Το άρθρο που υπογράφει ο Ryan Gingeras καθηγητής στο Τμήμα Υποθέσεων Εθνικής Ασφάλειας στη Ναυτική Μεταπτυχιακή Σχολή και ειδικός στην ιστορία της Τουρκίας, των Βαλκανίων και της Μέσης Ανατολής , στο warontherocks.com δείχνει πρώτα απ ΄ όλα ότι οι ελληνικές θέσεις για τα ελληνοτουρκικά δεν έχουν «περάσει» προς τα έξω.
Στο άρθρο γίνεται λόγος για «μυριάδες διαφορές» που έχουν Ελλάδα και Τουρκία…
Αφού κάνει μια αναδρομή σε όσα πράττει η Τουρκία το τελευταίο διάστημα ο αρθρογράφος εξηγεί , γιατί είναι πιθανό ο Ερντογάν να επιλέξει την πολεμική σύγκρουση:
«Οι κίνδυνοι σύγκρουσης, ωστόσο, δεν φαίνεται να αποθαρρύνουν πλήρως τον Ερντογάν ή τους εκλογικούς του αντιπάλους. Ο Κεμάλ Κιλιτσντάρογλου, επικεφαλής του μεγαλύτερου αντιπολιτευόμενου κόμματος της Τουρκίας, καταδίκασε τη δήλωση του Ερντογάν ότι οι Τούρκοι θα «έρθουν ξαφνικά ένα βράδι». Ένας πραγματικός ηγέτης, υποστήριξε, θα επαναλάμβανε την εισβολή της Τουρκίας το 1974 στην Κύπρο και απλά θα καταλάμβανε τα «κατεχόμενα» νησιά της Ελλάδας χωρίς απειλές ή προειδοποιήσεις. Ένας εκπρόσωπος του εθνικιστικού Κόμματος συμφώνησε με αυτή την άποψη. Ο Ερντογάν, υποστήριξε, έχει αποδείξει την ανικανότητά του να αναγκάσει την Ελλάδα να «πληρώσει κόστος» για την αποστολή τεθωρακισμένων οχημάτων στη Σάμο και τη Λέσβο. Ίσως η πιο εντυπωσιακή επίδειξη φιλοπολεμικού αισθήματος προήλθε από τον σύμμαχο του συνασπισμού του Ερντογάν, τον εθνικιστή ηγέτη Devlet Bahceli. Τον Ιούλιο, πόζαρε χαρούμενος με έναν χάρτη που απεικονίζει τα περισσότερα νησιά του Αιγαίου στην Ελλάδα, συμπεριλαμβανομένης της Κρήτης, ως τουρκικά εδάφη. Πιο πρόσφατα, ο Μπαχτσελί δήλωσε ενώπιον της Μεγάλης Τουρκικής Εθνοσυνέλευσης ότι η «κυριαρχία, τα δικαιώματα ιδιοκτησίας, η θαλάσσια δικαιοδοσία και ο εναέριος χώρος» πολλών ελληνικών νησιών «αναμφίβολα και νομικά» ανήκουν στην Τουρκία.
Αν και δεν υποδηλώνει απαραιτήτως μια άμεση σύγκρουση, αυτή η γενική συρροή απόψεων σχετικά με την Ελλάδα εγείρει ένα προφανές αλλά αναπάντητο ερώτημα: Τι θα ήλπιζε να πετύχει η Άγκυρα με περαιτέρω κλιμάκωση; Ελλείψει σαφέστερων απαιτήσεων από τον Ερντογάν, ελάχιστοι στα τουρκικά μέσα ενημέρωσης τόλμησαν να κάνουν εικασίες. Αρκετοί πρώην ανώτεροι στρατιωτικοί έχουν προτείνει τον αποκλεισμό των νησιών της Ελλάδας ή την άμεση επίθεση σε αυτά, με την ελπίδα να αφαιρεθούν ύποπτες βάσεις και όπλα. Μια πολύ πιο ολοκληρωμένη και πιο λεπτή πορεία δράσης μπορεί να βρεθεί στα γραπτά του Hasan Basri Yalcin, ενός σχολιαστή ειδήσεων και πρώην επικεφαλής έρευνας στο κορυφαίο think tank της Τουρκίας, το Ίδρυμα Πολιτικής, Οικονομικής και Κοινωνικής Έρευνας (SETA). Η απειλή του Ερντογάν να «έρθει χωρίς προειδοποίηση», πιστεύει ότι ήταν η αρχή μιας μακροπρόθεσμης επιχείρησης με στόχο την κατάληψη των νησιών του Αιγαίου. Από νομική άποψη, υποστηρίζει ότι η Άγκυρα πρέπει να κατηγορήσει την Ελλάδα για παραβίαση των Συνθηκών της Λωζάνης και των Παρισίων, ακυρώνοντας έτσι την κυριαρχία της Αθήνας στα εδάφη της. «Το καλύτερο παράδειγμα για μια τέτοια στρατηγική», καταλήγει ο Yalcin, «είναι η Κύπρος». Μια εισβολή και κατοχή του νησιωτικού εδάφους της Ελλάδας, όπως η επίθεση της Τουρκίας στην Κύπρο το 1974, θα βοηθούσε «να επαναπροσδιοριστεί το καθεστώς των νησιών».
