Γιατί «νοσεί» ο αγώνας για την υγεία;

Το ίδιο εύλογο βέβαια ερώτημα,  φαεινότερο και του ήλιου ,  θα μπορούσε κανείς να το επεκτείνει και γενικότερα . Δηλαδή  ποιες είναι οι αιτίες που πάσχει απελπιστικά και  πρόδηλα  η αγωνιστική εναντίωση   του λαού στην φρενήρη και ολομέτωπη επίθεση του συστήματος ενάντια  του. Απάντηση που έχει καταπληκτική ομοιότητα  με αυτή που δίνεται στην απορία που θέτει ο τίτλος του άρθρου αυτού.
Ακόμη και ο πλέον αιθεροβάμονας  δεν έχει πια καμία αμφιβολία για τη συνέχιση με αμείωτη σφοδρότητα  της κτηνώδους πολιτικής της κυβέρνησης  σε βάρος όλων μας και σε όφελος των ελάχιστων που απαρτίζουν τη συμμορία  της εγχώριας και κυρίως της προεξαρχουσας αλλοδαπής αντίδρασης.   Όσο και αν ανερμάτιστα και προεκλογικά ψελλίζει ο πρωθυπουργός το τέλος των βάσανων της κοινωνίας  μετά την υποτιθέμενη  και αδιόρατη σταθεροποίηση της οικονομίας, τα ίδια τα θεσμικά όργανα του κράτους τον διαψεύδουν οικτρά.  Είναι σαφέστατο το νωπό μήνυμα της επιτροπής προϋπολογισμού της βουλής που διακηρύσσει την επί μακράν  διατήρηση και επαύξηση των οδυνηρών μνημονιακων μέτρων. Δεν δικαιολογείται η παραμικρή ψευδαίσθηση  για περιθώρια άμβλυνσης των . Τα πρωτογενή αλχημείστικα πλεονάσματα τους ,προϋποθέτουν αβυσσαλέα κοινωνικά ελλείμματα.

Άλλωστε έχει συνηδειτοποιήσει ο κάθε λαϊκός άνθρωπος ,όσο απλή πολιτική σκέψη και αδαή περί οικονομικών  προσέγγιση να έχει, πως οι αντίπαλοι του θα σταματήσουν να τον έχουν γονατισμένο  και να  τον γρονθοκοπούν αλύπητα , όταν δεν έχουν τίποτα μα τίποτα άλλο να του αποσπάσουν πια. Όταν κανένα δικαίωμα και ελευθερία δεν έχει απομείνει όρθιο. Όταν ο καπιταλισμός παλινοστήσει στις αρχέγονες ρίζες του. Όταν τρόπον τινά  διολισθήσει στις προκάτοχες   εκμεταλλευτικές μορφές της δουλείας, χάσει τον περιορισμένο ιστορικά σύγχρονο και προοδευτικό του ρόλο  και κυριολεκτικά πνιγμένος  στα ακατανίκητα αδιέξοδα του, αναζητά απεγνωσμένα την λύτρωση του μέσα από τη φρίκη του πολέμου (μονοδρομικη κατάληξη και υπέρβαση των κρίσεων).  Τότε που οι λαοί της γης  δεν θα διαμαρτύρονται  και υποφέρουν απλά από την πείνα και την αδυναμία γιατρειάς τους, μα δίχως υπερβολή θα εξαϋλωνονται  στα πεδία των θερμοπυρηνικών μαχών    (στις μέλλουσες Χιροσίμες ) των ιμπεριαλιστών και των υποτελών αστικών  τάξεων τους.

Έχει πλήρως κατανοήσει ο εργαζόμενος, ο μικροαγρότης ,ο υπάλληλος και ο μικρομεσαίος  πως θα πάψουν να τους μαστιγώνουν αλύπητα  σαν τους αποψιλώσουν εντελώς  από τα έσχατα απομεινάρια του παλιότερα κάπως αξιοπρεπή μισθού, σύνταξης, δουλειάς, μόρφωσης, θέρμανσης, περίθαλψης, ιδιοκατοίκησης, δυνατότητας απεργίας και διαδήλωσης.

Αφού λοιπόν ο λαός  έχει συναίσθηση πως όπως αυτά που διαδραματίζονται σήμερα ήταν ασύλληπτο μέχρι πρότινος πως θα συμβούν (και με τα τότε δεδομένα των ταξικών συσχετισμών η τωρινή καταβύθιση του βιοτικού επιπέδου θα είχε σαλπίσει δίχως υπερβολή τρομακτικές κοινωνικές αναταράξεις),  έτσι και τώρα ανάλογα μπορούμε να διανοηθούμε αυτά που θα ακολουθήσουν . Δηλαδή να καταλήξει η κοινωνία μια  στέπα ελευθεριών και κατακτήσεων που θα αλωνίζουν ασύδοτα όλα τα εκλεκτά όρνεα (δυτικής παρακαλώ κατ` αποκλειστικότητα συνομοταξίας) του πλανήτη ,που θα αλληλομάχονται ποιο θα κατασπαράξει περισσότερη λεία από  τον πλούτο της χώρας και τον ιδρώτα του λαού.

