Αυτοί συνεχίζουν στο σκοτάδι κι εμείς συνεχίζουμε στο φως

Γράφει ο Ειρηναίος Μαράκης

«Για δες πώς καταντήσαμε / και άγρια την πατήσαμε / και άγρια την πατήσαμε / βουλιάξαμε στα χρέη / Το μαγαζί φαλίρισε / μπαρούτι λένε μύρισε / μπαρούτι λένε μύρισε / το σύμπαν καταρρέει»

Θα ‘ρθουνε τα καλύτερα, Θέμης Ανδρεάδης-Γιάννης Ευθυμιάδης

Οι διοικητικοί υπάλληλοι των Πανεπιστημίων, την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, συνεχίζουν για δωδέκατη εβδομάδα την απεργία διαρκείας τους που ξεκίνησαν στις 16 Σεπτέμβρη, ενάντια στις διαθεσιμότητες και στις απολύσεις, ενάντια σε εκβιασμούς, εισαγγελείς και πιέσεις για αναστολή της απεργίας αλλά και ενάντια σε διώξεις σε εργαζόμενους από το Υπουργείο (Παρά)παιδείας για να δηλώσουν τα στοιχεία τους στην απογραφή στοιχείων, κάτι που δεν έκαναν. Συμπαραστάτες στον αγώνα τους οι φοιτητές και οι σύλλογοί τους στις διάφορες σχολές που κλιμακώνουν τη δράση τους και δείχνουν ότι το σύνολο της κοινωνίας, που παιδιά της είναι οι φοιτητές, καταλαβαίνει τον σκοπό αυτού του αγώνα και τον στηρίζει με όλες τις δυνάμεις της. Όπως έπραξε ο φοιτητικός σύλλογος της Φιλοσοφικής Σχολής Αθηνών που προχώρησε σε τριήμερη κατάληψη, ως ένδειξη διαμαρτυρίας για τις απολύσεις αλλά και συνολικά για την επίθεση που δέχεται η εκπαίδευση από την πολιτική της κυβέρνησης. Παράλληλα οι απεργοί εργαζόμενοι της ΕΡΤ, της Ελεύθερης Ραδιοφωνίας Τηλεόρασης, συνεχίζουν απτόητοι 5 μήνες μετά το πρώτο μαύρο του Κεδίκογλου και λίγες μέρες μετά την πραξικοπηματική εισβολή των δυνάμεων των ΜΑΤ στο Ραδιομέγαρο, μέσα στο άγριο ξημέρωμα και από μια πλαϊνή πόρτα με σκοπό να καταστείλουν το πρόγραμμα των εργαζομένων που στιγμή δεν σταμάτησαν να δίνουν τη μεγάλη και δύσκολη μάχη για αξιοπρέπεια, για αληθινή και ακηδεμόνευτη ενημέρωση, για επικοινωνία με τον κόσμο της εργασίας και των κινημάτων, για να πάρουν πίσω τις δουλειές και να προστατεύσουν τα εργασιακά τους δικαιώματα. Κι όμως, διαψεύδοντας τις περί του αντιθέτου προσδοκίες, ο αγώνας στην ΕΡΤ συνεχίζεται, ο οποίος με τη βοήθεια και τη συμπαράσταση των απεργών των πανεπιστημίων και των φοιτητικών συλλόγων, πραγματοποίησαν μια ιστορική, 4ήμερη ραδιοφωνική μετάδοση μέσα από το Πολυτεχνείο, 40 χρόνια μετά το θρυλικό ραδιόφωνο των φοιτητών του Πολυτεχνείου. Ακόμα να μην ξεχάσουμε την συγκρότηση, και ύστερα από τριήμερη γενική συνέλευση που πραγματοποιήθηκε στα γραφεία της ΕΣΗΕΑ, μιας συντονιστικής επιτροπής που μαζί με την ΠΟΣΠΕΡΤ θα προσπαθήσει να ενισχυθούν οι ΕΡΤ3 και οι ΕΡΑ της