Για την υπόθεση Αντωνιάδου και για το δόγμα της αριστείας που φέρνει φτώχεια και εξαθλίωση

Του Ειρηναίου Μαράκη

Έχεις μια δεξιά, νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση που ευαγγελίζεται την πλήρη ιδιωτικοποίηση της Παιδείας και την παράδοση της σε εταιρικά συμφέροντα που εφαρμόζουν αντεργατικές πολιτικές (ελαστική εργασία κτλ) στις επιχειρήσεις τους, χρησιμοποιώντας ως ιδεολογικό πρόσχημα

1) την επικράτηση της ανομίας μέσα στους χώρους των δημόσιων πανεπιστημίων στοχοποιώντας με αυτό τον τρόπο το φοιτητικό κίνημα που υπερασπίζεται τόσο τον δημόσιο χαρακτήρα της εκπαίδευσης, όσο και την ελεύθερη διακίνηση των ιδεών και

2) γιατί, υποτίθεται, ο δημόσιος χαρακτήρας της εκπαίδευσης έχει καλλιεργήσει μία κουλτούρα εξυπηρέτησης ιδιαίτερων συμφερόντων και υποβάθμισης των άξιων φοιτητών/καθηγητών/ερευνητών που αναγκάζονται είτε να συμβιβάζονται με το κατώτερης ποιότητας εκπαιδευτικό σύστημα της Ελλάδας, είτε φεύγοντας για το εξωτερικό εκεί που οι -πλήρως παραδομένες στην Αγορά- δομές, θεωρητικά, είναι αντάξιες των ταλέντων τους που καταστρέφει η μητέρα-πατρίδα.

Κι έχεις την ίδια ακριβώς κυβέρνηση που για να υπερασπίσει και να προωθήσει το δόγμα της αριστείας κατασκευάζει και βραβεύει μία δήθεν επιστήμονα (Αντωνιάδου) που πολύ γρήγορα αποδεικνύεται ούτε άξια βράβευσης, ούτε επιστήμονας… κι ενώ τόσοι (και τόσες) καταξιωμένοι και υπερδραστήριοι διεθνώς και τοπικά επιστήμονες, ελληνικής καταγωγής, και με αξιόλογο έργο σε μικρά ή μεγαλύτερα ζητήματα μένουν άγνωστοι στο ευρύ κοινό γιατί

1) είναι σεμνοί κι εστιάζουν στο έργο τους και

2) γιατί δεν έχουν ούτε τις κατάλληλες εταιρικές/πολιτικές/πολιτικές προσβάσεις, ούτε εξυπηρετούν κάποια συμφέροντα. Εδώ είναι που η ίδια η κυβέρνηση -προσέξτε το, έχει ενδιαφέρον- καταλήγει να αναπαράγει αυτό που υποτίθεται ανέλαβε να καταπολεμήσει… στο όνομα της αριστείας πάντα.

Έχεις, ακόμα, και (λίγους, είναι η αλήθεια, ιντερνετικούς) σχολιαστές που παραβλέπουν όλα τα παραπάνω, ίσως και να μην τα είδαν βέβαια – ανθρώπινα τα λάθη, εστιάζοντας στο φαινόμενο της “ελληνικής εσωστρέφειας” και του “συμπλεγματικού (μας) επαρχιωτισμού” που παράγει τα δικά μας, ανώτερα και πιο όμορφα, των άλλων ταλέντα και τα οποία απολαμβάνουν μιας κάποιας αναγνώρισης από τηλεοπτικές εκπομπές τύπου Τατιάνας Στεφανίδου. Κι ενώ οι σχολιαστές επισημαίνουν σωστά αυτή την υπαρκτή εικόνα, τελικά το περιορίζουν σε μια… ελληνική διάσταση (ανύπαρκτη όμως), αυτή που υποτίθεται καταγγέλλουν, καταφέρνοντας να μην αναδεικνύουν την πραγματική εικόνα αυτών των θεμάτων βγάζοντας, εκούσια, λάδι την κυβέρνηση που για να εξυπηρετήσει τους σκοπούς της κατασκευάζει ψεύτικα είδωλα.

Κλείνοντας, είναι αναγκαίο και χρήσιμο να θυμόμαστε, πως είτε “αυθεντική”, είτε κίβδηλη, η αριστεία συνιστά μια ελιτίστικη αντίληψη, ένα ξεκάθαρο δόγμα της αστική ιδεολογίας, που χωρίζει τους ανθρώπους σε ποιότητες ή/και προϊόντα, επιτρέποντας στην επιβολή συγκεκριμένων προϋποθέσεων στον χώρο της εργασίας και στην κοινωνική ζωή που, όπως ήδη έχω αναφέρει, εξυπηρετεί συγκεκριμένα συμφέροντα. Βλέπετε, πίσω από την αριστεία καιροφυλακτεί η αξιολόγηση και μέσα από αυτήν το ξεπούλημα της Υγείας, της Παιδείας, της Επιστήμης και της Τέχνης. Κι αυτό βεβαίως δεν είναι ένα ελληνικό φαινόμενο αλλά στρατηγική επιδίωξη του καπιταλισμού είτε εδώ, είτε στις ΗΠΑ, είτε οπουδήποτε. Και όταν οι πολλοί πεθαίνουν, πεθαίνουν από τις δράσεις των άριστων που φέρνουν την φτώχεια, τον πόλεμο, την απο-ανθρωποίησή μας, τον ρατσισμό, τον φασισμό, την καταστροφή του περιβάλλοντος και την κλιματική αλλαγή.

ΥΓ: Να ρίχνεις, με έμμεσο τρόπο, τις ευθύνες για τις πράξεις (και τις απάτες) της κυβέρνησης στους πολίτες δείχνει πως μάλλον χρειάζεται να διορθώσεις τα αναλυτικά εργαλεία και τις μεθόδους σου που ερμηνεύεις τον κόσμο.

ΥΓ 2: Αναδεικνύει και αποδεικνύει η υπόθεση Αντωνιάδου ότι χρειάζεται να τα βλέπουμε όλα με κριτικό και ερευνητικό  μάτι, αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι όσοι έδωσαν τα συγχαρητήρια τους στην ψευτοεπιστήμονα, μαθαίνοντας για την βράβευση της, είναι ηλίθιοι, “μοιραίοι και άβουλοι, αντάμα”.