Εκτός και αν παρέμβει ο ένας και μοναδικός παράγοντας αποτροπής αυτών των ισοπεδωτικών εξελίξεων:  η πάλη του λαού. Αυτή η έρμη προϋπόθεση που τόσο έχει δεινοπαθήσει από δεδηλωμένους πλέον  εχθρούς αλλά και  άσπονδους  φίλους . Ειδικά οι τελευταίοι  επωμίζονται τη βαρύτερη ευθύνη για το σημερινό κατάντημα του μαζικού κινήματος μιας και υποτίθεται πρέπει να ήταν οι μπροστάρηδες της λαϊκής αντίστασης . Αυτοί που θα έπρεπε να αδράξουν την ιδανική ευκαιρία που προσφέρουν οι ώριμες και αντικειμενικές συνθήκες κρίσης του καπιταλισμού – ιμπεριαλισμού  για να καταδείξουν περίτρανα και  να υπονομεύσουν συστηματικά ,τακτικά και στρατηγικά,  ένα σύστημα που οι περίοδοι  της αειφόρου ακμής του είναι βραχείας πνοής και κυοφορούν πάντα τις μοιραίες  κρίσεις  και ότι “υπέροχο”’ απορρέει από ετούτες.   Δηλαδή την πείνα, τις αρρώστιες ,τον φασισμό και τον πόλεμο.  Αντίθετα επιδίδονται σε μια μιαρή εκστρατεία  συνδιαχείρισης  ,αποπροσανατολισμού  και αδρανοποίησης του λαού.  ΑΛΗΘΕΙΑ,  ΠΟΣΟ ΣΥΜΠΛΕΟΥΝ  ΑΓΑΣΤΑ  οι τέσσερις αυτές καταστάσεις:  η σε τελική ανάλυση αποδοχή της μονοκρατορίας του άδικου κοινωνικοοικονομικού συστήματος με τους σχιζοειδείς κανόνες λειτουργίας (στο πάνθεο των αντινομιών του σε κορυφαία θέση  δεσπόζει  η κρίση υπερπαραγωγής) , η απάρνηση της επαναστατικής ρήξης, η διάπυρη επιθυμία διαχείρισης του  και τέλος σαν επιστέγασμα η ανάσχεση και εκτόνωση της κοχλάζουσας λαϊκής δυσαρέσκειας;  Δηλαδή η γονυκλισία  στον καπιταλισμό και η εγκατάλειψη της λαϊκής υπόθεσης που απλά σήμερα μεταφράζεται στο βραχυκύκλωμα των αντιστάσεων.

Άσχετα από την ανέξοδη ρητορική  απατηλών αριστερών  θεωριών μέχρι και επαναστατίζουσων ακόμη ιδεολογημάτων  ,τελικά αυτά εκφυλίζονται  σαν  ακάλυπτη  επιταγή στο πεδίο της ταξικής αναμέτρησης . Οι εποχές είναι αμείλικτες και ο καπιταλισμός δεν χαϊδεύει  και μοιράζει ψωμί η` και παντεσπάνι σε ορισμένους μικροαστούς .Ακόμη και όταν δυσανασχετώντας το έκανε,  υποχρεωνόταν  από την ασφυκτική  πίεση που ασκούσε στα πλευρά του το κομουνιστικό κίνημα και το σοσιαλιστικό στρατόπεδο, έστω μέχρι που υφίστατο σαν τέτοιο είτε με την ουσιαστική έννοια , είτε τη μονάχα τυπική . Αντίθετα  για να επιβιώσει, στερεί με λύσσα  και τα τελευταία ψίχουλα που παλιά  με σκληρές αντιπαραθέσεις  είχαν εξασφαλίσει τα λαϊκά στρώματα . Σε τέτοιο βαθμό που επαπειλείται  έως και η βιολογική αναπαραγωγή της εργατικής δύναμης. Οι δείκτες δημογραφικής κρίσης και υπογονιμότητας το πιστοποιούν . Εξάλλου τι να κάνει ο κεφαλαιοκράτης τον πένητα και μη καταναλωτή εργάτη στο κλειστό του εργοστάσιο, παρά μόνο  όταν οι περιστάσεις εν ευθέτω χρόνο το επιβάλλουν  σαν αναλώσιμο υλικό στις κρεατομηχανές του πολέμου ;