περιφέρειας με εργαζόμενους της Αθήνας, κι αφετέρου να γίνει ξανά πραγματικότητα η εκπομπή ραδιοτηλεοπτικού προγράμματος από την Αθήνα. Η επιτροπή αυτή θα πλαισιωθεί από ομάδες εργασίας που ήδη συγκροτούνται για να αντιμετωπιστούν όλα τα επιμέρους λειτουργικά προβλήματα. Όμως ο αγώνας συνεχίζεται, και στα νοσοκομεία, στον ΕΟΠΥΥ, στους δάσκαλους, αφού κι εκεί ανοίγουν διαθεσιμότητες, αλλά και στον ιδιωτικό τομέα (Coca Cola). Αγώνες που προσπαθούν να συντονιστούν, και το καταφέρνουν, ενάντια στα κλεισίματα και τις απολύσεις με μοναδικό σκοπό τους την απεργιακή συνέχεια, κλιμακώνοντας σε πανελλαδικές δράσεις. Συγκεκριμένα στον ΕΟΠΥΥ, οι γιατροί και οι εργαζόμενοι του,  απάντησαν με απεργία διαρκείας ενάντια στην διάλυση και στις απολύσεις που επιχειρούν να εφαρμόσουν Τα συλλαλητήρια που έχουν πραγματοποιηθεί οργανωμένα «από τα κάτω» δείχνουν τον δρόμο. Παράλληλα και σε μια σειρά άλλους χώρους φαίνεται ξεκάθαρη η διάθεση των εργαζομένων για ρήξεις και ανατροπές, με χαρακτηριστικό παράδειγμα τις πρόσφατες εκλογές στους μηχανικούς, ένα όχι και τόσο ταξικό σωματείο όπου όλες οι παρατάξεις της Αριστεράς βγήκαν ανεβασμένες σε ποσοστά, ενώ η συνεργασία ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ-Εργολάβων δεν γλύτωσε την ήττα από μια -μετά από χρόνια ενωμένη- Νέα Δημοκρατία. Οι ψήφοι και τα ποσοστά των αστικών κομμάτων βάλτωσαν και οι μηχανισμοί τους φάνηκαν ανίκανοι να κινητοποιήσουν ακόμη και τους «δικούς τους». Αντίθετα υπήρξαν πολλοί μηχανικοί που αψήφησαν την απογοήτευση και την κακοκαιρία και προσήλθαν για να μουτζώσουν τις ηγεσίες που τόσα χρόνια εξυπηρετούν τις καπιταλιστικές και μνημονιακές πολιτικές.

  Αυτό δεν σημαίνει ότι η κυβέρνηση και η άρχουσα τάξη δεν θα προσπαθήσουν να βάλουν ένα τέλος σε όλα αυτά. Δυστυχώς για αυτούς, αλλά για εμάς αποτελεί μεγάλη χαρά, δεν το έχουν καταφέρει μέχρι σήμερα. Τα παραδείγματα από την ΕΡΤ και τους διοικητικούς των Πανεπιστημίων είναι χαρακτηριστικά. Απειλούσαν οι αρχές ότι θα στείλουν τα ΜΑΤ να εισβάλλουν και στο Πολυτεχνείο για να μην πραγματοποιηθεί η εκπομπή, προσπαθούσαν δηλαδή να τρομάξουν τους εργαζόμενους, αλλά και οι ίδιοι γνώριζαν πως κάτι τέτοιο ήταν αδύνατο – γιατί αν η εισβολή στο Ραδιομέγαρο μας θύμισε μία φορά το Πολυτεχνείο, τότε φανταστείτε τις αντιδράσεις από μια τέτοια απόπειρα καταστολής. Χρησιμοποίησαν τα μέλη της ΔΑΠ να παρουσιαστούν σαν αγανακτισμένοι φοιτητές που διεκδικούν να ανοίξουν οι σχολές για να κάνουν μαθήματα και να ολοκληρώσουν τις σπουδές τους αλλά μετά βίας μάζεψαν