Για ένα πιάτο φαΐ

Γράφει ο Ειρηναίος Μαράκης

Ναι, όντως η Ελλάδα τρέχει για ένα πιάτο φαΐ. Τρέχει, τρέχει και δεν φτάνει. Στην εργασιακή ανασφάλεια σκοντάφτει και στις υποσχέσεις για αέναη ανάπτυξη, τρέχει για ένα πιάτο φαΐ κι ενίοτε ψάχνει στα αποφάγια των όχι και τόσο φτωχών, δηλαδή των όσων πληρώνονται με 300 έως 500€, για να βγάλει το πιάτο της ημέρας.

Αυτοκτονεί η Ελλάδα, υπερήφανη, μέρα μεσημέρι στο Σύνταγμα για ένα πιάτο φαΐ, βιάζεται και εκβιάζεται στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, πνίγεται στο Αιγαίο και στον Έβρο, τρέχει η Ελλάδα: για ένα πιάτο φαΐ, για ένα ποτήρι νερό, για ένα κρεβάτι σ’ ένα υποθηκευμένο δωμάτιο, σ’  ένα άρρωστο νοσοκομείο, στην ουρά της τράπεζας, στης εφορίας το μακρύ βασανιστήριο, για να σπουδάσει τα παιδιά της που αύριο σκλάβοι θα γίνουν στις μονάδες της τουριστικής ανάπτυξης, που θα φύγουν στο εξωτερικό την τύχη τους για να βρουν σ’  ένα κόσμο που βουλιάζει στην κρίση του.

Τρέχει η Ελλάδα, όλος ο πλανήτης τρέχει: στις αγορές να βγει, να διασκεδάσει με τη φτώχεια του, με την αποκατάσταση της δημοκρατίας, να χορέψει ξυπόλυτος στα αγκάθια, με τους ζουρνάδες και τα νταούλια να κρατούν το ίσο κι ύστερα πίσω σε ένα σπίτι που αύριο θα πάρει η τράπεζα, όνειρα να κάνει βλέποντας τηλεόραση. Τρέχει η Ελλάδα, τρέχει ο κόσμος σ’ ένα αγώνα που δεν επέλεξαν αλλά που σίγουρα θα σας νικήσουν: εσάς, την κρίση και τον καπιταλισμό σας, την υποκρισία και την εκμετάλλευση. Και θα δούμε μετά εσείς πως θα τρέχετε…