Γιατί η σωτηρία του ευρώ είναι λάθος στόχος

Αυτό το διάστημα στην Ευρώπη είδαμε την αποχώρηση των δύο πρωθυπουργών Παπανδρέου και Μπερλουσκόνι. Όπως επίσης την αλλαγή Κυβέρνησης στην εξουσία της Ισπανίας. Σημειώνεται ότι είναι η 5^η κυβέρνηση στην Ευρώπη που αλλάζει μετά την κρίση. Άλλη ενώ οι πολιτικοί έρχονται και απέρχονται, η Ευρωπαϊκή Ηγεσία της ΟΝΕ επιμένει ότι ένα πράγμα θα παραμείνει εσαεί: ΤΟ ΕΥΡΩ.

Καμμιά σύνοδο κορυφής δεν τελειώνει δίχως την εθιμοτυπική πλέον δήλωση ότι «Η Ευρώπη θα κάνει ότι απαιτείται προκειμένου να περιφρουρήσει το κοινό νόμισμα».

–         Για λόγους περηφάνιας, φόβου, ιδεολογίας, αλλά προφανώς και για την προσωπική τους επιβίωση, οι Ευρωπαίοι Ηγέτες αρνούνται να δεχτούν ότι το ευρώ πλέον συνιστά το κύριο μέρος του προβλήματος. Αντ’ αυτού αναζητούν μονίμως άλλες εξηγήσεις για την κρίση. Ασφαλώς και υπάρχουν πολλές ερμηνείες και στοιχεία αλήθειας σε αυτές. Αλλά καμμία της δε φτάνει τη ρίζα του προβλήματος.

–         Δέκα χρόνια μετά την υιοθέτηση του ευρώ, ανακαλύπτουμε ότι η ενιαία νομισματική ζώνη που περιλαμβάνει 17 διαφορετικές χώρες με πολύ διαφορετικά επίπεδα οικονομικής ανάπτυξης, και με πολύ διαφορετικές πολιτικές κουλτούρες, είναι εγγενώς προβληματική. Το ευρώ δεν είναι αυτοσκοπός. Το ενιαίο νόμισμα, είναι απλά ένα εργαλείο που είχα σαν στόχο να προωθήσει την οικονομική ευημερία και την πολιτική συμφωνία στην Ευρώπη. Όμως όπως μου υποδεικνύουν τα γεγονότα, έκανε ακριβώς το αντίθετο. Το ευρώ συνέβαλε και στη δημιουργία και στην παράταση, και στην ενίσχυση της ευρωπαϊκής κρίσης! Καταρχήν η εισαγωγή του ευρώ οδήγησε στην δραστική μείωση των επιτοκίων για τα κράτη του ευρωπαϊκού νότου, γεγονός που ενθάρρυνε χώρες όπως η Ιταλία και η Ελλάδα να παραδοθούν στην κραιπάλη του Δανεισμού.

–         Από το ξεκίνημα του κοινού νομίσματος από το 1999 έως και το ξέσπασμα της κρίσης το 2008 τα ιδιωτικά χρέη των περισσοτέρων χωρών της Ευρωζώνης αυξήθηκαν μετά την κρίση του 2008. Αιτία ήταν η ανάληψη των υποχρεώσεων του ιδιωτικού τομέα από τα κράτη – κυρίως των τραπεζών – οι οποίες διαφορετικά θα είχαν χρεωκοπήσει (κάτι που δεν συμβαίνει στην Ελλάδα, διότι ο τομέας ο ιδιωτικός των τραπεζών δεν αντιμετώπιζε πρόβλημα πριν από την εισβολή του ΔΝΤ).

–         Τώρα το ενιαίο νόμισμα αποκλείει τις επιλογές που διέθετε η μεταπολεμική Ιταλία αλλά και άλλες χώρες του ευρωπαϊκού νότου για να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα του υψηλού χρέους. Πληθωρισμός και υποτίμηση του νομίσματος. Λύσεις οι οποίες ήταν καλύτερες εναλλακτικές λύσεις από την λεγόμενη «εσωτερική υποτίμηση» – που περιλαμβάνει κυρίως περικοπές μισθών και τρομακτική ανεργία – η οποία επιβάλλεται πλέον σε Ελλάδα και Πορτογαλία

–         Η παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση έφερε στο φως τις αδυναμίες του ευρώ. Όταν για πρώτη φορά φάνηκε ότι η Ελλάδα αντιμετωπίζει σοβαρότατα προβλήματα – το 2009 – η Ευρωπαϊκή ένωση, έθεσε δύο (2) καθήκοντα. Το πρώτο ήταν η επίλυση της ελληνικής κρίσης.

