Τον Φεβρουάριο και Μάρτιο του 2000 ξέσπασαν διαδηλώσεις στην πόλη Cochabamba στην Βολιβία ως απάντηση στις μεγάλες αυξήσεις της τιμής του νερού. Πολλοί άνθρωποι είδαν τον λογαριασμό του νερού να τριπλασιάζεται και να τετραπλασιάζεται κάτι που σήμαινε πως πολλοί θα έπρεπε να διαθέσουν το μισό περίπου εισόδημά τους για τον λογαριασμό του νερού.
Αυτό συνέβη από την στιγμή που η εταιρεία Bechtel ανέλαβε την διαχείριση του νερού της πόλης. Μη μπορώντας οι πολίτες να ανταποκριθούν απαίτησαν να σταματήσει η σύμβαση με την εταιρεία.
Μετά από καταστρατήγηση των πολιτικών τους δικαιωμάτων, πολλούς τραυματισμούς και θανάτους από την αστυνομία και τον στρατό κατά την διάρκεια των διαδηλώσεων όλα τα δικαιώματα του νερού αποκαταστάθηκαν.
Από το 1950 μέχρι το 1980 το ΔΝΤ και η Παγκόσμια τράπεζα ανέλαβαν την βελτίωση της οικονομίας της χώρας, όμως η οικονομία της χώρας δεν παρουσίαζε ανάπτυξη και έτσι το 1981 το πρόγραμμα κατέρρευσε οδηγώντας σε έξι συνεχόμενα χρόνια ύφεσης.
Το 1985 ξεκίνησε ένα πρόγραμμα σταθεροποίησης της οικονομίας με απελευθέρωση των αγορών για να μειωθεί η ύφεση. Η ανάπτυξη σημείωσε θετικές τιμές μόλις 2 χρόνια μετά αλλά τα σημάδια που άφησαν οι πολιτικές που εφαρμόστηκαν όλα αυτά τα χρόνια έπληξαν έντονα τους πολίτες.
Σε όλη αυτή την προσπάθεια το ΔΝΤ και η παγκόσμια τράπεζα έπεισε την κυβέρνηση να ιδιωτικοποιήσει δημόσιους οργανισμούς όπως τις αεροπορικές γραμμές, τις δημόσιες επιχειρήσεις ηλεκτρισμού, το εθνικό σιδηροδρομικό σύστημα και τέλος το 1999 την υπηρεσία δημόσιας ύδρευσης και αποχέτευσης.
Στην Βολιβία εκείνη πια την εποχή σχεδόν τα 2/3 των πολιτών ζουν κάτω από τα όρια της φτώχιας και το ετήσιο εισόδημα βρίσκεται στα 950 δολάρια.
Μη μπορώντας να επιβιώσουν κάτω από το νέο μεγάλο κόστος του νερού οι πολίτες άρχισαν τις διαδηλώσεις τον Φεβρουάριο του 2000. Πορείες, οδοφράγματα και άλλα μέσα διαμαρτυρίας χρησιμοποιήθηκαν ώστε να παγώσει η πόλη για τέσσερις συνεχόμενες μέρες.
Το πρώτο περιστατικό βίας συνέβη όταν ο πρόεδρος Banzer διέταξε την αστυνομία να χρησιμοποιήσει χημικά σε εκατοντάδες πολίτες που διαδήλωναν ειρηνικά. Περίπου 175 τραυματίστηκαν και 2 έχασαν την όρασή τους.
Για να ηρεμήσει τα πνεύματα ο πρόεδρος δέχτηκε να συναντηθεί με εκπροσώπους των διαδηλωτών τον Απρίλιο. Σύμφωνα με εκπρόσωπο των διαδηλωτών τον Oscar Olivera, η συνάντηση ήταν απλά μια παγίδα. «Συζητούσαμε με τον δήμαρχο, τον κυβερνήτη και άλλους πολιτικούς εκπροσώπους όταν η αστυνομία εισήλθε στην αίθουσα και μας συνέλαβε».
Μετά από το περιστατικό ξέσπασε το κοινωνικό μένος που οδηγήθηκε την επόμενη μέρα έξω από το δημαρχείο για να διαμαρτυρηθεί. Περισσότεροι από 59 άνθρωποι συνελήφθησαν, δεκάδες τραυματίστηκαν και έξι άνθρωποι έχασαν την ζωή τους.