Για τα κατορθώματα της Ζωής Κωνσταντοπούλου στο Δίστομο

Γράφει ο Ειρηναίος Μαράκης

Βγήκε προχθές η Ζωή Κωνσταντοπούλου να εμποδίσει τον Γερμανό πρέσβη να καταθέσει στεφάνι στη μνήμη των θυμάτων της ναζιστικής θηριωδίας στο Δίστομο αξιοποιώντας το εργαλείο της συλλογικής ευθύνης (της… λογικής που λέει ότι κάθε τι γερμανικό, κυβέρνηση και λαός,  είναι ναζιστικό) και που πρώτοι εφάρμοσαν οι ναζί σε Εβραίους, Ρομά κι ομοφυλόφιλους.

Είναι η ίδια η Ζωή Κωνσταντοπούλου, πρώην μέλος της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ που συγκυβερνά με το ακροδεξιό μόρφωμα των ΑΝΕΛ, που ως Πρόεδρος της Βουλής δεν ασχολήθηκε με αυτή τη συνεργασία, που ήταν στα σκαριά ήδη από το 2012 ενώ αναγνώριζε τη ναζιστική συμμορία της Χρυσής Αυγής, των απογόνων των ταγματασφαλιτών, ως νόμιμο, δημοκρατικό κόμμα και που δεν ξεκινούσε συνεδρίαση της Βουλής χωρίς την παρουσία τους.

Πίσω από όλα αυτά εντοπίζεται η αντίληψη ότι το εθνικό προέχει του ταξικού και η αντίληψη επίσης ότι η Χρυσή Αυγή μπορεί να κόψει, θεωρητικά ή και στην πραγματικότητα, ψήφους από τη Νέα Δημοκρατία, καταλήγεις σαν σε νομοτέλεια σε τέτοιες απαράδεκτες καταστάσεις. Κι εκεί είναι που διάφοροι εθνοκεντρικοί κύκλοι βλέπουν στο πρόσωπο της Ζωής και στην Πλεύση Ελευθερίας μία εκπρόσωπο του αγώνα κατά της Νέας Κατοχής αποσιωπώντας τα πραγματικά αιτία της κρίσης και το πως μπορούμε μέσα από ένα ενδυναμωμένο εργατικό κίνημα να απαντήσουμε στην κρίση ή δίνοντας συγχωροχάρτι στον ρατσισμό και τη φασιστική απειλή.

Κι αυτό αποτελεί ένα πολύ μεγάλο πρόβλημα γιατί εάν το σύγχρονο γερμανικό κράτος και η γερμανική εργατική τάξη είναι η συνέχεια των ναζί τότε δεν θα υπάρχει η αναγκαιότητα να οικοδομήσουμε το αντιφασιστικό κίνημα και να χτυπήσουμε στη ρίζα του το πρόβλημα της καπιταλιστικής κρίσης και του κεφαλαίου που την παράγει ενώ παράλληλα δίνει το ελεύθερο σε κάθε φασιστική ομάδα να αναπτύσσει μισαλλόδοξη δράση.

Ότι αυτές οι δράσεις, όπως της Ζωής Κωνσταντοπούλου, δεν εκφράζουν το σύνολο του κινήματος – αντίθετα το υποκαθιστούν, είναι ξεκάθαρο σε πολλούς. Παρόλα αυτά, υπάρχει κι ένας κόσμος που στηρίζει αυτή την πράξη, που ασκεί και την αντίστοιχη κριτική και με αφορμή την αντίδραση του ήρωα Μανώλη Γλέζου.

Η κριτική τους όμως είναι βίαιη, εχθρική και μισαλλόδοξη ενώ στοχοποιεί τον Μανώλη Γλέζο φτάνοντας να υποστηρίζει με χυδαίο τρόπο την εξίσου χυδαία θέση ότι ο Γλέζος επανέφερε τη σβάστικα στην Ακρόπολη(!) αντικαθιστώντας τεχνηέντως την όποια, πραγματική, αναγκαία κι ειλικρινή πολιτική κρίση στο πρόσωπο του Γλέζου, με μια ακροδεξιάς αντίληψης συκοφαντία χωρίς όρια. Επιβεβαιώνοντας με τρομακτικό τρόπο ότι η αξιοποίηση της (ναζιστικής) συλλογικής ευθύνης από ένα κόμμα, που θεωρητικά ανήκει στην Αριστερά οδηγεί σε εκφυλισμό του δημόσιου λόγου, λειτουργώντας εχθρικά προς τα συμφέροντα των εργαζομένων.