“ΑΣΜΑ ΚΑΙΝΟΝ”

Της Πηνελόπης Ι. Ντουντουλάκη

-Καλημέρα, χρόνια πολλά! Ευχήθηκε ο μεσήλικας άνδρας με τα γκριζαρισμένα γένια καθώς άνοιγε την πόρτα του μικρού ζαχαροπλαστείου.

-Καλημέρα, Καλή Χρονιά! Αντευχήθηκε ο ιδιοκτήτης της επιχείρησης και ρώτησε:

-Γιατί έχεις αφήσει γένια; Συμβαίνει τίποτα;

-Έχασα τη μάνα μου.

-Πριν πόσο καιρό;

-Πριν δύο μήνες.

-Τα συλλυπητήριά μου. Εύχομαι να έχεις υγεία και χρόνια να τη θυμάσαι.

Ο άνδρας με το μαύρο σκούφο και τα γένια πήρε λίγα γλυκά και έφυγε. Αμέσως μετά ήρθε μια μικρή παρέα νέων παιδιών, που παράγγειλαν καφέ “πακέτο”.

Την ίδια ώρα ήρθε στο ζαχαροπλαστείο η Καλλινίκη, τυλιγμένη με το κασκόλ και με ανασηκωμένο το γιακά του παλτού της.  Παράγγειλε ένα ταψάκι γαλακτομπούρεκο: ” Παραγγελία από το σύζυγό μου” είπε με χαμόγελο. Στα χέρια της κρατούσε μια πλαστική τσάντα που είχε μέσα δυο μπουκάλια.

-Αγιασμός; Ρώτησε ο ζαχαροπλάστης.

-Ναι, πάω να δώσω και σε κάποιους γειτόνους που περιμένουν.

-Είχε κόσμο;

-Όχι πολύ, πάντως είχε.

-Και του χρόνου, με υγεία και καλύτερο καιρό!

-Ο χειμώνας είναι πάντα χειμώνας!  Είπε η κοπέλα που βοηθούσε στο σερβίρισμα και ευχήθηκε στην Καλλινίκη που έφευγε:

-Καλή, Ευλογημένη και Φωτισμένη χρονιά!

-Ευχαριστώ πολύ, επίσης! Απάντησε εκείνη.

Καθώς βάδιζε το δρόμο προς το σπίτι σκεφτόταν την απλόχερη ευχή της κοπέλας. “Καλή, ευλογημένη, Φωτισμένη Χρονιά”.

“Σε πόσες συνιστώσες αναλύεται άραγε αυτή η ευχή;”  αναρωτήθηκε – για να απαντήσει, σχεδόν αμέσως μετά: “Φαινομενικά σε αμέτρητες, όμως στην πραγματικότητα ελάχιστες είναι οι  καθοριστικές και πραγματικά σημαντικές”.

” Άλλαξε ο χρόνος, άλλαξε και η δεκαετία. Άγνωστο πώς και επί πόσο θα διανύσουμε το Νέο Χρόνο ή τη δεκαετία” συλλογιζόταν. “Με πόση επίγνωση, με πόση ευθύνη διαχειριζόμαστε το χρόνο;”.

Ένας αδέσποτος σκύλος ακουμπούσε τη μοναξιά του στα σκαλοπάτια κάποιου καφενείου. Ένα περιστέρι τσιμπολογούσε λίγα ψίχουλα από κουλούρι, που κάποιος είχε σκορπίσει πλάι στη ρίζα ενός δέντρου. “Τα κρίνα του αγρού, τα πετεινά του ουρανού” αντήχησε στη σκέψη της μια φωνή.

“Ο Χρόνος άλλαξε, η δεκαετία άλλαξε. Όλα αυτά είναι συμβολισμοί του ανθρώπου, που προσπαθεί το δικό του εφήμερο διάβα να το μετατρέψει σε διάβα -τάχαμου- του Χρόνου” αποφάνθηκε. Ύστερα θυμήθηκε την προτροπή από τη Λειτουργία του Μεγάλου Βασιλείου, τη μέρα της Πρωτοχρονιάς: “Άσωμεν τω Κυρίω άσμα καινόν”. Η ερώτηση ακολούθησε ως φυσική συνέπεια:

-Ποιο είναι το Καινόν Άσμα; Ποιος είναι ο σκοπός που δεν ακούστηκε ακόμα στη γη;

Και η απάντηση δεν άργησε να διατυπωθεί:

“Η σκέψη και η πράξη που μας οδηγεί μακριά από την κενοδοξία και όλα τα συμπαρομαρτούντα: εγωισμό (σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο), ωφελιμισμό, υστεροβουλία, απαξίωση του ανθρώπινου προσώπου, αναλγησία, καταστροφή του φυσικού περιβάλλοντος, απαξίωση και περιφρόνηση του δώρου της ζωής, συγκρούσεις και πολέμους”.

Αναστοχάστηκε το συμπέρασμά της: η σκέψη και ο δρόμος για το το Καινόν Άσμα, το Άσμα που αξίζει στον άνθρωπο όπου γης και την ανθρωπότητα, είναι ο αμοιβαίος σεβασμός, η άνευ όρων αποδοχή, η ταπεινοφροσύνη, η αγάπη, η αλληλεγγύη, η κατανόηση. Δηλαδή, όλα αυτά που συνθέτουν την έννοια της ειρήνης. Αυτό λέει ο Μέγας Βασίλειος. Με αυτή την προτροπή, που εκφράζει την πανανθρώπινη προσδοκία σε όλες τις εποχές, αρχίζει πάντοτε ο Νέος Χρόνος.

“Να παρακαλούμε το Θεό να μας βοηθήσει να είμαστε αληθινοί άνθρωποι”: η σύνοψη και το επιστέγασμα της λειτουργίας της Πρωτοχρονιάς.

“Ας γινόταν, Θεέ μου!” ψιθύρισε καθώς άνοιγε την εξώθυρα του σπιτιού της.

ΚΑΛΗ, ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΗ, ΦΩΤΙΣΜΕΝΗ ΧΡΟΝΙΑ!