Με επιτυχία πραγματοποιήθηκε στο θέατρο «Δημήτρης Βλησίδης» η εκδήλωση της Τομεακής επιτροπής του νομού Χανίων του ΚΚΕ για τα 100 χρόνια από τη μεγάλη Οκτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση .
Κεντρικός ομιλητής ήταν ο Σάββας Βασιλειάδης μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ και γραμματέας της Επιτροπής Περιοχής Κρήτης του ΚΚΕ .
Ακολούθησε θεατρική παράσταση «10 μέρες που συγκλόνισαν τον κόσμο» από το βιβλίο του Τζον Ριντ από την θεατρική ομάδα της ΚΝΕ Ηρακλείου.
Δείτε την παράσταση:
[youtube url=”https://www.youtube.com/watch?v=DMsddOu5eR8″]
Στο χώρο του θεάτρου υπήρχε έκθεση για τα επιτεύγματα του Σοσιαλισμού και βιβλιοπωλείο της Σύγχρονης Εποχής.
Ομιλία στην εκδήλωση 100χρονα Οκτωβριανή Επανάσταση
Συντρόφισσες και Σύντροφοι,
Τιμούμε σήμερα εδώ στα Χανιά τα 100χρόνια από τη μεγάλη Οκτωβριανή σοσιαλιστική Επανάσταση στη Ρωσία. Πρόκειται για μία από τις 100δες εκδηλώσεις που πραγματοποιούνται αυτές τις μέρες σε όλη τη χώρα, με κορύφωση τις εκδηλώσεις της ΚΕ στην Αθήνα στις 26.11, με στόχο να αναδειχτεί η ιστορική πείρα και τα πολύτιμα διδάγματα της επανάστασης πλατιά στους εργαζόμενους και ιδιαίτερα στη νεολαία, πολύτιμα ιδίως για μας τους Κομμουνιστές που φιλοδοξούμε να ζήσουμε παρόμοιες μέρες στο μέλλον. Γι’ αυτό έχει ιδιαίτερη σημασία να προμηθευτούμε και να διαδώσουμε τις αντίστοιχες εκδόσεις της ΣΕ, όπως η πορεία των Μπολσεβίκων προς τη νίκη, η μαχητική πείρα των μπολσεβίκων, ο Λένιν των Οκτώβρη κα, τα αντίστοιχα σημαντικά έργα του Λένιν καθώς και τα ντοκουμέντα του Κόμματος, του 18ου Συνεδρίου και του δεύτερου τόμου ιστορίας.
Η Οκτωβριανή Επανάσταση αποτελεί ένα πραγματικά κοσμοϊστορικό γεγονός, μια εποποιία των μπολσεβίκων, των Ρώσων εργατών, για τη κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, που αφήνει το αποτύπωμα ακόμα και σήμερα, όπου ο συσχετισμός δυνάμεων είναι πολύ αρνητικός σε παγκόσμιο επίπεδο. Γιατί όπως λέει και ο κομμουνιστής συγγραφέας Λάσλο Γιούργκο « Η επανάσταση είναι η μεγαλύτερη μέθη της ανθρωπότητας. Αυτός που τη γεύτηκε μια φορά, δεν ξεχνάει ποτέ τη γεύση της».
Η οκτωβριανή επανάσταση ξεπήδησε μέσα από τις φλόγες του πρώτου παγκόσμιου πολέμου. Στηρίχθηκε στην αποφασιστικότητα εκατομμυρίων κομμουνιστών και πρωτοπόρων εργατών, που αψηφώντας κάθε κίνδυνο για τη ζωή τους, αντιμετώπισαν με πίστη και αποφασιστικότητα, με την έκφραση της διεθνιστικής αλληλεγγύης των εργατών όλου του κόσμου, τη ντόπια αστική τάξη, τους αστικούς στρατούς μετά την έφοδο στα χειμερινά ανάκτορα και μετέπειτα το φασισμό – ναζισμό στο δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, το μαύρο χέρι του καπιταλισμού.
Η Οκτωβριανή επανάσταση δεν ήταν ούτε ατύχημα της ιστορίας, ούτε πραξικόπημα των μπολσεβίκων, όπως υποστηρίζουν οι αστοί, αλλά ούτε ανώριμη και πρώιμη όπως λένε οι οπορτουνιστές. Με τη χυδαία προπαγάνδα περί σταλινικής τρομοκρατίας και ανελευθερίας προσπαθούν να επισκιάσουν το χαρακτήρα το πρώτου εργατικού κράτους, τις κατακτήσεις και τα επιτεύγματα του. Σκόπιμα διαχωρίζουν τη σοσιαλιστική επανάσταση από τη σοσιαλιστική οικοδόμηση, απαξιώνοντας τη δεύτερη. Αξιοποιούν τα γεγονότα της περιόδου ’89-’91 για να στηρίξουν δήθεν τον ουτοπικό χαρακτήρα της σοσιαλιστικής οικοδόμησης. Σε μας τους κομμουνιστές πέφτει το βαρύ καθήκον να προβάλλουμε την αλήθεια στην εργατική τάξη και τις νεότερες γενιές, να τους εμπνεύσουμε με τη πείρα της πρώτης απόπειρας της σοσιαλιστικής οικοδόμησης, χωρίς διάθεση εξιδανίκευσης, αλλά και χωρίς να πετάμε και το μωρό με τα απόνερα.