Οι εξελίξεις με μαθηματική ακρίβεια οδηγούνται σε ζοφερότερη κατεύθυνση. Οποιαδήποτε άποψη λοιπόν θολή και με χροιά ταξικής συνδιαλλαγής και όχι μετωπικής  σύγκρουσης, πρακτικές δεκαετιών που αποθέωναν τον εκλογικό κρετινισμό και εξακολουθούν και  σήμερα να μεσουρανούν αποτελώντας μια αποτελεσματική τροχοπέδη στην άμεση αγωνιστική  αντίδραση, είναι άκρως επικίνδυνες.  Η ακατάσχετη προτασεολαγνεία (λαϊκή εξουσία , μεταβατικά προγράμματα) στο έδαφος  ενός καπιταλισμού  εξαρτημένου σε ταπεινωτικό βαθμό από τα ιμπεριαλιστικά  λαίμαργα  μεγαθήρια των  ΕΕ και ΔΝΤ και σε αθεράπευτη δομική  κρίση – ενώ η εργατική τάξη αποσυγκροτείται με σταθερούς ρυθμούς_ είναι ολέθρια. Και είναι αδιάσπαστα αγκαλιασμένη με την υπονόμευση των μικρών και  μεγάλων αντιστάσεων .

Ορισμένα φαινόμενα μέσα στη πολυσυνθετότητα τους έχουν και κάποιες εξαιρετικά απλοϊκές διαστάσεις.  Και θα διατυπώσω με τον πιο σκληρό και ξάστερο τρόπο το δίλλημα:  η` κάθε πολιτική  οντότητα (μικρή  η`  μεγάλη δεν έχει σημασία) θα μοχθεί εξαντλητικά  για τη στήριξη και προώθηση της  ανάπτυξης λαϊκού και ασυμβίβαστου διεκδικητικού κινήματος με απώτερη προοπτική την κεντρική   αναμέτρηση (που θα επακολουθήσει σαν φυσικός απότοκος αυτής της διαδικασίας) ή θα έχει προσκυνήσει το σύστημα (παρ` όλες τις διάφορες αριστερόφερτες ασυναρτησίες  και τα αγωνιστικά πυροτεχνήματα που θα εξαπολύει για συσκότιση). Στη δεύτερη περίπτωση θα έχει έτσι εκφυλιστεί σε   εξωνημένη δύναμη  και ως εκ τούτου  υποχρεωτικά θα   προδίδει   σε  κάθε στιγμή κάθε εστία  αντίστασης  όπου αυθόρμητα  η` μη  αυτή θα ξεφυτρώνει και θα επιδίωκε  την μέχρι τέλους ανατροπή των   αντιλαϊκών μέτρων της κυβέρνησης. Ενδιάμεση φάση σε αυτό το ζήτημα  δεν υφίσταται.   Ολίγον έγκυος δεν μπορεί να υπάρξει σε μια περίοδο πολωτικής ταξικής αντιπαράθεσης. Πρέπει  ο κάθε ένας να διαλέξει όχθη  που θα σταθεί και εχθρό που θα  αντιμετωπίσει. Και αν η όποια συλλογικότητα επιλέξει την πλευρά των  “κολασμένων”, οφείλει να στηρίζει  και προβάλει  το μόνο όπλο που αυτοί διαθέτουν απέναντι  στον σιδερόφρακτο  δυνάστη  τους: τον συμπαγή και σωστά θεμελιωμένο αγώνα  τους ,που δυστυχώς ροκανίζουν  οι  λογικές αντιπροσώπευσης και ανάθεσης σε νέους  λυτρωτές . Ε, “χορτάσαμε” μέχρι κυριολεκτικά σχεδόν ορίων  ασιτίας  από τέτοια σωτηρία .

Είναι όμως πλέον ιδιαιτέρα αναγκαίο να γίνει κανείς ολότελα συγκεκριμένος και ίσως να μιλήσει με ωμή σαφήνεια. Κυριαρχεί η πλέρια αντιδραστική θέση πως ο λαός και ειδικότερα στο ρόλο του  ψηφοφόρου είναι υπεύθυνος για τις λαθεμένες επιλογές του και επίσης η εξωπραγματική  συλλογιστική της αναποτελεσματικότητας των αγώνων. Έως και αγνοί  άνθρωποι επηρεασμένοι αρνητικά.  καταφέρονται σε βάρος του οκνηρού και ηττοπαθή λαού.   Οι απαντήσεις θάναι  λακωνικότατες. Μα  αυτό το βιοτικό επίπεδο και τα συναφή δικαιώματα που τώρα λεηλατούνται σωρηδόν, υπήρξαν προϊόν κατάκτησης του κινήματος σε περιόδους που ήταν  ρωμαλέο και ποτέ  δεν οφείλονταν στις αγαθοεργές  παροχές του από τη φύση του αχόρταγου κεφάλαιου. Άρα είχε και εξακολουθεί να έχει ο λαός  και τη θέληση  και τη δύναμη να  κερδίζει με το σπαθί του και όχι με τη ψήφο του αυτά που του ανήκουν .Προφανώς η εμβληματική επιτυχία των εργατών ,το οκτάωρο στο Σικάγο, δεν επιτεύχθηκε στο δρόμο για την κάλπη ,αλλά ματώνοντας στο στίβο της πάλης. Τώρα γιατί στις μέρες μας υποχωρεί άτακτα  και δεν αντιδρά δυναμικά  ,εκδοχή που εξυπακούεται  τρέμουν οι επιτελάρχες του συστήματος;