έναν αριθμό κόσμου, καθόλου ικανοποιητικό βέβαια για τις προθέσεις τους. Μέσα σε όλα αναγκάζονται να χρησιμοποιήσουν, όχι ότι δεν θέλουν βέβαια, το οπλοστάσιο της καταστολής, των επιστρατεύσεων, των διώξεων αγωνιστών και αντιφασιστών, τη θεωρία των δύο άκρων, τη στοχοποίηση προσώπων με σεξιστικά και ρατσιστικά επιχειρήματα, τη στοχοποίηση της Αριστεράς. Όμως αυτές οι απόπειρες τους πέφτουν στο κενό, χωρίς να πετυχαίνουν τα μισά από όσα διεκδικούν. Αυτά είναι και η καλύτερη απόδειξη ότι τα μνημόνια δεν έχουν νικήσει. Είναι απαραίτητο όμως να μην επαναπαυόμαστε, γιατί στην παραμικρή μας χαλάρωση οι αστοί και η κυβέρνηση τους, θα προσπαθήσουν να κερδίσουν το χαμένο έδαφος. Η μάχη πρέπει να είναι διαρκείας. Οι «από πάνω» δεν παρατούν τα όπλα. Η αστική τάξη διαβάζει τις καταστάσεις με μια συνολική, ταξική ματιά και προσπαθεί να εκμεταλλευτεί το οτιδήποτε που θεωρεί ότι μπορεί να τη βοηθήσει στην επιβολή των μέτρων της, της φτώχειας και της εξαθλίωσης. Το μεγαλύτερο παράδειγμα δεν είναι άλλο από τις συνδικαλιστικές γραφειοκρατίες και από ένα μεγάλο κομμάτι της κοινοβουλευτικής Αριστεράς που μέσα σε περίοδο ανάπτυξης των αγώνων και ριζώματος αυτών μέσα στους εργατικούς χώρους και τις γειτονιές, βάζουν εμπόδια, υποτιμώντας ότι το εργατικό και απεργιακό κίνημα πετυχαίνει νίκες ή που προτείνοντας άλλους, θεσμολάγνους τρόπους αντιμετώπισης των προβλημάτων. Στην ουσία βέβαια δεν κάνουν τίποτα άλλο από το να δίνουν ανάσες ζωής σε ένα νεκροζώντανο πολιτικό και οικονομικό σύστημα. Τι να πρωτοθυμηθούμε: τις συνδικαλιστικές ηγεσίες στους γιατρούς που δήλωναν ότι οι απεργίες διαρκείας είναι ιστορικά ξεπερασμένες ή στην ΠΟΕ-ΟΤΑ που έβγαζε ανακοίνωση προς τους εργαζόμενους ότι έχει επικρατήσει η λογική ο καθένας να πορεύεται μόνος του, λόγω του δόγματος του ΣΟΚ που έχουν υποστεί (οι εργαζόμενοι) και στο τέλος να μην βγάζει απεργίες. Άλλο παράδειγμα αυτής της λογικής έρχεται μέσα από τον χώρο των καθηγητών, όπου για το κλείσιμο της πετυχημένης έως την αναστολής της απεργίας διαρκείας βαρύνει αποκλειστικά τις συνδικαλιστικές ηγεσίες που πρόσκεινται στο ΚΚΕ (ΠΑΜΕ) και στον ΣΥΡΙΖΑ, όπου οι πρώτοι πρωτοστάτησαν για να μην περάσει η τυχοδιωκτική λογική, όπως χαρακτήριζαν την απεργία – αν και θα αρκούσε να βρίσκεται κανείς στις γενικές συνελεύσεις των καθηγητών για να δει κανείς τις οργισμένες αντιδράσεις απέναντι στους συνδικαλιστές του ΠΑΜΕ για να κρίνει για το αντίθετο, ή για την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ που προσαρμόστηκε και δεν