Παίρνουμε υπόψη ότι η καθοριστική συμβολή των μπολσεβίκων στη νίκη του Οκτώβρη οφείλεται στο ότι:
Διαμόρφωσαν κόμμα γερό, επαναστατικό, που καθοδηγείται από σοσιαλιστική-κομμουνιστική ιδεολογία. Κόμμα που συγκροτείται από τη θεμελιακή αρχή του Δημοκρατικού Συγκεντρωτισμού, με ενότητα θέλησης και δράσης, με ατσαλένια, συνειδητή πειθαρχία.
Κατέκτησαν ολόπλευρη θεωρητική προετοιμασία, με την πρωτοπόρα συμβολή του Λένιν, που συνέβαλε να λύνουν προς όφελος του επαναστατικού κινήματος το ζήτημα της συγκέντρωσης δυνάμεων, στην κάθε φάση του αγώνα.
Ότι ξεκαθάρισαν νωρίς τα ζητήματα του ιμπεριαλιστικού πολέμου, διεξάγοντας διαπάλη στα πλαίσια της Β’ Διεθνούς ενάντια στους σοσιαλσοβινιστές και σοσιαλπασιφιστές, θέτοντας τη γραμμή εξόδου από τον πόλεμο από τη σκοπιά της μετατροπής του σε πόλεμο ενάντια στις κυρίαρχες τάξεις.
Έδειξαν ετοιμότητα ιδεολογική-πολιτική και οργανωτική, όταν διαμορφώθηκαν αντικειμενικά συνθήκες επαναστατικής κατάστασης στη Ρωσία.
Δεν συμβιβάστηκαν σε κανένα στάδιο των πολιτικών εξελίξεων στη Ρωσία, αντίθετα πάλευαν για να μην εγκλωβιστούν οι επαναστατημένες μάζες στην επιρροή των αστικών δυνάμεων. Δεν πήραν μέρος σε καμιά αστική κυβέρνηση που σχηματίστηκε από το Φλεβάρη του 1917 ως τον Οκτώβρη.
Είχαν αταλάντευτο επιτελείο καθοδήγησης, με επικεφαλής τον Λένιν, που στις πιο κρίσιμες στιγμές του επαναστατικού αγώνα έριξε τα κατάλληλα συνθήματα, ξεχώριζε τα κρίσιμα καθήκοντα της στιγμής».
Σήμερα, ζούμε την ιστορική περίοδο της αντεπανάστασης, όπου το παλιό πεθαίνει και το καινούριο δυσκολεύεται να γεννηθεί.
Συνεχώς οξύνονται οι αντιθέσεις και οι ανειρήνευτοι ανταγωνισμοί μεταξύ των επιμέρους καπιταλιστικών κρατών, των στρατιωτικών – πολιτικών και οικονομικών – πολιτικών συμμαχιών τους, που έχουν οδηγήσει σε πολέμους και ανακατατάξεις.
Διευρύνεται ταχύτατα ο παρασιτισμός της αστικής τάξης, η καταστροφή παραγωγικών δυνάμεων καθώς και το χάσμα ανάμεσα στις παραγωγικές δυνατότητες της εποχής μας και στο βαθμό ικανοποίησης των σύγχρονων κοινωνικών αναγκών.
Οξύνεται η βασική αντίθεση ανάμεσα στο κεφάλαιο και την εργασία.
Ενισχύεται η τάση για απόλυτη και σχετική εξαθλίωση της εργατικής τάξης.
Αυξάνεται το ποσοστό της μόνιμης, μακροχρόνιας ανεργίας.
Αυξάνεται ο βαθμός εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης και στις πιο αναπτυγμένες καπιταλιστικές οικονομίες.
Οξύνονται όλες οι κοινωνικές αντιθέσεις.
Υποβόσκει μια νέα πιο βαθιά παγκόσμια καπιταλιστική κρίση.
Σε αυτές τις συνθήκες, οι Κομμουνιστές έχουμε καθήκον να θέσουμε σε προτεραιότητα τη πλατιά ζύμωση της ανάγκης για ανατροπή του καπιταλισμού ως μόνο δρόμο για να λυθούν οριστικά τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η εργατική τάξη και οι σύμμαχοι της τα φτωχά λαϊκά στρώματα. Σήμερα δεν φτάνει να πρωτοστατούμε για τη προβολή και τη πάλη για ορισμένα δίκαια αιτήματα της εργατική τάξης μέσα στο καπιταλισμό, χωρίς βέβαια αυτό να σημαίνει ότι και αυτό δεν είναι αναγκαίο. Έχουμε θέσει σε προτεραιότητα την ανασύνταξη του εργατικού κινήματος και την οικοδόμηση της κοινωνικής συμμαχίας, με αντικαπιταλιστικό – αντιμονοπωλιακό προσανατολισμό, ως προαπαιτούμενο σήμερα για το στρατηγικό μας στόχο αύριο. Και αυτό δεν μπορεί να συμβεί έξω από την ανάπτυξη αγώνων σήμερα.
Κρατάμε ως συμπέρασμα λοιπόν ότι η αντεπανάσταση και ο πολύ αρνητικός συσχετισμός δύναμης δεν αλλάζουν το χαρακτήρα της εποχής μας, ως εποχής περάσματος από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό, μιας κι αυτός προκύπτει από τα ίδια τα αδιέξοδα του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής, όπως οι κρίσεις, οι πόλεμοι, ηανεργία, η φτώχεια και τόσα άλλα δεινά για τους λαούς.
Σε πείσμα των καιρών, η οκτωβριανή επανάσταση επιβεβαίωσε ότι σε μια σχετικά καθυστερημένη χώρα σε σχέση με άλλες προηγμένες χώρες της Δύσης, με πολλά κατάλοιπα προηγούμενων κοινωνικών συστημάτων, ο καπιταλισμός είχε δημιουργήσει τις υλικές προϋποθέσεις για την οικοδόμηση της νέας σοσιαλιστικής κοινωνίας.
