Της Κατερίνας Ε. Μαρινάκη
Καθώς οι μπουλντόζες ρίχνουν τους τελευταίους τοίχους του παλιού Νοσοκομείου, μπαίνει το τέλος ενός χώρου που θα μπορούσε να πει κανείς ότι ήταν ιερός.
Καθώς εκεί χιλιάδες άνθρωποι ασθενείς έζησαν την ψυχολογική αγωνία της αρρώστιας, και καθώς επίσης εκεί έζησαν πάρα πολλοί άνθρωποι τις τελευταίες ώρες της ζωής τους.
Αλήθεια εάν ένας τόπος καταγράφει κάπου, τις ανθρώπινες καταστάσεις που είχαν διαδραματισθεί μέσα σε αυτόν, το τόπος του παλιού Νοσοκομείου θα έχει να διηγηθεί απερίγραπτες ιστορίες για την ανθρώπινη ζωή.
Σίγουρα για τους Χανιώτες το παλιό Νοσοκομείο είναι ένα σύμβολο, και θα έχουν να φυλάξουν στη μνήμη τους στιγμές που έζησαν εκεί η οι ίδιοι σαν ασθενείς, οι κοντά σε ασθενείς συγγενείς τους.
Το ίδιο και εγώ θα θυμάμαι πάντα τις αμέτρητες ώρες που έζησα εκεί σαν προϊσταμένη περίπου για δέκα χρόνια, δίπλα στο πόνο των ανθρώπων.
Όμως δεν θα ξεχάσω ποτέ και εκείνη την περίοδο, περίπου το 1978 που είχα αρχίσει να εργάζομαι εκεί, πόσο άθλιες ήταν οι συνθήκες, (ράντζα , έλλειψη βασικών υλικών, έλλειψη προσωπικού, καταπίεση και εκφοβισμός από το σύστημα), όμως παρόλα αυτά κάποιοι αγωνιζόμαστε, μέσα στο αυταρχικό καθεστώς της Νέας Δημοκρατίας, και αργότερα το δήθεν φιλολαϊκό καθεστώς του ΠΑΣΟΚ με προσωπικό κόστος τιμωρίες και διασυρμό, για να γίνουν οι συνθήκες για τους ασθενείς και τους εργαζόμενους καλύτερες.
Θέλω να θυμηθώ και να θυμίσω τον γιατρό Κώστα Νικηφοράκη που με την ευαισθησία του και την αγωνιστικότητα του καλλιεργούσε την ελπίδα για καλύτερη ζωή σε εκείνη την βάρβαρη ατμόσφαιρα που επικρατούσε.
Για μένα τώρα ότι έζησα εκεί είναι ανάμνηση καθώς δεν εργάζομαι πια στο χώρο της υγείας, είμαι συνταξιούχος, όμως δυστυχώς και η σημερινή ζωή αρχίζει να μοιάζει με εκείνη την ζωή εκείνης της εποχής και καθώς παρακολουθώ την σημερινή κατάσταση στο τόπο μας στο χώρο της υγείας αλλά και σε όλους τους χώρους εργασίας νοιώθω θλίψη και οργή, καθώς βλέπω όλες οι κατακτήσεις των εργαζομένων, που κατακτήθηκαν με τον αγώνα πολλών ανθρώπων για πολλά χρόνια να καταστρατηγούνται και να καταργούνται μέσα σε μια νύχτα και οι συνθήκες εργασίας να γυρίζουν σε μεσαιωνικές συνθήκες.
Άραγε έτσι λειτουργεί η ζωή, σε χρονικούς κύκλους, που όταν ο κύκλος ολοκληρώνεται, οι παλιές καταστάσεις της ζωής των ανθρώπων επανέρχονται, ενώ φαίνονταν ότι η ζωή είχε προχωρήσει σε ένα ανώτερο επίπεδο, και οι επόμενες γενιές θα πρέπει να αγωνιστούν πάλι για τα αυτονόητα δικαιώματα του ανθρώπου;
Η, εάν εμείς οι πολίτες επαγρυπνούσαμε, αντιδρούσαμε και δεν επιτρέπαμε σε αυτούς που παίρνουν την εξουσία και με θράσος και αλαζονεία εκμεταλλεύονται και χρησιμοποιούν την εντολή που παίρνουν από το λαό να κυβερνήσουν για προσωπικά τους οφέλη και προς όφελος των ισχυρών και πλούσιων φίλων τους, η εξέλιξη θα ήταν καλύτερη.
Ίσως οι συνειρμοί που έγραψα στο κείμενο μου να ήταν προσωπικοί, όμως τα συμπεράσματα από αυτές τις αναμνήσεις μου, θεωρώ ότι δεν αφορούν μόνο εμένα. Τα συμπεράσματα από αυτά που ζούμε συνδέουν το παρελθόν με το παρόν και μας κατευθύνουν προς το μέλλον.
Σε λίγες μέρες στο τόπο που ήταν το παλιό Νοσοκομείο, τα ίχνη του θα έχουν εξαφανιστεί και ένα καινούριο κτίριο ίσως κτισθεί και μια καινούρια ιστορία θα γραφτεί.
Άραγε και στον τόπο μας, μέσα από την κρίση αυτή που περνά, θα γεννηθούν καινούριοι τρόποι αντίστασης και διεκδίκησης, καινούριες ιδέες, που θα μας δείξουν τον τρόπο να βγούμε από αυτή την σκοτεινή περίοδο υποταγής και να διεκδικήσουμε τα αυτονόητα ανθρώπινα δικαιώματα μας, που ένα ένα μας αφαιρούνται, και μια καινούρια ιστορία (όπως στο Νοσοκομείο μετά την κατεδάφισή του), ίσως να γραφτεί;
Μακάρι, αλλά δεν φτάνουν μόνο οι ευχές, θα πρέπει όλοι να επαναπροσδιοριστούμε και να συμμετέχουμε προς μια τέτοια κατεύθυνση.
Κατερίνα Ε. Μαρινάκη