πρότεινε δεύτερη πενθήμερη απεργία, στις συνελεύσεις των ΕΛΜΕ που πραγματοποιήθηκαν στα μέσα της πρώτης εβδομάδας. Είναι κι άλλα πολλά τα παραδείγματα, αλλά θα ήταν περιττή η καταγραφή τους – να μην ξεχνάμε επίσης και τα κομμάτια της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας που είναι ή πρόσκεινται στο ΠΑΣΟΚ – αλλά το πρόβλημα αναδεικνύεται σε όλο του το μεγαλείο: η κυβέρνηση και χωρίς να έχει κάποιου είδους σχέση με αυτά τα κομμάτια του συνδικαλισμού προσπαθεί να εκμεταλλεύεται αυτές τις αδυναμίες ώστε να προσπαθεί να περάσει αλώβητη τα δικά της σχέδια. Αυτό είναι κάτι που πρέπει να αντιμετωπιστεί άμεσα, δε είναι καιρός για άλλα ξεπουλήματα, και να αξιοποιήσουμε ην εμπειρία της εργατικής τάξης για τη συνέχεια. Την ίδια στιγμή και η κυβέρνηση με την κινδυνολογία της περί καταστροφής, επιχειρεί να αντιστρέψει το αρνητικό γι’ αυτή κλίμα, στοχοποιώντας την Αριστερά και όσους αγωνίζονται, κι όλα αυτά με έναν προυπολογισμό σφαγείο που δεν έχουμε ξαναδεί τα τελευταία μνημονιακά χρόνια, ανεβάζοντας το πακέτο μέτρων του Προϋπολογισμού από «0,5 δις σε 2 δις», όπως δήλωσε ο Στουρνάρας στην εκπομπή του Πρετεντέρη. Στην πραγματικότητα η νέα λεηλασία με τον Προϋπολογισμό φτάνει τα 6 δις και έπεται συνέχεια.

   Η απεργία διαρκείας είναι το βασικότερο όπλο, το περισσότερο απαραίτητο εργαλείο μάχης από όλα όσα διαθέτει το εργατικό κίνημα. Σε κάθε χώρο πρέπει να βγαίνουμε μπροστά με τα πιο δυνατά μας όπλα και φυσικά, με την απαραίτητη οργάνωση. Και το τελευταίο εξάμηνο αυτή η οργάνωση (απεργιακές επιτροπές και συντονισμοί από τα κάτω, πρωτοβουλίες που βάζουν την πίεση σε ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ να βγάζουν απεργίες που δεν θα έκαναν από μόνες τους) έχει δώσει εκπληκτικά δείγματα δουλειάς: από τους εκπαιδευτικούς και τους εργαζόμενους στους δήμους, μέχρι το Βουγιουκλάκειο νοσοκομείο και την ΙΝΤΡΑΚΟΜ, η προσπάθεια να βγουν οι εργαζόμενοι σε απεργία διαρκείας είναι μια γενικευμένη διάθεση που συναντάμε σε όλα τα κομμάτια της τάξης. Αξίζει να φανταστούμε που θα ήταν οι εργαζόμενοι της ΕΡΤ σήμερα, στο δρόμο ή με συμβάσεις θανάτου στη ΔΤ, ή οι εργαζόμενοι των Πανεπιστημίων εάν δεν υπήρχε αυτή η κινητοποίηση διαρκείας η οποία συντονισμένη κατάφερε και έβγαλε κοινές απεργιακές δράσεις τόσο στις 14 Νοέμβρη όσο και 21 του ίδιου μήνα. Τον δρόμο το δείχνει ο κοινός συντονισμός της ΕΡΤ, των ΑΕΙ και πολλών άλλων ακόμα σωματείων και συνδικαλιστών, ένας συντονισμός που ξεκίνησε την εβδομάδα, μετά την εισβολή των ΜΑΤ στο Ραδιομέγαρο.