Αυτή η σοσιαλιστική κοινωνία ήταν που έδωσε τεράστια ώθηση στην ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων, διαλύοντας καθυστερήσεις και προκαταλήψεις αιώνων.
Δεν μπορούμε να αποκλείουμε σε μια τέτοια κατάσταση να βρεθούμε και στην Ελλάδα, όχι μακριά στο μέλλον, όπως λένε πολλοί επηρεασμένοι από τον αρνητικό συσχετισμό και την υποχώρηση του κινήματος. Η γεωπολιτική θέση της χώρας και η όλο και πιο βαθιά εμπλοκή της στα ιμπεριαλιστικά σχέδια, οι τεράστιες αντιθέσεις συμφερόντων στη περιοχή μας δεν χωρούν εφησυχασμό, αλλά εγρήγορση και προετοιμασία, ισχυροποίηση του Κόμματος, να γίνει παντός καιρού. Γιατί η προετοιμασία σήμερα, η ιδεολογική, η πολιτική, η οργανωτκή, η πρακτική σε μη επαναστατικές συνθήκες είναι καθοριστική για να μη χάσουμε το τρένο σε επαναστατικές συνθήκες αύριο.
Δεν φτάνει η σωστή ανάλυση για τις αντικειμενικές συνθήκες, το χαρακτήρα της εποχής. Για να προχωρήσει η επαναστατική διαδικασία στις κατάλληλες συνθήκες, χρειάζεται το υποκείμενο, το Κόμμα της εργατικής τάξης, το Κομμουνιστικό Κόμμα να έχει επαναστατική στρατηγική απέναντι στη στρατηγική του κεφαλαίου. Χρειάζεται η εργατική τάξη, με τη καθοδήγηση του ΚΚ, να πάρει την υπόθεση στα χέρια της.
Η οκτωβριανή επανάσταση απέδειξε ότι η εργατική τάξη για να φτάσει στη νίκη πρέπει να οικοδομήσει τη δική της κοινωνική συμμαχία με τη φτωχή αγροτιά και τους αυτοαπασχολούμενους της πόλης.
Πρέπει να υπάρχει ισχυρό Κομμουνιστικό Κόμμα, ισχυρή πολιτική πρωτοπορία, που θα κρατά τιμόνι, δε θα χάνει τον επαναστατικό στόχο σε κάθε φάση της ταξικής πάλης. Να διαπαιδαγωγείται συνεχώς στην ικανότητα πάλης, με αντοχή και αυτοθυσία σε όλες τις συνθήκες, είτε νόμιμες, είτε παράνομες, σε συνθήκες ανόδου του κινήματος ή υποχώρησης, όπως για παράδειγμα σήμερα, ώστε να είναι ικανό σε συνθήκες επαναστατικής κατάστασης να βάλει τη σφραγίδα τους στις εξελίξεις.
Σημαντικό στοιχείο της πείρα, που δεν πρέπει να υποτιμάμε είναι η συνεχής ανάγκη το ΚΚ να διατηρεί ισχυρό και επεξεργασμένο μέτωπο με τον οπορτουνισμό, με όλες τις μορφές έκφρασης τους, τόσο πριν, όσο και κατά τη διάρκεια της σοσιαλιστικής οικοδόμησης. Γιατί δυστυχώς αποδείχτηκε με το χειρότερο τρόπο ότι ο οπορτουνισμός είναι φίδι κολοβό που τελικά οδηγεί στην αντεπανάσταση και την απώλεια των επαναστατικών χαρακτηριστικών του Κομμουνιστικού Κόμματος. Δυστυχώς η ιστορική πείρα και η πείρα του Κόμματος μας είναι πλούσια σε τέτοια παραδείγματα.
Συντρόφισσες και σύντροφοι,
Καθώς σήμερα η αναγκαιότητα και επικαιρότητα του σοσιαλισμού προβάλλει ακόμα πιο επιτακτικά, δεν μπορεί να μιλάμε γενικά και αφηρημένα, για κάποιο όραμα του σοσιαλισμού, χωρίς να απαντάμε με αντικειμενικότητα σε ερωτήματα όπως:
Ποιοι είναι οι παράγοντες που ανέκοψαν τη σοσιαλιστική οικοδόμηση; Ήταν άραγε αναπόφευκτη αυτή η εξέλιξη;
Καταρχήν πρέπει να πούμε ότι τα 70 χρόνια ύπαρξης της ΕΣΣΔ απέδειξαν πως, παρά τις όποιες αδυναμίες και κριτικές παρατηρήσεις, ο σοσιαλισμός – κομμουνισμός είναι ένα ανώτερο κοινωνικό-οικονομικό σύστημα.
Μπόρεσε να εξασφαλίσει κάλυψη βασικών αναγκών της εργατικής τάξης, του λαού. Το δικαίωμα στη δουλειά, η υψηλού επιπέδου δωρεάν Υγεία και Παιδεία, ο μαζικός αθλητισμός και πολιτισμός, οι διακοπές και ο ελεύθερος χρόνος, πράγματα που ούτε στο ελάχιστο δεν μπορεί να λύσει το καπιταλιστικό σύστημα, γιατί κινείται με αποκλειστικό κίνητρο το κέρδος του μεγάλου κεφαλαίου.
