειρεύονται καταδρομικές επιχειρήσεις μαυροντυμένων εκδικητών –μια μίξη Μπάτμαν και Ζορό στο πιο ραμποειδές– τις οποίες ορίζουν με θράσος και απίστευτο κυνισμό ως “κινηματικές διαδικασίες” ή “τσάκισμα του φασισμού στον δρόμο”. Υποτιμώντας και υποκαθιστώντας, με αυτό τον τρόπο, τον υπαρκτό, συλλογικό αντιφασιστικό και αντιρατσιστικό αγώνα καθώς και το αντίστοιχο κίνημα σε χώρους εργασίας, γειτονιές, σχολεία και σχολές που απομονώνει τους φασίστες κόντρα σε κάθε εμπόδιο και δίνοντας από κοινού με το εργατικό κίνημα τις μάχες ενάντια σε απολύσεις και ιδιωτικοποιήσεις, στον πόλεμο και τον εθνικισμό. Ο δικαστικός αγώνας (που κανείς δεν ορίζει ως αποκλειστικό όργανο αντιμετώπισης του φασισμού), οι συντριπτικές αποκαλύψεις για τον εγκληματικό χαρακτήρα της συμμορίας, που προέκυψαν ύστερα από τη δολοφονία Φύσσα και κάτω από την πίεση του αντίστοιχου κινήματος δεν πρέπει να υποτιμώνται.

ΕΘΝΙΚΙΣΤΙΚΑ ΣΥΛΛΑΛΗΤΗΡΙΑ ΓΙΑ ΤΟ «ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟ ΖΗΤΗΜΑ»

Με το ζόρι μαζεύτηκαν χίλιοι διαδηλωτές στα εθνικιστικά συλλαλητήρια για τη Μακεδονία που πραγματοποιήθηκαν στην Κρήτη, σε Χανιά και Ηράκλειο, την περασμένη εβδομάδα – αν συνυπολογίσουμε ότι στο συλλαλητήριο που πραγματοποιήθηκε στην πλατεία της Αγοράς υπήρχε κάλεσμα και συμμετοχή από το γειτονικό μας Ρέθυμνο καταλαβαίνουμε ότι σε σχέση με τα αντίστοιχα συλλαλητήρια του 1992 όπου κατέβαιναν οργανωμένα ακόμα και σχολεία αντιλαμβανόμαστε ότι η εθνικιστική υστερία και η απόπειρα να στραφεί στα (ακρο)δεξιά η κοινωνική και πολιτική αγανάκτηση δεν έχει επιτυχία, ούτε έχει αποκτήσει ρίζες. Με λίγα λόγια αυτοί που συμμετέχουν είναι ο αυστηρά εθνικιστικός κύκλος κάθε περιοχής. Το ενδιαφέρον είναι σε αυτό το σημείο η προσπάθεια της Χρυσής Αυγής να εκπροσωπήσει αυτό τον κόσμιο καθώς και να παρουσιαστεί ως ένα νόμιμο πολιτικό κόμμα, με την ανοχή των διοργανωτών των συλλαλητηρίων ακόμα και όταν εκφράζουν την υποτιθέμενη αντίδραση τους.

MUNDIAL & ΠΟΛΙΤΙΚΗ

Άνοιξε πάλι η συζήτηση με αφορμή του Παγκόσμιο Κύπελλο Ποδοσφαίρου του 2018, αυτό που οι παλιότεροι αποκαλούμε ακόμα με πείσμα Μουντιάλ, για το ποδόσφαιρο, την πολιτική και τις διάφορες σκοπιμότητες γύρω από αυτό και ιδιαίτερα τώρα που στον τελικό θα έρθουν αντιμέτωπες δύο χώρες, η Γαλλία και η Κροατία, με έντονο πολιτικό παρελθόν: η μία με αποικιοκρατικό παρελθόν και ενεργή ιμπεριαλιστική παρουσία και στην εποχή μας και η άλλη με κάποιες σελίδες της ιστορίας της λερωμένες από την δράση των Κροατών συνεργατών των Ναζί, της περίφημης Ουστάσι. Κι εκεί είναι που αρχίζουν οι παρανοήσεις και η ανάθεση συλλογικών ευθυνών στους διάφορους λαούς για τις ευθύνες των κατά καιρούς κυβερνόντων ή κατακτητών τους. Πάντως, αν θέλουν όλοι αυτοί να μιλήσουμε πολιτικά κι όχι ποδοσφαιρικά σε σχέση με τον τελικό του Μουντιάλ τότε προτιμότερο έχω προσωπικά  να κερδίσει τον τίτλο ο Γάλλος, μετανάστης δεύτερης γενιάς, ποδοσφαιριστής Πολ Λεμπίλ Πογκμπά παρά ο Κροάτης φασίστας Νταμαγκόι Βίντα (που μια χαρά έμεινε ατιμώρητος από τη μαμά-εταιρεία FIFA για τις φιλοφασιστικές του ενέργειες μέσα στα γήπεδα και συγκεκριμένα σε αυτή τη διοργάνωση). Παρόλαυτα, και για να επανέλθουμε στην πραγματικότητα, το βασικό και η ευχή ή η επιθυμία όλων, ακόμα και των μη ποδοσφαιρόφιλων, (πρέπει να) είναι να κερδίσει ο καλύτερος, ο πιο έξυπνα στημένος στο γήπεδο και φυσικά να απολαύσουμε ένα καλό παιγνίδι αντάξιο της διοργάνωσης κι όχι ένα παιγνίδι σκοπιμότητος – άσχετα από τις οπαδικές μας προτιμήσεις. Ας έχουμε ξεκάθαρο ακόμα ότι δεν είναι όλοι οι Κροάτες ναζί επειδή υπήρξε η Ουστάσι πιστή κι αχώριστη σύμμαχος της Γκεστάπο και των SS, ούτε όλοι οι Γάλλοι ιμπεριαλιστές. Κλείνω με αυτό: είναι ορθό κι αναγκαίο να καταγγέλλεις το ναζισμό ή τον ιμπεριαλισμό παντού αλλά είναι κι επικίνδυνο να ταυτίζεις τους λαούς με τους καταπιεστές τους. Δεν είναι τόσο δύσκολο!

"google ad"