Ας αναζητηθεί η ερμηνεία αυτής της παραδοξότητας καθαρά επί του πρακτέου.

Υπήρξαν μεγαλειώδεις φάσεις αγωνιστικών σκιρτημάτων   σε μια σειρά κλάδους που ανησύχησαν σοβαρά την κυβέρνηση. Την οδήγησαν συχνά στο να αποκαλύψει το βαθειά αντιδημοκρατικό της πρόσωπο μετερχόμενη  μεθόδων απροσχημάτιστης φασιστικοποίησης της δημόσιας ζωής (επιστρατεύσεις, ΜΑΤ, κατασυκοφάντηση,  κλπ).   Καθηγητές, ναυτεργάτες, εργαζόμενοι σε ΕΡΤ ,νοσοκομειακοί , δημοτικοί και διοικητικοί υπάλληλοι πανεπιστημίων  και άλλοι πολλοί ακολούθησαν αποφασιστικά και μαζικά τον σκληρό και παρατεταμένο δρόμο του αγώνα. Και έχασαν  κατά κράτος σχεδόν  όλοι.

Την γενική εξήγηση ας την αναζητήσουμε εδώ δίπλα στη γειτονιά μας ακτινογραφώντας μια ειδική περίπτωση . Θεωρώ πως  μπορεί να αντληθούν σημαντικά και  διδακτικά συμπεράσματα  πολύ αντιπροσωπευτικά  του γενικού  , αναλύοντας τη μέχρι τώρα εμπειρία  από τον αγώνα στο νοσοκομείο Χανίων  σχετικά με τις προαναγγελθείσες  διαθεσιμότητες  απολύσεις 33 εργαζομένων.

Καταρχήν μετά  την ανακοίνωση της διοίκησης   ακολουθεί μια άκρως μαζική και πρωτόγνωρη για τα  ειωθότα  των τελευταίων δεκαετιών συνέλευση των εργαζομένων πλημμυρισμένη από οργή αλλά και μαχητικό πνεύμα . Ο εφιάλτης της ανεργίας αρχίζει και αγκαλιάζει και στην πόλη μας μια κατηγορία υπαλλήλων που πριν τον οδοστρωτήρα των μνημονίων ήταν εξωγηινο ενδεχόμενο να  υποθέσει  και ο πλέον ευφάνταστος  νους πως θα συμβεί κάτι σχετικό. Φυσικό επακόλουθο υπήρξε σαν πρώτη αυτονόητη  κίνηση ,μια επίσης αρκετά  ογκώδης  πορεία στο κέντρο της πόλης. Το πλαίσιο κινητοποιήσεων που προδιαγράφει το διοικητικό συμβούλιο εργαζόμενων  ( έστω και αν αυτό εγκρίθηκε στη ψηφοφορία της συνέλευσης ) δυστυχώς όμως  είναι πολιτικά διάτρητο και άτολμο. Είναι αφελές  δηλαδή να απαιτείται παραίτηση του διοικητή. Λες και ο διάδοχος του θα  εκλεγεί από τους αυτοδιαχειριζόμενους εργαζομένους και δεν θα διοριστεί από τον υπουργό υγείας.  Και μάλιστα από τον αισχρό  υφιστάμενο. Προέκταση της γερασμένης ,συγχυτικής , παραπλανητικής  και καθηλωτικής  τακτικής  να ορίζεται σαν στόχος οι παραιτήσεις διαφόρων κατά καιρούς ιθυνόντων για την άσκηση πολιτικής  ,όπως υπουργοί, μέχρι και κυβερνήσεις. Αντίθετα  να μην καλλιεργούνται οι  αγωνιστικοί όροι ανατροπής αυτής της συγκεκριμένης.  Λες και φλέγεται ο καθένας  ποιο θα είναι το πρόσωπο που   θα τον πετάξει στα Τάρταρα της ανεργίας  και όχι το ίδιο το γεγονός που πρέπει να αποτραπεί.