Όλα αυτά είναι ιδιαίτερα επίκαιρα σήμερα που κυβερνήσεις – καπιταλιστές και οι ιμπεριαλιστικοί οργανισμοί έχουν επιβάλλει τον εργασιακό μεσαίωνα, με την ευέλικτη εργασία και τη πλήρη διάλυση των ΣΣ, καθιερώνοντας μια σειρά σχέσεις εργασίας που διευρύνουν τη μισθωτή σκλαβιά και την απλήρωτη εργασία.
Είναι τεράστια η ιστορική συνεισφορά της ΕΣΣΔ στην ανθρωπότητα. Αποτέλεσε αποκούμπι της παγκόσμιας εργατικής τάξης και των λαών που βίωναν την ιμπεριαλιστική βαρβαρότητα. Ταυτόχρονα ανέπτυξε τις επιστήμες και την τεχνολογία με σημαντική συμβολή στη βελτίωση των όρων ζωής της εργατικής λαϊκής οικογένειας.
Απέδειξε πως είναι δυνατή η οικοδόμηση μιας νέας κοινωνίας.
Πως το τέλος της Ιστορίας δεν είναι η βαρβαρότητα του καπιταλισμού.
Γνωρίζουμε καλά ότι κανένα προηγούμενο κοινωνικοοικονομικό σύστημα και το ίδιο το καπιταλιστικό δεν εδραιώθηκε μια και έξω.
Ότι η σοσιαλιστική κοινωνία είναι η κατώτερη βαθμίδα της κομμουνιστικής και όχι ένα αυτοτελές στάδιο ανάμεσα στον καπιταλισμό και τον κομμουνισμό. Δεν σημαίνει ότι επειδή δρούμε στην εποχή περάσματος από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό δεν μπορεί, σε καμία περίπτωση, να υπάρξει καπιταλιστική παλινόρθωση σε μια χώρα ή σε περισσότερες, ως συνέπεια π.χ. του αρνητικού συσχετισμού δύναμης.
Οι παραπάνω όμως γενικές και σωστές εκτιμήσεις δεν μπορεί να μας οδηγήσουν στο να συγκαλύψουμε ή να δικαιολογήσουμε συγκεκριμένα λάθη και σοβαρές αδυναμίες που αφορούσαν στο Κόμμα, στην πορεία της σοσιαλιστικής οικοδόμησης, όπως και το ΔΚΚ στη διαπάλη με τον ιμπεριαλισμό.
Μετά τον 2ο παγκόσμιο πόλεμο προέκυψαν πρωτόγνωρα ζητήματα στη προσπάθεια οικοδόμησης της σοσιαλιστικής κοινωνίας στην ΕΣΣΔ. Υπήρξε εντυπωσιακή ανασυγκρότηση της σοβιετικής οικονομίας από τις πολεμικές καταστροφές πήρε νέα ορμή η ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων. Όμως ταυτόχρονα δεν πάρθηκαν πολιτικές αποφάσεις που ήταν αναγκαίες για την επέκταση των κομμουνιστικών σχέσεων στην αγροτική παραγωγή. Αποφάσεις, επίσης, που θα οδηγούσαν σε μέτρα ανάπτυξης και προσανατολισμού της βιομηχανίας να επιλύσει ζητήματα μηχανοποίησης και υποδομών, επιλογής και διαμόρφωσης του κατάλληλου κεντρικού σχεδιασμού.
Οι πολιτικές επιλογές που έγιναν αλλοίωναν αρχικά σταδιακά και στη συνέχεια με ταχύτητα την επιστημονικότητα και την ταξικότητα της γραμμής του ΚΚ και οδήγησαν στη συνέχεια σε οπορτουνιστική παρέκκλιση, με σημείο καμπής το 20ο συνέδριο του ΚΚΣΕ το 1956. Στο όνομα της αντιμετώπισης υπαρκτών προβλημάτων, ισχυροποιήθηκαν οι απόψεις για το “σοσιαλισμό της αγοράς”, που με τη σειρά τους οδήγησαν στο αδυνάτισμα του κεντρικού επιστημονικού σχεδιασμού, στην πολιτική της ιδιοσυντήρητης των επιχειρήσεων, στη σύναψη εμπορευματοχρηματικών σχέσεων οριζόντια ανάμεσα στις επιχειρήσεις, που σήμαινε εξοβελισμό του κεντρικού σχεδιασμού.
Ήδη από το 19ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ είχε ξεκινήσει η διαπάλη ανάμεσα στις απόψεις που:
Από τη μια μεριά υπεράσπιζαν το ρόλο των εμπορευματοχρηματικών σχέσεων της αγοράς στο σοσιαλισμό και από την άλλη τις γενικά σωστές απόψεις ότι ο νόμος της αξίας και οι εμπορευματοχρηματικές σχέσεις δεν πρέπει να ρυθμίζουν τη σοσιαλιστική παραγωγή και την κατανομή της, θέμα που οδηγούσε στην συνειδητοποίηση ότι το κολχόζ δηλ ο αγροτικός συνεταιρισμός και η κυκλοφορία προϊόντων ατομικής κατανάλωσης με τη μορφή εμπορευμάτων είχαν αρχίσει να γίνονται τροχοπέδη στην ανάπτυξη των παραγωγικών σχέσεων.
Όμως δεν έγιναν τα παραπάνω αντικείμενο ολοκληρωμένης ειδικής θεωρητικής επιστημονικής επεξεργασίας, κατά συνέπεια, δεν μπόρεσαν να αντιπαρατεθούν με επιτυχία με τις αγοραίες αντιλήψεις που δεν άνθιζαν μόνο στον ιδεολογικό τομέα, αλλά είχαν ανταπόκριση και κοινωνική βάση στα κολχόζ, στα διευθυντικά στελέχη, στην αγροτική παραγωγή και στη βιομηχανία.
