“Από τέτοιες συγκεντρώσεις όχι κυβέρνηση δεν πέφτει, αλλά ούτε φύλλο από δέντρο”

Aπο το facebook του δημοσιογράφου Δημήτρη Σούλτα

Δεν έχω σπάσει ποτέ απεργία (ούτε πρόκειται, ακόμα κι αν διαφωνώ με το σκεπτικό της) και έχω κατέβει ουκ ολίγες φορές στη συγκέντρωση στο κέντρο. Αυτό συνέβη και σήμερα. Η μόνιμη απορία μου τα τελευταία 12-13 χρόνια, κατά τα οποία συμμετείχαμε σε δεκάδες 24ωρες είναι ποια είναι η προσδοκία και ποιο το αποτέλεσμα. Και σχεδόν μονότονα, μετά από κάθε συγκέντρωση, βλέπω τα αριστερά προφίλ να θριαμβολογούν για το “μεγάλο πλήθος” για το “μήνυμα προς την κυβέρνηση”, τα “μετράει μέρες” και τα “φωνή λαού”

Η σημερινή συγκέντρωση ήταν αναιμική, αν λάβουμε υπόψη όσα υφίστανται οι περισσότεροι εδώ χρόνια. Χώρια που οι μισοί τουλάχιστον είχαν ταράξει τους καφέδες και τις τυρόπιτες από τα παρακείμενα καφέ, στα οποία φυσικά ο κόσμος δεν απεργούσε, αλλά αυτό λίγους έμοιαζε να απασχολεί. Η σημερινή απεργία θα προστεθεί στις δεκάδες προηγούμενες ως μία “απεργία ρουτίνας” για να αισθάνονται οι Παναγόπουλοι ότι έκαναν το συνδικαλιστικό τους καθήκον και τέλος επεισοδίου. Από τέτοιες συγκεντρώσεις όχι κυβέρνηση δεν πέφτει, αλλά ούτε φύλλο από δέντρο.

Οι 24ωρες απεργίες έχουν τη λογική της προειδοποίησης. Αν κανένα από τα αιτήματα που τίθενται δε γίνει δεκτό, λογικά υπάρχει κλιμάκωση. Ποια είναι αυτή η κλιμάκωση; Η επόμενη 24ωρη σε κανένα τρίμηνο; Ας μην βαφτίζουμε την προσδοκία αποτέλεσμα, γιατί έτσι και αποτέλεσμα δεν υπάρχει και οι προσδοκίες συρρικνώνονται.