Επίσης είναι αδικαιολόγητος ο υποτιθέμενος εκβιασμός  προς τη κυβέρνηση, η απειλή ομαδικών  παραιτήσεων των εργαζόμενων .  Με ένα τόσο αδίστακτο  αντίπαλο ,αποφασισμένο να πατάξει την εργατική τάξη και τον λαό, συντεταγμένο και  αρματωμένο με ένα  χυδαίο αλλά πλούσιο οπλοστάσιο (νομικό ,κατασταλτικό, μέσα μαζικής παραπλάνησης, ολάκερο κρατικό μηχανισμό)  είναι φρόνιμο να υιοθετηθεί αυτή η μορφή αντίδρασης;    Λες και ότι πέτυχε το μαζικό κίνημα προγενέστερα και τώρα αφαιρείται με θεαματικούς ρυθμούς, το κατάφερε με τεχνάσματα, υπεκφυγές, ελιγμούς  και όχι με άμεση , ξεκάθαρη  και αντρίκια αναμέτρηση χρησιμοποιώντας τα δικά του μέσα πάλης, την απεργία, διαδήλωση, κατάληψη. Δεν συλλαμβάνει αστραπιαία το υπουργείο  το μήνυμα της απροθυμίας να υπάρξει δυναμικός αγώνας;

Αρμονική συνέχεια της παραπάνω νοοτροπίας  ήταν  μέσα στο Εργατικό κέντρο  τη μέρα της σύσκεψης διάφορων φορέων και συλλογικοτητων η άρνηση των συνδικαλιστών με παιδαριώδη επιχειρήματα  στην πεισματική επιμονή της Πρωτοβουλίας Αντίστασης  για διοργάνωση νέας πορείας  στη διάρκεια των   γιορτών. Αφήνοντας να κυλήσει ένα σχετικά μακρύ διάστημα νηνεμίας με παραλυτικές συνέπειες .Κρίσιμη  περίοδος απραξίας που ο χρόνος παγίωνε την ιδέα των απολύσεων , έσπερνε την απογοήτευση. Πραγματικά όταν οι συνδικαλιστές κοσκινίζουν πολλές μέρες, το βέβαιο είναι πως το υπουργείο θα φουρνίσει την επιβολή των απολύσεων.  Με μοιραίο αποτέλεσμα όταν  μετά από περισσότερο από ένα περίπου μήνα  αδικαιολόγητης καθυστέρησης (μήπως  σκόπιμης; ναι σκόπιμης) επιτέλους έγινε η δεύτερη πορεία, να συγκεντρωθεί αισθητά λιγότερο πλήθος διαδηλωτών.
Ας  προχωρήσω σε μια υποθετική εκδοχή  και ο νοών νοήτω. Τι κλίμα θα δημιουργούσε , τι προοπτικές  θα άνοιγε,  τι πιθανότητες και ελπίδες θα γεννούσε  η εξής φανταστική (ΚΑΙ  ΓΙΑΤΙ  ΑΡΑΓΕ ΟΧΙ  ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ;;;) κατάσταση :

Αν όλα τα κόμματα και οργανώσεις με αριστερό χαρακτήρα η` φρασεολογία, έως και ο χώρος της αναρχοαυτονομίας  όλο αυτό τον καιρό της δημοσιοποίησης των απολύσεων, στη πόλη μας με την μη ευκαταφρόνητη αγωνιστική παράδοση και το προοδευτικό δυναμικό που διαθέτει, έπρατταν αυτό που εδώ και πολλές εβδομάδες κάνει η Πρωτοβουλία Αντίστασης  με τις περιορισμένες δυνατότητες της (εκδηλώσεις – συζητήσεις, μοίρασμα χιλιάδων προκηρύξεων, ανάρτηση δεκάδων  πανό, άρθρα στο τοπικό τύπο, αφισοκολλήσεις) δεν θα άλλαζαν άρδην οι συσχετισμοί  και δεν θα διαφοροποιούνταν απόλυτα το τοπίο;