Παρ’ όλα αυτά πάλι, τότε δεν είχαν κριθεί τελεσίδικα οι εξελίξεις. Ακόμα και η περίοδο της δεκαετίας του ’80, όπου είχε οργανωθεί ο αντεπαναστατικός μηχανισμός – το 87 απέκτησε και δικαίωμα να κατέχει μέσα παραγωγής, υπήρχαν οι συνεπείς κομμουνιστικές δυνάμεις στο Κόμμα, που υπό προϋποθέσεις μπορούσαν να απευθυνθούν στην εργατική τάξη και να αλλάξουν τον ρου της ιστορίας.
Προβλήματα εμφανίσθηκαν και στη στρατηγική του ΔΚΚ, που πήγαζαν βεβαίως όχι μόνο από τα ΚΚ που καθοδηγούσαν την εργατική εξουσία στις χώρες του σοσιαλισμού, αλλά και στα ΚΚ των καπιταλιστικών χωρών, ιδιαίτερα της Δυτικής Ευρώπης, που ασκούσαν από την πλευρά τους μια ορισμένη γενικότερη πίεση στις γραμμές του ΔΚΚ.
Έπαιξε σημαντικό ρόλο ως υπόστρωμα των παρεκκλίσεων η υποτίμηση της καπιταλιστικής ανασυγκρότησης μετά το 2ο Παγκόσμιο πόλεμο, σε συνδυασμό με τη λαθεμένη εκτίμηση ότι λόγω της διαμόρφωσης του μεταπολεμικού σοσιαλιστικού συστήματος, υπήρχε δυνατότητα ειρηνικής συνύπαρξης των δύο συστημάτων.
Στην εκτίμηση περί της ευνοϊκής αλλαγής του συσχετισμού δυνάμεων σε βάρος του ιμπεριαλισμού συνυπολογίζονταν ο ρόλος των λεγόμενων αδέσμευτων χωρών, δηλαδή αστικών κρατών που δεν είχαν ενταχθεί σε ιμπεριαλιστικές συμμαχίες και ενώσεις, ενώ σε αρκετές περιπτώσεις κινήματα αστικών τάξεων που διεκδικούσαν αναβάθμιση στην παγκόσμια καπιταλιστική αγορά ή κατάργηση υπολειμμάτων του αποικιοκρατικού συστήματος υπέρ της εγχώριας αστικής τάξης τους, θεωρήθηκαν ως αντιμονοπωλιακά – αντιιμπεριαλιστικά.
Η οπορτουνιστική γραμμή της ειρηνικής συνύπαρξης που συνυπήρχε με την ποικιλία μορφών περάσματος στο σοσιαλισμό επικράτησε στο 20ό συνέδριο του ΚΚΣΕ και συνδέθηκε με τις δυνατότητες για το κοινοβουλευτικό πέρασμα στο σοσιαλισμό κάτω από προϋποθέσεις, με όχημα μάλιστα την διεύρυνση των αστικών δημοκρατικών ελευθεριών.
Ενισχύθηκαν προϋπάρχουσες θέσεις για συμμετοχή ή στήριξη από τα ΚΚ κυβερνήσεων στο έδαφος του καπιταλισμού, με κριτήριο την αξιοποίηση των αντιθέσεων προς τις ΗΠΑ, με δυνάμεις της αστικής τάξης που διαχωρίζονταν σε “εθνικές πατριωτικές” και “αντιπατριωτικές ξενόδουλες”, ζήτημα που αποδείκνυε ότι οι σχέσεις εξάρτησης και ανισοτιμίας δεν εκτιμήθηκαν ως στοιχείο σύμφυτο με το καπιταλιστικό σύστημα, ταυτίστηκαν με την πολιτική υποτέλειας.
Σοβαρός παράγοντας που οδήγησε στην ενίσχυση παρεκκλίσεων, σε αντίθεση με την αναγκαιότητα επαναστατικής στρατηγικής, ήταν ο φόβος για τις συνέπειες ενός θερμοπυρηνικού πολέμου.
Μεταπολεμικά υποτιμήθηκε ο χαρακτήρας της επεξεργασμένης ιμπεριαλιστικής “ευέλικτης” στρατηγικής του καπιταλισμού απέναντι στο σοσιαλισμό.
Που πλέον βασίζονταν, από ένα σημείο και μετά, στην επίγνωση και στρατηγική επιλογή τους ότι δεν ήταν ρεαλιστική η άμεση εξωτερική στρατιωτική επέμβαση, αλλά η περικύκλωση με άλλους τρόπους, όπως η αξιοποίηση των δυσκολιών στη σοσιαλιστική οικοδόμηση και των παρεκκλίσεων στις γραμμές των ΚΚ και στο ΔΚΚ.
Υποτιμήθηκαν όχι απλά σημάδια, αλλά ηχηρές προειδοποιήσεις για τη σχέση εσωτερικών παρεκκλίσεων και της τακτικής της ιμπεριαλιστικής περικύκλωσης…
Που ξεκινούσε από το συστηματικό ψυχολογικό πόλεμο, μέχρι δίκτυα υπονόμευσης, πυροδότηση αντεπαναστατικών εξελίξεων, ακόμα και με το ρόλο του ΔΝΤ, των οικονομικών και εμπορικών σχέσεων που εξειδικεύονταν στα διάφορα σοσιαλιστικά κράτη που είχαν κοινά σύνορα με την ΕΣΣΔ.