Γιατί ο Ερντογάν να επιλέξει να ακολουθήσει αυτή την πορεία δράσης; Ίσως, όπως υποστήριξε ένας σχολιαστής, η προσωπική απογοήτευση του Ερντογάν με την αυξημένη δύναμη της Ελλάδας στη διεθνή σκηνή θα τον ωθήσει σε κλιμάκωση. Η επιθυμία για εκλογική ώθηση ή ακόμα και η συνταγματική του ικανότητα να αναβάλει την ψηφοφορία υπό την απειλή πολέμου, θα μπορούσε επίσης να παίξει κάποιο ρόλο. Φαίνεται επίσης να υπάρχει ένας γενικός αέρας τουρκικής εμπιστοσύνης ως προς το αποτέλεσμα οποιασδήποτε αντιπαράθεσης με την Ελλάδα. Από αυτή την άποψη, το πολιτικό κλίμα της Τουρκίας έχει μεγάλη ομοιότητα με αυτό των Ηνωμένων Πολιτειών πριν από την εισβολή στο Ιράκ το 2003. Με τον ίδιο τρόπο που πολλοί Αμερικανοί αντιμετώπισαν το Ιράκ ως μια υπερώριμη απειλή για την ασφάλεια της Μέσης Ανατολής, υπάρχει μια παρόμοια απτή αίσθηση τουρκικής αγανάκτησης και ανυπομονησίας όταν πρόκειται για ελληνικά ζητήματα. Όπως και με την προσέγγιση της Ουάσιγκτον έναντι του Σαντάμ Χουσεΐν το 2002, υπάρχει μια έντονη αίσθηση αισιοδοξίας στην Άγκυρα ότι οποιαδήποτε σύγκρουση με την Ελλάδα θα ήταν σύντομη, αποφασιστική και νικηφόρα. Η Τουρκία, άλλωστε, έχει ταπεινώσει την Ελλάδα στο πεδίο της μάχης περισσότερες από μία φορές στο παρελθόν. Με τον ίδιο τρόπο που το Κοσσυφοπέδιο, η Βοσνία και ο Πόλεμος του Κόλπου φάνηκαν να αποτελούν παράδειγμα της στρατιωτικής υπεροχής της Αμερικής έναντι του Ιράκ, οι σχολιαστές της Τουρκίας συμμερίζονται γενικά την πεποίθηση του Ερντογάν ότι οι επεμβάσεις της χώρας στη Συρία, το Ναγκόρνο-Καραμπάχ, το Ιράκ και τη Λιβύη έχουν δείξει τις ικανότητες του στρατού της Τουρκίας. Εξέχοντες Τούρκοι σχολιαστές περιγράφουν επίσης τους Έλληνες ανταγωνιστές τους ως εγγενώς αδύναμους. Εν ολίγοις, αν ο Ερντογάν όντως επιλέξει τον πόλεμο, μπορεί να οφείλεται στο ότι, όπως πολλοί άλλοι, πιστεύει ότι η επιτυχία είναι εξασφαλισμένη.
Φυσικά, μια τουρκική επίθεση στην Ελλάδα θα προκαλούσε δυνητικά ανεπανόρθωτη ζημιά στη σχέση της Άγκυρας με τις Ηνωμένες Πολιτείες, την Ευρωπαϊκή Ένωση και το ΝΑΤΟ, ιδιαίτερα δεδομένης της αμυντικής συμφωνίας της Ελλάδας με τη Γαλλία και της ισχυρής παρουσίας του προσωπικού των ΗΠΑ στο Αιγαίο. Στη σκιά της εισβολής στην Ουκρανία, οποιαδήποτε απόπειρα κατοχής του ελληνικού εδάφους αναμφίβολα θα προκαλούσε για τον Ερντογάν άμεσες συγκρίσεις με τον Ρώσο πρόεδρο Βλαντιμίρ Πούτιν. Δεδομένων αυτών των συνθηκών, φαίνεται σχεδόν αδύνατο να φανταστεί κανείς τον Ερντογάν να απορρίπτει τις σοβαρές διπλωματικές, πολιτικές και οικονομικές συνέπειες μιας τέτοιας ενέργειας.
Και όμως, η ιστορία δείχνει ότι μπορεί να είναι πρόθυμος και ικανός να αντέξει τις συνέπειες. Το 1974, η Τουρκία εισέβαλε στην Κύπρο παρά τη ζημιά που προκάλεσε στις σχέσεις της με τις Ηνωμένες Πολιτείες και το ΝΑΤΟ. Στη Συρία, ο Ερντογάν υλοποίησε τις απειλές του για εισβολή αφού γνωστοποιούσε επί μακρόν τις προθέσεις του να δημιουργήσει μια «ζώνη ασφαλείας» στο βόρειο τμήμα της χώρας. Τα τουρκικά στρατεύματα συνεχίζουν να απειλούν να επεκτείνουν την κατοχή τους παρά τις επανειλημμένες προειδοποιήσεις από την Ουάσιγκτον. Αντί να ντρέπεται από την αντιπαράθεση, ο Ερντογάν έχει διαφημίσει αυτές τις προόδους ως μια προσπάθεια να νικήσει μια συνωμοσία του ΝΑΤΟ και της Αμερικής για την καταστροφή της Τουρκίας. Εάν ο Ερντογάν πιστεύει, όπως το έθεσε ένας αρθρογράφος, ότι «η Αμερική είναι ο εχθρός μας και όχι η Ελλάδα», τότε είναι πιθανό να βλέπει τους κινδύνους μιας ρήξης ως ένα δυσάρεστο αλλά ουσιαστικό τίμημα που πρέπει να πληρωθεί στο όνομα της τουρκικής εθνικής ασφάλειας».