Αν  όλο το αντιμνημονιακό  (κατ` επίφαση ή μη;) πολιτικό φάσμα  (ΚΚΕ, ΠΑΜΕ, ΣΥΡΙΖΑ,ΑΝΤΑΡΣΥΑ, κλπ)  πλησίστια και ενωτικά κινητοποιούσαν τους κομματικούς μηχανισμούς τους (ναι, αυτούς που την προεκλογική περίοδο θα επιδοθούν σε μια φρενήρη υπερπροσπάθεια  αποχαυνωτικής ψηφοσυλλογής ) στην κατεύθυνση αγωνιστικής εγρήγορσης και κλιμακούμενης δράσης. Αν οι διάφοροι ταγοί του λαού, που  δίνουν  αυτή την περίοδο τον υπέρ πάντων αγώνα τους στη κοσμογονία των εκλογών (το μόνο που τελικά γεννιέται είναι ένα εξάμβλωμα ,είναι  η αναβάπτιση στη κολυμπήθρα της λαϊκής ετυμηγορίας της νομιμοποίησης και επιτάχυνσης της πολιτικής της άρχουσας τάξης  και άρα και η διαιώνιση της εξουσίας της ), έστρεφαν όλη τους την προσπάθεια στην κατεύθυνση ανάπτυξης αποφασιστικών  αντιστάσεων.  Αν   δεν καλλιεργούνταν από επικεφαλής του σωματείου ο εφησυχασμός και η μοιρολατρία ότι δήθεν ο   εγκάθετος διοικητής τάσσεται  με το μέρος των απολυμένων οπότε μην ανησυχείτε, είμαστε κατοχυρωμένοι. Αν  γινόταν μια εκστρατεία εξαντλητική να κερδηθεί η πλατύτερη δυνατή και έμπρακτη συμπαράσταση του λαού και χρήστη των υπηρεσιών υγείας. Απαράγραπτη προϋπόθεση δικαίωσης σχεδόν κάθε αγώνα, αλλά και πολύ εύκολη υπόθεση λόγω της συμπάθειας του κόσμου προς τους υγειονομικούς  και της αγωνίας για την στραγγαλιζόμενη δωρεάν περίθαλψη που  θα καταντήσει εντελώς απρόσιτη για τους φτωχοποιημένους.  Αν η χιλιάδα διαδηλωτών για το έγκλημα στο Φαρμακονησι  (απόρροια του διαρκούς εγκλήματος  επιβίωσης του τερατώδους συστήματος)  επέκτεινε το ενδιαφέρον και την  ασχολία της και σε αυτό το φλέγον θέμα των απολύσεων και την  απαίτηση  για  πλήρη και δωρεάν περίθαλψη χωρίς  περιορισμούς .   Αν οι μύδροι των φερόμενων σαν αριστερών συνδικαλιστών και στελεχών κομμάτων  δεν ήταν άσφαιρα πυρά για να κρυφτεί η ακινησία τους και ξεγελαστεί  η εγκλωβισμένη  στις γραμμές τους τίμια  και παλλόμενη από διάθεση πάλης  βάση τους. Αν η αγωνιστική  αγκύλωση των προηγούμενων και η πρόστυχη ανάλωση τους σε συμβολικές κινητοποιήσεις  _δίκην εικονικής πραγματικότητας _ δεν αποτελούσε  ώριμο τέκνο της υποταγής τους  (εννοείται  πρώτιστα και των φορέων τους) στην κατεστημένη τάξη πραγμάτων. Αν οι  αριστερές, επαναστατικές θεωρίες τους (άσε που και αυτές χωλαίνουν βαριά)  και αγωνιστικές διακηρύξεις τους μετασχηματίζονταν σε γνήσια πράξη και δε ήταν  φρούδα λόγια . Αν ο μεγάλος απόντας στα σχέδια   των αριστερών πολιτικών δεν  ήταν  η ορμητική  έξοδος του λαού στο προσκήνιο των εξελίξεων. Αλλά και όταν μιλούν για αγώνες δεν το  εννοούν . Μιας και ισχύει  η αρχαία ρήση, οφθαλμός ωτίων πιστότερος. Και όταν  σκηνοθετούν αγώνες , γίνονται προγραμματισμένα αναποτελεσματικοί  και για το τηλεοπτικό θεαθήναι.    Αν καταδεικνύονταν η απέραντη δύναμη του λαού που σαν  ορθώσει το γιγάντιο ανάστημα του , σείετε η γη και η οργή του μετατρέπεται σε σαρωτικό χείμαρρο . Όπως έγινε στη μικρή Ικαρία που  εμπόδισε το κλείσιμο του νοσοκομείου της  ή η απόσυρση του 25ευρου λόγω του φόβου της κυβέρνησης για πυροδότηση ξεσηκωμού (βέβαια το αντιλαϊκό νομοθέτημα παραμενει σε ισχύ και καρτερικά  πασχίζει για τη δικαίωση του). Αν το θέατρο σκιών  τις μέρες αυτές δεν έπαιζε  το νέο έργο των εκτονωτικών ,ασυντόνιστων, εσκεμμένα μη πολυπληθών αγροτικών κινητοποιήσεων . Γιατί οι ηγεσίες δε αποζητούν τη  μετωπική σύγκρουση με το σύστημα και την ανατροπή της πολιτικής που απεγνωσμένα έχει ανάγκη να προωθήσει. Αν  οι ξεκληριζόμενοι και αγριεμένοι  αγρότες με τη μεθοδευμένα  μικρή και ελεγχόμενη μαζικότητα δεν παρατάσσονταν από  τους αγροτοπατέρες στις παράπλευρους των εθνικών δρόμων και συμβουλεύονταν  να μοιράζουν ρύζι και στραγάλια στους διερχομένους οδηγούς ,αλλά αγκαλιασμένοι με τους αδελφούς υγειονομικούς και τους σε διαθεσιμότητα  καθηγητές  έδιναν από κοινού ένα γενναίο αγώνα και όχι να συμμετέχουν σε  μια θλιβερή παρωδία.     Αν   μια σειρά ηρωικών αγώνων διάφορων κλάδων δεν  είχαν  ξεπουληθει με ελεεινό τρόπο και είχαν ήδη  μεσολαβήσει τα πρώτα ρήγματα στη ακάθεκτη  επίθεση του κεφαλαίου.  Αν αυτοί που ορκίζονται στο όνομα του λαού  δεν ήταν επίορκοι και πανούργοι στυλοβάτες του κεφαλαιοκρατικού συστήματος,  δεν πάσχιζαν  αβρόχοις ποσί υποτίθεται να το ανατρέψουν ( δηλαδή να το διαχειριστούν, εξ ου και το όργιο της προτασεολαγνείας τους), δεν καλλιεργούσαν την εκλογική σκοτοδίνη αλλά τουναντίον  τη ταξική αφύπνιση της εργατιάς και του λαού και την ανασύνταξη και ενδυνάμωση κομουνιστικού κινήματος.

