Γερμανικές αποζημιώσεις στο Δίστομο μέσω Ιταλίας

Γράφει ο Νότης Μαριάς, Πρόεδρος του Κόμματος ΕΛΛΑΔΑ-Ο ΑΛΛΟΣ ΔΡΟΜΟΣ, Καθηγητής Θεσμών ΕΕ στο Πανεπιστήμιο Κρήτης, πρώην Ευρωβουλευτής

Η  υπ΄ αρίθμ. 21995/3-9-2019 Απόφαση του Πολιτικού Τμήματος του Ιταλικού Ακυρωτικού με την οποία δόθηκε το τελικό πράσινο φως για εκτέλεση εις βάρος των Γερμανικών Σιδηροδρόμων της γνωστής Αμετάκλητης υπ΄ αρίθμ. 137/25-9-1997   Απόφασης του Πολυμελούς Πρωτοδικείου Λειβαδιάς που δικαίωσε τα θύματα του Διστόμου, αναμφίβολα αποτελεί σημαντική ιστορική εξέλιξη  στο ζήτημα της διεκδίκησης των Γερμανικών Αποζημιώσεων εκ μέρους της Πατρίδας μας.

Και όλα αυτά βεβαίως καθώς μέχρι στιγμής δεν έχει βρεθεί ένας Υπουργός Δικαιοσύνης ο οποίος να χορηγήσει την απαιτούμενη από τον Κώδικα Πολιτικής Δικονομίας σχετική άδεια για εκτέλεση εν Ελλάδι και εις βάρος του Γερμανικού Δημοσίου της παραπάνω απόφασης που δικαιώνει τους Διστομίτες.

Γι΄ αυτόν ακριβώς τον λόγο ο αείμνηστος Γιάννης Σταμούλης έχοντας διασφαλίσει το αμετάκλητο της εν λόγω υπ΄ αρίθμ. 137/25-9-1997   Απόφασης του Πολυμελούς Πρωτοδικείου Λειβαδιάς και καθώς δεν μπορούσε να πετύχει την περιβόητη χορήγηση αδείας από Έλληνα Υπουργό Δικαιοσύνης για την διενέργεια αναγκαστικής εκτέλεσης εις βάρος του Γερμανικού Δημοσίου στην Πατρίδα μας, τελικά στράφηκε στην Ιταλία.

Εκεί αφού σε πρώτη φάση πέτυχε την δικαστική αναγνώριση της παραπάνω Αμετάκλητης Απόφασης του Πολυμελούς Πρωτοδικείου Λειβαδιάς εν συνεχεία προχώρησε σε διαδικασίες αναγκαστικής εκτέλεσης εις βάρος περιουσίας του Γερμανικού Δημοσίου που βρισκόταν στην Ιταλία.

Η προσπάθεια αναγκαστικής εκτέλεσης εις βάρος περιουσίας του Γερμανικού Δημοσίου στην Ιταλία τόσο εκ μέρους των θυμάτων του Διστόμου όσο και εκ μέρους ιταλών πολιτών συγγενών αντίστοιχων θυμάτων του εκεί γερμανικού στρατού κατοχής οδήγησε στην άσκηση προσφυγής εκ μέρους της Γερμανίας κατά της Ιταλίας στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης το οποίο στις 3 Φεβρουαρίου 2012 με απόφασή του δέχθηκε ότι η Γερμανία απολαύει ετεροδικίας ενώπιον των ιταλικών δικαστηρίων ακόμη και για θέματα που έχουν σχέση με τις ναζιστικές θηριωδίες.  Έκρινε δε ότι τόσο η Ιταλία όσο και η Ελλάδα η οποία είχε ασκήσει παρέμβαση στην εν λόγω δίκη θα μπορούσαν εκπροσωπώντας αντιστοίχως τους συγγενείς Ελλήνων και Ιταλών θυμάτων της ναζιστικής θηριωδίας του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου να δρομολογήσουν στο πλαίσιο του διεθνούς δικαίου διαδικασίες διεκδίκησης αποζημιώσεων.