Το δεύτερο ήταν να πείσει τις «αγορές» ότι η Ελλάδα αποτελεί μεμονωμένη περίπτωση που δεν μοιάζει σε τίποτα με καμμιά άλλη χώρα της Ευρωζώνης. Προφανώς απέτυχε και στα δύο.

–         Ακολούθησαν η Ιρλανδία και η Πορτογαλία που ήδη βρίσκονται σε Ευρωπαϊκά προγράμματα χρηματοδότησης και μπορούν να αποσταθεροποιηθούν εκ νέου από την νέα πυρκαγιά που άναψε η Ιταλία. Στην οποία Ιταλία το κόστος δανεισμού αυξάνει – ξεπερνώντας το 7% στα δεκαετή ομόλογα – κατά τρόπο που θα καταστήσει το δημοσιοοικονομικά της χώρας, μη βιώσιμα. Και βέβαια η Ιταλία, η έβδομη (7) σε μέγεθος οικονομία του κόσμου, και πάνω από το 20% της Ευρωζώνης, δεν μπορεί να προσφύγει στον ευρωπαϊκό μηχανισμό στήριξης ή στο ΔΝΤ γιατί πολύ απλά δεν υπάρχουν τόσα χρήματα για να τη στηρίξουν.

–         Το «ντόμινο» μεταφέρεται και στη Γαλλία που μια Ιταλική «κατάρρευση» σημαίνει «φέσι» 410 δις. Ευρώ για τις τράπεζές της που είναι εκτεθειμένες σε Ιταλικά Ομόλογα.

–         Όπως έχει ειπωθεί κατ’ επανάληψη, απαιτούνται αρκετά πάνω από 2-2,5 τρις εκατομ.ευρώ για να αντιμετωπιστεί η κρίση χρέους της ευρωζώνης.

Το αστρονομικό αυτό ποσό μόνο με την έκδοση χρήματος από την Ε.Ε. μπορεί να βρεθεί. Η Γερμανία αντιδρά και προτιμά να «στύψει» τους Ευρωπαίους εργαζόμενους παρά να επιτρέψει την έκδοση πληθωριστικού χρήματος.

–         Το «Στύψιμο» των Ευρωπαίων ωστόσο, δεν αρκεί για τη διάσωση του Ευρώ. Από την πολιτική πλευρά ωστόσο υποστηρίζεται ότι η μακροπρόθεσμη λύση στα προβλήματα του ευρώ είναι η δημοσιονομική ένωση, μια πραγματική πολιτική συνομοσπονδία (βλέπε ΗΠΑ). Αλλά για να προχωρήσει μια τέτοια λύση χρειάζονται 10ετίες, ενώ η κρίση κλιμακώνεται βδομάδα με τη βδομάδα.

Ορισμένοι υποστηρίζουν ότι η διάρρηξη του Ενιαίου Νομίσματος θα οδηγήσει και στην καταστροφή της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Αλλά παρόμοιες κινδυνολογίες γίνονται αυτό-εκπληρούμενες προφητείες… Πολλά «στοιχεία» της Ε.Ε. όπως η ενιαία αγορά ή ελεύθερη διέλευση, η συνεργασία σε τομείς εξωτερικής πολιτικής, προηγήθηκαν του ενιαίου νομίσματος. Και μπορούν να ζήσουν και μετά το θάνατό του.

Αντί να επιμένουν οι ευρωπαίοι ηγέτες πως η διάρρηξη του ευρώ είναι αδιανόητη θα ήταν καλύτερο να βάλουν μπροστά και μάλιστα γρήγορα το Σχεδιασμό της…

Ειδικός Συνεργάτης

"google ad"