Φαινόμενα πυροδότησης και στήριξης αντεπαναστατικών δράσεων υπήρξαν και στη 10ετία του ’50 και ιδιαίτερα στη συνέχεια, τις δεκαετίες του ΄70 και του ΄80.
Δυστυχώς, δεν αποτέλεσαν παράγοντα μελέτης και αφύπνισης η νίκη και ανατροπή της Λαϊκής Ενότητας του Αλιέντε στη Χιλή, η Επανάσταση των Γαρυφάλλων στην Πορτογαλία, αλλά και η εκτίμηση της οικονομικής καπιταλιστικής κρίσης του 1973 και άλλα.
Η αντιμετώπιση της ιμπεριαλιστικής επεμβατικής πολιτικής και των οπορτουνιστικών παρεκκλίσεων δεν μπορούσε να γίνει παρά μόνο με την αποκατάσταση της επαναστατικής στρατηγικής στο ΔΚΚ.
Με την αποφασιστική διαπάλη με τον οπορτουνισμό και το ρεφορμισμό.
Με την αποκατάσταση των νομοτελειών της σοσιαλιστικής οικοδόμησης και την κατάργηση της στρατηγικής των σταδίων και την ενδιάμεση πολιτική εξουσία.
Το Κόμμα μας, το ΚΚΕ, έχει πλήρη επίγνωση ότι έχουμε αρκετό δρόμο μπροστά μας προκειμένου να εμβαθύνουμε ακόμα περισσότερο στην επεξεργασία των παραγόντων της αντεπανάστασης.
Ταυτόχρονα, συνεχώς πρέπει να μελετάμε τις εξελίξεις στον καπιταλιστικό κόσμο, χωρίς να λυπόμαστε θυσίες μέσα από τον καθημερινό αγώνα για τη βελτίωση της θέσης των εργαζομένων, την αντιμετώπιση νέων επιθέσεων.
Σ΄ αυτόν τον αγώνα όμως, πρέπει να κατακτάμε την ωριμότητα και ετοιμότητα να ανταποκριθούμε σε συνθήκες επαναστατικής κατάστασης που δεν μπορεί να προβλεφθεί πότε θα ξεσπάσει και με ποια μορφή, σε μια ή περισσότερες χώρες.
Η ιστορική πείρα από την περίοδο πριν ξεσπάσει η επανάσταση στη Ρωσία μας δείχνει ότι η επαναστατική κατάσταση γεννήθηκε στο έδαφος μιας σύνθετης διαδικασίας που περιλάμβανε μια σειρά σημαντικούς παράγοντες: την όξυνση των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, τα δεινά που ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος είχε συσσωρεύσει τα προηγούμενα 3 χρόνια στις πλάτες των λαϊκών στρωμάτων, τον κλονισμό της συμμαχίας του τσαρισμού με την αστική τάξη, που δεν επέτρεπε πια στους «πάνω» να κυβερνούν όπως πριν, την πολιτική και οργανωτική δουλειά των μπολσεβίκων πριν και κατά τη διάρκεια του πολέμου στις γραμμές της εργατικής τάξης και των στρατιωτών.
Άρα σήμερα έχουμε καθήκον να βοηθάμε στην προετοιμασία των λαών να μη σταθούν κάτω από τη σημαία των αστικών τους τάξεων στις συνθήκες του ιμπεριαλιστικού πολέμου, ανεξάρτητα από το αν το ένα ή το άλλο κράτος πέρασε πρώτο στη στρατιωτική επίθεση ή βρέθηκε σε θέση άμυνας.
Να διεκδικήσουν την έξοδο από τον πόλεμο αν δεν αποτραπεί, παλεύοντας όχι μόνο κατά της αστικής τάξης που ηγείται του πολέμου, αλλά και της αστικής τάξης της δικής τους χώρας, γιατί αυτή ούτε θέλει ούτε μπορεί να εγγυηθεί την ειρήνη και την προστασία της πατρίδας του εργάτη, του υπαλλήλου, των φτωχών λαϊκών στρωμάτων.
Το γεγονός ότι το ΚΚΕ έχει χαράξει σύγχρονη επαναστατική στρατηγική αυξάνει τη δυνατότητά του να οργανώνει πρωτοπόρες εστίες αντίστασης και αντεπίθεσης σε κάθε κλάδο της οικονομίας, κάθε μεγάλο εργασιακό χώρο, σε κάθε περιοχή της χώρας.
Η ισχυροποίηση του ΚΚΕ σε όλα τα επίπεδα, η οποία απασχόλησε το πρόσφατο 20ό Συνέδριο του Κόμματος, αποτελεί προϋπόθεση για την προώθηση της επαναστατικής πολιτικής του.
Πολλοί εργαζόμενοι καλοπροαίρετα αναρωτιούνται αν μπορεί να ξεκινήσει η σοσιαλιστική οικοδόμηση σε μια χώρα με τις δυνατότητες της σημερινής Ελλάδας. Το ΚΚΕ απαντά:
— Μπορούν να ικανοποιηθούν οι ανάγκες του λαού, με βάση τις παραγωγικές δυνατότητες και τον πλούτο που παράγεται σήμερα στη χώρα μας.
— Μπορεί να απογειωθεί η εγχώρια παραγωγή, αν απαλλαγεί από τις αλυσίδες της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας και την εκμετάλλευση της εργατικής τάξης.
— Μόνο η εργατική εξουσία μπορεί να αξιοποιήσει προς όφελος του λαού τις αντιθέσεις ανάμεσα στις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες, οι οποίες σήμερα οξύνονται.