Αν  δεν ήταν όλα αυτά , δεν θα βασίλευε το έρεβος  ,δεν θα υπόφερε τόσο πολύ  ο λαός και  με αισιοδοξία θα ενατένιζε ένα νέο, ελπιδοφόρο  αύριο.

Θα περιφρονούσε και αποδοκίμαζε  τους θεομπαίχτες  αριστερούς μπροστάρηδες του  που τον οδηγούν στα βάραθρα της κόλασης του καπιταλισμού .Θα εμπιστεύονταν και ακολουθούσε τον πρέποντα καθοδηγητή ,το πολυπόθητο γνήσιο κόμμα της εργατικής τάξης .Η μεγάλη και αδήριτη αναγκαιότητα της εποχής μας. Αυτό το σχήμα  που  θα εργάζονταν ακούραστα  για να σφυρηλατεί  τη τροχιά της κοινωνίας προς ένα νέο  ορίζοντα, όπου εκεί θα ο παραγωγός  λαός θα απολαμβάνει τον μόχθο του. Θα διαφέντευε τον τόπο του, το είναι του.  Θα χαίρονταν και ευημερούσε. Δεν θα ήταν άνεργος, εξαθλιωμένος, εξανδραποδισμένος, καταπιεσμένος, αγιάτρευτος.

ΟΜΩΣ οι μέρες μας αν και είναι σίγουρα  μελανότατες, εγκυμονούν  το θετικό    (διαλεκτικός υλισμός γαρ). Άπειρες φορές η ιστορία το δίδαξε. Είναι  αξερίζωτος   νόμος της φύσης και της ανθρωπότητας, η υπερσυσωρευμένη αγανάκτηση και μίσος του λαού για  τη νέα μεγάλη και φρικιαστική εθνική ( δηλαδή της ασπόνδυλης μεγαλοαστικής τάξης της χώρας μας )  ιδέα των αέναων μνημονίων που θα μετατρέψουν τη Ελλάδα σε μια απέραντη Μανωλάδα  ιθαγενών  (220 ε μισθός για μερικώς απασχολούμενους νέους , σφαγή του δικαιώματος στη  δωρεάν περίθαλψη)  να γίνεται πυρακτωμένο  μάγμα  που πιέζει έντονα τα ραγισμένα τοιχώματα του κοινωνικού ηφαίστειου. Προσπαθούν  μάταια ( ίσως προσωρινά καταφέρουν να κατασιγάσουν κάπως  τη δυσαρέσκεια ) να λειτουργήσουν  οι ρεφορμιστικοί σχηματισμοί  παλιάς και νέας κοπής σαν αριστερά αναχώματα.    Ιδίως αυτή η φερέλπιδα  και με πόθους και προοπτική διακυβέρνησης δύναμη, που αποτελεί την επανέκδοση επί του συντηρητικότερου του τότε σωτήριου και νυν παραπαίοντος Πασοκ .  ΟΜΩΣ και πάλι  η αγριότητα  της ακατάπαυτης  επίθεσης δεν  θα δικαιολογεί  εύκολα νέους εκλογικούς εφησυχασμούς (όχι πως το σύστημα ελέω  υποχώρησης του κινήματος δεν είναι ανεξάντλητο από νέα ευρήματα και καλοθελητές)  και εμπλουτισμένο από εμπειρίες θα προσπερνά τον πυροσβεστικό ρόλο των ρεφορμιστών.

