ΒΟΑΚ, το ατέρμονο ανθρωποθυσιαστήριο

Του Μανώλη Καπετανάκη *

Στο ζήτημα της πανδημίας η κυβέρνηση διατηρεί έστω και κάποια ισχνά περιθώρια συγκάλυψης των ευθυνών της σχετικά με την πλέρια απροθυμία της ως προς τη λήψη δραστικών (και κοστοβόρων) μέτρων προστασίας του πληθυσμού.  Με θρασύτητα λοιπόν μπορεί ακόμη να κομπορρημονεί (μονολογώντας) για την «έγκαιρη, αποφασιστική και άρτια» παρέμβαση της. Ενώ τουναντίον καυτηριάζει με απενοχοποιητική πονηριά την «επιπολαιότητα» λαού και πανηγυριωτών…

Όμως η συχνότατη αιματοχυσία στο χουντικό κατασκεύασμα (απαρχαιωμένο, κακοσυντηρημένο και βαριά λαβωμένο από πρόσφατες νεροποντές) του βόρειου  και καταχρηστικά ονομαζόμενου εθνικού δρόμου της Κρήτης πλέον όλο και στερεί τη δυνατότητα στους διάφορους ιθύνοντες να ποντιοπιλατίζουν. Αντιστρέφοντας την πραγματικότητα, κατηγορώντας τα θύματα, αθωώνοντας τον φταίχτη. Οι διάφοροι υποτακτικοί του συστήματος ολοένα και δυσκολεύονται  τραυλίζοντας να στηλιτεύουν την «ΑΠΡΟΣΕΞΙΑ»  των οδηγών. Τάχατες μεθυσμένων, βιαστικών ,απε νυσταγμένων, αφηρημένων. Όσων δήθεν μετατρέπουν το τιμόνι σε δρεπάνι του χάρου ή αυτοκτονικό εργαλείο.

Καθότι η διαχρονική, εξόφθαλμη , εξοργιστική  αλλά και απόλυτα ΠΡΟΣΕΧΤΙΚΗ –ΣΤΑΘΜΙΣΜΕΝΗ στάση της αρμόδιας πολιτείας αποτελεί τον αποκλειστικό υπαίτιο του ασταμάτητου μακελειού στην άσφαλτο. Με το να προσανατολίζει τους κρατικούς (ληστεμένους απ` τον λαό) πόρους ακριβώς  στην αντίθετη τροχιά από εκείνη για τη γενική  προστασία  της ασφάλειας, υγείας και ζωής των πολιτών.  Σε δραματικά μάλιστα αυξημένο βαθμό επί μνημονιακής και κορωνοϊκής λαίλαπας. Η περιλάλητη δε βροχή των  τηλεκατευθυνόμενων 70 δις μόνο ανάλογα (σπάταλα σύμφωνα με τον πρωθυπουργό) έργα δεν θα ποτίσει.

Ακριβώς (σύμφωνα με την επίσημη επιχειρηματολογία) όπως για τα τροχαία δεν φταίει η ασυγχώρητη ροπή προς «παραβατικότητα»  των εποχούμενων, άλλο τόσο τις πολύνεκρες και ολέθριες για το περιβάλλον πυρκαγιές δεν χρεώνεται ο καύσωνας με συνεργό τους θυελλώδεις ανέμους. Τις εξίσου φονικές πλημμύρες  η «ακρότητα» της βροχερής  φύσης. Τους  καταστροφικούς σεισμούς η «βαρβαρότητα» των τεκτονικών πλακών. Η παρά την εργοδοτική «στοργή» πληθώρα εργατικών  ατυχημάτων η αβλεψία κάποιου αγίου που δεν μερίμνησε να βάλει το «ανεξήγητα» μεροληπτικό χέρι του. Για την έξαρση  των  μαζικά εισαγόμενων (τουριστικών) κρουσμάτων του  covid19  εν μέσω ρημάγματος των δημόσιων υγειονομικών δομών  η «αμετροέπεια»  του νεολαιίστικου συγχρωτισμού. Οτιδήποτε άλλο για τους πνιγμούς προσφύγων πέρα από την ιμπεριαλιστική θηριωδία σε σύζευξη με την  απανθρωπιά κεφαλαίου και προσωπικού τους.