   Παρατηρούμε λοιπόν, ότι ο φόβος και η πίεση είναι στο άλλο στρατόπεδο. Γι’ αυτό πρέπει να αντιμετωπίσουμε τα γελοία επιχειρήματα των γραφειοκρατών και να προχωρήσουμε σε γενίκευση των αγώνων και του συντονισμού. Να αξιοποιήσουμε την πολύτιμη εμπειρία από το συντονιστικό των νοσοκομείων, μια πρωτοβουλία που εδώ και ενάμιση χρόνο έχει αναδείξει ένα κέντρο πρωτοβουλιών από τα κάτω μέσα στα δημόσια νοσοκομεία και κινείται απεργιακά και μέσα από αυτή την πίεση αναγκάζει και τους γραφειοκράτες της ΠΟΕΔΗΝ και της ΟΕΝΓΕ να κινητοποιούνται, συσπειρώνοντας πρωτοβάθμια σωματεία, επιτροπές αγώνα και απλούς εργαζόμενους σχεδόν από είκοσι νοσοκομεία του Λεκανοπεδίου. Οργανώνοντας και στηρίζοντας κάθε μικρή ή μεγάλη κινητοποίηση. Έτσι χρειάζεται να γίνει παντού και αυτά τα παραδείγματα να γίνουν κοινό κτήμα όλων μας. Και έτσι μόνο θα σπάσουν οι επικίνδυνες αντιλήψεις που θεωρούν ότι το εργατικό κίνημα έχει ηττηθεί και ότι τώρα χρειάζεται να μαζέψουμε δυνάμεις για να διατηρήσουμε ότι μπορούμε να διατηρήσουμε. Η στροφή μέσα στην ΑΔΕΔΥ είναι εντυπωσιακή και με αφορμή το 35^ο συνέδριό της. Μ΄ ένα ΠΑΣΟΚ που πάει για διάλυση, με σταθερό αριθμό υποψήφιων από την πλευρά των ΚΚΕ, ΣΥΡΙΖΑ και με άνοδο των αντιπροσώπων της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς -το αποτέλεσμα και οι αποφάσεις του συνεδρίου της ΑΔΕΔΥ θα είναι γνωστές όταν θα έχει δημοσιευθεί αυτό το κείμενο. Πίεση που δεν παρατηρείται μόνο στην Ελλάδα αλλά σε όλες τις χώρες του ευρωπαικού Νότου, είτε στην Ισπανία, με την απεργία των εργαζομένων στην καθαριότητα όπου στο τέλος βγήκαν νικητές μπλοκάροντας τα σχέδια για μαζικές απολύσεις πάνω από 1100 υπαλλήλων και μειώσεις στους μισθούς που φτάνουν και το 43%, είτε στη Γένοβα, κοιτίδα του σύγχρονου αντικαπιταλισμού κάποια χρόνια πριν, όπου την περασμένη βδομάδα τα λεωφορεία παράμειναν ακινητοποιημένα για μέρες και φυσικά στο μεγαλύτερο παράδειγμα όλων, στην Πορτογαλία, με ένα νέο κύμα απεργιών στον επισιτισμό, στις οικοδομές, στις μεταφορές, στην ακτοπλοΐα, στην ύδρευση, στο πολιτικό προσωπικό των ενόπλων δυνάμεων και την πολεμική βιομηχανία με απεργιακές φρουρές να οργανώνονται έξω από μεγάλες επιχειρήσεις μετάλου και υφαντουργίες, εντείνοντας την κυβερνητική αστάθεια και στη χώρα του Φερνάντο Πεσσόα.