Ο λαός δεν νοσεί λοιπόν σε αυτό το επίπεδο. Υγιώς ανησυχεί για το παρόν του, προβληματίζεται ιδιαίτερα για το αύριο το δικό του αλλά  και των παιδιών του, διερευνά και αναζητά λύσεις . Αμφισβητεί καχύποπτα  και αηδιάζει τους κοινοβουλευτικούς εκπροσώπους του(οι πρόσφατες δημοσκοπήσεις το βεβαιώνουν). Θυμώνει, εξεγείρεται, λαχταρά την προκοπή του. Είναι σχεδόν ένα αγριεμένο θεριό έτοιμο να αφηνιάσει. Συγκρατιέται προς στιγμής  με τις αχυρένιες αλυσίδες των τυράννων του και παραζαλισμένο από   τα  “ψεκάσματα” του νου του με τα πλανέματα  των λογής λογής  κάλπικων και  αριστερόφερτων εκφραστών  των συμφερόντων του και ελευθερωτών του.

Άρα η  μόνη  θεραπεία στην “νοσηρότητα” των αγώνων του λαού  , η μοναδική διέξοδος στα αβάστακτα προβλήματα  και για την υπεράσπιση του δίκιου του είναι να  ξαναστηλωθεί στα πόδια του. Να εμπιστευτεί τις απάλευτες δικές του δυνάμεις, να κωφεύσει στις αριστερές σειρήνες του συστήματος που του υπόσχονται την δια αντιπροσώπευσης λύσεις ευκολίας, ενώ  αυτός παραμένει  αδρανοποιημένος και που παράλληλα του ορθώνουν δύσβατα  εμπόδια. Να ανασυγκροτήσει τη πάλη του σε ανάλογο βαθμό του μεγέθους της ιστορικής επίθεσης που ξεδιπλώνεται σε βάρος του  . Προς τα εκεί μοχθεί και η  Πρωτοβουλία Αντίστασης ενάντια στο ρεύμα της  απογοήτευσης  και υποταγής. Μπορεί ,ειδικά αυτή τη προεκλογική εποχή ,να φαντάζει μοναχικός και ολίγον αιρετικός ο δρόμος που προτείνουμε ,τη στιγμή που  οι αριστερές δυνάμεις θαμπώνονται και υποκύπτουν στη σαγηνευτική γοητεία που ασκεί η ρημάδα  κάλπη και παράλληλα  διαλαλούν  τη φενάκη της ψήφου που θα εξαφανίσει  ως δια μαγείας πάσαν νόσον και μαλακίαν. Αλλά τη επόμενη των εκλογών και  άσχετα του αποτελέσματος και της δημοτικής αρχής ή κυβέρνησης  (αριστερής ή πιθανόν ανάμικτης ) που θα προκύψει,  η αντιλαϊκή πολιτική που αποφασίζουν τα ουσιαστικά κέντρα εξουσίας  (λόγος για το αποστεωμένο ευρωκοινοβούλιο καν δεν γίνεται μιας και ο ανοητότερος  του πλανήτη  έχει συνειδητοποιήσει τον διακοσμητικό  χαρακτήρα του) και θα εφαρμόζουν δουλικά οι  αιρετοί , δεν θα διαφοροποιείται κατά κεραία από την προηγούμενη . Εκεί  ακριβώς η άποψη μας  θα ξανασυναντηθεί  με την αγανάκτηση του λαού και θα ζωντανέψει   με την ανάγκη αντίδρασης και ηχηρής απάντησης του .

Αυτή είναι η βασική μας θέση και στοχοπροσήλωση. Ο δρόμος του αγώνα .Τον ακολουθούμε  ευλαβικά  προσπαθώντας ασταμάτητα  να τον ενισχύουμε , γιατί είναι η μόνη διέξοδος. Ο μόνος αποτελεσματικός. Ο   μοναδικος.

Και παρόλες τις παλινωδίες (λόγω υπαιτιότητας τρίτων) του κινήματος  τελικά θα      επικρατήσει. Θα ανακάμψει.

ΣΥΖΗΤΗΣΗ  ΤΗΣ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ ΤΗ ΤΕΤΑΡΤΗ ΣΤΟ ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΗ ΠΑΡΑΠΕΡΑ ΔΡΑΣΗ ΣΤΟ ΖΗΤΗΜΑ ΤΗΣ ΥΓΕΙΑΣ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΓΕΝΙΚΟΤΕΡΑ

Καπετανάκης  Μ.
μέλος της Πρωτοβουλίας  Αντίστασης  Χανίων

"google ad"