Αποτελεί οπωσδήποτε έκπληξη η απουσία αναφοράς σοβαρών και θανατηφόρων τροχαίων περιστατικών  από τα καθημερινά δελτία ειδήσεων του νησιού. Βέβαια το φλέγον πρόβλημα «αντιμετωπίζεται» με τις προεκλογικές και εννοείται  μεγαλεπήβολες υποσχέσεις πολιτικάντηδων, οι οποίοι πάσχουν από  τη μετέπειτα πάγια  αμνησιακή εμπλοκή. Αραιά επίσης το ανέξοδο τάξιμο συμπληρώνεται  στις καθόδους των εκάστοτε υπουργών. Δίχως να παραλείπουν βέβαια τοπικοί παράγοντες  τη γεμάτη με αβρότητα ανιαρή επανάληψη χαμηλόφωνων ικεσιών για άρση της επί δεκαετίες καθυστερούμενης  κρατικής ανταπόκρισης.

Και το αίμα ρέει ασταμάτητα. Κυρίως στην πιο διψασμένη καλοκαιρινή περίοδο.

Πριν λίγες μέρες ξεψύχησαν σαν σε αρχαιοελληνική τραγωδία μάνα και κόρη με τον πατέρα διασωληνωμένο. Αρκούσε λέει η ύπαρξη ενός απλού στηθαίου για την αποτροπή του συμβάντος. Όμως δικαιολογείται η σχετική δαπάνη σε μια τόσο δυσμενή οικονομική συγκυρία; Ειδικά όταν ο εχθρός απειλεί τα εθνικά και κυριαρχικά (δικά τους) συμφέροντα;  Τι άραγε έχει προτεραιότητα;  Η πάση θυσία περιφρούρηση των υπό λεόντεια εκμετάλλευση από πετρελαϊκούς πειρατικούς κολοσσούς (με μεσιτική επώφελεια και αναβάθμιση δικαιοδοσιών των ντόπιων καρχαριών του πλούτου) ΑΟΖ  ή η ζωή του λαού;

Το ευρύτερο δικαίωμα για σιγουριά, πρόοδο  και ευημερία  της εργατικής τάξης και των πλατιών λαϊκών στρωμάτων επουδενί αποτελεί έγνοια των κρατούντων. Είναι ταγμένοι να το περιφρονούν  υπηρετώντας διαμετρικά διαφορετικές επιδιώξεις.

Απομένει η συνειδητοποίηση πως και η οδηγική ασφάλεια στους δρόμους κατοχυρώνεται μέσα από την απαγορευμένη διεκδίκηση της στους δρόμους των αγώνων.

ΥΓ. Σχεδόν δυο χρόνια κεντρικής και περιφερειακής αδιαφορίας των διοικούντων πέρασαν μετά τις ζημιές στο οδικό δίκτυο του νησιού. Όπως δείχνει η φωτογραφία, η  επικίνδυνη κατάληψη από υλικά κατολίσθησης του οδοστρώματος στον ΒΟΑΚ και σε μικρή απόσταση από το σημείο του τελευταίου ατυχήματος ενέχει αξία μνημείου. Πολλά επίσης  πρόχειρα μπαλώματα το συντροφεύουν. Εδώ όντως χρειάζεται η ζωηρή ΠΡΟΣΟΧΗ των «αμελών»  διερχόμενων, ώστε να αποφεύγουν αυτές τις διάσπαρτες παγίδες θανάτου της κρατικής αναλγησίας.

* μέλος της Πρωτοβουλίας Αντίστασης Χανίων