— Δεν πρέπει να σκεφτόμαστε στατικά τον συσχετισμό δυνάμεων στην ευρύτερη περιοχή, αφού αυτός θα αλλάξει σημαντικά σε επαναστατικές συνθήκες, όχι μόνο στη χώρα μας, αλλά και στην περιοχή ευρύτερα.
Παράλληλα, το ΚΚΕ παλεύει για την ανασυγκρότηση του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος, σύμφωνα με τις αρχές του προλεταριακού διεθνισμού, της διεθνιστικής αλληλεγγύης των λαών κατά του καπιταλισμού και του ιμπεριαλιστικού πολέμου, που εκφράζει το σύνθημα «Προλετάριοι όλων των χωρών ενωθείτε». Ήδη, μετρά κάποια μικρά βήματα στην προσπάθεια να συγκροτηθεί διακριτός πόλος με βάση τις αρχές του μαρξισμού – λενινισμού, μέσα από τη «Διεθνή Κομμουνιστική Επιθεώρηση» και την Ευρωπαϊκή Κομμουνιστική Πρωτοβουλία.
Συστατικό στοιχείο της σύγχρονης στρατηγικής του ΚΚΕ αποτελεί η προγραμματική του αντίληψη για τον σοσιαλισμό. Η σοσιαλιστική οικοδόμηση ξεκινά με την επαναστατική κατάκτηση της εξουσίας από την εργατική τάξη. Το εργατικό κράτος, η δικτατορία του προλεταριάτου, είναι όργανο της εργατικής τάξης στην ταξική πάλη που συνεχίζεται στον σοσιαλισμό με άλλες μορφές και μέσα. Αξιοποιείται για τη σχεδιασμένη ανάπτυξη των νέων κοινωνικών σχέσεων, η οποία προϋποθέτει την κατάπνιξη των αντεπαναστατικών προσπαθειών, αλλά και την ανάπτυξη της κομμουνιστικής συνείδησης της εργατικής τάξης. Το εργατικό κράτος, ως μηχανισμός πολιτικής κυριαρχίας, είναι αναγκαίο μέχρι τη μετατροπή του συνόλου των κοινωνικών σχέσεων σε κομμουνιστικές, μέχρι τη διαμόρφωση κομμουνιστικής συνείδησης στη συντριπτική πλειοψηφία των εργαζομένων, αλλά και μέχρι τη νίκη της επανάστασης, τουλάχιστον στις πιο ισχυρές καπιταλιστικές χώρες.
Το ποιοτικά νέο στοιχείο της εργατικής εξουσίας είναι η μετατροπή του χώρου εργασίας (παραγωγική μονάδα, κοινωνική υπηρεσία, διοικητική μονάδα, σε πρώτη φάση αγροτικός συνεταιρισμός) σε πυρήνα οργάνωσής της.
Πρωταρχικό καθήκον αυτής της εξουσίας είναι η διαμόρφωση του νέου τρόπου παραγωγής, η επικράτηση του οποίου προϋποθέτει βασικά την ολοκληρωτική κατάργηση των καπιταλιστικών σχέσεων, της σχέσης κεφαλαίου – μισθωτής εργασίας.
Συντρόφισσες και σύντροφοι,
Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ, δυόμισι χρόνια μετά την ανάδειξή της στη διακυβέρνηση, συνεχίζει από εκεί που σταμάτησαν οι προηγούμενες κυβερνήσεις. Όχι μόνο δεν κατάργησε κανέναν αντεργατικό – αντιλαϊκό νόμο του παρελθόντος αλλά φόρτωσε και νέα βάρη στο λαό.
Δεν είναι υπερβολή ούτε σχήμα λόγου όταν το Κόμμα μας λέει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ επιλέχθηκε για να κάνει τη βρώμικη δουλειά για λογαριασμό του κεφαλαίου και της ΕΕ.
Όχι τυχαία, αλλά γιατί σήμερα είναι πιο ικανός, από τις παραδοσιακές αστικές πολιτικές δυνάμεις, στην εξαπάτηση, στη χειραγώγηση του λαού.
Και πάνω από όλα να αδρανοποιεί, να ακινητοποιεί ριζοσπαστικό κόσμο, να καλλιεργεί τη μοιρολατρία και την ηττοπάθεια σε λαϊκό κόσμο ο οποίος στήριξε τις ελπίδες και τις προσδοκίες του στον ΣΥΡΙΖΑ, απογοητεύτηκε, διαψεύστηκε και σήμερα είναι ακόμα σε αμηχανία.
Γιατί μπορεί, αγαπητοί φίλοι και σύντροφοι, η διαχείριση της καπιταλιστικής κρίσης να μην επιτρέπει διαφοροποιήσεις στο πεδίο της πολιτικής που ασκούν οι διάφορες κυβερνήσεις, να μην επιτρέπει στο πεδίο της οικονομίας παρεκκλίσεις από την πιστή εφαρμογή των αντιλαϊκών αναδιαρθρώσεων, όπως τώρα με το κλείσιμο της 3ης αξιολόγησης, όμως στο πεδίο των συνθημάτων, της προπαγάνδας, του πλασαρίσματος αυτής της πολιτικής υπάρχουν περιθώρια ελιγμών.
Και εκεί ο ΣΥΡΙΖΑ έχει ακόμη και μεγαλύτερη ευελιξία και μεγαλύτερη μαστοριά από τα άλλα αστικά κόμματα, αξιοποιώντας και την οπορτουνιστική του φυσιογνωμία, και το κομμουνιστικογενές, αγωνιστικό παρελθόν ορισμένων στελεχών του.
