Είναι αυτή μία συζήτηση η οποία δεν έχει αποκτήσει τη σημασία που της αξίζει. Τα μέτρα για την πανδημία του κορωνοϊού, πέρα από τις τεράστιες συνέπειες που έχουν στο οικονομικό τομέα, έχουν οδηγήσει σε εφαρμογή πολλών νέων τεχνολογιών που αλλάζουν ριζικά τον τρόπο ζωής των ανθρώπων.
Όμως, πέραν των αλλαγών που σχετίζονται με τις νέες τεχνολογίες που επανακαθορίζουν το ανθρώπινο περιβάλλον δίχως να έχει πρώτα διαμορφωθεί ένα ικανό πλαίσιο για την λειτουργία, υπάρχουν και όλα αυτά τα μέτρα περιορισμού και ελέγχου της κίνησης που εντείνουν τις πολύ μεγάλες πιέσεις που δέχεται ο καθημερινός άνθρωπος που γίνονται αφόρητες εν μέσω των οικονομικών συνεπειών της πανδημίας.
Οι σχεδιασμοί ανατρέπονται βίαια και δυστυχώς ο άνθρωπος βρίσκεται μόνος απέναντι σε ένα γεγονός που μοιάζει πέρα από τον έλεγχό του.
Υπό αυτό το πρίσμα, οι ψυχολογικές συνέπειες γίνονται βαριές και ο άνθρωπος ψάχνει να βρει από όπου μπορεί στήριγμα.
Κάποιοι αναζητούν την αίσθηση ελευθερίας. Το είδαμε μετά το τέλος της καραντίνας που οι άνθρωποι αναζήτησαν να κάνουν όλα αυτά που τους έλειψαν. Γέμισαν τα μπαρ από κόσμο, οι άνθρωποι διασκέδασαν, χόρεψαν, τραγούδησαν. Το είχαν ανάγκη. Το έχουν ακόμη ανάγκη.
Άλλοι έχουν αναγκη να γυμναστούν. Η γυμναστική βελτιώνει τη διάθεσή τους, κάνει τους ανθρώπους να αισθάνονται καλύτερα για τον εαυτό τους, να νοιώθουν πιο δυνατοί.
Άλλοι πάλι κατέφυγαν στις εκκλησίες. Για τον πιστό η εκκλησία είναι καταφύγιο και ο χώρος στον οποίο σπεύδει να αναζητήσει ελπίδα σε στιγμές κρίσης. Ζούμε μία μεγάλη κρίση, και ο πιστός έχει ανάγκη την επαφή με τον θεό του.
Όλα αυτά, δεν είναι περιττά εν μέσω πανδημίας, είναι αναγκαία. Ένας άνθρωπος που αισθάνεται και είναι δυνατός, μπορεί να καταπολεμήσει πιο αποτελεσματικά την ασθένεια. Καμία πολιτική δημόσιας υγείας δε μπορεί να μη λαμβάνει υπόψη τον ψυχολογικό παράγοντα.
Τώρα, βρισκόμαστε πάλι σε ένα σημείο όπου τα περιοριστικά μέτρα θα αυξηθούν. Θα μπορούσε η πορεία να ήταν διαφορετική αν η κυβέρνηση αυτούς τους μήνες είχε ακολουθήσει ένα διαφορετικό βηματισμό. Δεν το έπραξε. Υπάρχουν ευθύνες εδώ.
Το ζητούμενο των επόμενων βδομάδων θα είναι η τήρηση κάποιων μέτρων, όμως αυτή τη φορά η κυβέρνηση δεν έχει δικαίωμα να ρίχνει όλο το βάρος της ευθύνης στους πολίτες. Η αντοχή των πολιτών έχει τα όριά τους και οι κυβερνήσεις οφείλουν να πράττουν ώστε να διασφαλίζουν ότι αυτά τα ψυχολογικά όρια δε θα ξεπεραστούν.
Έστω και αυτή τη στιγμή, η κυβέρνηση οφείλει να προχωρήσει δυναμικά σε μέτρα ενίσχυσης του δημόσιου τομέα υγείας, στην πραγματοποίηση μαζικών τεστ, τον περιορισμό των ταξιδιών ή την πραγματοποίηση ταξιδιών μόνο μετά από τεστ (όπως τόσες και τόσες φορές έχουμε τονίσει σε άρθρα μας όλη αυτή την περίοδο είναι ένας κρίσιμος παράγοντας που μπορεί να διασφαλίσει μια κάποια επιστροφή σε μία κανονικότητα).
Είναι μέτρα που θα δώσουν μεγαλύτερα περιθώρια ελευθερίας στους πολίτες να ζουν μία σχετικά φυσιολογική ζωή έως ότου τεθεί και αυτή η ασθένεια υπό έλεγχο.
Μέτρα που είναι αναγκαία, για να μη βιώσουμε και μία πανδημία ψυχολογικής κατάρρευσης.
Άλλωστε, οι συνέπειες του φόβου της ασθένειας είναι ήδη εμφανείς.
Ο φόβος της μόλυνσης, όπως καταγράφεται σε σειρά ερευνών, έχει οδηγήσει μεγάλο τμήμα των κοινωνιών να γίνουν πιο κομφορμιστικές και προσκολημένες στη “φυλή” που ανήκουν, λιγότερο ανεκτικές ως προς την εκκεντρικότητα. Οι κριτικές σε κοινωνικές συμπεριφορές που θεωρούνται παρεκλίνουσες γίνονται πιο σκληρές και πιο συντηρητικές επηρεάζοντας τις θέσεις πολλών ανθρώπων και σε θέματα όπως τη μεταναστευση, τη σεξουαλική ελευθερία και την ισότητα.
Αν επιτρέψουμε τον φόβο να κυριαρχήσει, αν όλα είναι ατομική ευθύνη, τότε ο κόσμος που θα ξυπνήσουμε την επόμενη μέρα της πανδημίας θα είναι πολύ πιο σκοτεινός.
Αυτό, ας το έχουμε υπόψη μας, πως μπορεί να είναι μία μεγάλη συνέπεια της πανδημίας, αν εμείς το επιτρέψουμε.