Ας την ξεκινήσουμε τη συζήτηση περί Εργατικής “Αυτοδιαχείρισης” – Κράτους και ανεξέλγκτου “τζόγου”

Με αφορμή την “αυτοδιαχείριση” σε “Εφ-Συν” και “Casino Rio” ( βλέπε συνιστώμενο “link” από Ergasianews): ΑΣ ΤΗΝ ΞΕΚΙΝΗΣΟΥΜΕ ΤΗ ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΠΕΡΙ ΕΡΓΑΤΙΚΗΣ “ΑΥΤΟΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗΣ” – ΚΡΑΤΟΥΣ ΚΑΙ ΑΝΕΞΕΛΕΓΚΤΟΥ “ΤΖΟΓΟΥ” ο δημοσιογράφος Αλέξανδρος Κουτσομητόπουλος σχολιάζει:

Μια φαιδρή και παραπλανητική υπόθεση ήδη από τον τίτλο της, η οποία είναι αποκαλυπτική.

Δεν γνωρίζω το πόσο θα πρέπει να χαίρονται οι εργαζόμενοι της “Εφ-Συν” που το “εγχείρημα” τους ταυτίζεται με αυτό του “Καζίνου του Ρίου”, σε κάθε περίπτωση θα πρέπει να τους προβληματίσει λίγο αυτή η “ταύτιση”. Όχι επειδή δεν μπορούν να υπάρχξουν επαγγελματικά παραγωγικά σχήματα “αυτοδιαχείρισης” από εργαζόμενους (με τεράστιες όμως δυσκολίες, με πιο πιθανή την αποτυχία , υπό καθεστώς χρηματοπιστωτικού και ανταγωνιστικού καπιταλισμού ), αλλά επειδή η “αυτοδιαχείριση σε επιχειρήσεις “τζόγου” όπως είναι τα καζίνα, “μπορεί” εύκολα να καταλήξει σε “επιχείρηση μαφίας εργαζομένων”.

Οι επιχειρήσεις “τυχερών παιχνιδιών” γενικά , είτε ιδιωτικές , είτε κρατικές , “πολλές φορές” δεν έχουν να κάνουν με “Fair Play” ( έντιμο παιχνίδι), όλα είναι “κατά κάποιο τρόπο” ( ιδαίτερα στην ηλεκτρονική εποχή ) ελεγχόμενα. Και το κυριώτερο : Οι επενδύσεις σε Καζίνα, όπως και η εργασία σε αυτά, δεν αποτελούν μια “αναπτυξιακή” επένδυση (ας υπόσχονται αεροδρόμια, μαρίνες, ακμάζουσες λουτροπόλεις και παραθεριστικά κέντρα, “συνάλλαγμα” και “εκατομμύρια θέσεις εργασίας” ), όπως ήθελαν να μας πείσουν οι Κ. Μητσοτάκης και Κ. Σημίτης , οι οποίοι μετέφεραν τα Καζίνα από τον ας πούμε “Οργανισμό Ψυχαγωγίας & Πολιτισμού” ( Ε.Ο.Τ. ) στο “Υπουργείο Ανάπτυξης” επιδεικνύοντας την εκφυλιστική τους σκέψη και το προσκύνημα στον πιο άγριο καπιταλισμό, ούτε μια “παραγωγική” εργασία , αντίθετα είναι μια παρασιτική επένδυση και εργασία από πολλές απόψεις!

Δεν μιλώ από μια “ηθικίστική άποψη και θεώρηση” για τα τυχερά παιχνίδια.

Η προσφυγή και διαφυγή στη τύχη, η ελπίδα να αποφύγεις τη “τύχη της μοίρας σου” με μια άλλη τύχη που σε αποδεσμεύει απο αυτήν , να “δοκιμάσεις τη τύχη σου” με τη φυγή από την πραγματικότητα υπήρχε και θα υπάρχει. Συνεπώς σε αντίθεση με κουτοπόνηρη άποψη λεγόμενων “εκσυγχρονιστών” ( του καπιταλισμού) “το κράτος δεν μπορεί να είναι επιχειρηματίας , ούτε καζινάρχης”, μόνο το κράτος είναι η μεγαλύτερη εγγύηση για τον “έλεγχο των επι της ουσίας ανεξέλεγκτων” τυχερών παιχνιδιών και των καζίνο. Και μόνο αυτό μπορεί να θέσει όρια συμμετοχής, εισοδήματος και επισκέψεων, για να αποτρέψει την ολική κατατροφή των παικτών με κοινωνικές προεκτάσεις και συνέπειες.

Πέρα απ΄όλα αυτά η διαχείριση του κράτους διασφαλίζει τα κέρδη από τη μαζοχιστική χασούρα των παικτών στην αναζήτηση της τύχης τους, να πηγαίνουν σε αυτό, δηλαδή “θεωρητικά” υπέρ του “γενικού δημόσιου συμφέροντος” και όχι υπέρ των ξένων ιδιωτών της παγκόσμιας “μη – μαφίας” (η οποίοι εξάγουν από το 1994 δισεκατομμύρια εκτός Ελλάδας από τα, ας πούμε, “νόμιμα” κέρδη τους με το ξεζούμισμα μέσω “Fair-Play” του εισοδήματος των Ελλήνων, ας υπολογίσουμε 6- 10 δις ευρώ το χρόνο Χ 25 χρόνια ! ) ή από “συνεταιρισμένες ομάδες ατόμων” (ας πούμε “αυτοδιαχειριχόμενων “επαναστατών” εργαζόμένων”, όπως παρουσιάζονται στο ρεπορτάζ εξιδανικευμένα μαζί με το παράδειγμα της “ανατρεπτικής” Εφ-Συν). Ούτε οι εργαζόμενοι, ούτε πολύ περισσότερο οι “έντιμοι επενδυτές της παγκόσμιας βιομηχανίας του τζόγου” !

Οι δε εργαζόμενοι σε αυτά δεν προσφέρουν τίποτα παραγωγικό ωφέλιμο σε αυτό τον τόπο, ανέξάρτητα από το εάν αναμφισβήτητα εργάζονται και κουράζονται. Άλλωστε υπάρχουν και άλλα “επαγγέλματα” που οι “άνθρωποι προσφέρουν υπηρεσίες και κουράζονται”, δεν τα προκρίνουμε όμως. Ας τη ξεκινήσουμε αυτή τη συζήτηση , περί “αυτοδιαχείρισης” εντός καπιταλιστικού οικονομικού συστήματος και “περί ορίων τζόγου ( το φαινόμενο “ΟΠΑΠ & ΟΔΙΕ” είναι επίσης πολύ σημαντικό για συζήτηση ), κράτους , εργαζομένων και ιδιωτών”-