Το παράδειγμα του κουρνιαχτού που σηκώνει με την απόδοση του πλεονάσματος είναι χαρακτηριστικό. Η κυβέρνηση κρύβει ότι το πλεόνασμα προκύπτει από την αντιλαϊκή πολιτική, είναι ματωμένο από τα εκατοντάδες μέτρα των μνημονίων. Προσπαθεί να συνηθίσουν οι εργαζόμενοι στη λογική σου παίρνω δέκα και κάπου – κάπου επιστρέφω ένα σε αυτόν που βρίσκεται σε κατάσταση απόλυτης φτώχειας. Για τέτοια υποκρισία μιλάμε. Την ίδια ώρα, δρομολογούνται ή βρίσκονται σε πλήρη εφαρμογή παλιά και νέα μέτρα, με τα οποία η κυβέρνηση από τη μια αυξάνει τα προνόμια και τις διευκολύνσεις για τις επενδύσεις του κεφαλαίου και από την άλλη επεκτείνει τη φοροαφαίμαξη και τις περικοπές σε βάρος των λαϊκών στρωμάτων.
Όμως αυτό που πρέπει να χτυπήσουμε αποφασιστικά είναι ο επικίνδυνος στόχος που έθεσε η πρόσφατη πολιτική γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ να γίνει υπόθεση του λαού το «καθήκον» της συμφωνίας και η συμμετοχή στον «οδικό χάρτη» που υλοποιεί η κυβέρνηση προκειμένου να «θωρακιστούν» η κερδοφορία και η ανταγωνιστικότητα των επιχειρηματικών ομίλων και η βαθύτερη εμπλοκή της χώρας μας στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς στο πλευρό των ΗΠΑ – ΝΑΤΟ.
Αυτός ο επικίνδυνος στόχος, που μπορεί να οδηγήσει σε ακόμα μεγαλύτερη υποχώρηση το κίνημα και συνολικά τις εργατικές – λαϊκές συνειδήσεις, έχουμε καθήκον να μην αφήσουμε να συμβεί, προχωρώντας σε ένα πλατύ πολιτικό άνοιγμα το επόμενο διάστημα και συμβάλλοντας αποφασιστικά στην επιτυχία των κινητοποιήσεων που προετοιμάζονται από τις ταξικές δυνάμεις, τη κοινωνική συμμαχία, με κορύφωση την απεργιακή κινητοποίηση, όποτε η κυβέρνηση φέρει στη βουλή το έκτρωμα για τη κατάργηση του δικαιώματος στην απεργία.
Σήμερα είναι αναγκαίο να πρωτοστατήσουμε, με πείσμα χωρίς να λυπόμαστε κόπους, στη δύσκολη προσπάθεια η Ε.Τ., τα λαϊκά στρώματα να οργανώσουν τον αγώνα για την επιστροφή όσων έχασαν στα χρόνια της καπιταλιστικής κρίσης, για την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών σε σύγκρουση με το κεφάλαιο και την εξουσία του, για την αλλαγή τάξης στην εξουσία. Ταυτόχρονα να πρωτοστατούμε στην οργάνωση της πάλης του λαού ενάντια στις νέες συμφωνίες για να σπείρουν σε όλη τη χώρα βάσεις του θανάτου με συμβόλαια αορίστου χρόνου και την επιχείρηση εξωραϊσμού του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού από τη κυβέρνηση, οργανώνοντας την πάλη για απεμπλοκή από το ΝΑΤΟ, για να κλείσουν όλες οι βάσεις, γενικότερα για απεμπλοκή της χώρας, του λαού, από πολεμικές ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και πολέμους. Μέτωπο πάλης με ιδιαίτερη σημασία στη περιοχής μας λόγω της ύπαρξης και συνεχούς αναβάθμισης της βάσης της Σούδας και άλλων ΝΑΤΟϊκών εγκαταστάσεων.
Τώρα πρέπει μαχητικά να προβάλλουμε στην εργατική τάξη την ανάγκη συμπαράταξης με το ΚΚΕ, πολιτικά, στο κίνημα, ενάντια στη κοινή στρατηγική κυβέρνησης και αστικών κομμάτων, κεφαλαίου και ΕΕ να επιβάλλουν την καπιταλιστική ανάπτυξη – την οποία σκόπιμα ονομάζουν δίκαιη, μετά τη κρίση, πάνω στα αποκαΐδια των εργατικών λαϊκών δικαιωμάτων.
΄Ετσι τιμάμε εμείς την επανάσταση που αποτέλεσε την κορυφαία μέχρι σήμερα ενέργεια της εργατικής τάξης, το μεγαλύτερο επαναστατικό άλμα της ανθρωπότητας.
Συντρόφισσες και σύντροφοι,
Ο επαναστατικός ενθουσιασμός, η διάθεση για θυσίες, η κομμουνιστική ανιδιοτέλεια και διεθνιστική αλληλεγγύη δεν είναι για μας μεγάλα λόγια και συνθήματα.
Βασίζονται στην αδιάσπαστη ενότητα θεωρίας και πράξης.
Στην ιστορική πείρα του ΔΚΚ και του κόμματός μας.
Στην προσφορά της σοσιαλιστικής οικοδόμησης.
Ο δρόμος που χαράχτηκε πριν 100 χρόνια με τη νίκη της Οκτωβριανής Επανάστασης παραμένει ανοιχτός.
Είμαστε βέβαιοι ότι ο 21ος αιώνας θα είναι ο αιώνας των σοσιαλιστικών επαναστάσεων στη χώρα μας και σε άλλες χώρες. Οι αποφασιστικές μάχες είναι μπροστά μας.
ΖΗΤΩ ΤΑ 100 ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΣ ΟΚΤΩΒΡΙΑΝΗΣ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ!