Βόλτα στο παλιό λιμάνι των Χανίων

Αντίδοτο στην κατάθλιψη
ΓΡΑΦΕΙ Ο ΜΑΝΟΥΣΟΣ Γ. ΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ
«Μα τα πρόσωπα μας γίνονται ένα. Μα η ψυχή μας σμίγει μ`εκείνη των παιδιών.»
Γιώργος Σαραντάρης
Κυριακή λίγο πριν το μεσημέρι. Κατεβαίνω την καθιερωμένη μου βόλτα για καφέ στο παλιό λιμάνι των Χανίων. Είμαι «φαν» όπως λένε οι νέοι μιλώντας «Ελληνικά» του παλιού λιμανιού. Από τότε που τέλειωσα το δημοτικό, το μακρινό ακόμη και για μένα 1960, έφευγα κρυφά από την επίβλεψη της μαμάς μου και «αλήτευα» την κίνηση στο παλιό λιμάνι. Άλλος κόσμος τότε άλλες εποχές άλλοι άνθρωποι. Δεν νοσταλγώ τίποτα από το χθες . Θέλω να ζήσω όσο μπορώ το σήμερα. Να ρουφήξω τη ζωή μέχρι το μεδούλι. Ως ηλικιωμένος νεάνις που παλιμπαιδίζει με αναίδεια. Όπως λ.χ ο Παπανδρέου που καυχιέται ότι «έσωσε» με την πολιτική του την Ελλάδα ενώ την έπνιξε, ή σαν τον Χρυσοχοϊδη ο οποίος μπήκε οικειοθελώς λόγω αρχηγικών βλέψεων, στην κολυμπήθρα του Σιλωάμ, για να αποκαθαρθεί από κάθε αμαρτία του παρελθόντος. Το παλιό λιμάνι των Χανίων με την ειδυλλιακή εικόνα του-παλιά Ενετικά κτήρια ο Αιγυπτιακός φάρος, το Γιαλού Τζαμισί, το φρούριο του Φιρκά όπου υψώθηκε η σημαία της ενώσεως με την μητέρα πατρίδα το 1913, η θάλασσα με τον νωχελικό κυματισμό της, η σχεδόν αναλλοίωτη αισθητική του τοπίου από την πατίνα του χρόνου, έχει αποτυπωθεί ανεξίτηλα, στην παιδική μου μνήμη. Όλα αλλάζουν κι όλα τα ίδια μένουν. Χθες δεν είχαμε τουρισμό . Σήμερα και κάθε καλοκαίρι το νησί μας, σφύζει από τουρισμό. Χθες δεν είχαμε καφετέριες. Μονάχα εστιατόρια και καφενεία στο παλιό λιμάνι. Σήμερα έχουμε καφετέριες με τα τραπεζάκια έξω, να καλούν τουρίστες και Έλληνες να τους προσφέρουν έστω και «αλατισμένες» μερικές φορές τις υπηρεσίες τους. Χθες είχαμε μότορσιπς και ψαρότρατες. Σήμερα έχουμε πλοιάρια- λεωφορεία, που πηγαίνουν κοντινές θαλάσσιες βόλτες τους τουρίστες. Καθώς και μικρά κότερα δεμένα στον διπλανό προβλήτα.. Στις πρωινές ειδήσεις της τηλεόρασης βλέπω ανθρώπους να πνίγονται από την νεροποντή στο Κατάκωλο και σε άλλες περιοχές του Νομού Ηλείας. Η Πελοπόννησος είναι μακριά. Έξι ώρες με το καράβι. Κατεβαίνω στο λιμάνι. Μετά σχεδόν δεκαπενθήμερης κακοκαιρίας, η μέρα είναι ηλιόλουστη και η θερμοκρασία κανονική για την εποχή της. Είναι λίγο πριν το μεσημέρι. Ο κόσμος κυκλοφορεί ανέμελα σαν να είναι καλοκαίρι. Οι καφετέριες έχουν πήξει από νεανικό κυρίως κοινό. Και η κρίση; Τα προβλήματα; Οι άδειες τσέπες; Μα θα κάθονται οι νέοι να κλαίνε για τα οικονομικά προβλήματα; Αυτοί έχουν την ζωή μπροστά τους. Να χαρούν , να ζήσουν ,να ερωτευτούν, με τον έρωτα και τη ζωή. Το ένστικτο της ζωής αντιπαλεύει με τον ένστικτο του θανάτου, και χάνει από τα νιάτα με 1-0. Δεν ταιριάζει στους Έλληνες η κατάθλιψη. Όσο κι αν το σύστημα μας σπρώχνει να ζούμε με ψυχοφάρμακα. Δεν είμαστε ο Βοράς της Ευρώπης, με το χιονισμένο τοπίο, την σκοτεινιά και το κλείσιμο στο σπίτι. Είμαστε ο Νότος ο ηλιόλουστος με το γλυκύ το κλίμα.
Θέλουμε να παραμείνουμε ο Νότος. Με την γοητευτική Μεσογειακή αστάθεια μας, όπως τον καιρό που αλλάζει στον ουρανό μας, τον ανορθολογισμό μας, και την ανεμελιά μας. Δεν θέλουμε ρε, να γίνουμε σκλάβοι της αυστηρότητας του πρωτοκόλλου, και της εργοστασιακής πειθαρχίας. Μας αρέσει ο έξω καρδιά εαυτός μας, που πάνε να τον μαυρίσουνε οι Φράγκοι. Με τις διαφορές μας την Ελληνική- Βαλκανική κουλτούρα, την ιδιοπροσωπία μας, το ηλιόλουστο φως, να μας φωτίζει και να μας θεραπεύει τις πληγές ,να μας ανοίγει τις ψυχές. Δεν θέλουμε να γίνουμε ούτε Γερμανοί, ούτε Σουηδοί. Θέλουμε να ζήσουμε και να πεθάνουμε, κάτω από το ηλιόλουστο Ελληνικό, Μεσογειακό τοπίο, υπερήφανοι και¨ “ωραίοι ωςΈλληνες.”