Σε συνέχεια της απόφασης αυτής του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης η Ιταλία εξέδωσε νομοθετικό διάταγμα με το οποίο κατοχύρωνε την ετεροδικία της Γερμανίας για το ζήτημα αυτό ενώπιον της ιταλικής δικαιοσύνης προκειμένου να μην μπορούν να εκδικαστούν αγωγές κατά του Γερμανικού δημοσίου ενώπιον ιταλικών δικαστηρίων για αποζημιώσεις θυμάτων της ναζιστικής θηριωδίας καθώς επίσης και προκειμένου να μην είναι εφικτή και οιαδήποτε συνακόλουθη αναγκαστική εκτέλεση κατά περιουσίας του Γερμανικού δημοσίου η οποία βρισκόταν στην Ιταλία. Και αυτό αποσκοπούσε κυρίως στο να μπλοκάρει την αναγκαστική εκτέλεση της παραπάνω Αμετάκλητης Απόφασης του Πολυμελούς Πρωτοδικείου Λιβαδειάς για το Δίστομο.

Παρά ταύτα το 2014 το Συνταγματικό Δικαστήριο της Ιταλίας με την ιστορική υπ΄  αρίθμ. 238/2014 Απόφασή του έκρινε ότι παρά την παραπάνω απόφαση του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης το ως άνω ιταλικό νομοθετικό διάταγμα ήταν αντισυνταγματικό καθώς η ετεροδικία ξένου κράτους τουλάχιστον στην Ιταλία δεν μπορεί να καλύψει και τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας τα οποία είχαν διενεργήσει κατά τον Β’  Παγκόσμιο Πόλεμο τα γερμανικά στρατεύματα.

Σε συνέχεια λοιπόν της απόφασης 238/2014 του Ιταλικού Συνταγματικού Δικαστηρίου ξεκίνησαν πράξεις αναγκαστικής εκτελέσεως της Αμετάκλητης Απόφασης του Πολυμελούς Πρωτοδικείου Λειβαδιάς για την αποζημίωση των θυμάτων του Διστόμου με επισπεύδουσα την Περιφέρεια Στερεάς Ελλάδας η οποία ως διάδοχος της Περιφερειακής Αυτοδιοίκησης Βοιωτίας εκπροσωπούσε τους Διστομίτες.

Στο πλαίσιο αυτό έγινε και κατάσχεση εις χείρας των Ιταλικών σιδηροδρόμων και εις βάρος των Γερμανικών σιδηροδρόμων ποσού 25.000.000 ευρώ που αφορούσαν εισπράξεις που διενεργούσαν οι Ιταλικοί σιδηρόδρομοι για λογαριασμό των Γερμανικών σιδηροδρόμων.

Ακολούθησε σειρά δικών στο πλαίσιο του ιταλικού δικαίου αναγκαστικής εκτέλεσης με τελευταία δίκη αυτή η οποία έγινε ενώπιον του αρμοδίου Πολιτικού Τμήματος του Ιταλικού Ακυρωτικού, του Ιταλικού Αρείου Πάγου δηλαδή.

Έτσι στις 3 Σεπτεμβρίου το Ιταλικό Ακυρωτικό με την υπ΄ αρίθμ. 21995/3-9-2019 Απόφασή του απέρριψε την αναίρεση των Γερμανικών Σιδηροδρόμων κατά της Περιφερειακής Αυτοδιοίκησης Στερεάς Ελλάδος, νομίμως εκπροσωπουμένης από τον τότε περιφερειάρχη και νυν Δήμαρχο Αθηναίων Κώστα Μπακογιάννη και αποφάνθηκε ότι σύμφωνα με την υπ΄ αρίθμ. 238/2014 απόφαση του Συνταγματικού Δικαστηρίου της Ιταλίας, η Γερμανία δεν απολαύει ετεροδικίας για τις θηριωδίες που διέπραξαν τα γερμανικά στρατεύματα κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και επομένως η Απόφαση του Πολυμελούς Πρωτοδικείου Λιβαδειάς που δικαιώνει τα θύματα του Διστόμου μπορεί να εκτελεστεί αναγκαστικώς εις βάρος του Γερμανικού Δημοσίου εντός της Επικράτειας της Ιταλίας. Επομένως η κατάσχεση εις χείρας τρίτου των εισπράξεων των Γερμανικών σιδηροδρόμων εκ μέρους των Διατομιτών κρίθηκε σύννομη.

Έτσι οι συγγενείς των θυμάτων του Διστόμου θα εισπράξουν 25.000.000 εκατ. ευρώ τα οποία αποτελούν και την πρώτη δόση των Γερμανικών Αποζημιώσεων που αναμένεται να λάβει η Ελλάδα από τη Γερμανία. Ο δρόμος λοιπόν για τις Γερμανικές Αποζημιώσεις άνοιξε. Έστω και μέσω Ιταλίας.

"google ad"