   Με όλα αυτά, περισσότερο από κάθε άλλη φορά είναι απαραίτητο να ενισχύσουμε εκείνη την Αριστερά, την αντικαπιταλιστική και επαναστατική Αριστερά, που θα δουλέψει μαζί με τους εργαζόμενους για την υπόθεση της ανατροπής και δε θα ασχολείται με το ξεπούλημα των αγώνων, βάζοντας ως μέγιστο καθήκον της την υπεράσπιση των αγώνων και την καθοριστική συμβολή σε αυτούς με εκείνη την πρόταση, εκείνο το πρόγραμμα που δίνει απαντήσεις στα κοινά μας προβλήματα και προοπτική για τη συνέχεια. Δεν μπορούμε να συνεχίσουμε με ένα ΚΚΕ που η νέα ηγεσία του καταγγέλλει τους αγώνες ως τυχοδιωκτικούς, που πολεμά σκληρά την κλιμάκωση κάθε αγώνα σε διαρκείας και παράλληλα στοχοποιεί την αντικαπιταλιστική Αριστερά, την ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Ούτε όμως και ο ΣΥΡΙΖΑ δείχνει διάθεση να βοηθήσει αφού αυτό που περιμένει είναι η ανάληψη μια αριστερής διακυβέρνησης που υποτίθεται θα λύσει τα προβλήματα αλλά στην ουσία θα διατηρήσει το υπάρχων πολιτικό σύστημα αφού ούτε το χρέος και το δάνειο αρνείται αλλά και που καθημερινά διολισθαίνει σε περισσότερες παραχωρήσεις και δεξιές θέσεις, επιδεικνύοντας «υπευθυνότητα» και ανταποκρινόμενη στα ανοίγματα από τα πάνω.

   Όλα είναι ανοιχτά για τη συνέχεια. Δεν πρέπει να φοβόμαστε τίποτα και να δώσουμε τον καλύτερο μας εαυτό για την απεργιακή κλιμάκωση, για ρήξεις και ανατροπές σε ολόκληρη  την κοινωνία. Εάν συνυπολογίσουμε τις νίκες του αντιρατσιστικού αι αντιφασιστικού κινήματος, την απομόνωση της Χρυσής Αυγής μετά από τις μεγαλειώδεις κινητοποιήσεις που ακολούθησαν της δολοφονίας του ήρωα Παύλου Φύσσα, και οι οποίες χρειάζονται διαφορετικό κείμενο για να καταγραφούν και να σχολιαστούν, με μια κυβέρνηση που όσο η διεθνής καπιταλιστική κρίση συνεχίζεται χάνει τα διεθνή στηρίγματα της και τα εργαλεία καταστολής της που δεν φέρνουν αποτέλεσμα. Να είμαστε σίγουροι, δυστυχώς, ότι ούτε οι διώξεις αγωνιστών θα σταματήσουν να γίνονται, αλλά πρέπει ηττώνται μέσα στην κοινωνία και στα δικαστήρια, ούτε οι αυτοκτονίες, τουλάχιστον όσο η υπόθεση της ανατροπής εκπληρώσει το σκοπό της. Να βγούμε μπροστά και να διεκδικήσουμε την άρνηση πληρωμής των τόκων για το χρέος, που φτάνουν τα 6 δις ευρώ(!), που είναι αρκετό για να ματαιωθούν όλα τα νέα μέτρα του. Επίσης να ζητήσουμε, διαγραφή του χρέους που θα σπάει το φαύλο κύκλο των πληρωμών για χρέη που δεν ευθύνονται οι εργαζόμενοι και δεν μπορούν να ξεπληρωθούν ποτέ. Η ρήξη με το ευρώ είναι αναγκαία για να περάσει ο έλεγχος του τραπεζικού συστήματος από τα χέρια των τραπεζιτών στα χέρια των εργαζόμενων. Μπορούμε! Όπως λέει και ένα ραδιοφωνικό σποτάκι των εργαζομένων στο ραδιόφωνο της ΕΡΤ3 στη Θεσσαλονίκη: «Αυτοί συνεχίζουν στο σκοτάδι κι εμείς συνεχίζουμε στο φως». Έτσι πρέπει να συνεχίσουμε μέχρι το τέλος, ένα τέλος που θα σημάνει μια νέα αρχή για όλους μας.

"google ad"